Ik ben Ronny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam traumadour.
Ik ben een man en woon in Veurne () en mijn beroep is vroeger wel ja.
Ik ben geboren op 28/03/1947 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De wereld, de mensen, de natuur, de geest....
Waarom een blog?
Communicatie! Het gevoel niet nutteloos zo maar allerlei dingen te denken en te schrijven.
Mijn doel?
Dat mensen mij verstaan en de brug van vooroordelen naar naoordelen durven nemen.
Protest!
Een aantal jaren jong? Geleefd!
« Ha ! Tegen mij moet je daar niet over beginnen. Teveel
volk op de wereld? Dat ze dan maar de vreemden wegdoen hé! Die komen hier toch
maar om van onze centen te profiteren. Kinderen maken voor t kindergeld, steun
van de OCMW en noem maar op. Dat ze terug naar hun land gaan. Er is hier altijd
genoeg geweest voor ons volk en dat zal ook wel zo blijven. Waarom zouden we
moeten delen, ik heb heel mijn leven betaald voor mijn pensioen. Ik heb recht
aan een minimum van luxe na al die jaren werken. Zoals die medische verzorging
die ik begin nodig te hebben. En als ik pijn in mijn rug heb, dan heb ik recht
op een scanner en een professionele hulp zonder risico. Want anders doe ik die
doktoren een proces aan. En wat denk je, nu slaan ze nog een beetje de naft op
omdat ze in die apenlanden aan t ruziemaken zijn. Moeten wij daarvoor boeten
en te voet gaan zeker? t Leven is al duur genoeg. Kijk maar een keer naar de
prijzen. Ne mens zou bijna moeten gaan sparen om ne keer naar de Balearen te gaan.
Daar is het goed. Daar zouden ze hier eens een lesje aan moeten leren, hoe de mensen daar gereed staan
om ons te bedienen. Maar al die zever van hongersnood en kinderarbeid en al die
smerige ziekten, dat is alleen maar om het geld uit onze zakken te halen. Daar
moeten ze bij mij niet mee af komen. Ah ja wat wou je mij daarjuist vertellen?
Als je t mij zou vragen en mijn gedachten zweven weg
zou ik nog kruisen dragen, hoe voorzichtig ik het nu ook
zeg.
Zou ik mijn leven , met de nieuwe wending
zoals het nu is opgeven, als het om jou ging
en de gebroken draad oprapen, een pijndroom die niet stopt,
ofwel naast je ontslapen, als mijn hart toch niet meer
klopt.
k Had zeven jaren om te leren, alleen met herinneringen,
wat het is liefde ontberen, geen steun, geen knuffel en van
die dingen.
Zelfs al is ze niet volmaakt en je een intenser leven zou
verwachten
en zelfs als ze je soms pijnlijk raakt en je vrienden zoekt
om te verzachten,
is ze een noodzaak om te leven, om samen een mens te zijn,
het beste van jezelf te geven, je glimlach hervinden was zo
fijn.
Zonder iemand om te hechten, een doel bij wat je doet,
geeft niets zin aan het vechten, niets is nog even goed.
Traumadour 7&8/3/2011
Ik weet dat het niet allemaal klopt wat ik hierboven schreef.
Eerst kwam de linker helft met een storende twee keer leven-geven. Ik weet dat
ik het in t verleden niet gedaan heb zoals het hier als een belofte klinkt.
Maar t is het gevoel, het diep gevoel dat me meesleurde toen de stem van Edith
Piaf weerklonk tijdens een hommage gisterenmiddag. Het gaat om de momentwaarde
van het gevoel. Toch was ik niet tevreden en deze morgen spuwde mijn
onderbewustzijn de rechterhelft erbij, waardoor het veel meer een tekst van
Piaf lijkt.
Te lui om op te staan, na een uur bed, heb ik er een gemist. Voorbij, weg. 't Was over mezelf, weet ik nog. Wat deze morgen in de plaats komt, trekt er niet op, maar is even waar. Rare geest, heb ik, hebben wij.
