Ik ben Ronny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam traumadour.
Ik ben een man en woon in Veurne () en mijn beroep is vroeger wel ja.
Ik ben geboren op 28/03/1947 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De wereld, de mensen, de natuur, de geest....
Waarom een blog?
Communicatie! Het gevoel niet nutteloos zo maar allerlei dingen te denken en te schrijven.
Mijn doel?
Dat mensen mij verstaan en de brug van vooroordelen naar naoordelen durven nemen.
Protest!
Een aantal jaren jong? Geleefd!
Hoe kan je in je leven weer rustdagen ontwerpen? Sedert alle dagen zondagen zijn heb ik het gevoel dat die rustdagen niet vanzelf komen: je moet ze wetens en willens veroorzaken. Zo van: Nee, vandaag geen internet, vandaag geen blog, vandaag geen bladzijden!
Maar heb ik dan 's avond wroeging van een dag die niet ingevuld is zeg! Want wie weet hoeveel er nog resten en hoeveel er verplichte rustdagen zullen zijn?
Nee 'jonge lui', eens op pensioen zijn er geen zondagen meer.
Hoewel Bodifee de mens ziet als een reactie tegen de natuur
om de noodzaak aan struggle for life te overwinnen, blijven de feiten toch
dreigend overeind; overbevolking, milieubelasting, sociale problemen
We zullen wel een oplossing vinden! zegt hij en als je het
omrekent hebben we daar misschien nog 20-30 jaar de tijd voor.
Maar is het niet wijzer om in de natuur naar voorbeelden te
zoeken, om na te volgen?
Bij de Rotifera (raderdiertjes) zijn de levensomstandigheden
soms ideaal, soms onmogelijk (hun waterige omgeving droogt gewoon uit) En ze
hebben er een oplossing voor. Bij gunstige voorzieningen hebben ze de mannetjes
uitgeschakeld en wordt gezorgd voor zon groot mogelijk aantal nakomelingen
(dochters) door parthenogenese. Als de populatie een piek bereikt, verschijnen
de mannetjes en dan worden slapende eieren geproduceerd die de komende droogte
kunnen overleven.
Misschien is onze piek nu groot genoeg om ook te zoeken naar
een soort slapend nageslacht dat binnen 1000 jaar in een hersteld milieu veel
uitbundiger zou kunnen genieten dan momenteel mogelijk zou zijn?
Elke gelijkenis met bestaande personen berust op toeval.
De Turbellaria zijn een klasse kleine diertjes die we in het
Nederlands nogal platvloers, platwormen noemen. We vinden ze bij ons in niet al
te vervuilde watertjes (hoewel, waar vind je die nog?) Echt kijken kunnen ze
niet, ze onderscheiden alleen licht en donker, voor hen goed en slecht, maar
dan omgekeerd. Ze schuwen een beetje het licht. Horen, ruiken en de wereld
waarnemen, daar zijn ze te primitief voor. Met hun enkel centimeters lichaamsstrip
(of streepje) glijden ze over bodem en waterplanten op zoek naar voedsel, naar
een slachtoffer mogen we zeggen. Met slechts enkele zenuwstrengen aan de
zijkant reageren ze op aanraking met kronkelbewegingen, de enige
overlevingsstrategie.
Mooi om te zien, mooi om weten dat ze al miljoenen jaren op
dezelfde manier leven. Maar er is toch iets waar ik versteld van sta. Ze zijn
allemaal man én vrouw! Ze hebben allemaal een penis en bij contact met een
soortgenoot moeten ze met hun enkele hersencellen (als we zon ganglion wel
hersenen kunnen noemen?) beseffen dat het moment er aan komt! Want ze gaan de
geschikte opening zoeken en vinden waar hun penis in past, wederzijds!!
En ik loop over van vragen. Hoe weten ze dat het een
soortgenoot is? (Er zijn 3000 soorten bekend.) En geen voedsel? Hoe kunnen
enkele zenuwcellen dat allemaal coördineren? Zou daar genot bij zijn?
In ieder geval, bedenk ik, los van deze platwormen, zijn
er heel weinig hersens nodig voor seksualiteit!!!
Kan het dat de natuur te vlug ontwaakt? Zich vergist door de vroege winter? Ik zag reeds spinnen webben maken, maar gisteren ook een zeer actief vliegende vleermuis in de namiddag, in de zon. Als die het noorden niet kwijt is? Maar ja, beestjes (en niet zij alleen) laten zich leiden door hun instinct. Zo was het ook met mijn vlieg.
