Beste lezers, bezoekers, 

Ik stel mij voor, Victor Ghysels geboren in 1942 te Halle Brabant (op de Zenne) 15 km ten zuiden van Brussel. Ik woon al sinds 1966 in Brussel - Schaarbeek. Daar ik voor mijn werk veel gereisd heb in België, Europa, en over de ganse wereld, heb ik ook veel avonturen meegemaakt, heb ik dit blog speciaal aangemaakt om erover te kunnen vertellen. Ik ga deze werkelijk gebeurde avonturen één voor één vertellen. 
Ze staan al in 't lang en 't breed op mijn pc. Voor seniorennet moet ik ze herschrijven en spijtig genoeg inkorten om mijn blog leesbaar kort te houden. Deze reizen zijn hoofdzakelijk gedaan voor de firma Danckaert houtbewerkingsmachines, waar ik grote automatische houtbewerkingsmachines installeerde, herstelde en scholing gaf. Bij de Amerikaanse firma Gang-Nail die productielijnen leverden voor de dakspanten fabricatie, daar was ik verantwoordelijk voor de ganse naverkoopdienst in Europa en dit hield in  montage, herstelling, opleiding personeel van de klanten, organisatie en productiestudie bij de klant.    
Regelmatig zullen er artikels bijkomen. Het zal de moeite zijn om af en toe terug te komen, er zal altijd iets nieuws zijn, altijd  met andere avonturen. Ik moet nog een heel pak vertellen (en herschrijven voor seniorennet)    

Ga ook eens kijken op mijn ander blog  over de stad "Halle in  Brabant" gekoppeld aan genealogie en meer dan 100 jaar unieke familiegeschiedenis. 

 http://blog.SeniorenNet.be/halle 

Victor   

03-12-2006, 00:00 Geschreven door victor 10
Reageren (0)

Toen ik in 1974 bij de amerikaanse firma Gang-Nail begon te werken moest ik direct naar Moskou.  Er was daar een privaat beurs met Amerikaanse producten, heel ongewoon en wij waren daar het centrum van de belangstelling.  En Amerikaanse vlag meebrengen hoefde niet men kon dat daar huren  voor 20.000 Bef (per week).  Alle machines en toebehoren werden vanuit Zweden en België geleverd per vrachtwagen.   

Als de douane en import perikelen voorbij waren moesten wij alles installeren ook de machine van 50 meter lang als prestige voor de Amerikanen.

De machine 50 ton zwaar werd met veel moeite en veel Vodka in de tentoontoonstellingsruimte binnen gebracht.
De Russische werklieden die ons toegewezen werden werkten alleen op Vodka en drinkgeld. Als er één van beide ontbrak dan geen productie.  

Daar de machine toch redelijke afmetingen had duurde dit enkele tijd vooraleer dit gemonteerd was. Twee weken later was alles in orde , de machine was getest, en alles ok.

Dan kwam de grote dag onze Amerikaanse Belgische directeur Bob Williams met zijn speach  voor de Russische telvisie “live” . En gans communitisch Rusland zou zien hoe men in het Westen en Amerika werkt.

Toen de al cameras op ons gericht waren was het grote ogenblik aan gebroken van “ de druk op de knop” dat alles zou starten en gans Rusland de productie live zou zien van uit Moskou.   

Toen werd er door onze “Boss” op de fatale knop gedrukt om de productie te starten. En wat gebeurde er helemaal “NIETS” de machine weigerde te starten in volle uitzending op de Russische TV.  Alle uitzendingen zijn dan onmidellijk afgebroken  en wij zaten daar.

De Russen waren vriendelijk en gaven ons een volgende kans de volgende dag. Toen, toevallig ging de machine terug en was de demonstratie een unicum in het communistische Rusland en werd alles onder (verplicht) luid applaus ontvangen. Het was een succes , maar onze firma heeft nooit één cent verkocht in Rusland.

Daarna werd de ganse machine gedemonteerd om in afwachting van transport naar België op te slaan in een loods.  Het duurde maanden een hele lange tijd,  langer dan verwacht eer de machine terug kwam naar ons land.De Amerikanen dachten al deat de machine gestolen was, ontvoerd of wat ??
Achteraf bleek dat de Russische universiteiten en hun studenten veel interesse toonden voor de machine en de technologie. 
Alles werd door de studenten tot het kleinste stukje uit mekaar gehaald hadden om na te tekenen en te copieren.

Toen deze demonstratie machine later in Luik Belgie, dus kort bij de deur verkocht werd zaf ik dat de eindeloopschaakelaars van Honeywell, de relais van Allen Bradley uit mekaar geprustwaren,  gecopieerd waren te samen met de Vickers ventielen en alle mechanische onderdelen.  Letterlijk alles was uit mekaar gehaald en nagetekend. Electrische draden waren verwisseld Hydraulische componenten  functioneerde niet meer omdat de Russen ze slecht in mekaar staken.   
Tenslotte was dit alles was een val opgericht voor de industriële spionnage en de Amerikanen zijn er via België ingetrapt.

Maar voor de rest was alles goed verlopen.  Alles had zo ‘n 20 miljoen Bef gekost.

Achteraf was het toch een rendabele operatie. De Tchechen, Hongaren onder Russisch communistisch regime gebruiken dit systeem van nagelplaten voor de productie van hun industriële Spanten voor loodsen zodat wij onze producten,  “de nagelplaten" waar wij aan verdienden met volledige treinen van 300 ton konden  leveren. 
Dat was maanden  nagelplaten productie ook geld in ’t bakske. want er betaling alsvorens te leveren.

Victor 10

23-10-2005, 00:00 Geschreven door victor 10
Reageren (0)

De directeur zijn vrouw,  met bloot achterwerk op restaurant. 

Op zekere dag in september 1973 het was nog mooi weer, ik moest naar een klant even buiten Le Mans in Frankrijk. Robert, de directeur  (maar wij moesten altijd "meneer Robert" zeggen in de fabriek) van de afdeling schuurmachines ging mee omdat er een terugkomend probleem was aan deze machine en dat geraakte niet opgelost. 

Zoals afgesproken kwam Robert die ook in Brussel woonde, mij die maandag heel vroeg thuis ophalen met zijn wagen. Toen zag ik ook dat hij stiekem (dat mocht normaal niet van de firma) zijn vrouw meegenomen had (en die was nogal goed voorzien van oren en poten). Rond 14 uur kwamen wij in Le Mans aan en hadden eerst een hotel gezocht om zijn vrouw al onderdak te geven en daarna naar de fabriek even buiten Le Mans, om poolshoogte te nemen naar het mankement aan de machine.  Eigenlijk gaven deze machines nooit problemen en het was verwonderlijk dat deze klant herhaaldelijk sukkelde. Toen wij daar rond  15 u aan kwamen hebben wij enkele testen gedaan en het probleem gelokaliseerd. Zo dat wij al met gerust geweten ’s avonds naar het hotel konden gaan om over dit probleem en oplossing te spreken bij het eten.  

Wij zochten ’s avonds met ons drieën naar een redelijk mooi restaurant dat paste bij de graad van directeur. Wij vonden een goed restaurant dat “La Bruyère” noemde.  

Daar het restaurant  smal en diep was konden er maar drie lange rijen  tafels staan.

Wij waren er op zen Belgisch als één van de eerste  klanten vóór 19 uur30 en kregen een plaatsje toegewezen kort bij  het raam.

Robert die met zijn status van kleine directeur zich eigenlijk altijd hoger plaatste dan de anderen was  koos voor het topmenu dat paste bij zijn graad, en ik vond het ook een goeie smakelijke keuze.(Als ik alleen was dan was ik beperkt tot de dagschotel). Twee voorgerechten, een hoofdschotel, klasse wijn en dessert, wij zouden daarna ook nog koffie en cognac drinken.

Na enige tijd geraakte het restaurant bijna helemaal vol. Ik had zelden de gelegenheid op mijn verplaatsingen om zo een redelijke chique dame zeker en vast niet te mager, met goed gevormd rond achterste aan mijn tafel te hebben. Het was in de tijd van de brede loshangende gebloemde zomerse rokken.
Tijdens het eten waren wij bezig over het werk, schuurmachines, schuurpapier en hoe ik dit de volgende dag zou oplossen. De vrouw luisterde beleefd maar aandachtig verveeld mee.  

Na het dessert moest zij naar het toilet, dat zich helemaal achteraan links in het restaurant bevond. Zij wandelde met wiegende heupen in haar brede rok naar achter in het restaurant. 

Even later kwam zijn vrouw terug van het toilet. En het bijna onmogelijke was gebeurd. Tijdens haar afzondering tussen die vier muurkes, had zij haar broek opgetrokken, die eigenlijk tot de categorie intieme sexy lingerie behoorde, en veel te smal was voor hetgeen moest bedekt worden. En ja, haar rok was in de elastiek van haar lingeriebroek blijven steken.
Zij had daarvan niets gemerkt, en wandelde de lange weg terug naar onze tafel, bijna met haar achterste bloot, door dit bomvolle restaurant waar grotendeels mannen aanwezig waren.   

Ik zag alles van uit de goede hoek van aan het raam en vroeg mijn af waarom de klanten halverwege glimlachend in haar richting keken.
Toen zij ter hoogte van onze tafel kwam  zag Robert, haar man, de reële toestand. Deze zakte in de grond van schaamte en vloekte tegen zijn vrouw. Hij stond op zei kom wij zijn hier direct weg, Ik en zijn vrouw zijn op de stoep gaan wachten en hij is aan de toog gaan betalen, hoeveel weet ik niet?  En we zijn onze koffie en cognac ergens anders gaan drinken. Natuurlijk was er onderweg een grote ruzie en discussie tussen de twee.   

Hij vroeg mij daarna ook "zeg nooit iets daarvan aan de de anderen". Door dit feit was tussen hem en mij, zijn status naar beneden gedonderd ik werd door hem daarna helemaal anders behandeld.
 
Victor

03-09-2005, 00:00 Geschreven door victor 10
Reageren (0)

Ik was ook ooit eens drie weken in Alsbach  (een boeregat) bij Darmstadt  Duitsland.
De jonge baas 30 jaar had de zaak van zijn overleden vader geerfd er werkten een vijftigtal mensen, Drie op kantoor.   

Ik werd er gevraagd om zijn productie te analyseren en beter te organiseren, en dusdanig te verhogen. Ik was voor die opleiding enkele weken naar San Franscisco geweest waarvan ik nog niet verteld heb.

Na anderhalve week ging alles al veel beter en productie werd met enkele envoudige technische ingrepen 38 % verhoogd. 

Die dag had ik nog veel opmetingen en berekeningen te controleren en was ik met de baas  in de fabriek gebleven, ik zou om 20 uur stoppen  en de bewaker zou alles afsluiten.

De baas moest al om 19 uur weg om zijn vrouw op haar werk af te halen.

Plots om 19 u 05 kwam een Duitse man de fabriekloods binnengestorm  En zegde dat ik direct  mee moest komen op de straat er was een ongeval. Ik begreep niet wat ik als Belg  in Duitsland daarmee te maken had, maar ik ging direct met de man mee. Er was een zwaar verkeersongeval gebeurd op 100 m van de fabriek

Wat zie ik!! De baas van de fabriek was onder een  stilstaande onverlichte aanhangwagen gereden met zijn BMW en was ernstig gekwetst in zijn aangezicht, ( geen gordel aan)  en zat nog in zijn auto. 

Daar hij die dag juist zijn boekhouding mee naar huis nam, vroeg hij mij, half versuft van achter het stuur om al zijn papieren uit zijn vernielde auto te halen en mee te nemen naar het hotel. Gelukkig voor mij werd dat voor omstaanders dus getuigen gezegd. De baas werd uit zijn auto gehaald en zat in de pletsende regen (het was november) op een muurke voor een huis te bekomen en had van een bewoner al een handdoek gekregen om zijn bloed af te vegen in zijn gezicht en kleren. 

De politie was ondertussen ook ter plaatse gekomen en zag mij deze papieren uit de auto halen. Ik werd aangehouden en ruw behandeld  als een plunderaar van autowrakken. Gelukkig mijn getuigen van even te voren kwamen  ten tonele en ik,  met  een grote “oef” was terug vrij. 

Daar de ziekenwagen die van Darmstadt op 25 km moest komen, op zich liet wachten stelde de baas mij voor om niet verder in de regen te wachten en  hem met mijn wagen naar het zieken huis te brengen, het geen ik deed. De politie zorgde voor het weg takelen van zijn wrak. Rond 19 u 45  waren wij in het ziekenhuis.

Hij gaf mij instructies met adres om zijn vrouw, die geen wagen had, op haar werk te gaan afhalen en naar huis te brengen.
Gelukkig was dit niet moeilijk te vinden in het donker. Natuurlijk de vrouwen kennende wilde zij niet naar huis, maar naar het ziekenhuis, haar man zien. Hij was in de operatiezaal en wij beiden moesten buiten wachten in de gang.  

Een verpleegster kwam ons zeggen dat zijn letsels niet zo erg waren maar dat hij daar zou moeten blijven.  Ik direct met zijn vrouw naas huis om zijn pyjama, tandenborstel en ander gerief op te halen.

Toen om één uur in morgen, hij verzorgd was en buiten kwam met zijn hoofd, hande en knieeën helemaal omwonden, op juist zij ogen waren te zien. En van in de kliniek blijven,  geen sprake van, hij weigerde te blijven. Dan moest hij natuurlijk papieren tekenen om op eigen verantwoordelijkheid naar huis te gaan. Ik heb hem en zijn vrouw  dan maar naar huis gevoerd.  Hij kon en mocht niet werken. Zijn oogkassen waren geforceerd, neus gebroken, lichte hersenschudding en nog ander kneuzingen aan armen en benen.

De man als bedrijfsleider moest normaal naar zijn bedrijf de volgende morgen.

Ik was al twee weken in zijn bedrijf bezig  met organisatie en was dus heel goed op de hoogte van de productie die aan gang was. Daar ik van deze productie van spanten ook alles wist, vroeg hij mij om de volgende ochtend de leiding van de fabriek enkele dagen op mij te nemen en de productie te regelen.

Het was  2u 30 in de morgen eer ik terug in het hotel was zonder eten of drinken. De volgende dag was ik zoals afgesproken om 6 u in de fabriek om de leiding te nemen.      

Ik heb de fabriek dan vier dagen  perfect geleid tot er belangrijke zaken moesten besteld worden waarvan ik niet afwist waar en hoe. Ondertussen was de baas al een beetje beter was en nam het terug van mij over. 
Ik wacht nog altijd op dankwoord voor de bewezen diensten.

03-09-2005, 00:00 Geschreven door victor 10
Reageren (2)

Venezuela en terroristen, de kogels vliegen rond mijn oren    

Over mijn andere reis naar Amerika in 1980 heb ik nog niets verteld. Ik deed tijdens die reis een ommetje naar Venezuela Caracas voor onze firma  en vertel hier de detail ervan de rest van de reis komt wel.

Komende van San Francisco moest ik voor Gang Nail  (na zes uur vliegen) naar Miami waar onze hoofdzetel gevestigd was om in  Florida verschillende fabrieken te bezoeken onder andere in Jacksonville. Dit is de grootste stad van de USA wij zijn er op de autoweg 64 km lang door gereden en altijd dezelfde gemeente (op Belgisch niveau zijn wij door Branbant). Dit was een zuiver toeristisch bezoek. Daarna naar Fort Lautherdale ( in de omgeving van Cape Carnavaral) daar was de grootste fabriek van Gang Nail zij hadden daar 16 persen van 50 meter lang en maakte daar jaarlijks een half miljoen spanten voor de huisjes verkocht in de lokale supermarkten zoals dat ginder de gewoonte is.  Trouwens met de ramp in New Orleans ziet men overal de houten brokken verspreid liggen van de huizen. In Amerika is het hout bijna gratis en dus maakt men alles in hout. Als er een huis afbrand  dan komt men daarna (ironisch) met een vuilblik en borstel om de overgebleven nagels op te ruimen, van dit is het enigste wat overblijft. 

Ik moest ook de lokale technische dienst van Miami bijstaan omdat daar iemand met ongeval maanden afwezig was en er toevallig veel werk was voor herstellingen.     

Zo ben ik met een Amerikaan, Jerry heette hij, bij een klant, op twee uur vliegen, dus niet zo ver naar Venezuela geweest in  de hoofdstad Caracas  De firma noemde iets van Habitacion & Madeiras en nog een beetje bij in ‘t Spaans. 

Wij waren al vroeg weg om zes uur met een kleine luchtvaart maatschappij. De Amerikanen noemde dit een “Zoeloe” flight  omdat deze maatschappij het niet zo nauw nam met vliegtuigonderhoud.  Iets meer dan twee uur later waren wij op de luchthaven Caracas . Wij  werden er opgewacht door de baas van de fabriek en reden onmiddellijk tot bij de fabriek in een buitenwijk van de stad. 

Jerry was er al twee maal geweest. Wij demonteerde de machine en na controle was er een dichting nodig. Met de baas van de fabriek, om de weg te tonen, reden wij met zijn auto naar Caracas  centrum om een dichting te zoeken. Natuurlijk was er geen dichting met die maat. Maar de man van die winkel kende een adres waar men een dichting zou kunnen maken op enkele uren tijd (als men betaalde). Het was al bijna middag. 

Wij  reden met het modeldichting naar het volgende adres en ja die man kon ons tegen 14 of 15 uur de dichting leveren. 

Van onze wachttijd  maakten wij ook gebruik om in het centrum gaan te eten in de omgeving van die leverancier van de dichting. De baas trakteerde ons op een normaal maal met tortillas,  vlees en nog iets bij. Na het eten  waren wij nog te vroeg voor de dichting en wandelden in de stad een beetje rond kijken.   

Wij waren op het einde van een brede laan Avenidas Norte (nog een nummer bij). 

Toen begonnen ze plots, ik veronderstel terroristen,  te schieten van rakketak, rakketakketak. Wij doken met zen drieën op onze buik in de diepe inham van de deur van een privé woning en de rakketak ging nog enkele schoten verder. Toen na enkele tijd alles er kalm uitzag en de politie en ’t leger aankwamen. Vertelde Jerry de Amerikaan dat hij iets gevoeld had aan zijn voet. Bij nader kijken stak er een kogel opzij in de hiel van zijn schoen. 

Wij beklaagden ons al het etentje in deze wijk. Iedereen was gelukkig dat het niet erger was.

Met de baas als tolk  tussen leger en politie vroeg men of wij klacht wilden neerleggen, maar dan moesten wij ook nog langer in  dit onveilig gebied blijven. En klacht tegen wie?, de lokale bevolking was het gewoon dat er af en toe geschoten werd 

Wij waren eigenlijk van begin af van plan om daar één nacht te blijven om de machine de volgende dag volledig te testen en af te regelen, maar na het ophalen van de nieuwe dichting zijn  wij bliksemsnel naar de fabriek gegaan. Wij hebben direct onze onvoorziene terugvlucht laten boeken nog voor die avond rond 21 uur met het laatste vliegtuig terug naar Miami.

Wij hebben daarna dit dichting geplaatst en met veel geluk ging alles van de eerste maal  en rond 18 uur zat onze dagtaak erop. Dan heeft de baas ons terug naar de luchthaven gebracht   Wij zijn de zelfde avond met het laatste vliegtuig van 21 uur nog terug naar Miami vertokken.

En om middernacht waren wij terug in Miami ik in het Hotel waar mijn kamer van de nacht ervoor nog beschikbaar was. Anders was het zoeken!!

Victor 10

27-08-2005, 14:36 Geschreven door victor 10
Reageren (0)

Winternacht in Lapland, boven de Noordpool cirkel, dat is koud  

Op 4 januari 1974 moest ik naar Zweden  om een machine te installeren. Men had mijn verwittigd, pakt iets warm mee want het is er koud. Ik had dan toch maar een dikke vest gaan kopen, en zag later dat dit onvoldoende was. 

De vlucht vertrok op een zondag van uit Zaventem naar Kopenhagen een SAS vlucht met verbinding naar Stockholm. Daar moest ik een vliegtuigje  (20 plaatsen)  (met schroeven veel lawaai) nemen een soort omnibus om van Stockholm naar het hoge Noorden Lapland te vliegen. De verbindingvlucht ging van Stockholm Arlanda over Sundsvall,  Umea, Skelefta en Lulea boven aan de Baltische zee als eindbestemming. Vandaar zou ik de volgende dag verder reizen met de auto, boven de noordpoolcirkel. 

Daar waar in de zomer de middernachtzon schijnt en in de winter de winternacht is. Dan is het in de regio theoretisch drie weken donker rond 21 december. Daarna schemert het tot enkele uren licht  van 11 uur tot 13 uur  daarna terug donker.    

Tot Stockholm was de temperatuur draaglijk ( -4°C)  en was er sneeuw met mate, alles was vrijgemaakt van sneeuw en ijs waar het moest.  

Om mijn weg te vervolgen moest ik een omnibus vlucht nemen die eerst Sundsvall aandeed, daar was alles al  wit en het vroor er – 10 graden. Vervolgens landden wij in Umea daar was de landingsbaan één dikke ijslaag en alles wit van de sneeuw zo ver men kon zien  in het donker! De volgende halte was Skeleftea, en daarna Lulea. Van uit het vliegtuig kon men de witte bevroren Baltische zee zien in donker.  Te Lulea moest ik overnachten omdat het vliegtuig daar zijn eindstop had rond 23 uur.

In het vliegtuig vroeg men of ik een taxi wou bestellen, daar ik de reden van de taxi niet kende heb ik dit niet gedaan. Eens geland in die kleine luchthaven  ging iedereen naar zijn taxi.  Ik verwachtte dat iemand mijn zou komen afhalen, maar tevergeefs. Daar de luchthaven achter mij sloot stond in daar om 23 uur 30 op de straat in het donker voor de luchthaven met mijn valies in de hand, het vroor – 15° C. Iedereen was weg, de luchthaven leeg. Toen ik het laatste lichtje zag uitgaan in de luchthaven begon ik onraad te ruiken. De laatste man, een veiligheidsagent  kwam buiten en ik rende naar hem naartoe. Deze gewillige nachtwaker heeft mij dan met zijn auto 12 km verder naar mijn hotel gebracht in In Lulea waar voor ik hem nu nog dank. De volgende dag is men mij met een wagen komen afhalen  om acht uur. De ochtendtemperatuur aan de kust was gedaald tot –20°C. De man die mij met de auto kwam afhalen moest mij 300 km verder brengen bij mijn klant. Wij verlieten de stad Lulea en kwamen op de boerenbuiten in volle sneeuw en ijs. Wij moesten dan Noordwaarts van Lulea naar Boden,  Jokkmokk (op de poolcirkel) , Malmberger en tenslotte Avakko in de bergen nabijna Kiruna boven de noordpoolcirkel.

De verwarming in de auto stond op maximum. De zijruiten van de auto waren en bleven bevroren. De verwarming kon die niet ontdooien.  

Op de baan was de sneeuw niet geruimd en er was spoorvorming in de sneeuw. De man reed 100 tot 110 km/uur  in de sneeuw tot ik hem wees op deze gevaarlijke toestand. Hij draaide zijn stuur links en rechts,  wij waren als op de rails van de trein  wij volgden de baan. Aan elk kruispunt was de sneeuw geruimd om de mogelijk te hebben naar links of rechts af te slaan. Wij moesten over bergen en daar daalde temperatuur  tot meer dan -50° C.
In een bos belandden wij in een kudde van zo’n 150  elanden  die tergend traag de weg overstaken  dit duurde meer dan een half uur eer wij terug verder konden. De elanden overleven in de winter door boomschors te eten.
Iets na de middag waren wij ter plaatse in de fabriek. Het was een caravan- en zwerfwagenfabriek.  Na een kort bezoek aan de fabriek bracht men mij naar het hotel. Toen zag ik de thermometer aan het hotel (in de zon) middagtemperatuur – 25 °C. Om 13 uur 30 begon het  al donker te worden. Eigenlijk was het nooit  heel klaar geweest, maar schemer.

Ik was boven poolcirkel en daar heeft men de middernachtzon in de zomer en de lange winternacht het is daar zes weken duister en rond 21 december is het zelfs 2 à 3 weken donker.

Toen ik daar was, werd het klaar rond elf uur om beginnen te schemeren rond 13 u. Dat was ook nog afhankelijk van de zon of wolken  in de bergen die dit fenomeen beïnvloeden of verergerden.  Er lag overal van 1,20 m tot 2 m sneeuw. Het hotel lag naast een bevroren  brede rivier of meer? die een grote sneeuwvlakte vormde.                   

De mannen van de fabriek vroegen hoe ik  van het hotel naar de fabriek en terug zou gaan dat was zo een 500 meter. Ik zei direct met een taxi. Dan zijn ze mij maar alle dagen komen halen en terug brengen, fabriek – hotel. 

In het hotel, tegen de kou lopen de buizen van de verwarming onder het bed door. Ik ben dat niet gewoon en ging de radiatorknop een beetje dicht draaien. Maar niet helemaal, uit angst dat de radiator zou bevriezen. Rechts van het raam was er een klein smal raampje met vliegengaas ervoor ik had dit ook een beetje geopend  om de kamer af te koelen. Maar de koude tocht die binnen kwam ging langs de thermostatische radiatorknop eronder en de verwarming gaf nog meer. De volgende morgen informeerde ik naar de minimum temperatuur voor die nacht het was  min  -48°. Ik had geluk enkele dagen tevoren was het nog enkele graden kouder geweest vertelde men.   

De zondag erna was ik in het hotel aan het niksken en door het venster te kijken. Ik merkte daar een soort parkingmeters op aan de parking van het hotel en vond dit eigenaardig dan men moest betalen om daar te parkeren. Even later kwam er iemand toe.  Ik zag dat hij van uit de auto een draad uithaalde een de stekker in de "parkingmeter" stak.  Ik vroeg aan de baas van het hotel wat de reden was. Als uw auto zelfs benzine een nacht buiten staat aan – 48° dan start hij niet. De auto's zijn er zo gebouwd dat in de motor een weerstand zit en een water circulatiepomp die de motor warm houd, daarom moet met op een parking waar men zijn auto lang in de kou laat staan telkens de stekker in steken.  De baas van het hotel met baard ging elke zondag een uurtje lopen met winterjas aan. Toen hij terug kwam was zijn snor en baard helemaal wit bevroren van zijn adem. Toen dit binnen ontdooide liep alles er zo maar af.  

De meeste mensen hebben daar ook een skidoo noemen zij dat dit is zoals een Scooter maar met rupsketting achteraan. Men kan er mee over berg en dal, men moet zelf de wegen niet volgen, kan er mee over 't meer als het bevroren is. De kleine wegen zijn niet vrijgemaakt  en dan is dit vervoermiddel ideaal.    

Nu een beetje over de leefgewoonten aan de noord pool van die tijd

Iedere lokale bewoner of familie had een  persoonlijke radio verbinding zo een walkie talkie (nog met de lange antenne).

Als men bij iemand moet zijn een straat verder dan belt of klop men niet men valt met de deur in huis, want het is veel te koud om voor de deur te wachten.

's Avonds is er in het dorp een Taxi  die boodschappen doet. Met de radio telefoneert men naar de taxi en die gaat sigaretten, chips, bier en andere zaken kopen de mensen blijven binnen als het zo koud is. Ik moet eerlijk zeggen ik ben daar de zondag gaan wandelen toch wel 50 meter en ik heb mij terug naar het hotel gehaast.
In de fabriek kreeg ik hulp toegewezen van 2 jonge gasten. De verwarming stond op  25°C  het was in die tijd dat het bij ons mode was dat de vrouwen met bloes toegeknoopt  vooraan en de buik bloot Zo waren zij aan 't werk en buiten  max –25°C    

Om mijn bezig te houden vroeg één van die twee of ik die avond niet mee naar de cinema wilde. Het was de film Emanuelle II die ik daar gezien heb aan 48 ° onder nul.

Ze vertelden mij enkele later dagen dat zijn vrouw haar verjaardag had en nodigden mij uit. Ik had een fles wisky op de luchthaven gekocht  en die avond plaatste ik die nog volle fles op de tafel. De man de vrouw en de bijslaper hebben die fles wisky in de kortst mogelijke tijd geledigd. Zij zijn in hun bed gekropen, en ik ben daar maar in 't salon blijven zitten tot de eerste wakker werk en mijn terug naar het hotel bracht.

De volgende dag waren mijn helpers afwezig, ziek van de drank en ik kon alleen mijn plan trekken voor de twee volgende dagen.

De machine en de installatie waren op tijd klaar. Nu had de klant de gelegenheid om speciale aanpassingsstukken te maken om de machine volledig te testen. Daar dit een tijdje ging duren

Dus ben ik na twee weken huiswaarts gevlogen zonder problemen en kwam toe in de koude Belgische winter  het was nul graden.  

Tot daar mijn diepvriesavonturen
Victor 10         

26-08-2005, 00:00 Geschreven door victor 10
Reageren (0)

Heen en terug met nachtje in Stockholm.  

In werkte toen bij Gang-Nail en er was een occasie machine te koop die toen toch rond 10.000.000 Bef ging, die machine stond op 60 km van Stockholm landinwaarts. De machine was 50 meter lang.

De kandidaat koper was een Oostenrijker  uit Wiener Neustadt even buiten Wenen

Ik moest deze klant vergezellen in Zweden om de machine te keuren op slijtage om kunnen een  bestek op te maken om deze terug volledig in orde te zetten.

Op een zondag namiddag  in 1978 vloog ik via Copenhagen naar Stockholm. De kandidaat koper zou vanuit Wenen ook naar Stockholm de vlieghaven van Arlanda vliegen     

Het hotel waar ik had afgesproken lag  in Vasby  20 km noorden van de luchthaven waar ik met taxi van uit de luchthand Arlanda om 16 uur aankwam.

Het hotel lag prachtig, rustig in een enorm dennenbos naast een meer alleen de vogeltjes kon men horen fluiten. Het enigste dat ik kon doen is wandelen.  Rond 18 uur zou de klant daar ook aan komen. Maar omdat er nog geen klant was, wachtte ik even om te eten tot 20 uur en dan om 20 uur nog geen klant. Ik ben dan maar gaan eten heel lekker Zweeds gastronomisch.

En daar heb ik een blunder geschoten omdat ik de Zweedse gastronomie niet kende.

Als eerste kwam er op de tafel een grote lange schotel (die ik niet besteld had) met hapjes vis en allerlei lekkere bereidingen.

Ik vond dit toch zo lekker en heb die grote schotel leeg gemaakt. Achteraf heb ik geweten  dat  de bedoeling was hier van enkel hapjes te nemen in afwachting dat mijn bestelling kwam. 

Het vervolg van de maaltijd was heerlijk vis heel lichtjes zoetzuur maar lekker.  

Na het eten om 22 uur  ben ik nog even gaan  informeren aan de recptie, nog geen klant. Op een zondag avond naar de firma bellen dat heeft ook geen nut . Ik ben dan op wacht getrokken in de bar van waar ik de ingang kon zien  en telkens er iemand binnen kwam in het hotel ging ik meer luisteren naar de herkomst van de man, maar om middernacht nog niemand. Dan ben ik maar in mijn bed gekropen.

Dat was een heel extra breed bed ik denk voor een ganse familie ik heb met het hoofdkussen eens gepoogd  de breedte te meten en zag dat er bijna zes hoofdkussen konden liggen in de breedte naast elkaar. En ik lag daar alleen in dat bed.
De volgende morgen maandag was ik om 6 uur al paraat en informeerde naar mijn klant uit Oostenrijk. Maar tijdens de nacht geen klantaan gekomen. Ik wachtte om te ontbijten tot mijn klant zou komen en om 8u 30 was er nog geen klant was. Toen eerst nog naar de onze firma gebeld, maar onze baas was er toen nog niet. Ik heb dan mijn uitgebreid ontbijt op zijn Zweeds genomen en

om 9 uur 15 bel ik terug naar onze firma in Brussel. Toen heb ik mijn baas eindelijk aan de lijn  die mij verteld dat deze klant geen machine bij ons gaat kopen maar bij een andere firma en dat ik zo snel mogelijk kan terug komen. Met de snelste terugvlucht  van Finnair was ik terug via Copenhagen om 16uur thuis in Brussel en ben de volgende dag gewoond gaan werken.

Dit was een nachtje slapen in Zweden dat indertijd alles geteld 52.000 Bf kostte.      

Victor 10

20-08-2005, 13:03 Geschreven door victor 10
Reageren (0)

Gastronomie met pluimen in Cuba

In 1973 had de firma  Danckert een grote schuurmachine van 2,4 meter doorgang  verkocht in het toendertijd communistische Cuba. De fabriek lag op een tiental km van de hoofdstad Havanna. Het was ook de gevoelige periode met de VerenigdeStaten. 

Ik  vloog van Brussel via Parijs Le Bourget  naar Havanna om op een Zondagnamiddag daar aan te komen (lokale tijd bij ons zes uur meer). De controle verliep vlot op de luchthaven omdat ik de nodige paieren  bij had als uitnodiging van de fabriek. De trip van de luchthaven naar de fabriek, pardon “barakhotel”  ging nogal vlot met een oude Amerikaanse slee, want daar is het levend  museum met oude US  auto’s uit de jaren 50

Daar dit een grote  fabriek om spaanderplaten  te maken betrof, had men voor de  technieker- monteurs barakken opgericht waar wij konden slapen.

De fabriek, hotel, restaurant lag binnen een omheining met prikkeldraad. 

Na de ingangs-, pas-, visacontrole en nog meer,  kreeg ik een “kamer”  toegewezen dit niet afsloot en met mijn sukkel Spaans heb ik na lange tijd toch een andere kamer ( barak) kunnen vast krijgen.

Ik had geluk dat ik in het vliegtuig gegeten had. Want dat was mijn laatste normale maaltijd van mijn verblijf aldaar.

Toen ik ’s avonds informeerde naar het restaurant om te eten verwees men mij achter het hoekske.  Drie barakken verder was er “nee geen restaurant” een eetgelegenheid zal ik het noemen. Alles was er vuil en smerig van de vorige  bouwvakkers die de fabriek gebouwd hadden.

Als ik er binnen kwam, had ik meer goesting om direct terug te gaan.  

Wij waren daar wel met 15 buitenlanders. Duitsers, Italianen, Noren, Fransen , Spanjaarden, ook nog enkele Cubanen die van de andere kant van het eiland Cuba kwamen en niet dagelijks naar huis konden.

Die avond ging ik toch eten  omdat ik honger had. Later heb ik vernomen dat er die dag speciaal eten klaargemaakt was omdat het zondag was en ook veel nieuwkomers waren.

Die avond kregen wij vis gebakken met aardappelen, en het was niet lekker maar in kleine hoeveelheden eetbaar.
De volgende dag moesten wij zelf ons bed opmaken, ons kamer uitborstelen (of niet) dat was zoals wij wensten. Het kuisgerief stond in de hoek van de kamer. 
Het vuil werd heel eenvoudig buiten geborstel voor de kamer deur, een trapje lager.  
  
Wassen was ook al primitief,  een ouwbakke wasbak met alleen stromende koudwater.  Douchen dat was vijf barakken verder die was ervoor uitgerust maar het ging in groep geen cabines, nudisten douche.      
Dan ging ik aan de slag , daar de voorbereidingen al verder gevorderd waren dan ik zou durven hopen. Funderingen, elektriciteit, perslucht, machine op de fundering, alles was al ok.
Ik moest juist nog dit 15.000 kg zware machine waterpas zetten  elektrische verbindingen maken en alles afregelen. Het werk ging vlotter dan gedacht. Maandag middag gingen wij eten  in de eetbarak.

Wij zetten ons aan de tafel en men kwam een schep pap op ons bord neerplonzen, en een glas troebel water op de tafel, dit moesten wij niet betalen.

Het stonk, er waren aardappelen in en Cornedbeef en sporen van iets groen. Tot ik dit proefde, dan had ik en de anderen ook, snel gedaan met eten. De Cubanen die dagelijks naar huis gingen waren blij en aten onze portie die achter bleef  mee op of pakten die mee naar huis. 
Maar werd er gezegd, voor de avond zal het lekker zijn er staat kip op het menu.  Het was eigenaardig wij moesten buiten in de file staan om ons kip gaan af te halen. 
Wij moesten niet in de eetbarak zijn, maar aan de achterzijde ervan. En ja het was onze beurt en wij kregen onze kip, en ze was zeker heel vers. Want de pluimen waren er nog aan en ze was enkele seconden ter voren de pas de kop afgesneden en was nog warm. 

Met zegde ons één kip voor twee. “Uno polo por dos” of iets in die aard. De bedoeling was dat wij die kip zelf pluimde, klaarmaakte, hoe weet ik nog altijd niet hoe wij dat zouden klaarspelen. De cubanen die van ver kwamen en daar al maanden waren gingen in één van de kortstbijgelegen huizen of ???? om ze laten klaar te maken. 
Wij lieten die Kip in pluimen terplaatse achter. Diegenen die uit onze kip voordeel uit haalden waren de  lokale Cubanen die in de omgeving woonden, zij namen alles mee naar huis.

Met enkele buitenlanders zijn wij in de auto van een verantwoordelijke van de fabriek op onze kosten naar een klein restaurant in de stad getrokken op een 15 km van de fabriek. 
Ttelkens wij buiten gingen was er de strenge controle aan de inrijpoort bijna zo erg als een gevang, grenscontrole of douane.

En zo hebben we toch iets eetbaars gevonden.Voor de rest van mijn verblijf heb ik zo één week mijn plan getrokken. Ze boden ons ook Havannasigaren aan zoveel wij wilden maar ik rook niet en ik kon er niets mee doen. 
Met de machine is alles verder goed verlopen want de ander zijde in de oudere fabriek daar hadden ze al een gelijkaardige machine sinds enkele jaren, en die mannen wiste daar alles van.  
Ik heb dit nog overleefd ook. De volgende zaterdag ging ik terug naar huis via Parijs en Brussel. Ik heb gezegd dit nooit meerterug komen.

Victor 10  

19-08-2005, 00:00 Geschreven door victor 10
Reageren (0)

17-08-2005, 10:56 Geschreven door victor 10
Reageren (0)

De Faroer eilanden 

Foto hiernaast: de zee helemaal rood van walvissenbloed.    

In 1980 hadden wij bij de firma Gang Nail een machine verkocht via Denemarken aan een klant van de Faroer eilanden. Dit zijn 18 kleine vulkanische eilanden tussen de Shetland eilanden (GB) en Ijsland  midden in de Atlantische oceaan. De totale bevolking telt 42.000 inwoners en de hoofdstad is Torshavn met 17.000 inwoners.

Enkel de grootste eilanden zijn bewoond door afstammelingen van de Vikings. Op de anderen eilanden is de natuur nog ongerept, zeer weinig toeristen.
De eilanden hebben bijna allemaal een steile kust  meestal tussen 30° en 45° helling of steiler. Het water loop er alle 200 m van de hellingen recht in zee.    

Het typische van deze eilanden zijn de grote variatie typische vogels, de oude huizen met gras op de daken, de schapenteelt geen enkele boom, (en niet veel honden) de ongerepte natuur op lava bodem en tenslotte de taal het Faeroees.    

Ik vloog vanuit Brussel op een zaterdagmiddag in november  met S.A.S. naar Kopenhagen, waar ik de  zondagvoormiddag vrij was. Ik moest op mijn verbindingsvlucht wachten. Ik had een mooi hotel op de Grote Markt van Kopenhagen en zag er het Zondagmorgen defilé. Kopenhagen is een speciale mooie stad.  

Ik zag op zaterdag de vrachtwagens van Tuborgbier en Carlsberg in Kopenhagen uit dezelfde brouwerij komen, toch in die tijd. Toen ik de Zondag 's morgens vroeg een wandeling maakte dan zag men even buiten de grote lanen tientallen dronken mannen hun roes uitslapen op het voetpad geleund tegen de gevels of op trappen van huizen. Ik bezocht er ook het Tivolipretpark in 't kort en het Mechanische muziek museum met de orgels (vanwege mijn broer met zijn uniek orgel museum).

Zondag na het middagmaal moest ik per taxi naar de luchthaven voor mijn verbindingsvlucht.

Ik had een vlucht naar Torshavn met tussenlanding in Trondheim (Noorwegen).

Wij vlogen over de Noorse Fjorden met de eerste sneeuw op. Het was mistig.

Toen vernam ik dat voor de Faroer eilanden alleen een speciaal vliegtuig ingezet werd omdat een groter daar niet kon landen. Na één uur stop in trondheim om het vliegtuig met alle ongelooflijke ongewone zaken te vullen, van koorden, gereedschap enz,  vlogen wij verder naar de Faroer. Midden in de Atlantische oceaan  onder Ijsland.

Bij het naderen van de eilanden meldde de piloot een lokaal stormke met orkaan kracht.

De vlieghaven lag op het eiland Vagar met de grootste vlakke lengte om de het vliegtuigen mogelijk te maken te landen. Het is de kortste landingsbaan van de wereld.

Zoals even ter voren gemeld bij het naderen van de eilanden werd het vliegtuig serieus door mekaar geschud  veiligheidsgordels dienden om ons werkelijk vast te houden en naar bendenen te trekken. Het was erger dan met een jeep op safari in put en berg.  De landingsbaan ligt op een vlakke hoogte. Het einde van de ladingsbaan is een afgrond 300 m recht naar beneden inde oceaan. Dat hebben wij later pas gezien. De piloot daalde schokkend in de hevige storm met zijn vliegtuig. Toen wij  op een tiental meter  van de grond waren was er een hevige rukwind dat het vliegtuig schuin uit zijn koers sloeg.  Daar wij plotseling dwars over de landingsbaan vlogen heeft de piloot terug vollegas gegeven en zij wij terug opgestegen. Toen zagen wij de afgrond op het einde van de landingsbaan. Volgens de boordcommentaar waren wij juist in het hevigste van de storm.

Wij zijn terug gaan rondtoeren in de lucht, om dan definitief  in volle storm hotsend en botsend te landen. Het vliegtuig is op het einde van de landingsbaan op tien meter van de afgrond bruusk kunnen stoppen. Hier is er geen controle van politie of douane daar dit een binnenlandse vlucht betrof van Denemarken.

Van de luchthaven Sorvagur gingen wij 20 km  met een oudere bus naar Oyrarjógv waar wij  de ferry boot namen naar Vestmanna op het andere eiland Streymoy waar ook de hoofdstad Torshavn op ligt. Die enkele kilometer over 't water  was in volle storm.    

Hier stapten wij in een moderne bus en reden langs de meer dan 100 m hoge kustbaantjes 40 km nog steeds in volle storm.(de oceaan was rechts)  Plots draaide de baan kort naar links, en juist een  hevige rukwind, die de bus optilde en schuin op het linkse rijvak deed terechtkomen. Ondertussen waren de automatische plooideuren vooraan opengevlogen en geforceerd door de rukwind. De plastiek koepels van de bus zijn losgerukt en hingen en nog maar juist maar met een streepje lijm aan vast. Herstellen ter plaatse was onmogelijk de streek is volledig onbewoond en hulp halen was ook een oplossing van landen duur. Dit waren de laatste stuiptrekkingen van deze storm.
Na één meer dan uur in de koele tocht zijn wij met kalmer weer aan het hotel Hafnia in Torshavn aangekomen rond 17 uur (er was toen 2 uur verschil met Europa)      

Het hotel was gewoon proper geen luxe. Ik had een kamer zonder Tv of Frigo onder het Fransdak. Die avond ging ik eten op 19 uur.

Ik heb daar om eens te proeven walvissteak gegeten dit was lekker en zeer eetbaar. Bij het eten dronk ik eerst een  portootje als aperitief en daarna een flesje rode Franse wijn. (Waarom deze details?)  Lekker gegeten en gedronken. Ik ging naar de receptie om te informeren waar de hotelbar was.

Het antwoord was "wij hebben geen bar". Ik vroeg "waar kan ik een pintje drinken". "Ge kunt hier geen pintje drinken, want daarvoor moet ge lid zijn zijn van een club en ge zijt geen lid".  

Wat kan ik dan doen ? Een boek lezen op uw kamer en een glas water drinken, of wandelen.

Ik ben dan maar naar mijn kamer gegaan en ik mijn bed gekropen zonder tv.

De volgende morgen kwam de meestergast van de fabriek mij ophalen. In de fabriek aangekomen werd ik voorgesteld aan de baas die ook Belgische consul was.

Toen ging ik naar de plaats waar de machine moest komen  en op die plaats waren ze nog aan 't werk en er stond ook nog muur.Alles moest nog opgeruimd en afgebroken worden. De machine lag nog in zijn verpakking  in het lokaal ernaast ( ik moet even verklaren deze machine was een mini  uitvoering van een pers die aan poutrellen opgehangen werd als een rolbrug.   Er moest ook een I profiel van 8 m gezocht worden dat paste. De lokale smid werd er bijgehaald. Ik had geluk op het eiland was er een I profiel  met afmetingen die pasten en op de lengte  mocht er zelf een stuk af. Hadden wij die niet gevonden in Torshaven dan mocht ik onverrichter zake terug keren.  

De lokale smid sprak goed Engels. Ik vertelde hem van mijn dorstige avonturen de Zondagavond.

Hij gaf mij volgende uitleg: Op Faroer krijgt iedereen zijn volle salaris in de hand. De belastingen worden later betaald. Daar de Faroer afhankelijk zijn van Denemarken moet men zijn bier, alcohol en andere belangrijke producten bestellen in Denemarken.

Indien de belastingen niet betaald zijn kan men geen bestelling plaatsen Dus ook geen bier of wishky kopen. Daarom heeft men cafés, clubs opgericht om gereglementeerd te drinken. Ik weet nog steeds niet hoe men lid wordt.  

De lokale smid begreep mijn probleem en stelde mij voor 10 Carlsberg biertjes te kopen aan 10 kronen per stuk. ( 55 Bf)  De namiddag na het eten had ik mijn biertjes.

De zee was kalm en vlak na de storm van vorige dag.  Het was rond 14 uur. Toen in de fabriek, men kwam roepen "The wales are there"

Ik bekeek de smid hij zegde mij naast de haven zijn er walvissen. Toen kwam ook de meestergast mij uitnodigen om naar dit uniek spektakel te gaan kijken. De  kleine fjord op die plaats lag op minder dan een km van de fabriek, waar wij naartoe wandelden en daar was ondertussen al de helft van de inwoners samen getroepd.

Deze vissen door hen walvissen genoemd zijn in feite grote waterzoogdieren van 6 tot 10 meter lang  en die één tot twee ton of meer wegen.  Ik laat het aan u over om de wetenschappelijke naam op te zoeken.  

Elkeen die een bootje had was al lang ver in zee. De vissen waren met 102 in getale die dag,  Ze werden door "de vissers"  met misschien wel 80 bootjes naar de kleine baai gedreven. In ondiep water.  De vissen waren meestal groter dan de bootjes en het was een gevecht, man tegen dier met lange messen. Geen kogels of harpoenen.  
Deze vissen hebben als nadeel dat zij altijd in groep bijeenblijven en  geen enkele ontsnapt aan de lange messen van de vissers. In de baai in ondiep water werden zijn één voor één afgemaakt  zodat na meer dan één uur de volledige baai rood van 't bloed was.

Een vis die zijn laatste snakken liet klopte met zijn staart een man van de rots in het water, ook bootjes zijn gesneuveld en omgekiept.  Ik zag een man gekleed in werkkledij in 't water springen en naar een vis zwemmen om hem af te maken.

Daarna kwamen en 2 kraanauto's om de vissen uit het water te halen, voor verdere verwerking en consumptie voor te bereiden in diepvries. Zij hadden nu toch voor enkele maanden vlees om de winter door te krijgen. Die dag werd er overal in de stad verteld over deze vangst er werd ook niet meer gewerkt.

De meestergast bracht mij naar het hotel. Ik had dus ook die tien Carlsbergskes bij.

Ik sliep in een kamer met Frans dak zoals reeds gezegd. Daar het november was en de buitentemperatuur niet meer dan 5 à 8 graden was kon ik de biertjes gerust koelen in de dakgoot, het was even goed als in een frigo.    

De machine was te lang  en moest in gekort worden, maar raakte met veel problemen toch gemonteerd. Hierover ga ik niet uitwijden  omdat dit zou te technisch zijn.

Eén van de volgende dagen tijdens het wachten naar het werk van de smid ging ik met de baas en consul, een ritje rond het eiland maken. Hij vertelde me als ge hier wilt bouwen dan moet ge sparen voor dynamiet. Dan pas kunt ge uw terrein te effenen.

De bergen, heuvels, alles is verharde pikzwarte lava,  reuzen dikke lagen met af en toe een roestbruine modderlaag  van 20 cm tussen, die men met de hand kan uitpeuteren.

Aan dze zijde van dit eiland waren er niet veel typische Faroer vogels met dikke bek.  (ik ben op zoek naar de naam )
Zij werden gevangen in volle vlucht met netten aan meters lange stokken. Daar moest men op de andere eilanden zijn.

Op de foto hiernaast zit men de vliegtuigvleugel en ijsbergen ( witte stipjes) in de Atlantische oceaan voor het Amerikaanse continent (New Foundland).  
Ik moest voor de firma Danckaert naar Amerika om in Louisville Kentucky de op grootste beurs ter wereld voor houtbewerkingsmachines om er onze stand gaan installeren.

Op 5 september 1974 ging in mijn visum afhalen op de Amerikaanse ambassade  om op 11 september 12 uur in Zaventem te vertrekken naar New York. 
Ja ik was ooit op een 11 september in NewYork

Tijdens de vlucht kon ik naar een  rock & roll film kijken.  En wij aten 2 maal warm in het vliegtuig.  Rond 3 uur p.m. kwamen wij ik New York  JFK aan.  Ik moest eerst voorbij de grenscontrole. Ik moest documenten invullen  wie betaald uw terugvlucht voor welke reden ik de USA bezocht . De man nam mijn paspoort keek erin, naar de nummers en begon on zijn stapel 25 cm dik computerlijsten te zoeken. Ik zegde bij mezelf zie die onnozelaar maar zoeken ik sta daar toch niet in. Na enkele paginas draaien  vond hij mijn naam  en het was o.k. een stempel in mijn pas en ik mocht honderd meter verder naar de douane. Daar werd alles volledig rond gedraaid. De douanier vond tussen mijn gereedschap ook buisjes en pneumatische verbindingsstukken  voor de machines die ik mee had moest er een gebroken zijn.

De man begon te tellen, ik moest zeggen hoeveel dit waard was, hij hertelde en twijfelde dat duurde bijna een kwartier. Toen kreeg hij plots een oproep hij liet alles vallen en ik mocht verder.

Ik had geinformeerd en moest een helicopter nemen  om naar de andere luchthaven te gaan

Van John F Kennedy airport vlogen wij per helicopter naar  Newark airport en vervolgens naar La Guardia airport waar ik mijn vlucht had  rond  19 uur naar Louisville.  

De nadering van Louisville was in volle onweer. Het bliksemde, en de bliksemschichten kon met zo bijna van uit het venster vastnamen. Deze toestand was zeer gevaarlijk. Op zeker ogenblik was het ganse vliegtuig door ionisatie in een laag van 10 cm blauw violet licht gehuld. eens onder de wolken was het aan 't gieten zoals ik het nog nooit gezien had. Met een beetje vertraging zijn wij dan toch veilig geland.  Het was 23 uur (bij ons 6 uur 'smorgens) de directeur van Danckaert USA haalde mij af om in Holliday inn South West te logeren (dit was één van de zeven holliday inns van de stad.

Louisville ligt op de Mississipi met zijn stoomboten waar ik ook van genoten heb in die tijd.

De volgende morgen kwam men mijn afhalen  om mijn werk aan te vangen op de stand op de beurs.  Zoals gewoonlijk in een hoekje onzichtbaar, kleedde ik mij om en deed mijn overall aan. De machines waren al aangekomen. Ik zette mijn aan 't werk  begon met de regeling van de basis van de eerste machine. Even later tikte een man op mijn schouder. Hello man!! You can not do that . Vertaling goeie dag ge moogt dat hier nier doen. Ik keek de man vragend aan hij vertelde mij  als ik de machines monteerde dan was dit mijn probleem. Maar dan kreeg de stand geen perslucht, geen electriciteit, geen afwerking. Hij vertelde mij dan men moest een  dagloner huren  aan 2.000 bf per uur om het werk uit te voeren en ik, ik moest superviseren.

Een kwartier later kwam de man aan en zette zich aan de slag. Hij begon ijverig te schroeven en vijzen aan alle delen van de machine waar het niet moest. Al de belangrijke fabrieksregelingen waren ontregeld.. In zijn bijzijn heb ik alles hersteld en toen was hij aan 't kijken en ik aan werken maar dat mocht van de beursmaffia. Betalen telde. Even later zat ik gehurkt en verstop in de grote electriciteitskast om de 400 genummerde draden aan te koppelen en terug even later een tik op mijn schouder, en "no boy you can't do that".

Er moest terug een elektricien  komen om dit werk te doen. Die was ook even later daar en hij koppelde de draden maar aan zonder naar de nummers te kijken. Hij wou na twee uur werken de stroom inschakelen om te proberen. Ik zei nee eerst alles controleren en zoals verwacht waren de draden op 't goed vallen uit aan gekoppeld. De man keek toe terwijl ik alles in orde bracht. De stroom werd ingeschakeld en  alles liep zoals gewenst.

Telkens men iets nodig had moest men via de beursmaffia passeren om iets te bekomen aan dure prijzen. Tapijten voor de stand, planten , een heftruck, perslucht, electriciteit, badges, ingangskaarten en nog meer. Het kostte handen vol geld en men kon nergens anders gaan. 

In het Hotel werden wij telkens gewekt door de receptie en iedere dag zei men ( good morning  it is seven o clock and the temperature is  71 degree farenheit natuurlijk  dit was 22 ° Celsius  

Louisville ligt op de hoogte van Madrid  en het was er mooi weer. Toen die 13de september 1974 om zeven uur de juffrouw die ons wekte zei "good morning it is seven o clock and the temperature  is 25 degrees". (-4°celsius). Daar ik niet gewoon was met de Farhenheit graden zegde mij dit niets. Ik wist toch van de school dat 32 graden F° gelijk was aan nul graden C°  dus moest het vriezen. Dit was heel uitzonderlijk en hoogst ongewoon. Later vernamen wij dat er in  Panama stad 2.500 km zuidwaarts de andere kant van de golf van Mexico een windhoos geweest was en er alles vernielde. De lucht nodig voor deze catastrofe kwam van uit het hoge noorden en met de negatieve temperaturen eraan gekoppeld, was het in Louisville  in de velden min zes graden. En het zou 20° Celsius moeten zijn. Resultaat alles vervroren de bloemen, fruit, princesseboontjes en nog veel meer. Ik heb daarvan foto's genomen maar alles is vernietigd door de röntgenstralen voor de bagagecheck in dit tijd .

Tot daar dit eerste deel

Victor 10            

11-08-2005, 14:26 Geschreven door victor 10
Reageren (0)

Deel 2

Verder gaand met dit tweede deel  heb ik tijdens de beurs ook nog van alles meegemaakt.

Op de beurs, de tweede dag, kwam er een man mij de hand schudden en begroette mij " Hello I know you!" ik verwonderd, had niet de eer deze man te kennen. Hij bevestigde dat ik in zijn fabriek in Zuid-Afrika een machine geïnstalleerd had en toen viel mijn frank. Hij was de grote baas en die heb ik nooit gezien, maar hij had mij wel gezien.  

Dezelfde dag vertelde de plaatselijke directeur dat er ook een Belg oud technieker van zijn firma, een firma had opgericht en ook een stand had op deze beurs. Het helemaal de andere zijde van de gebouwen. Ik daar naartoe. Het was ne rosse bij de begroeting verteld hij mij ik ben van Charleroi en gij , ik ben van Halle. Zij vrouw die dat hoorde kwam tussen beiden en vertelde mijn ik ben ook in Halle geboren, in de Albertstraat. Mijn ouders zijn naar Brussel  Vorst verhuisd  toen ik zes jaar was om een bakkerij over te nemen. Besluit toen wij klein waren zijn wij naar dezelfde kleuterschool geweest en  woonden op 500 meter van mekaar, en wij komen mekaar hier tegen op 7.000 km van huis.

De machines van Danckaert hadden veel succes het was kwalitieit in die jaren.

Op onze stand stonden er ook andere machines  uit Duitsland en Italië die ingevoerd werden. Onder andere paneelzagen toen de baas van deze machinefabriek een stommiteit deel op zijn machine ontstond er plots een vlam, een bliksemschicht, dat heel de beurshall verlichtte. Het zaagblad op zijn machine was gekneld geraakt en al de tanden van dit blad eraf en zijn vlogen in het rond ook zijn er enkele zaagtanden in zijn voorhoofd blijven steken en het bloed zijkte eruit. Het nodige werd gedaan om hem te verzorgen, maar zonder erg.

Elke avond waren wij met een grote groep van de beurs in hetzelfde hotel. Wij sliepen daar, aten daar en gingen daar ook uit. Elke avond om negen uur startte daar een orkestje.

Daar zij beperkt in aantal waren stond de begeleiding op band op een bandopnemer. Die band startte elke dag op dezelfde plaats zelfde uur met dezelfde melodietjes. En als ik heden nog het liedje hoor "You are the sunshine of my smile" dan zeg ik nog steeds het is 21uur twintig in Louisville Holliday inn. De ganse tijd dezelfde muziek twee weken lang.

Dan kwam het einde van de beurs alles demonteren. Omdat er uitzonderlijk niets verkocht was in tegenstelling tot andere jaren moest alles terug in de kisten om terug naar België te transporteren. Ik heb dit opgemerkt dat er niets verkocht werd alhoewel deze beurs sinds jaren een succes was. Een maand later is de crisis losgebroken en was er geen  internationaal werk meer. Allen de bestellingen in Brussel werden afgewerkt  en dan basta de meesten op den dop.

De dag van de terugtocht was  mijn vlucht in Louisville om vijf uur 's morgens naar New York. met tussen landing in Washington.  Toen mijn taxi mij kwam halen om naar te vlieghaven te gaan  moest ik noodgedwongen ook mijn veiligheidsgordel aandoen in de auto. Wegens een slecht contact in de vergrendeling  kon de taxi niet vertrekken. Na een halfuur gesukkel ging het tocht belandde ik op tijd luchthaven.

Op de vlucht naar New York kwam er een man naast mij zitten in het vliegtuig met de woorden "I know you" (ik ken u) ik was verwonderd en vertelde dat dit onmogelijk was. Ja zegde de man al de planten op uw stand op de beurs zijn door mij geleverd.  Even voor de landing in Washington vlogen wij recht in een enorme wolk. De piloot waarschuwde ons voor het schudden dat ging volgen en wij moesten onze veiligheid gordel aan doen.  Wij werden door elkaar geschud en het vliegtuig ging hotsend en botsend de wolk in.  wij werden letterlijk naar boven deduwd om even later door de gordel naar beneden getrokken te worden dit duurde zo een kwartier. Enkel rijen achter mij had een man zijn gordel onvoldoende  aangespannen en hij was met zij hoofd tegen een of ander voorwerp geklopt en had hulp nodig.       

Om tien uur kwam ik in New York aan  ik informeerde naar mijn vlucht naar Brussel van12 u 10  en hoorde dat deze compleet was, geen plaats, maar om 18 uur 30 was er nog een vlucht en dat zou gaan. Een tijdje later hoor ik mijn naam afroepen  toen ik aan de balie kwam verteld men dat ook deze vlucht volgeboekt was maar niet getreurd  om 22 uur was er nog een vlucht en dit zou wel gaan. Op het laatste nippertje wist ik dat ook deze vlucht volgeboekt was. Maar geen paniek op een kilometer in de zelfde lucht haven was er nog een KLM vlucht naar Amsterdam en daar was plaats. Ik op een loopje hijgend naar KLM en oef alles ok.

Wij waren in het vliegtuig aan 't wachten om te vertrekken, toen plots het licht uitging in het vkiegtuig. Na één uur wachten was dit euvel hersteld en reden wij naar de startbaan. Toen plots terug alles in het donker was, dit duurde een kwartier dat wij bleven staan en dan alles ok. Opgestegen en de oceaan over. Ik was niet op mijn gemak met die pannes maar tot Amsterdam is er niets gebeurd.
Of toch wel Ik had mijn valiezen bij Sabena afgegeven en ik was onderweg met KLM  waar zijn mijn valiezen???

Een rij voor mij zat een zwarte vrouw met haar kleine die daar de ganse tijd keelde zodat er tijdens de vlucht, van slapen, laat staan rusten niets in huis kwam.  
Rond 10 uur kwam ik te Amsterdam Schiphol aan  en had een verbinding met een klein vliegtuigje naar Brussel. Geen enkel probleem alles en iedereen op 't tijd. Tot ik informeerde waar mijn bagage bleef,  bleek het dat Sabena in New York mijn valies daar liet staan omdat ik niet op dat vliegtuig was. Vier dagen daarna ben ik dat toch uitgenodigd om alles te Zaventem gaan af te halen.

En ik was zo lang zonder scheermachine en enkele kleren. tot deze USA avonturen maar er komen er nog en even erg. Einde tot volgende keer

09-08-2005, 15:33 Geschreven door victor 10
Reageren (0)

Naar Zuid – Afrika mijn eerste verre reis 

Ik moest  voor de firma Danckaert ook naar Zuid –Afrika. De machines waren aangekomen en ter plaatse was niemand om deze te monteren.  Men gaf mij niet veel tijd om alle formaliteiten te regelen. Mijn visa heb ik verkregen op 17/02/1974 om te vertrekken op 24 februari 1974. Maar eerst moest  op die korte periode ook mijn inentingen hebben tegen gele koorts, pokken, cholera, ik moest ook kinine pillen innemen tegen de slaapziekte, dit alles acht dagen op voorhand. Al deze inentingen kreeg ik op enkele dagen tijd zodat bij mijn vertrek mijn linkse schouder pijn deed mijn rechtse ook ik had koorts van de pokken vaccinatie  en ik moest mijn valiezen werktuigen en attaché case dragen. Ik kon geen van mijn beide armen volledig bewegen. Over de ganse wereld was dit de tijd van de eerste petroleum crisis 1974.

Ik vertrok bij ons in de winter, en ginder was het zomer. Hier was het drie graden, op 23 februari 1974 rond veertien uur voor een vlucht van dertien uur zo een 11.000 kilometer. De vlucht ging van Zaventem naar Luanda in Ouganda, waar wij iets na  middernacht aankwamen  om bij te tanken. Wij waren verplicht om in de luchthaven te gaan wachten tijdens het tanken. Voor die gelegenheid waren al de shops van de luchthaven enkele uren open om de wachtenden de gelegenheid te geven allerlei Afrikaanse souvenirs te kopen. Ondertussen heb ik aan de Westzijde de zon zien onder gaan.Enkel uren later werd er verder gevlogen naar Johannesburg. Daar kon men van in het vliegtuig oostwaarts de zon zien opkomen. Het vliegtuig landde om zes uur kwart  op een zomerse zondagmorgen 24/02/1974 ( met 28 graden). Het was wel in het regen seizoen.  Men wachtte mij op aan de luchthaven en bracht mij onmiddellijk naar het Hotel  in een buitenwijk van Johannesburg. Ik sliep er op de negende verdieping en op de tiende verdieping was het zwembad 25 m x 12 m.

Moe van de reis ben ik in mijn kamer efkens op het bed gaan liggen en ook ingeslapen.

Ik was nog maar pas in mijn bed toen heel het hotel daverde. Eigenlijk wist ik niet wat er gebeurde maar ik dacht aan een aardbeving. Later vertelde men dat dit instortingen waren in de goudmijnen onder Johannesburg op 2.000 meter diepte.

Om acht uur rinkelde de telefoon in de kamer. Het was de baas van de invoerder die mijn kwam ophalen om een beetje sightseeing of toerisme te doen. Maar eerst was er het Zuid Afrikaans ontbijt. Ik had er keuze tussen oneindig veel lekkere zaken. Ik noem even op appelsiensap, tomatensap, ananassap perzikensap, dan waren  kornflakes met chocoladepoeder, melk en suiker, om verder te gaan met toast, worstjes, hesp, eieren gekookt, gebakken, paardeoog, het is nog niet gedaan. Verder kon men er ook vis bestellen, vlees, biefstuk en ander, met kroketten, frietjes, aardappelen en meer en vruchten of ijsjes als dessert. Normaal at men 's middag niet en dronk men juist een frisdrank.

Wij zijn dan die zondag naar het slangenpark geweest, waar men het gif van de slangen aftapte in een glas met vlies erover om er serum van te maken tegen slangenbeten. Dit alles gebeurde op enkele meter afstand van ons.

In de namiddag zijn wij naar een wildpark geweest waar wij tussen de leeuwen, olifanten, struisvogels, giraffen, zebras reden  alles in de wilde natuur.          

De volgende morgen was het vroeg opstaan. Ik ben toen naar het kantoor van de invoerder geweest waar mijn programma in grote lijnen vast gelegd werd.

Toen werd mij een begeleider toegewezen, een John een Engelse technieker met de firmawagen.( in Zuid-Afrika rijd men links) Er werden ook enkele praktische instructies gegeven  als voorzorg in die tijd van apartheid en rassenhaat zoals: 

Ingeval van ongeval met een zwarte, blijft niet staan, maar rijdt onmiddellijk naar de politie

De kans is groot dat ge zijn stamgenoten op uw nek krijgt en uw laatste uren geteld zijn ttz men vermoordt u uit wraak.

Nooit in de brousse alleen (zonder politie) in een negerdorp gaan men komt er zelden levend uit. 

Nooit naast de baan in het gras lopen, zelfs niet om naar het toilet te gaan, wegens de slangen.

Als uw benzine tank half leeg is moet zij terug vol de bezinelevering was in die tijd zeer onregelmatig, en men weet nooit wat er kan gebeuren.

Altijd iets te drinken bij hebben voor onvoorziene omstandigheden.

's Nachts in de steden niet buiten gaan of rondlopen zeker in Pretoria niet, dit is levensgevaarlijk.

Voor de meisjes!!! Nooit met een zwarte naar bed gaan daar staat gevangenisstraf op, omdat de kinderen die er uit voort komen (koffie met melk) die worden niet geaccepteerd door de zwarten en ook niet door de blanken. Die hebben geen toekomst en moeten moorden en branden om aan de kost te geraken, van daar de nachtelijke onveiligheid.
Ik was toch in een fabriekje met Griekse baas die daar zijn voeten aanveegde en  getrouwd was met een zeer mooie half blanke of half zwarte vrouw Zij deed de administratie van zijn bedrijf.  Tot hier dit eerste deel Zuid Afrika 
Victor 10  

08-08-2005, 00:00 Geschreven door victor 10
Reageren (0)

Een beetje over mijn werk, dit is onvermijdelijk ook technisch maar ook vol met arbeidsavonturen. 

Mijn werk begon met enkele klanten te bezoeken  in de ongeving van Johannesburg, met kleine problemen, ook klanten die een offerte of bestelling lopen hadden werden bezocht als prestige.

Ik ben er bij een klant geweest die een souvenir bedrijfje had. In leg uit: deze man ging in de brousse op zoek naar resten van dode dieren, horens van koedoes  zebrahoeven, olifantenstaarten, ivoor en nog veel meer hij verwerkte dit  in balpennen, hangertjes en allerlei honderden soorten gadgets.

Ik zag daar ook grote platen 10 tot 15 mm dik  2 meter lang en 1 meter breed, dit waren olifantenvellen die hij polijstte en er onderleggers van maakte. Van de afval maakte hij andere kleine zaken voor de toeristen. Alles was  garantie met de hand gemaakt, ik persoonlijk gezien. Ik kreeg van hem als kado een koudou hoorn meer dan één meter lang. die tijdens mijn terugreis bijna verloren was. Nu ligt hij al sinds jaren op  mijn kast als pronkstuk en herinnering aan deze reis.

Dan begon mijn eerst grote opdracht. De volgende morgen moest ik in een meubelfabriek een grote 10 m lange machine gaan installeren. De baas was een Duitser en de voorbereidingen waren perfect uitgevoerd. De basis van de machine werd in de fundering vast geankerd met snelbeton zoadat ik de volgende dag aanving met de montage. Maar de twee bewerkingskoppen  elk 2.000 kg stonden buiten onder een afdak  en moesten binnen naast en op de basis komen. Ik informeerde waar de heftruck was en er bleek geen heftruck voorhanden in de fabriek      

De baas is op zoek gegaan en voor de volgende dag tegen de middag kon ik een heftruck hebben van een firma 10 km verder en die was zoals beloofd op tijd.

De slimste zwarte van de fabriek moest mij helpen. Toen de assemblage begon zag de zwarte de oliespuit, hij nam die en stak de sproeibuis in zijn linker neusgat en pompte. Toen ik hem duidelijk maakte dat  machineolie niet geschikt was het menselijk lichaam trok hij deze uit zijn linkerneusgat en deed verder in zijn rechter neusgat!!!!!!

De verdere montage verliep zonder grote problemen.

Ondertussen lag mijn schouder open wegens mijn inenting tegen de pokken, de korst was eraf geschuurd en het bloede maar ik had geen wondpleister in de fabriek. Ik voelde ook dat ik koorts had. In mijn valies had ik alles van EHBO maar dat was op 20 km in het hotel.

Zoals eerder gezegd was het regenseizoen.  Wij kunnen dit vergelijken met onze Maartse buien maar dan telkens met hevige stortregens.

Naast het kantoor was er een gangske. Toen een regenbui aankwam  gingen de zwarten die buiten werkten schuilen tegen de regen in dat gangske. 

De zwarten in de fabriek en in het kantoor zagen hun collega's voor de vensters niets doen en naar de regen kijken. Zij stopten ook met hun werk en vervoegden hun collegas om naar de regenbui te kijken. Deze superzware stortbuien duurden zo een uurtje  zodat, buiten het water eerst moest weg trekken alvorens de mannen in 't kantoor, de fabriek en buitenwerkers terug aan de slag te gingen.

Dan was het weekend

Ik sliep dan bij de verkoopsdirecteur van de invoerder. De  zaterdag avond werd ik uitgenodigd  om naar de mis te gaan. Dit was tegen mijn goesting maar ik heb dit gedaan en mij niet beklaagd. Het was een rock & roll mis met formidabele muziek gitaar drum en orgel.

Ik beklaag het mij nog altijd niet dat ik deze mis bijgewoond heb. De vrouwen gingen er te communie in bikini en ik zou graag daar pastoor geweest zijn.

Maar zo een mis, daar moeten onze ouderwetse pastoors in België een puntje aan zuigen.
Ik vergelijk dit met een gratis concert. "Formidabel" zou Eddy Wally zeggen.

Dit zouden ze hier ook moeten doen er zou wel volk zijn in de kerk.

Ik kreeg daar bij de verkoopsdirecteur te eten en dat was op zen Engels, en  niet zo fameus. Ze vroegen mij of ik het  lekker vond ik zegde "ja" uit beleefdheid en kreeg nog een extra schep op mijn bord. Vanaf toen zeg ik eerlijk mijn gedacht aan iedereen en eet minder.

Wegens de petroleumcrisis konden wij niet naar het Kruger park (400 km) gaan. Men kon benzine nemen  op vrijdag voor 17 uur en volgende tankbeurt mogelijk  was maandag morgen. Dus bleef ik ter plaatste in Jo-burg

Maandag zijn we bij de volgende klant geweest in Babelegi, een industriezone 180 km ten noorden van Pretoria.

Van Johannesburg tot Pretoria  ongeveer 64 km waren rechts van de baan kilometers terrils van de goudmijnen. En wij stopten ook zoals de boers in de lokatie "Half way Home"  bij het gekende monument.

Om Babelegi te bereiken zijn wij verloren gereden en zijn 200 km te ver gereden. Omdat er geen andere baan was. 

Ik kreeg een hotel bij een toeristische plekpleister die noemde "Hartebeespoortdam"

Daar was een dam en een stuwmeer en veel mooi groen rond en eucaliptus bommen.

De fabriek waar ik moest zijn was "C&C Radio cabinets" zij maakten luidsprekerboxen  en radiomeubels.

De eerste twee dagen nam ik uit het hotel mijn pick nick mee voor de middag. Maar door de warmte had ik op het middaguur alleen nog pap met eieren. Dit werd opgelost door niets meer mee te namen en 's middag in de fabriek twee colas te drinken en niet te eten.

Het hotel was ook niet fameus, want toen ik 's nacht aan het koordje trok om het licht doen te branden viel alles op mijn kop in mijn bed.

De volgende dag werd dan een hotel gezocht 180 km verder in Pretoria.

Dat was de stad van 's nachts binnen blijven  want daar gebeurden 's nacht gemiddeld zeven moorden per nacht.

In het groot hotel was een lekker Chinees restaurant met kon er  garnalen, kreeften, langousten eten zo veel men wou.  Zoals wij dat hier niet kunnen bedenken

Voor het ontbijt in dit chique hotel was er een probleemke. Ik heb al verteld over het uitgebreid Zuid Afrikaans ontbijt.
Er kwam iedere morgen een zwarte de bestelling opnemen hij luisterde, ging naar de keuken en wij kregen  altijd iets anders op ons bord dan wij vroegen en zagen onze bestelling op buurtafel belanden. Dat was normaal de man schreef niet op en vergat dus de bestemming en tafelnummer.

Op zeker dag was er een andere zwarte ober dat was een slimme. Hij schreef alles op.

Wij dachten eindelijk gaan wij krijgen wat wij bestellen. Maar de sukkel vergat op zijn bestelling het tafelnummer te schrijven zodat alles terug in de war was.

Van Pretoria tot Babelegi was zo een 180 km. Iedere morgen waren wij van al van 5 uur op en weg.  wij moesten op 3 km lange baan met telkens alle 100 m een kruispunt met vier stopdriehoeken, dat duurde het langst om voorbij te geraken. Wij reden op een half geasphalteerde baan met eucaliptus bomen naast kilometers ver. Er was ook de bekende Afrikaanse golfplatenbaan, allemaal dwars liggende ondulaties. Op een dag waren wij te laat  en wij passeerden  in een negerdorp. Daar zagen wij vrouwen met de ringen rond hun hals armen en benen. Een meisje ging boodschappen doen  en had haar geldbeugel op haar hoofd. Toen zij een kwartier later terug kwam had zij de goederen op haar hoofd en de geldbeugel in haar hand.

Wij gingen daar in een koffiebar een cola drinken een zwarte kwam de bestelling opnemen. Wij aan "t wachten achter onze cola, wij zagen niemand meer. Al meer dan twintig minuten, toen kwam er een andere klant binnen en wij kregen de ober terug te pakken. Wij informeerden hoe het was met onze cola en deze antwoordde  wij hebben geen cola meer.         

Ik ga nu een beetje over 't werk vertellen, want daar is ook nog veel over te schrijven.

In de fabriek stond bij mijn aankomst de machine al twee maand buiten in weer en wind, in de kist natuurlijk. Maar door de lekken in de verpakking was één en ander toch verroest.

Ik moest zelf nog beginnen met kisten open te breken. Zonder hulp van zwarten.

Toen werd de basis van de machine  naar binnen gesleurd en op de funderingen geplaatst.

Voor de twee grote freeskoppen was de gang waar alles door moest te smal. De baas trommelde veertig zwarten op om de gang leeg te maken. Hij had gezegd "alles" moet weg.

Er lagen latten planken panelen en nog wat toen dit alles weg was begonnen de zwarten de  elektriciteitskabels en verlichting van de muren te te trekken. Toen ik informeerde waarom?  de baas heeft gezegd dat alles weg moest!!!!

Ik had hier iets meer heftruckcomfort dan op de vorige plaats zodat de montage van die ingewikkelde machine vlot verliep. Maar ik was bijna alleen, zonder hulp voor de assemblage.

De machine was tegen het einde van de week klaar en de baas inviteerde al zijn personeel in een chique restaurant om deze nieuwe machine te vieren. Het was een  restaurant met blanke kelners. Ik zat naast de vrouw van de meestergast!! Toen ik steak tartaar of Americain bestelde was zij bijna aan het overgeven als ik dit at. Toen daarna deze scene. Na het eten werd er gedanst. De vrouw die naast me zat nodigde mij uit op een soort cowboydans met links en rechts geloop maar dat stond mij niet zo veel aan ik houd meer van nen trage "teige de gelei"      

Laat of vroeg in de morgen is deze fuif geëindigd. De volgende dag sliep ik terug bij de verkoopsdirecteur.

Hij was buiten zijn werkuren een belangrijk scheidsrechter voor boksmatchen (internationaal) 

Ik was eregast op de boksmatch een groot kampioenschap,  Ik zat op de eerste rij naast de eregenodigden, maar omdat boksen mij niet interesseert weet ik niet meer wie tegen wie, en wie won, maar het duurde tot vroeg in de morgen. 

De volgende dag hadden wij vroeg gedaan en om 15 uur gingen wij pintjes drinken en dat liep uit  tot later dan 18 uur. Ik had een rood geruit hemd aan, korte mouwen de mode van die tijd. Wij waren in een chique café dat ook Ladies bar was om 18 uur. dan mochten er ook vrouwen in. Bij de volgende bestelling van vijf pinten werden er maar vier geleverd. Ik kreeg niets meer te drinken. 
Op de vraag waarom? was het antwoord het is ladiesbar en om 18 uur moet iedereen die geen safarissuit (safarikostuum) heeft een das hebben. Ik had geen das dus geen bier of drinken. Wat gedaan ? Er eentje huren voor 1 rand toen 70 frank ik deed een zwarte das op mijn rood geruit hemd met korte mouwen, en wij konden verder drinken. Die das heb ik nog altijd als souvenir.      
In de dagen erna ben ik nog de klanten gaan bezoeken waar ik machines gemonteerd had om te kijken of alles goed ging. Na drie weken keerde ik terug naar België.

Pech!!! die dag was er geen Sabena of SAA vlucht naar België, maar wel naar Amsterdam die heb ik dan maar genomen. Er was een tussenstop in Kano - Nigeria 

Toen wij over de evenaar vlogen was ik in het vliegtuig juist op toilet en ik kan zeggen dat ik aan 't pissen was op de evenaar op 10.000 meter hoog.
Boven Zaire toen was er een hevig onweder met kon de bliksemschichten van op grote hoogte zien in de lager gelegen wolken.  
Ik heb daarvan nog altijd een KLM sticker met "I cross the equator witch KLM"

In Zaventem was het maar drie graden, en ik in mijn zomerkledij, nam een taxi naar huis. Ik had geen sleutel bij. Toen de taxi weg was en ik thuis aan belde was mijn vrouw niet thuis en stond ik daar met mijn valies voor de deur bibberend van de kou met de 30 graden verschil.

Dan ben ik één kilometer verder bij mijn broer geweest en mijn valies mee gesleurd.

Enkele uren later was mijn vrouw thuis.  

Tot daar in 't kort mijn Zuid Afrika trip.

Victor  10      

07-08-2005, 00:00 Geschreven door victor 10
Reageren (0)

Op 5 november 1975  moest ik voor de firma Danckaert  naar Budapest, voor 2 weken.
(Die juiste data lees ik af op de visa en stempels  in mijn paspoort uit die tijd.
Ik vloog mee met een Tupolev 150 denk ik,  nog met klapstoelen zoals in de cinema. Wij zaten met 17 in een vliegtuig voor 150, zoadat de vijf stewardessen ons al de aandacht konden geven. De reis ging direct van Brussel naar Budapest. 
Ik Budapest moest ik op de luchthaven aan de politie en grenscontrole mijn uitnodiging, indertijd een telex, laten zien van de fabriek, ik moest in die tijd ook met een typmachine!!!! een document invullen met mijn naam adres enz, maar ik heb dan maar geschreven. Ik werd gecontroleerd van kop tot teen ook mijn valies en gereedschap. Daarna moest ik het Belgische geld gaan omwisselen in Forinten volgens het aantal dagen dat ik er verbleef. Ik kreeg er een wisselbewijs en een document waarop ik al mijn aankopen in Hongarije moest laten noteren als bewijs. Na een uur mocht ik dan toch door. Men stond mij op te wachten, de chauffeur van de fabriek bracht mij met een Volga  rechtstreeks naar het hotel.      

Ik moest  in een grote meubelfabriek, aan een automatische productielijn het groot onderhoud hoofdzakelijk gaan superviseren, wat wil zeggen dat ik de belangrijkste werken moest uitvoeren. Als de rest gebeurde onder mijn leiding en mijn verantwoordelijkheid door de lokale mensen. 
Ik kreeg er mijn persoonlijke vrouwelijk tolk, zij was heel intelligent, maar spijtig voor mij ze hadden er de lelijkste uitkozen, als zij gemaakt werd was de pot met schoonheid leeg. Nochtans zijn de andere Hongaarse vrouwen nogal knap. 
Mijn intelligente tolk was bijna de ganse dag, van toen ik mijn ogen open deed tot ze terug toe gingen, in mijn omgeving.
Ik  had volgens de planning twee weken tijd want de productie mocht niet langer stil liggen, geen uur. 
Het was ook weekendwerk. Ik sliep in één der beste hotels van Budapest voor die tijd ongeveer zoals de Metropol in Brussel. Maar daar begonnen de probleemkes. 

Overstroming in mijn kamer
Ik weet niet of alle mannen zo zijn, maar in de kamer leg ik altijd 's nachts mijn kleren op een stoel zodat de broekspijpen op de grond komen. Mijn hemd op de stoelleuning en meestal hangt dit tot tegen de grond  Mijn kousen in een bolleke naast mijn schoenen op de grond. Een geluk mijn vest had ik die avond in de kleerkast opgehangen.  
Die ochtend werd ik wakker, ik stap uit mijn bed  en kwash, kwash, kwash ik heb natte voeten.  Omdat de kamervloer met parket  2 à 3 cm lager is dan de gang, staat er dus zo veel water in de kamer 
Mijn broek, mijn hemd, mijn schoenen, mijn kousen alles nat. In de badkamer was een lek ontstaan in de verwarming en had alles in de grootste stilte onder water gezet. 
De hotel directie werd er bijgehaald en ik kreeg seconden later een andere kamer. Alles werd gewassen en gestreken zelfs mijn vuile kleren en ondergoed, en 's avonds had ik alles terug piek fijn in orde in mijn valies. Ik had voor die twee weken toch nog ook andere kleren bij. 
Vrouwen toilet
Mijn werk in de grote fabriek ging normaal verder. Om naar het toilet te gaan in de fabriek ging ik  natuurlijk het kortst bij de plaats waar ik meestal was.  Boven de deur stond een tekstje, maar met mijn 150 woorden Hongaars dat ik kende kond ik dit niet vertalen. 
Iedereen in de toiletruimte, altijd vrouwen !! keken mij vragend aan. Ik wist dat er iets mis was maar wat. Achteraf bleek dat ik de ganse tijd naar de damestoiletten geweest was. 
Hand gebroken
Maar het is nog niet gedaan vier dagen voor het einde van mijn werk is er een probleem boven aan de machine ik moet dus op een transport rollenbaan kruipen om te gaan kijken. Ik schuif met mijn voet van een rol en ik breek mijn hand.
De tolk neemt mij onmiddellijk mee in de firmawagen naar de kliniek. Er worden de klassieke rontgenfoto's genomen van mijn hand van onder, van boven en opzij, en ja een beentje in mijn hand is gebroken. Als men iets breekt dan mag men altijd, en zeker in die tijd in een Oost-Blok land een plaaster  verwachten. Ik denk dat die dokters aan de westerlingen graag lieten zien dat zij ook plaaster hadden, en keken op geen rolletje. Van mijn vingertoppen tot mijn elleboog een dikke plaaster  
Het eindresultaat de mouw van mijn hemd die ik in de kliniek opgerold had, ging niet meer naar beneden over die plaaster. 
De dokters wisten daar direkt raad mee en knipten mijn lange mouw open tot de schouder. 
Er werd een poging ondernomen of ik mijn hemd kon uitdoen en ja het gat was groot genoeg.
Daarna ben ik verder gaan werken tot mijn taak volledig gedaan was. 

De volgende morgen,  toen ik terug in de fabriek kwam en iedereen mij een goeie morgen zwaaide met mijn plaaster, is er een vrouw die met een heftruck reed met een palet afgewerkte keukendeuren.  Door mij te lang te bekijken is zij met haar lading tegen een pillaar in de fabriek gereden en de keuken deuren vlogen kapot in het rond.  

In het hotel en restaurant was dit helemaal anders. Ik kon mijn vlees niet snijden maar dat was snel opgelost. Ik liet mij gewillig helpen door de diensters. In het hotel zijn ze ook behulpzaam geweest met het aanpassen van andere hemden, een vest of mantel, daar kon mijn arm niet in, die moest ik sportief  in de winter op mijn schouder dragen.. 

In de badkamer onder de douche was dit ook geen zicht er stak een arm in de plaaster voorbij het gordijn om niet nat te worden, maar daarvoor vond ik geen diensters bereid om te helpen. (of misschien wel ik hebhet niet gevraagd).  
Door dit alles was mijn werk wel op tijd gedaaan maar in het hotel was mijn verblijftijd met een dag verlengd. Toen in 's avonds terug in het hotel kwam stond mijn valies klaar aan de kamerdeur van het hotel ik moest vertrekken. Dan maar naar de receptie, een aanvraag bij de politie en ja ik mocht nog één nacht blijven. De volgend ochtend ben ik dan naar de luchthaven gebracht en had mijn vlucht naar Brussel. 
Terug in Belgie ben ik dan de gewone zes weken thuis gebleven. De plaaster heb ik niet als souvenir behouden niet op schouw of kast geplaatst, want die is in de vuilbak een Belgische kliniek in Brussel beland.  

Victor

06-08-2005, 00:00 Geschreven door victor 10
Reageren (0)

Fotohiernaast: 
Men heeft hiermee een beter idee wat men er exact fabriceerde, toch wat onze firma Gang Nail betrof.

In Holland heeft met graag dat men snel klaarkomt;  met uw werk natuurlijk
Het was in de zomer 1980  wij hadden een klant  Houthandel Rote in Westzaan ten noorden van Amsterdam.
ook daar waren grachten, de fabriek zeer origineel ingericht. Achter de boomzaagmachine werden de planken onmiddelijk op een schuit geplaast om aan de andere oever van de gracht de volgende bewerking te ondergaan.
Wat mijn werk betroft: zij waren bezig met een heel groot dakspant te maken dat ook als muur dienst ging doen.

Tot plots de machine het liet afweten. Bij ons toen in de Amerikaanse firma Gang Nail was de leuze dat de klant zo snel mogelijk moest geholpen worden. Ik was vroeg vertrokken uit Brussel en kwam daar rond 10 uur aan. Eigenlijk was er niets erg aan de machine, het was een hydraulisch probleem, een ventiel was geexplodeerd. Daar deze machine een oude uitvoering was, en ik toevallig een oud wisselstuk mee had in de wagen waarvan de stukken paste, werd alles gedemonteerd. Het defect onderdeel zat helemaal binnen in de machine. Er was toch voor enkele uren werk demonteren en terug monteren. De plaatselijke fabrieksmecanicien werkte goed mee.

De baas van de fabriek kwam elk kwartier informeren hoe de werken vooruitgingen en wanneer de procuctie kon hervat worden. Tenslotte was het nog één uur, één half uur één kwartier. Eindelijk was er terug beweging in de machine van zo'n 50 meter lang 

Toen de baas terug kwam informeren zegde de mecanicien tegen zijn baas " De heer Ghysels (ben ik)  is juist klaar gekomen !!!" en ik moest op mijn tanden bijten om niet te lachen. 

Victor 10        

05-08-2005, 15:06 Geschreven door victor 10
Reageren (0)