Ik ben Ronny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam traumadour.
Ik ben een man en woon in Veurne () en mijn beroep is vroeger wel ja.
Ik ben geboren op 28/03/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De wereld, de mensen, de natuur, de geest....
Waarom een blog?
Communicatie! Het gevoel niet nutteloos zo maar allerlei dingen te denken en te schrijven.
Mijn doel?
Dat mensen mij verstaan en de brug van vooroordelen naar naoordelen durven nemen.
Protest!
Een aantal jaren jong? Geleefd!
Op mijn vorig gedicht kreeg ik reactie, waarvoor nogmaals dank. 't Zijn die reacties die een mens op het juiste (dichters)pad houden. Maar voor wie niet reageerde, toch een woordje uitleg.
Ik bezoek nogal wat 'echte' oude mensen in een rusthuis en krijg daardoor waarschijnlijk een nogal eenzijdige visie op oud zijn en aftakeling. Ik herken daarin een soort 'normaal' verloop: benen die het niet meer doen (dus rolstoel), slecht horen, ogen die begeven en handen die werkelijk dichtgroeien, waardoor grijpen onmogelijk wordt.
Vanuit die kennis en het zien van een vrouw die niets meer zelfstandig kon en blind was, schreef ik dat gedicht (gisteren), dat dus helemaal niet algemeen toepasselijk is!
Maar dat je moet opletten met verspreiden van gedichten bewees mij het volgende. Lees het eerst, tracht een beeld te vormen en lees daarna slechts mijn commentaar.
dekens
Gevoel wekt herinnering,
de warmte gebundeld
in een deken
dat zichzelf zacht rondt
tegen mijn zij.
Mijn Zij was.
Mijn zij is alleen
en hunkert naar Zij
en bedriegt zichzelf
in een gevoel
van het warme nest.
Traumadour 9/11/2010
Het werd door enkelen herkend als een verloren liefde, 'ocharme' (spottend).
Dit was voor mij een reële beleving, het verlaten warme nest dat herinnering gaf aan mijn helaas overleden vrouw.
Via via hoorde ik gisteren van een oproep voor gedichten over 'De nacht' op Cobra.be. Met een duwtje in de rug heb ik er eentje (en daarna nog een ander) ingestuurd. Maar nadien bij het lezen van reeds ingediende voorgangers viel het op dat niemand de nacht anders zag dan eigen ervaring, vooral geassocieerd met ... liefde en zo.
Ik heb het beloofd. Gisteren. Bij het lezen van een blog, maar ik weet niet meer van wie.
Iedereen wordt wel geconfronteerd met afscheid. Soms heb ik de indruk dat het leven daarover gaat en inderdaad zijn beiden onafscheidelijk met elkaar verbonden.
Maar soms is daar een mooi moment bij, bij een afscheid en dat heb ik beloofd te vertellen.
Tijdens de dienst voor een oude tante moest haar enige kleinzoon een persoonlijke tekst voorlezen. Hij kwam daarbij in emotionele problemen en zijn dochtertje van vier nam het initiatief om heel stil, voetje voor voetje, naar hem toe te gaan, zijn hand te nemen en hem te steunen. Dat beeld blijft ontroerend ingebrand.
Mijn Papa
Mijn papa heeft vandaag geweend
en t was echt serieus gemeend.
Hij was daar heel alleen van voor in de kerk,
hij moest meneer pastoor helpen met zijn voorleeswerk.
