Even voor het bergklassement van Martijn: het was nog best pittig dat laatste stukje. We waren op zeenivo en dan maar weer omhoog: het is de moeite waard.
De fiets, mijn santos, is een goede keus gebleken. Ik zou nog iets met het zadel kunnen doen nav. een tip van Jurgen maar zeer tevreden.
En dan het weer: perfekt.
En de wind:Â die heeft ons vele malen een duwtje in de rug gegeven.
En maar 1 lekke band. Bij de reparatie heeft Willem de meegegeven talkpoeder van firma allwheels tussen buiten-en binnenband gefrutseld en je ziet: top.
En het belangrijkste: m'n maat, de blogger die mag blijven! Jullie moeten niet alles geloven hoor.
Maar hij heeft zich conciencieus van zijn taak gekweten. Af en toe haarsherp zoals hij in de golven duikt. Maar die foto heb ik met het andere toestel genomen dus dat k an ik niet laten zien. We gaan wandelen: het leven gaat door:Â Aju en dank voor de reakties.
Je kunt net zo goed de weg vragen aan een koe......
Fekko legde ons telefonisch uit welke route we konden rijden naar hun prachtige grotwoning.
10 km na Paredes de Coura rechtsaf naar Villa Franka de huppeldepup, langs Vajou en dan bij de kromme bocht een pad in. Om 1 uur dachten we er bijna te zijn. Om 2 uur ook en om 4 uur ook. Met de auto zijn alle wegen vlak, maar op de fiets niet. Op de fiets lopen de meeste portugese wegen omhoog. En als je dan op een weggetje alleen nog maar lekke bergen, en echte begroeiing ziet, ga je twijfelen. Hier zijn nog nooit mensen geweest. Hebben we wel genoeg spiegeltjes en kralen bij ons als losgeld?
Toch maar even bellen waar we naar toe moeten. Jose neemt op en eigenlijk weet zij volgens mij ook niet waar het is. Fekko stelt ons gerust.
Bij de t-splitsing rechts houden, dan een kilometer een beetje op en neer en dan bij de kromme bocht een pad in.
Uiteindelijk komen we weer in de beschaafde wereld. We ontmoeten een koe. Die vond het wel interessant. Zo vaak zag zij geen twee reigers zonder vleugels op halve tracktoren.
Maar waar de Ollandais wonen boeide niet. 'Als ik niet genoeg gras eet mag ik niet naar de slager, dus zoek het maar lekker zelf uit.'
Nog later kwamen we een oude man tegen die op een veldje met keien liep te sjouwen. Dat doen ze hier wel meer.
Ollandais?
Tip. Vraag nooit aan een oude man die met stenen sjouwt de weg.
We begrepen dat er overal Ollandais wonen en dat je in ieder geval verder moest rijden. Hij kan zo de politiek in.
1 km?........ Ja, 1 km.
Zijn stokoude vrouw loerde vanuit hun huis naar ons en sloeg ook wat kreten uit. Kennelijk had ze zin in hooi.
Vanuit het dal klonk harde kerkmuziek en we hoorden een geestelijke over iets jammeren. Er was iemand overleden. En met behulp van de geluidsinstallatie kon hij in 1 keer al zijn fans vertellen dat je daar toch erg voor op moet letten, omdat er meestal geen weg terug is.
Nog maar eens bellen.Â
Geen bereik.
Dan maar weer terug naar de keienman.
Dat klinkt simpel, maar we moesten wel voor de derde keer een helling nemen van 100%. Claudine dacht dat wij niet wisten dat de hellingshoek dan 45 graden is.
Weer gebeld.
Fekko en Jose zouden naar de weg lopen en wij waren er bijna. En ja, daar kwam Santos aangekwispeld. Met onze gastheer en onze gastvrouw.
Het was geweldig op het pleintje van Santago. Allerlei mensen die iets volbracht hebben en een verse toekomst voor zich zien. De maat was vol en door dit te doen zijn ze lotgenoten tegen gekomen die zich ook niet meer willen verbergen achter hun maskers.
Ik voelde me net Ome Arie Boomsma. En Ruth kan er ook wat van. Zij stond drie meter verder met twee vrouwen die ook beslissingen hadden genomen / moesten nemen.
Maar het echtst vind ik toch de lonely fietser Jurgen uit Dusseldorf. Hij parkeerde zijn fiets naast ons op het pleintje.
5 jaar geleden was hij de weg kwijt geraakt en nu "koos" hij voor een parttime zwerf-bestaan.
"Sommige dingen gaan nu wel goed" was zijn antwoord. Hij werkte tot 5 jaar geleden dag en nacht om de klant tevreden te houden. Toen ging zijn licht uit. Het valt op dat het mensen zijn met veel talenten die in een soort fuik terecht zijn gekomen en nu allerlei achter gebleven navelstrengen hebben doorgeknipt of denken door te knippen.
Bij John en Jurgen geloof ik het. Een stukje wandelen doet slechts tijdelijk wonderen, vrees ik.
Morgen komen we d.v. bij Jose en Fekko en natuurlijk Santos aan.
Dan zit onze Veronica-missie er op en stopt dit blog. Best fijn om zo maar eens voor de kat z'n achterkant wat te typen. Een foto van de beide Santossen zit er aan te komen.
Wat is er toch een diversiteit aan vrouwelijke jaargenoten.
Soms zie je een pareltje. Met krassen, maar fonkelend.
Ook op weg met een stok naar Volendam.
Want daar begint het steeds meer op te lijken.
Waarom kunnen we van ons eigen dorp geen bedevaartsplek maken? Het Maarten Schakelpad vanuit Soestdijk naar Hoornaar, met als symbool de zilveren stuiter i.p.v. dit simpele jacobsschelpje. Ontworpen door Sommer. Zo'n balletje, dat moet te doen zijn.
En dan is het eindpunt het zwarte plein. Daar is toch plek genoeg.
Als bromsnor de hangjeugd tenminste onder controle weet te houden.Vroeger hielpen de kinderen een handje thuis. Voerden de kippen, staken de balen op of waren druk bezig met het huiswerk.
Maar wat moet de zoon van een piloot? Dat wordt hangen.
Wat doen we met het Bruisend Hart? Dat stampen we in elkaar met zo' monster-sloopwerktuig van de Kuiper. Prachtig, zodat alles staat te schudden.
Dan hebben we ook een echte ruine (De trema doet het niet). De burgemeester geeft de vergunning en elke vrijdag organiseert de vrijwilligersgroep van de zeven molens een lampionnen optocht over het Oranjepad. De vrijwillige brandweer spuit daarna op het Dokter Trouwborstpleintje voor het gezondheidscentrum de hondenstront van de banden van de bejaarden. En ik? Ik hoef niet meer zo' eind te fietsen om hier op de camping, 7 km voor Volendam, naar een pareltje te kunnen kijken. Morgen naar de stad en gauw weer door richting het zuiden.
We zijn overigens weer eens de enigen op de camping. Op de kippen en de stoelen na. O ja, de oranjevereniging heffen we ook maar op.
We zijn wel alleen steeds met ons beiden en vandaag was dat te merken.
Ik vind wat en Ruth vindt wat. Dat is logisch.
Alleen vindt Ruth dat wat ik gevonden heb altijd een vondst is en ik ben daar primitiever in. Dan vind ik dat Ruth dat niet zou moeten vinden en dan kan ik op een gemene manier lelijk doen. Dat vindt Ruth in het algemeen stom. Maar ja, zo is het nu eenmaal. Dat vind ik knap van Ruth.
Maar vandaag was de boot wel aan en reed ik achter een donderbui bij heldere hemel.
En..... Ik moet zeggen: Het helpt. Even gemediteerd en de neuzen de zelfde kant op gebogen.
Morgen naar de camping bij Santiago de enzovoort.
We zien gaandeweg meer wandelaars want echte pelgrims kan ik er niet in zien.
Zij zijn dan klaar, maar voor ons gaat het pas beginnen.
Vanochtend hebben we Tarzan ontmoet. Hij is de helicopterpiloot van de brandweer in deze bergen. Week op, week af en verbleef waarschijnlijk ook waar wij waren. Want hoe het zit is niet helemaal duidelijk geworden.
Toen we aankwamen meldden we ons bij Goejeanita. Ze richtte onze kamer in, ze spoot het terras schoon, ze was in de supermarkt de vrouw bij wie we betaalden, ze kookte voor ons terwijl het restaurant leeg was en ze stond vanmorgen ons ontbijt te arrangeren.
Goejeanita,....... En dat alles voor het bedragje van 62 eurootjes. Eten, drinken, slapen.
En Tarzan kwam ook een bakkie halen want er staat niks in de fik op dit moment. Hij spreekt de engelse taal en vertelde dat hij de week af zijn boerderij runt.
And I hardly eat any meat. Waarop ik hem verklapte dat I hardly killed any persons. Hij mediteert ook en stond aandachtig naar Ruth te kijken.
Dat vond hij wel wat.
Zijn tante had een secret wallet in her brah en Ruth zei dat zij dat haar boobys daarvoor to little zijn. And he said: it's perfect like this.
Hij oefent met het op de juiste plek droppen van de brandbestrijders en kan water scheppen in the lake to put over the fire. Dat is nog eens wat anders dan over een paar autowrakken rijden.
Het was dat we door moesten anders waren er mooie vriendschappen ontstaan. We hebben wel ontdekt in welk dorp zijn koeien loeien. Later zaten we boven de wolken, maar dat kan dit mobiel niet echt goed vastleggen. Nu zijn we into the wild op een topweitje beland.
Als we vannacht niet ontdekt worden hebben we tijd om elk op zijn/haar manier over Tarzan te mediteren. Dit was al weer gisteren.
Nu zijn we in Lugo en gaan nog wat metertjes maken. We hebben een prachtige Catedral bekeken. Daar zou ik wel willen wonen. Ruth zegt dat ze het ook naar haar zin heeft, maar die is natuurlijk nog met haar hoofd tussen de lianen.
Vandaag willen we bij Castroverde uitkomen. Met een slag om de arm. Gisteravond ontvingen we de bijdrage van Thom en Marijn waarin ze vertelden onze moestuin te kunnen waarderen. En het gras is bijgewerkt door Dietmer. Bedankt voor de goede zorg.
Fekko en Jose volgen onze verrichtingen ook en staan al in de keuken de vegetarische fondue voor te bereiden.
Druk op onderstaande knop om een bericht te plaatsen.
Je kunt dan ook schrijfsels van anderen lezen.
Over mijzelf
Ik ben wim, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blogmaster.
Ik ben een man en woon in giessenlanden () en mijn beroep is between jobs .
Ik ben geboren op 03/08/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ik kijk graag tv en ik vind mensen die vissen eten stom.
Over mijzelf
Ik ben ruth (en wim), en gebruik soms ook wel de schuilnaam de juf.
Ik ben een vrouw en woon in giessenlanden () en mijn beroep is naailerares.
Ik ben geboren op 16/09/1961 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: alles wat met naaien te maken heeft.
Ik ben wim, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blogmaster.
Ik ben ruth (en wim), en gebruik soms ook wel de schuilnaam de juf.