Ik voel mij als een oude auto met de ene panne na de andere.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Telkens wordt hij wat opgelapt tot er een andere panne is en telkens van andere aard.
Hij moet nog wat mee gaan want het is crisis.

Pas een week ben ik uit de kliniek en ik heb geluisterd naar de aanmoedigingen.

'Je moet wat meer bewegen zodat je weer in vorm komt'. 
Gisteren al mankend binnen gegaan bij de dokter.

Mijn voet in de plaaster ben ik naar de auto geholpen. 
Achillespees gescheurd en zeker niet op steunen.

Mijn broer neemt tijdelijk de tuin over en hij doet het prima.

Hier komt de winterprei  op wachtbed.

Zondag heb ik genoten in de zon van op mijn geliefde plaatsje achterin de tuin.  Het was sterk tegen licht en de zon zat laag. 
Mijn ogen schemerden wat.

Ik keek over de groentetuin en zag dat voorlopig alles onder controle is.

Hoe het nu verder moet zien we wel. Een dagje met een keer.

De enige echte lentedag tot nu toe heb ik niet gemist.
Ik was er en genoot hoe groen, door de zon, nog eens echt groen mocht zijn.

Lach er niet mee maar mijn broer laat me toe mij te voelen als een ereboer.
Ik heb maar richtlijnen te geven die keurig worden op gevolgd.

Ondertussen jeuken mijn handen om het zelf te doen.
Mijn voeten willen echter niet mee. 
Ik voel me vast gekluisterd in sterke lente kriebels.