Ik ben Ronny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam traumadour.
Ik ben een man en woon in Veurne () en mijn beroep is vroeger wel ja.
Ik ben geboren op 28/03/1947 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De wereld, de mensen, de natuur, de geest....
Waarom een blog?
Communicatie! Het gevoel niet nutteloos zo maar allerlei dingen te denken en te schrijven.
Mijn doel?
Dat mensen mij verstaan en de brug van vooroordelen naar naoordelen durven nemen.
Protest!
Een aantal jaren jong? Geleefd!
Ik dacht dat het niet meer kon, dat na zeven jaren alle
mogelijke triggers hun effect verloren hadden door veelvuldig gebruik. Eerst
waren er de fotos, maar je wordt ze gewoon. dan de videos die misschien nog
vlugger hun traanverwekkend vermogen verliezen. Plots kwam het uit een andere
hoek. Muziek pakte, soms haar voorkeur, soms een al te toepasselijke inhoud.
Tien keer twintig keer Joe Cocker, en je verliest het weer. Het pakt je niet
meer. En je voelt je schuldig omdat het niet meer lukt. En de plaatsen waar
we ooit op reis waren, ik zag ze ondertussen bijna allemaal terug, alleen
natuurlijk. Op een plaats sliep ik zelfs in hetzelfde bed, zonder effect. Maar
op een ander plaats stond haar geschrift in de Livre dOr: Het was hier
goed. We komen zeker terug. En dat was een zware trigger.
Ik heb ze dus gezocht in die zeven jaar en dacht dat ze
uitgeput waren. Maar vanavond bij mijn dagelijks bezoek aan mijn schoonouders,
zapte mijn schoonmoeder wat rond en bleef hangen op een film Carmen. En dan,
als plots op de achtergrond de muziek van Bizet speelt, wordt het mij teveel.
Ja, het is wel een gevoelige dag, op datum zeven jaar sinds de begrafenis en we
zouden vandaag veertig jaar gehuwd zijn. En blijkbaar is er niemand die dit
beseft, je kan er nergens mee weg. En dan die muziek: ik moest weg en besloot
nog eens naar het kerkhof te gaan, in alle rust, onder de sterren. Daar werd ik
bewust waarom Carmen mij ontroert. Ooit in een onbezorgde gouden tijd,
speelde mijn vrouw op een feest die rol uit de Championetten. Helemaal niets
hoogstaand, maar wel een van de weinige keren dat we samen zoiets opbouwden.
Een gouden moment, rustend in mijn onderbewustzijn, tot
Wat heb ik gisteren gelachen toen ik hoorde dat mijn
gemeente was uitverkozen tot de groenste en meest ecologische gemeente, van
Europa nog wel. Onmiddellijk kreeg ik een visioen van gemeentewerkers die
kilometers lange stroken struiken verwijderen en verhakselen, die toch alleen
maar stof en geluid van de voorbijrazende autos tegenhielden en
nestgelegenheid gaven aan massas hinderlijke vogels. En een visioen van een
bestuur dat een politiek voert tegen het plaatsen van windmolens. En een visioen
van anti-fietspaden, waar fietsers gehinderd, weggeduwd, zoveel mogelijk
vermeden worden, waardoor 18 jarigen eindelijk met een zucht hun fiets inruilen
voor een ecologische auto. Maar bloemen hebben we wel, oogverblindend, evenals
de ecologische vuurwerken. Zou ik mij vergist hebben en economisch verkeerd
begrepen?
