Met de caravan door Bourgondië en verblijf in de Finistère
06-07-2016
een buitenverblijf vol met bloemen
We zijn in ons buitenverblijf aangekomen, in Vlaanderen dus. Ik plaats nog een foto van het ochtendgloren in Miannay in Picardië. Dan vinden we een tuin vol bloemen. De was droogt meteen. De V200 heeft zijn best gedaan en gaat nu onverbiddelijk naar de remise. Nu moeten we de caravan terug in orde brengen en alle voorbereidingen treffen voor een volgende reis. Binnen enkele weken is het weer zover. Tranen zullen vloeien wanneer we ons dierbaar Vlaanderen terug vaarwel zeggen voor een reeks weken. Je leest het in een volgende blog. Tot binnen enkele weken! En van harte dank om het lezen vol te houden!
We zitten nu in Miannay, tegen Abbeville, in Picardië. De laatste camping heet “Val de Trie”. Morgen malen we onze laatste 300 kilometers af naar Vlaanderen.
Na een rit van 340 kilometer zitten we Normandië, in het departement Manche, meer bepaald in Torigny-sur-Vire. Het dorp stelt weinig voor en de camping is best geschikt voor doorgang. We blijven één nacht op camping “lac des Charmilles”. Morgen zetten we koers naar het noordwesten en steken de Seine over in Tancarville. Ik neem geen tolwegen. Als alles loopt zoals gepland, komen we in de namiddag, na 300 kilometer, aan in Miannay tegen Abbeville, in de Somme.
Hier volgen de laatste foto’s van Les Abers. Je ziet François, de trouwe tuinman van de camping met zijn jong hondje. Straks vertrekken we op vakantie naar België. We hebben daar nog ergens een huis staan. Landéda en camping Des Abers laten we een tijdje los. Schone liedjes duren nooit lang. Het waren weken van leute, vermaak, van onnozel doen. Het leek alsof we onze jeugd nooit ontgroeid waren, alsof we clowns waren in een circus. Eensgezind waren we hierover met onze Duitse, Engelse en Franse vrienden. In een kameraadschappelijke sfeer hebben we weer bijna twee maand doorgebracht op de camping van Hubert. We hebben de mooie natuur bewonderd: de zee, het strand en de rotsen. Ook hebben we grenzeloze eerbied gehad, en hebben nog, voor de Bretoense mensen met hun cultuur en leven, hun muziek en hun blijdschap. Onze plaats voor volgend seizoen is al besteld! Hopelijk heb ik wifi de komende twee dagen om nog wat te rapporteren.
Er hangen dreigende luchten over de Finistère. Daarom heb ik mijn voortent deze morgen afgenomen. Ze zit nu droog als een woestijn in haar zak, een zorg minder dus. Gisteren zong het koor Luci Care (uitspreken op zijn Italiaans) voortreffelijk. Met pianiste Anna Laot uit Oekraïne en dirigent Pierre Figaro werd het weer een fantastische avond, én gratis! Dr. Müller , kinderchirurg uit Niedersachsen was twee weken onze buurvrouw. Zij is een fervent surfster. Ook zij vertrekt vandaag naar de Heimat.
1 juli: het begin van een nieuw kwartaal en tijd om de ruiten te kuisen. Met deze wens ik ook ieder een zalig en gelukkig derde kwartaal! In plaats van pinten te drinken in de café’s besteedt de plaatselijke gezonde lui hun vakantiedagen aan surfen. Het is er de tijd voor. Maandag vertrekken we uit Landéda. We rijden dan richting oosten, naar Normandië. Na een nachtje op een camping in het departement Manche trekken we noordoostwaarts naar Picardië, om ook daar een nacht te verblijven. Woensdag vatten we onze laatste trip aan richting Vlaanderen. Nu moeten we eerst nog een mooi en ontspannend weekend doormaken hier aan de westkust van de Finistère. Vanavond is er weer een concert met het koor Luci Care van Hubert, de campingeigenaar.
Herr und Frau Schäfer vertrekken ook naar hun Heimat, naar Hameln. Raar mannetje, die Schäfer. Hij wil niet dag zijn vrouw samen met hem wandelt en ze hebben elk een hondje. Het koppel is elk 80 jaar oud en hij wil niet dat zijn vrouw met vreemde mannen praat, dus ook met mij niet. Herr Schäfer was afdelingsdirecteur van een supermarkt in Duitsland. Ik noem hem de rattenvanger van Hameln. Er lopen hier rare snuiters rond. Daarom plaats ik hier een foto van madam Flodder. Enkel de sigaar ontbreekt nog. Gisteren hebben we een prachtig concert bijgewoond. Het koor “Les côtes des légendes” van 65 zangers en pianist zongen bekende nummers uit het klassieke en het populaire genre, ook Bretoens. Prachtig, want ze mochten drie extra stukken opvoeren. En, zoals je ziet, hebben we het kot voor ons alleen. Sector G is momenteel zo goed al leeg. Lang zal het niet duren, want binnen enkele dagen breekt de storm los en zijn alle percelen bezet door gezinnen met kinderen. Ik praat met iedereen hier op de camping, met Fransen, Duitsers en Britten. Elisabeth is een (oud)lerares Duits in Bayern. Met haar heb ik een afspraak dat zij mij telkens corrigeert van zodra ik een taalfout maak, Ihr, Ihnen, datief, genitief, … als we binnenkort mails sturen, gaat ze met de gezonde gestrengheid van een lerares mijn taalfouten in het rood aanduiden. Wat een luxe!
Momenteel staat er een stevige zuidwesterwind. De zee is ruw. We horen de golven luid bulderen op ons kampeerperceel. Af en toe komt er een geut regen langs. Bretagne! De camping loopt leeg en vele vrienden zijn al vertrokken. Er wordt plaats gemaakt voor gezinnen met kinderen. Volgende week zijn ook wij aan de beurt om ons perceel vrij te geven. Deze namiddag gaat Bea naar de kookles en deze avond is er weer en optreden van een zeemanskoor. Benieuwd wat dat gaat worden. Hier zie je nog drie hoog dynamische beelden, eentje van de zonsondergang van gisteren en twee van de zonsopgang van deze morgen. We beleven de langste dagen van het jaar. Pas rond 23.30 uur is hier donker in het uiterst westelijke punt van Frankrijk.
Brest is een grootstad, maar slechts de tweede stad van de Finistère. Het kleinere en mooie Quimper beheerst de prefectuur. Hondendrollen, vogelscheten, vissenkoppen, alles vermengd met de stank van diesel en urine plus een dosis hels lawaai: dat is de haven van Brest. De binnenstad is een en al stress: toeterende auto’s, opgestoken middenvingers, nauwelijks parkeergelegenheid en opdringerige schooiers. En er is nauwelijks iets van cultuur of historie te ontdekken. De stad is grauw en grijs wegens verwoesting in de tweede wereldoorlog en werd slecht herbouwd. Mocht ik kunnen kiezen voor een volgende leven na mijn reïncarnatie, dan wil ik zeemeeuw worden en dan lanceer ik samen met mijn broeders meeuwen mijn grijsbruine slijmerige drollen over de straten van Brest. De eerste jaren zien ze me niet meer in deze hopeloze stad.
Maandag! Dan is het markt in Lesneven. We zijn rap terug want de lucht is zo azuurblauw als een rechtgeaarde liberaal. De foto’s zeggen genoeg. Günter en Elisabeth komen ook afscheid nemen en rijden in drie dagen naar Bayern.
