|
bijdrage 4 Inleiding: Manifest van een eterxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
fragment te vinden op p 14 en 15
Het verhaal van hoe de meest fundamentele vragen wat we moeten eten ooit zo gecompliceerd zijn geworden zegt veel over de institutionele imperatieven van de voedingsmiddelenindustrie, de voedingswetenschap en ahum- de journalistiek, drie partijen die veel hebben te winnen bij de wijdverbreide verwarring rond de meest elementaire vraag waarvoor een omnivoor zich gesteld ziet. maar als mensen zonder professionele begeleiding bepalen wat ze eten iets wat ze al opmerkelijk succesvol doen sinds ze de bomen uit zijn geklommen is dat niet bepaald winstgevend als je een voedingsmiddelenbedrijf bent,zonder meer fnuikend voor je carrière als voedingsdeskundige bent,en gewoon saai als je redacteur of verslaggever bij een krant bent.(Of,nu we het toch over hebben, eter?)
En dus heeft er zich, als een enorme grijze wolk, een grote samenzwering van Wetenschappelijke complexiteit boven de allersimpelste vragen over voeding zeer ten voordele van alle betrokkenen. Afgezien misschien van de beoogde begunstigde van al die voedingsadviezen: wij,en onze gezondheid en ons geluk als eters.
Het belangrijkste dat we moeten beseffen aangaande hele campagne aangaande de hele campagne om voedingsadviezen te professionaliseren is dat het ons niet gezonder heeft gemaakt. Integendeel: hebben de meeste voedingsadviezen die we de afgelopen halve eeuw hebben gekregen (en in het bijzonder het advies om de vetten in onze voeding te vervangen door koolhydraten) ons in feite minder gezond en heel wat dikker gemaakt. p 14-15
|
