Ik ben Gisy
Ik ben een vrouw en woon in Limburg (België) en mijn beroep is naaktmodel in schildersatelier van kunstacademie.
Ik ben geboren op 11/01/1959 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek, dansen, shoppen, sauna, massage, op pc tokkelen en vanaf nu mijn blog aanvullen.
Alleenstaande trotse moeder van 2 volwassen jongens.
Met het 50tigste levensjaar voor de boeg wil ik hier enkele levenservaringen delen.
Nieuwsgierig naar eventuele reacties, positief of negatief...
Dank je wel voor je bezoekje. Nog even een persoonlijke noot toevoegen ?
Contact
Stuur gerust een berichtje ! Altijd antwoord !
Uitlaatklepje
Reageren toegestaan !
22-02-2008
Goede voornemens
Ik had me zo voorgenomen om elke week een berichtje achter te laten, en als het even kon zelfs meerdere, maar ja, het is tot nu toe niet gelukt. Het is wel al goed dat ik dit nu even laat weten, toch ? De laatste tijd heb ik zoveel goede voornemens, en toch breng ik er niets van terecht. Ik zou graag weer eens gaan sporten, een beetje aan mijn conditie en mijn lichaam werken, ... ik heb gewoon niet het doorzettingsvermogen dat ik voordien had. Vroeger voerde ik mijn voornemens spontaan uit en nu vergt het soms zoveel moeite om gewoon de alledaagse klusjes te klaren, ...dikwijls heb ik ook de neiging om het uit te stellen, altijd morgen of volgende week,..met als gevolg dat ik heel kwaad op mezelf ben, omdat ik zo weinig zelfdiscipline heb. Heeft dat ook te maken met 'ouder worden' ? Of ligt het aan mezelf ? Is het een levensfase die weer voorbij gaat ? Als ik terugkijk op de voorbije jaren, lijkt het soms onvoorstelbaar dat ik bepaalde dingen echt heb gedaan en ervaren ...alsof ik toen veel sterker was dan nu, wat ik toen allemaal aankon, zou ik nu niet meer kunnen, ... Nu ja.. ik weet het niet, ... ik heb 2 jongens in mijn eentje opgevoed en mijn best gedaan om hen een comfortabel leven te geven. Niet zo een makkelijke opgave met 1 inkomen... zeker niet als ze gaan studeren en op kot gaan.
Zaterdagavond, alleen, een beetje eenzaam eigenlijk maar ja dat brengt het leven soms mee. Meestal geniet ik wel van de stilte en de rust, maar hoe ouder ik word, hoe zelfstandiger en onafhankelijker de jongens worden, hoe moeilijker het alleen-zijn wordt. Zelden heb ik er moeite mee gehad. De laatste tijd heb ik meer dan ooit nood aan een levensgezel, een man naast mij, een beste vriend, een soulmate, een minnaar, mijn feed-back...kortom iemand die mij vrouw laat voelen tot in het topje van mijn tenen ! En neen, dan heb ik het niet over seksuele intimiteit, al zou je het zo kunnen interpreteren.... Bestaat dat dan ? Of is dat gewoon een illusie ? Ben ik te veeleisend ? Te kieskeurig ? Dikwijls heb ik gedacht : heerlijk, dat bed voor mij alleen, niemand die mijn rust verstoort, die mij snurkend wakker houdt, .... Wat is erger ? Wakker liggen omdat de man naast me irriterende geluiden produceert of de slaap niet kunnen vatten omdat ik me een beetje eenzaam voel.... Helaas moet ik het antwoord schuldig blijven.. Wat ik wel weet is dat het eenzame gevoel morgen weer voorbij zal zijn,....zo troost ik mezelf..
Ik las enkele berichtjes van mensen die de droom koesterden om ooit naakt te poseren voor een kunstenaar... Nu dat is mijn job, nu reeds het elfde schooljaar, weliswaar deeltijds. Ik was op zoek naar een gepaste job, makkelijk te combineren met huishouden en vooral de zorg voor de kinderen. In die periode was kinderopvang niet zo vanzelfsprekend. Onverwacht verscheen een advertentie in de weekkrant - levend naaktmodel gezocht. Ik telefoneerde spontaan en na een korte kennismaking mocht ik tijdens een namiddagcursus een proefsessie doen. Voor mij waren al 7 kandidaten uit de kleren gegaan en ik dacht niet zo veel kans te maken. Ik was dan ook aangenaam verrast toen de leraar mij vertelde dat ik waarschijnlijk wel geschikt was. Ik moest even rechtop staan en hij controleerde mijn lichaamsverhoudingen, op afstand met gestrekte arm, een breinaald in de hand en half dichtgeknepen ogen. Hij zou even overleggen met de directeur en ook de studenten hadden enige inspraak. De cursisten overstelpten me met complimentjes over mijn uiterlijk. Blijkbaar heb ik een aparte uitstraling. Ze vonden het toch wel 'gedurfd' om zo ongegeneerd naakt te poseren. Het is een toffe job, zonder stress, want de leerlingen komen om zich vooral te ontspannen en om een hobby te beoefenen. Alles verloopt dus op een rustig tempo en in een ongedwongen sfeer. Je ontmoet er bijzondere mensen met een uitgesproken passie voor kunst en creativiteit. Tuurlijk heeft het ook wel enkele negatieve kantjes. Urenlang stil zitten in soms gespannen en gewrongen houdingen, vergt een voortdurende sterke concentratie om niet afgeleid te worden door de dingen om je heen. Lokalen zijn niet altijd goed verwarmd. Je bent niet langer een persoon maar een object, je wordt bekeken, belicht en gemeten van alle mogelijke invalshoeken. Kortom je wordt even didactisch materiaal. Soms kleeft er zelfs plakband op mijn lijf om bepaalde punten goed aan te duiden. Voor de schilder die kiest voor het abstracte ben je misschien het uitgangspunt (de muze ?), de aanleiding tot een creatief en aristiek spel met kleuren om dat maagdelijk witte doek om te toveren tot een kunstwerk. Het resultaat benadert zelden de realiteit en een enkele keer herken je jezelf in een schilderij of tekening. Toch heb ik nog geen moment spijt gehad van mijn keuze, integendeel, het is een aparte ervaring en elke keer opnieuw ga ik met evenveel enthousiasme uit de kleren. Ik heb nooit moeite gehad om mijn lichaam te tonen. Er was geen barrière die ik moest overwinnen. Heeft het met mijn opvoeding te maken ? Wie weet ? Mijn ouders waren heel open en vrij op dat vlak. Naakt was gewoon, natuurlijk, niets om je voor te schamen. Iemand zei ooit dat naaktmodellen enig exhibitionisme in zich hebben, en dus graag bekeken worden. Zelf heb ik het nooit zo gevoeld. Het meest positieve is het feit dat deze job mij de kans heeft gegeven om moeder te zijn voor mijn jongens. Ik ben vrij tijdens alle schoolvakanties en dat was een privelege, in de tijd dat mijn zonen nog klein waren.
