Ik ben deze zomer ( in juni was het nog zomer) tot mijn meest natuurlijke bestaansvorm over gegaan. Ik heb namelijk een 2000km lange reis gemaakt, een fietsreis. Weigerend om gemotoriseerd tot een zekere startplaats gevoerd te worden, is de meest voor de hand liggende richting van het ‘buitenland’ natuurlijk Frankrijk. Weigerend, ja! Want ik wil daarbij terugvallen om mijn natuurlijke fysieke mogelijkheden, de kracht van mijn benen.

Maar omdat ik het geduld niet heb om echt te voet te stappen gebruik ik een moderne uiterst comfortabele fiets, een ligfiets. Ja mijn geduld is gevormd door de gewoonte aan onmiddellijke bevrediging. Wij lijden toch geen honger, geen minuut. We wachten niet op een briefvormig antwoord. We eten ook in de winter zomergroenten. Het is alsof de tijd voor ons verder opgesplitst is dan ze was voor onze grootouders. Onze eenheid van geduld is nu veel kleiner geworden. Opvallend is hoe we dan die tijd trachten te sparen en te winnen. Hoewel er geen enkel schuif, kast of kluis is waar we hem kunnen bewaren.

Nu, terug naar mijn geadrenaliseerd geduld. Ik neem dus de fiets omdat ik met voetverplaatsingen van laat ons zeggen 30km per dag, niet altijd voorbij de horizon komt. En die wil je toch weer telkens verleggen. Te voet kom je er niet, want we zien toch de Kemmelberg vanop 40km! Dus gebruik ik die moderne techniek waardoor mijn capaciteit ongeveer verdrievoudigt, toch wat de afstand betreft. Snelheid, x4, betekent dat mijn geduldstijd een vierde is van het natuurlijke stappen. Maar toch wel een stap (figuurlijk dan) in de goede richting, als ik vergelijk met de autobestuurder die op een twintigste zit en de TGV reiziger zelfs op een zestigste.

Nu goed, we kunnen toch niet zomaar helemaal uit ons cultureel bestaan springen. Naast de motorische voortbewegingsmiddelen laat ik ook de digitale contacten in rust thuis achter. Geen internet op de fiets, geen mails die mijn ritme zouden onderbreken. Los dus van die elektronische wereld, als een schip dat de kade verlaat.

Wat niet echt wil zeggen dat ik niets elektronisch mee heb. Uiteraard een GSM. .. Als je dit laatste zinnetje normaal vindt, wil dat zeggen dat je een GSM eigen vindt aan de aard van het menszijn. Was ooit wel anders hoor. In mijn jeugdjaren was telefoneren een gelegenheidsartikel. Vertel nu maar eens aan jonge mensen hoe je 40jaar geleden je liefje opbelde vanuit Antwerpen naar Veurne. Ze denken dat je fantaseert of vermoeden iets van Altzheimwee. Geen telefoon thuis, dus de fiets op naar de aangrenzende gemeente, waar het RTT-gebouw, een soort expo-barak,  neergepoot was op een stukje grond naast de spoorweg. Het op te roepen nummer invullen op een papiertje en dan afgeven aan de bediende en dan nog wachten. “Nummer drie voor Veurne” riep die man dan vijf minuten later. Nummer drie stond voor een stinkend houten hokje met glazen deur, geluid afgesluitende wanden met gaatjes, met een voelbare bacterielaag op de hoorn die je dan toch heel dicht met je lippen moest benaderen. “Dag, tante van…, kun je haar even gaan halen?”  “Ja!” en weg was tante de straat over, want dat was de dichtstbijzijnde telefoon in Veurne. En weer wachten. En dan na dit lange voorspel het eindelijk… contact.

Ja, dat is niet meer van deze tijd. Nu is er een altijd bestaande lijn met het thuisfront, die je binnen seconden kunt openen, onze nieuwe natuur!.

Nu moet ik even biechten, want ik heb nog een tweede GSM mee, een Franse, één om plaatsen te reserveren in ‘Chambres d’Hôtes’, want via België bellen is me wat te duur. Ja ‘Chambre d’hôtes’ voor het comfort van een stof- en zweetafspoelende douche, een goed bed, een stuk privacy, een verzorgd ontbijt en als het kan een gezellige ‘Table d’hôtes’. Dat mis ik toch niet graag. Misschien laat ik dan wel wat van mijn natuurlijk zijn vallen? Maar ja. En weer is vroeger daar! Ik weet niet meer hoe we het toen deden? Maar na een rit van Atnwerpen naar Veurne, toen ook reeds met de fiets, was er geen douche, zelfs geen badkamer bij mijn grootouders. Aan de pomp het stof wat afspoelen van gezicht, armen en knieën en voldoende klaar was deze kees. Zou onze neus dan anders gefunctioneerd hebben?

Nu in ieder geval heb ik dus twee onnatuurlijke GSM’s , die beroep doen om de onnatuurlijke masten van het ‘réseau’ en waarvoor ik twee even onnatuurlijke niet verwisselbare laders in mijn bagage stop.

Vroeger leerden we namen van de steden van buiten waar we moesten doorrijden en we volgden de wegwijzers. Voor de jonge mensen die dit fenomeen niet meer kennen: dit zijn plakkaten die de richting aangeven die je moet volgen om ergens te geraken. Zo ‘kon’ je vroeger door Gent gemakkelijk naar Deinze of naar Brugge zonder de weg te verliezen. Nu kan dit niet meer. Af en toe zie je nog een restant, maar dan kom je bijna zeker op een autoweg uit (autostrade zeiden we vroeger, want al de andere wegen zijn ook voor auto’s) Meestal valt dit niet in de smaak van de andere weggebruikers als ik me door die autowegwijzers laat misleiden, met mijn fiets. Een situatie die ik toch zo vlug mogelijk tracht te ontvluchten.

Maar bij gebrek aan fietswegwijzers moet ik beroep doen op een ander middel. Mooi woord hé ‘fietswegwijzer’! Weg de wijzer voor de fiets! Ik moet dus mijn vertrouwen geven aan een GPS en laat me dus leiden door de satellieten. Een nieuwe vorm van zich op de sterren richten. Maar, hoeveel kilometer zou ik met de fiets moeten rijden om de energie uit te sparen voor het lanceren van zo’n satelliet? En soms ziet mijn GPS er twaalf tegelijk.

Nu voor het psychisch comfort is het wel een zeer aangewezen instrument. Adresje invullen van volgende gereserveerde slaapplaats. Even kijken of er iets van de voorgeschreven weg moet bijgepast worden, daarvoor heb ik een papieren detailkaart van heel Frankrijk bij, de digitale zit thuis op rust onder Google. En daar gaan we, eerste straat links, dan drie verder rechts enz. Weg die wijzers, weg het van buiten leren, weg het zoeken. Hoe ver weg van het natuurlijk steunen op oren, ogen en gevoel voor richting. Hoewel de wind wat die richting betreft soms veel verduidelijkt. Natuurlijk is er weer zo’n lader en een reden te meer om te overnachten met elektriciteit, dus geen kampeertentje.

Zo’n terug-naar-de-natuur-belevenis wil je natuurlijk vastleggen in een aantal beelden. Nu, ik heb geen tijd of geduld om tekeningen te maken of omslachtige beschrijvingen. Daarvoor komen de indrukken trouwens te vlug. Dus dan maar een digitaal fototoestel. Duizend foto’s op één kaartje, waar is de tijd van “24 of 36 meneer?” Met natuurlijk weer nog een onnatuurlijke en specifieke lader.

Om mijn biecht volledig te maken, ik heb nog een speeltje mee, een digitale voice recorder, om indrukken onderweg vlug vast te leggen. Een hele geruststelling voor mijn geheugen dat alles vrij mag vergeten. Alleen mag ik dan de lader voor de herlaadbare batterijtjes niet vergeten! Maar die dient ook voor de batterijtjes van mijn MP3-radiotje.

Hoe zou ik overleven in de echte natuur? En hoe lang, vraag ik me ‘s avonds af op de ‘tempur’ matras van de kamer. Hoe zou het gaan zonder al mijn comfort dragers? En toch koester ik mij in een gevoel van ‘back to basic’. Of is het daar ‘back to Orange’?

Traumadour              14/7/2011

14-07-2011 om 11:28 geschreven door traumadour