Ik ben Ronny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam traumadour.
Ik ben een man en woon in Veurne () en mijn beroep is vroeger wel ja.
Ik ben geboren op 28/03/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De wereld, de mensen, de natuur, de geest....
Waarom een blog?
Communicatie! Het gevoel niet nutteloos zo maar allerlei dingen te denken en te schrijven.
Mijn doel?
Dat mensen mij verstaan en de brug van vooroordelen naar naoordelen durven nemen.
Protest!
Een aantal jaren jong? Geleefd!
t Zijn die wintervakanties die het doen, denk ik.
Die er voor zorgen dat de jeugd steeds vroeger rijp is.
Hoedat? Wel, ik lees daarnet dat Ambystoma tigrinum , een soort tijgersalamander normaal een
metamorfose ondergaat van waterbewoner naar landloper voordat hij of zij
seksueel rijp wordt. Maar in de koude bergmeren van het westen van de VS (het
wilde westen natuurlijk) gaan ze reeds vermenigvuldigen in larvaal stadium. Ze
worden dan axoloth genoemd en missen het thyroxine hormoon dat zorgt voor de
metamorfose. Meer naar het zuiden krijgen ze wel eerst het mooie
tijgervelletje.
Dus opgelet in de kleuterklassen tijdens strenge winters!
ps: Als ik lieg is
het naar Robert L. Dorit (bioloog). Als ik niet lieg ook.
In het begin van mijn dag is er telkens een woord.
En dat woord wordt als mijn god, want het is alsof ik niet
zonder kan.
Het woord is immers de basis van mijn gedachten. En het
blijft een vraag of er gedachten kunnen zijn zonder woorden. Is meditatie geen
woordenloosheid?
Moeilijk in te beelden, want dat woord beheerst ons leven.
Dit eerste van de dag is een restant van een verblijf in het
ongeordende dromen.
Soms komt er onmiddellijk een rij, maar die blijft niet
lang. En alleen opstaan en opschrijven kan ze vangen en omzetten in een basis
van mededelen.
En dat schijnt het doel, die woorden delen met anderen, want
daardoor geven we iets dat we toch ook houden. Het is een vermenigvuldiging.
Mijn woorden gaan bij een andere een leven leiden, waar ik
geen vat op heb en waarvoor ik af en toe een repliek ontvang, een teken van
leven, een teken dat het vangen en weer loslaten niet nutteloos was.
Maar denk nooit dat ze zich onderwerpen! Want woorden zijn
de katten onder onze schedel.
