Dit zijn drie foto's uit de allereerste serie die jij ooit fotografeerde gedurende de reis met de klas Engels naar Oxford. Pittig détail: Jouw vriendinnen lachten toen je zei dat dit de allereerste reis was zonder jouw echtgenoot.
In 'Kew garden' in Londen hebben we samen imens genoten van de verzorgde bijgewerkte natuur. Mogen deze foto's dit in herinnering brengen.
Omdat jij zoveel van bloemen houdt
Over mijzelf
Ik ben daniël, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dala.
Ik ben een man en woon in Stalhille (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/10/1937 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuin en fotograferen maar poëzie, beeldhouwen en schilderen zijn mijn passie.
deze blog draag ik op aan mijn veel jongere zorgende lieve vrouw.
dit is gewoon venkelgroen van september tot novemvember in eigen tuin.
een permacultuursysteem, de zonnecirkel.
herst
Bloemen ontroeren mij. Het jaar door fleuren ze mij op. Even wachten tot de zon er haar warmte en prachtig licht over uitgiet en dan maar genieten en tot rust komen.
Vissen in de tuin in levende lijve en kunstig op bezoek, heel even. Hoe eenvoudiger, hoe mooier.
vaag
poëmen en sfeerbeelden
03-05-2006
vaag
dit wil een stille eenvoudige sobere blog zijn met poëtische teksten en sfeerfoto's
W E L K O M
Wil je het laatst geplaatste gedicht lezen klik dan op het bovenste item van inhoud in de linkerkolom en de blog keert zich om.
dat jij nog nachten werken gaat mij alleen in dit lege huis achter laat voorheen gevuld met zorg en lach nu de meisjes hun eigen weg zijn gegaan accentueert heel duidelijk de kloof der jaren maar kom je thuis dan droom ik telkens van een feest in mijn hart en in mijn armen.
Je zit rond de tafel als vader, met de moeder en de twee dochters en je luistert naar de spot en het spel van hun woorden waarop je kan opmaken dat ze mild zijn voor hun ma en op zijn minst heel ludiek voor hun pa. Dan denk je, te kunnen achterhalen welk gedacht die dochtersover je hebben en je durft het nog te noteren ook.
ons pa is al van jaren
hij was museumstuk
een wijle maar
zijn stiel voordien die weet ik niet
het kon me toen niet schelen
kruidenier of zo
nu maakt hij vreemde beelden
en is wel meestal thuis
ons ma mag hem nu alles vragen
of hij daar gevolg aan geeft
dat weet je nooit
't hangt af van de dagen
van de vragen ook
één iets wil hij niet missen
die wekelijkse zwempartij
't enige waarover hij dan praat
die jonge blonde redster
vooraan de twintig
niet ouder
maar pa zwemt bij d'ouderen van dagen
meer weten hoef je niet
alleen ma doet mysterieus
zij weet wat wij nooit zagen
meestal straalt ze
zohaast hij binnen komt
wij
wij doen dat niet
maar stellen ook geen vragen zo kwaad is hij dan ook weer niet.
De tijd van de gele en blauwe irissen. Alle bloemen, hier in de tuin dragen jouw goedkeuring mee. Meestal zijn ze door jou gekozen en altijd door mij geplant.
Sedert ik met pensioen ben wil ik altijd maar naar de tuin om voor jou en mij een paradijsje te creëren waar we samen in genieten maar soms dreig ik slachtoffer te worden van mijn ijver maar het is alsof de natuur mij dan binnen houdt.
In verloren hoekjes en kantjes staan bloemen te bloeien, overal bloemen. Hier is het de adderwortel die zijn geparelde bloei als fris gekleurde toortsjes recht houdt tegen een groene achtergrond.
Ik vond een oud kort poëempje van ergens in een koude winter een tijdje geleden. Nu heb ik datzelfde gevoel op het einde van mei a.u.b. Ga ik achteruit of is het onze lente, of allebei?
weet jij ook van het weer of is het te moeilijk reeds lange tijd 't kruipt niet in de kleren je toont jouw sterkste zij maar 't wordt stilaan een scherpe kant
daar klopte iets niet iemand noemde mij zo maar een beunhaas ik dacht verrast wat bedoelt die man een lappenpop of zo en ik zocht het op
meneer helaas u zit stevig fout beun·haas iemand die illegaal een bedrijfje voert nou zeg jongen ik ben hooguit een geschift artiest en alle kleine winst geef ik netjes bij de fiscus aan.
Voor deze grijs beginnende pinsterdag schrijf ik in de vroege morgen,voor jou twee poëmen,kijkend naar licht en kleur,op foto's van de zonsondergang van gisterenavond. Die moest jij missenn helaas. Ik ben alleen want jij doet een verlengde nacht.
de botanische roos gul voor bij en insect begint een bescheiden bloei hier en daar eentje later wordt het een rozige witte wolk van geurende fleurige bloemenpracht.
als je dan in de vroegte naar buiten kijkt het water ziet de mensen hoort klagen omdat ze vroeg eerst per bus terug naar huis de warmte proeven voor een laatste keer mij groeten dan ben je blij en vergeet binnen enkele dagen treft mij ook datzelfde lot.
Ons dorp is Stalhille, deelgemeente van Jabbeke, waar jaarlijks van eind juni tot eind september het kleinschalig project KiS (Kleur in Stalhille) loopt
op de kleurenkoer in 't bruin café van ons dorp hangen meerdere bijdragen
die werden gecreëerd in voorbije jaren maar ook recent
zo zijn ze tentoongesteld drie zomermaanden reeds acht jaren na elkaar.
elk jaar evengoed de eerste verlofweek krijg ik een klop alleen de inspanning blijft overeind een paar harde lege dagen zich voelen als een lila bloem op dorre grond gedoemd vlug ten onder te gaan of te verteren in het vuur.
De foto toont de baai van Sigri op Lesbos. Daar had ik geen rugpijn en daar moest ik ook geen tuin onderhouden. Voetjes onder tafel elke dag en zon en zee.
Dit is dan onze dochter in volle actie, bijna avond na avond twee uur lang en soms meer. We hebben haar in actie gezien. Hier op haar ééntje een drumact...mensen sloegen op hun billen van het lachen.
elke avond of zo na het podium vullen alleen
je doet het maar
waarmee je iedereen het lachen door de lenden jaagt.
ik ben ook een begrijphetniet maar hoor mijn ziel vol gezongen door een merel in de vroege morgen dichtbij op de nok van een dak bedekt met pijn en zorgen
zelf ben ik gevallen in een kloof tussen generaties door ik ben terechtgekomen in een tuin waar enkel de ziel iets te vertellen heeft
waar geesten in contact treden alsof iemand van een andere planeet ook op zoektocht is
als je mij hoort fluit dan rustig verder jouw eigen lied
mijn voor velen veel te grote hart luistert en verwerkt want het is gedragen en nooit alleen.
naar je kijken je was er niet met je praten je was er niet je zachtjes knuffelen je was er niet je steunen met een blik je was er niet jouw hoofd tussen mijn handen nemen je was er niet
je bent er nooit tenzij zo nu en dan voor een paar ogenblikken een glimp meer niet
je zal er nooit zijn
zo rest mij toch ik dacht aan jou ik denk aan jou ik zal blijven aan je denken hoe lang nog weet ik niet
Deze blog draag ik op aan mijn lieve Let en aan enkele heel speciale vrienden.
Wie je ook bent... WELKOM Ik maak voor deze blog weinig reclame Het lot brengt jou hier. Het lot voert je opnieuw weg maar jij beslist of je nog terugkomt.
Weet je nog, mijn lief, hoe wij op reis, in Porto Fino, de enigen waren van de groep die de verscholen ingang van de verzorgde beeldentuin vonden gelegen op de prachtige steile helling . Hoe wij niet alleen genoten van de kunstige beelden maar ook van de bebloeming. Enig toch!
