In 2007 zetten we onze eerste stappen op de weg die ik nu eerder lijdensweg durf te noemen. De problemen met een pijnlijke en droge mond manifesteren zich steeds duidelijker en pijnlijker. Een visite bij de huidarts moet duidelijkheid brengen. Een door de huidarts voorgeschreven en door de apotheek aangemaakte mondgel moet mogelijk een oplossing bieden. Onze huistandarts zegt zijn mening en meent dat het probleem zuiver hormonaal is en best een gynaecologe dient bezocht te worden. Deze doet een volledig onderzoek, ziet wel wat, maar niet duidelijk genoeg om beslissingen te nemen of door te verwijzen. Een product op basis van soya wordt meegegeven en uitgeprobeerd. In maart 2009 keren we terug zonder al te veel resultaat en mag de inname gestopt worden. Door aandringen bij de huisarts komen we begin juli bij een internist terecht die een volledig maag en darmonderzoek onderneemt. Tijd om een bloedafname te doen lijkt er niet te zijn, wat we dan laten doen bij de huisarts. Ook urine wordt meegenomen voor onderzoek. Merkwaardig genoeg lijkt alles prima al word aan de telefoon wel verteld dat het water dient opgevolgd te worden, maar wat betekend dat? Een bijkomende dag in het daghospitaal om de maaglediging te volgen toont aan dat de maag traag werkt. Een afschuwelijke medicatie met ongelooflijke nevenwerkingen word aanbevolen en gedurende vier weken genomen. Dit geeft geen enkele verbetering, integendeel, de bijwerkingen zijn geestelijk moeilijk te verteren. Er wordt beslist te stoppen. Wat nu?
Simonne blijft aandringen, en door te vertellen dat ze wel eens eerder moe is dan vroeger, wordt ze doorverwezen voor een longonderzoek en controle van het hart.
Op maandag 19 oktober 2009 nemen we plaats in de wachtzaal van Dr. Nagels. Een vreemde naam, maar bovenal een ernstig en begripvol man. Bloedafname geeft de start aan van wat een furieuze week zal wordende longtest is niet zo schitterend, hier mag geen verslechtering meer aan toegevoegd worden. Een bijkomende puffer wordt aangeraden en voorgeschreven. Een foto van de longen moet eventueel soelaas brengen over de achteruitgang van de longfunctie. s Avonds nog een telefoontje vanuit de kliniek dat er wat te zien was op de fotos, maar om duidelijk te brengen moet woensdagmorgen een scan van de longen uitsluitsel geven.
Woensdagmorgen om 8.00 uur zijn we aanwezig voor de scan en omstreeks 9.30 uur zitten we in de wachtzaal van Dr. Van Haesendonck. Allerlei proeven en echos tonen aan dat er duidelijk geen problemen zijn met het hart, ze moeten elders liggen. Ondertussen zijn de bloeduitslagen en de scan aangekomen en kan Dr. Nagels enige duidelijkheid brengen. De bloedwaarden zijn extreem afwijkend en de scan toont vocht op de longen. Een opname dringt zich op, we spreken af morgen.
Donderdag om 8.00 uur stappen we voorzien van de nodige spullen in een sportzak het verdiep vijf op. Het kamernummer dat gisteren voorzien was is toevallig gewijzigd en we belanden op 563. Dr. Nagels is reeds op de afdeling en staat even later met een kar vol medisch materiaal aan haar bed. Vocht wordt van haar long en buik getrokken ter onderzoek in het plaatselijk labo. Daarna een scan van de onderbuik. Een scan in UZ Edegem blijft een optie voor morgen vroeg, tenzij deze scans duidelijk genoeg zijn. s Avonds bespreekt het oncologisch team van het samenwerkingsverband Turnhout Herentals de situatie.
Vrijdagmorgen 8.10 uur verschijnt Dr. Nagels op de kamer om de eerste resultaten mee te delen. Er is een tumor op de linker eierstok en de cellen hebben zich via het buikvocht verspreidt en zich al op een vijftal plaatsen vastgezet. Of ook het vocht in de long en de buik al gevreesde cellen bevatten zullen we pas later weten daar dit onderzoek nog enige tijd in beslag neemt.
Dr. Mentens zal in de loop van de namiddag enige toelichting geven over de mogelijke aanpak.
Deze probeert in duidelijke en niet mis te verstane woorden te vertellen wat er dient te gebeuren. Een niet volledig geneesbare kanker heeft zich meester gemaakt van uw lichaam. Operatief verwijderen of bestralen zijn geen optie. Blijft over niets doen of chemotherapie. Niets doen is niet aan te raden dus chemotherapie.
Vrijdagnamiddag vertrekken we voor een weekend naar onze thuis in de Oude Brugweg te Geel. We zullen wat om handen hebben, want Lenny komt slapen zodat onze dochters en schoonzonen op omas bevel naar een optreden van UDO kunnen.
Maandag staan we om 8.00 uur weerom op kamer 563, en vermoeden dat er die dag zal gestart worden met chemo. Het was een meer dan moedige beslissing van ons Simonne om te starten met chemo vóór er een mening van UZ Leuven voorhanden was. Het vertrouwen in haar artsen leek wel bijzonder, naar mijn mening had ze er alle reden toe om het duo Nagels Mentensten volle te vertrouwen. Dit zou nog maar eens blijken van zodra we de mening van Leuven kenden.
Dinsdagmorgen worden de voorbereidingen getroffen. Omstreeks 10.00 uur wordt de eerste infuus geplaatst. Medicatie tegen mogelijke misselijkheid en bijwerkingen worden ingespoten. Gedurende 45 minuten wordt er nagespoeld met vloeistof. Om 11.20 uur wordt de eerste zak chemo aangesloten, voor ons beiden het meest emotionele moment dat we beleefden in al de jaren die we reeds samen deelden. Wetende dat vergif word losgelaten om het kwaad te bestrijden is huiveringwekkend. Maar weten dat er gaan andere oplossing bestaat geef je in stikte de toestemming en sluipt het gif druppel na druppel in de ader. Volgende dinsdag namiddag zal een Porth a kath geplaatst worden, zodat het risico op beschadiging van aders merkelijk word verkleind. Omstreeks 21.30 uur is de eerste 500 ml ingebracht en word andere chemo aangebracht. na 45 minuten kan een zak spoelmiddel aangesloten worden zodat omstreeks middernacht het infuus kan verwijderd en de slaap aangevangen kan worden.
Woensdagmorgen komt het A-team langs om eens te peilen naar het verloop van de behandeling en de nevenwerkingen. Het licht gaat op groen en we kunnen huiswaarts tot de volgende consultatie op maandag 16 november. Dinsdag 17 november worden we opnieuw verwacht voor de volgende sessie. Een gruwelijke tegenstelling ten opzichte van onze plannen. Immers onze cruise op de Donau zou vandaag van start gaan. Wij hopen op uitstel maar geen afstel!
Vrijdagmorgen ga ik de documenten ophalen die ons moeten toelaten de noodzakelijke informatie mee te nemen naar de diensten van Professor Vergote. Om 10.30 uur vertrekken voor een tweede opinie naar UZ Leuven, de dienst Oncologie Gynaecologie. We worden ontvangen door een lieve dokter die ons te woord zal staan. Ze geeft Simonne de kans voluit alles te vertellen wat er te vertellen was. Een en al luisterend oor, enkel tussenkomend wanneer verduidelijking nodig of aangewezen is. Zij kan ons enkel bevestigen dat de diagnose en behandeling van het Herentalse team ook haar diagnose is en behandeling zou zijn. Een hart onder de riem voor ons beiden en bevestiging van onze beslissingen. Een uitermate zwaar belastende chemo, maar noodzakelijk om enige kans te krijgen op nabehandeling. Wat de mogelijke genezing betreft is zij ietwat duidelijker en geeft toch enige hoop, echter met uitsluiting van gehele genezing. Een regelmatige controle met mogelijke chemo blijft achtervolgen, met garantie naar levenscomfort. De operatie die zal volgen in de eerste week van januari is noodzakelijk en zal op vraag van Simonne in Leuven uitgevoerd worden. Hierbij worden alle mogelijke uitzaaiingen weg genomen, waarna de behandeling zal voortgezet worden. Laat ons duimen dat de chemo aanslaat en de operatie in januari kan plaats hebben. Momenteel is ze, alles in acht genomen, relatief goed. Ze blijkt weinig last te hebben van braakneigingen en komt mits kleine porties geregeld aan eten toe. Ze is ongelooflijk snel aan rusten toe, maar daar zal ze wel aan wennen of haar tempo leren af stemmen met de tijd.
Dinsdag 3 november, op de middag,krijgen we een telefoontje vanuit Leuven. De resultaten en bevindingen zijn met Prof. Vergote doorgenomen. Op maandag 9 november verwacht men ons op Gynaecologie voor een echografie van de buik. Men wil absoluut weten waar de kanker is ontstaan, ter hoogte van de baarmoeder of de eileider. Op 28 december moeten we op consultatie bij Prof. Vergote met de scans van 27 december en een RX van de darmen.
Gelijktijdig komt een telefoontje vanuit Herentals dat we ons omstreeks 13.00 uur moeten aanbieden in het daghospitaal voor de plaatsing van een Port a cath (onderhuidse toegang tot de aderlijke bloedbaan ter hoogte van het hart). Het was een pijnlijke bedoening; maar 4 uurtjes later waren we terug thuis om de volgende stap in ons proces samen te verwerken.
Wanneer ik afscheid nam van mijn job, spookte het voordurend in mijn hoofd om nog iets te kunnen/mogen aanvangen met mijn opgedane kennis en beroepservaring. Her en der liet ik wel eens een suggestie vallen omtrent datgene wat ik wel eens, als vrijwilliger, aan kennis wilde delen met anderen, liefst leeftijdsgenoten. Tot de dag dat het juiste oor het bericht in zich opnam en interpreteerde als een uitnodiging. De volgende maand kreeg ik een uitnodiging in de bus van het cursusteam van de gemeente Olen. Alhoewel ik woonachtig ben in Geel, is mijn hart nog steeds verbonden met het fabrieksdorp Olen waar ik mijn jeugd heb doorgebracht. Tijdens de eerste bijeenkomst heb ik mijn voorstellen op tafel gegooid en meteen vond ik gehoor bij deze aktieve groep senioren die zich aktief bezig hielden met het kulturele wel en wee van onze leeftijdsgenoten. Enkele weken later gaf ik mijn eerste cursus Digitale fotos op de computer plaatsen en bewerken. In de loop van het jaar kwam daar een een workshop Fietsherstelling bij en mijn start was een feit. Eind 2007 zijn we dan van start gegaan met een cursus Windows XP, Internet en Email voor de beginner. Het was de bedoeling mensen aan te trekken die zelf niet in het bezit waren van een computer, maar wel gebruik wensten te maken van de infrastruktuur in de lokale bibliotheek. Voor de prijs van 15.00 EURO voor 10 lessen van telkens 3 uur kregen we uiteraard heel wat kandidaten. Voor die prijs bieden wij de cursisten de infrastruktuur, een handleiding en de koffiepauze aan. Voor de prijs diende men het alvast niet te laten. Als lesgever geniet je ongelooflijk van de leergierigheid en dankbaarheid die door deze groep van mensen wordt betoond. Elk individu heeft wel een eigen goede reden om zich de mogelijkheden van de computer eigen te maken. Veelal is het vertoeven van kinderen en of kleinkinderen in het buitenland een motiverende faktor. Meteen tijdens de cursus worden, via mail, de eerste en prille kontakten vanuit de Olense bib gelegd met Zuid Amerika, Afrika, .....enzomeer. Wat eerder ver van het bed was of leek, komt met een druk op de knop meteen aan de deur. Vol ijver worden fotos uitgewisseld tussen mensen die mekaar treffen in een virtuele omgeving. Tot op vandaag kan ik met enige trots en fierheid terugblikken op de initiatieven van het cursusteam onder de vleugels van de lokale Kulturele dienst. Uiteraard gaat mijn dank uit naar de leerlingen, de medelesgever en assistentie ter plekke. Ik kijk met gretige handen uit naar het programma van het komende werkjaar.
De 'getijden van het leven' in eerste lezing......
De getijden van het leven
Toen mijn kinderen me vroegen wat ik het liefst zou krijgen voor mijn 59 ste verjaardag, dacht ik meteen aan schildersgerei. Ik wist niet of ik enige aanleg had om de zogenaamde kunst van het schilderen uit te oefenen, maar in mijn hoofd spookte al jaren een idee betreffende de getijden van het leven. Ik wist perfect hoe mijn werk er moest uitzien, maar zou het niet eenvoudiger zijn mijn droom te beschrijven dan te beschilderen? Ik besluit van ze beide aan te snijden, gelijktijdig, vergeet ik de rode draad niet die in mijn hoofd al het ganse gebeuren bij elkaar houdt. Dit geschrift is dan ook de rode draad die het geheel tot een goed einde dient te brengen.
Vandaag heb ik voor het eerst een penseel in de hand genomen en ben begonnen met de basis van MIJN schepping. Naar mn bescheiden mening zal het nog lukken ook, al moet ik overschakelen naar een viervoud aan doekoppervlakte. De enige manier om voor mezelf de chaos in mijn hoofd niet al te chaotisch op doek te weer te geven.
De rode draad die doorheen het leven van elk menselijk schepsel loopt, de spiegel die we ons regelmatig dienen voor te houden en de roze bril waar doorheen dit leven dient bekeken te worden zijn al aanwezig op het doek. De zandloper, die bij de geboorte voor ieder mens tot een volle maat gevuld is, wordt omgekeerd maar lijkt voor de ene sneller door te lopen dan voor de andere. Als je in meerdere gevallen al kan spreken van lopen, waar het eerder een crash van de behuizing is, alvorens het geheel tot leven is gekomen. Met een wisselende regelmaat zien we naasten die ons verlaten in de lente, de zomer, de herfst en/of de winter van ons bestaan. De redenen kunnen variëren van ongeboren, niet levensvatbaar, verloren strijd na ziekte over ongeval tot het lot in eigen handen nemen. Mij lijkt dat het respecteren van een volgorde mijn geest verzoent met het sterven. Wanneer deze volgorde, normering bestaande in mijn geest, niet wordt gerespecteerd, kom ik met mezelf in de problemen, en veel mensen rondom mij hoor ik dan eveneens twijfels uitten.
Deze manier van kijken en de navelstreng van verbondenheid zijn een wezenlijk onderdeel van het geheel. Af en toe wordt de rode draad gesierd met het groen van een geboorte, een huwelijk, een fijne gebeurtenis, .Dan weer loopt de rode draad stuk op een zwart kruis, wat het symbool moet zijn van een leven dat op elk moment, binnen elk seizoen van ons leven, mogelijks vroeg, zelfs veel te vroeg naar menselijke normen, kan afgebroken worden. Meteen is het de confrontatie met afscheid nemen, wat als een zwarte doemlijn steeds onze rode draad vergezelt. In mijn jonge naïviteit durfde ik te denken dat afscheid nemen voor onze ouders was. Maar snel, veel te snel wist ik dat het van alle leeftijden is. Wanneer de grijze draad, van pijnen groot en klein met het daaraan verbonden lijden, nog tevoorschijn komt is de regenboog nagenoeg kompleet en kan mijn/ons verhaal beginnen.
Ieder krijgt zijn deel op aard.
Ieder heeft wat hem bezwaard.
Ieder hart en ieder huis
Heeft zijn eigen smart en kruis.
Het ene kruis is openbaar.
Het andere wordt men niet gewaar.
Het ene is klein, het andere groot.
Het ene van hout, het andere van lood.
Deze, heeft zijn enig kruis.
Gene het driedubbele thuis.
Maar .dit is het wonderbaarst.
Ieder vindt het zijne t zwaarst.
Ook houdt bij het zijne menigeen.
Zijn naaste kruis, als was het er geen.
En als het was en mogelijk waar
Dan ruilden velen met elkaar.
Zag men echter op een rij
Al die kruisen van nabij.
Ieder hield voor zich en nam
Waar hij mee ter wereld kwam.
Het kruis van een ander schijnt u soms licht.
Maar gij bedriegt u in t gewicht.
Want wie weet of u verdroegt
Waar nu hun schouder onder zwoegt.
Niet op ieders voorhoofd staat
Hoe het hem van binnen gaat.
Dikwijls heeft zo menig hart
Midden onder t lachen smart.
Mor dus niet, maar hoe het ga
Denk aan het kruis van Golgotha.
En aan Hem die kruis en kracht
Geeft waar hij het nodig acht.
Wees in geluk en tegenspoed,
Bij al wat God doet welgemoed.
Wat uit de hand der Godheid vliet
Is weldaad ..al begrijp ik het veelal niet
Waarom Hij bestraft, pijnigt of beboet
Die wel leeft en nooit kwaad een doet?
Zegent en vergeeft Hij mensen
Zedelozen, criminelen zonder te verwensen
Mijn pet gaat het verre te boven
Daarbij is het moeilijk te geloven
In Hem die ons lot beheerd
Op onze ziel trapt, ons hart bezeert.
Geboren
Overleden
Gehuwd
Blijde gebeurtenis
Elza
Rene
1944 Marie Louise
1962 Vader Albert
1967 Simonne en Bertrand
1997 50 jaar huwelijk
1997 25 jaar huwelijk
1946 Simonne
1977 Roger
1946 Bertrand en Robert
1990 Alfons
1991 Chantal en Kris
1950 Suzanne
1993 Vader Jan
1996 Katleen en Koen
1952 Alfons
2000 Caro
1949 Roger
1968 Chantal
2003 Moeder Lieza
1973 Katleen
2006 Vriend Fik
2000 Lenny
Lente (Geel en groen) 0 20 JAAR
De geboorte van een mens is een wonderbare gebeurtenis die het resultaat is van het samenbrengen van twee onooglijk kleine stukjes materie afkomstig van man en vrouw. Mits de nodige dosis tijd en geluk word na een aantal dagen, weken, maanden van ongemak en zichtbare groei de geboorte van één of meerdere kinderen een feit. De ouders kunnen terecht met fierheid en trots de nakomeling aankondigen.
Hier verschijnt wel eens de zwarte draad die met een vroegtijdig afsterven van de foetus de vreugde van de ouders doet ombuigen naar een immens verdriet dat enorme impact heeft op deze twee mensen. Een falen van de wetenschap vóór, bij of na de geboorte is veelal een onoverkomelijke hindernis voor het betrokken paar. De zogenaamd helende woorden van familie, vrienden en omstanders kunnen de feiten enkel negatief versterken en betekenen zelden een waarachtige steun voor de diep getroffen en in de ziel geraakte ouders.
De genen die meteen verbonden zijn aan deze prille foetus, zijn grotendeels de lolverstrekkers of lastbezorgers in de nabije of verre toekomst. Immers in het erfelijke materiaal worden zaken opgeslagen die rechtstreeks of onrechtstreeks invloed zullen uitoefenen op de levensverwachtingen van dit kleine wezen dat mogelijks een alles biedend leven voor zich heeft. De geaardheid van dit wezen, de erfelijke voorbestemming ten aanzien van een aantal kwalen, kanker - of gezond weefsel, allergieën of onvruchtbaarheid, wipneus of pukkelface, vaste of losse stoelgang, autist of assertief, lastig kind of ADHD - er,.... worden van meet af aan vastgelegd in dat minuscule samengaan van ei en zaadcel. Toekomstig leider of meeloper, hetero of homo, lesbisch of celibatair en/of iets dat er tegen aan leunt, kinderversierder of kleptomaan, vrouwenloper of herbergbezoeker, visser of duivenmelker, dokter of technicus, gewenst of ongewenst, trouw of ontrouw .Misschien noch vis noch vlees, worden op dit eigenste moment van versmelting vastgelegd.
De plaats waar je verwekt en/of geboren wordt, bepaald meestal je huidskleur en in grote mate je perspectieven in het leven. Eten of honger, gezond of ziek, geld of afhankelijk, OCMW of niets, tafel of vuilnisbelt, oorlog of vrede, studeren of kinderarbeid, waterellende of droogte, malaria of processierups, clusterbommen of klokken uit Rome,.......... Ongelooflijk wat onze verantwoordelijkheid is bij deze daad als gevolg van onze aangeboren seksuele driften. Al moeten wij op heden vaststellen dat de daad als dusdanig even goed kan plaatsvinden met een aangepast pincet onder de microscoop, in een reageerbuis, ............ Er zijn geen zekerheden meer in dit leven, wat vandaag als onmogelijk word verkondigd behoort morgen tot het verleden.Nu begrijp ik eindelijk hoe het mogelijk was dat zuster Celinia een kind kreeg zonder dat ze betrekkingen had met een man, tenminste wanneer een geestelijke als geen man kan of mag gezien worden (wat in onze jeugd een waarheid was waaraan niemand durfde te twijfelen. Ondertussen weten we beter en vinden we onder deze een behoorlijk aantal dat afwijkingen vertoont en alzo ook mag gezien worden, gelukkig maar! Ook de eindigheid van dit leven is een gegeven waar wij als mensen het moeilijk mee hebben. Soms duurt het leven te lang, soms is het dan weer te kort of veel te kort. Het eenvoudigst is, wanneer je jezelf er mee kan verzoenen, je zoals ik, kan wegsteken achter de volgende tekst:
De zandloper van het leven
Lijkt iedereen te geven
Een afgemeten tijd
Door Hem bereidt
Zomer (Fel geel en verbrand groen) 21- 56 JAAR
De groei, en het opgroeien van het kind, worden nauwkeurig opgeslagen in databanken die vader staat en diverse organisaties in het belang van ons allen, maar vooral met het zicht op eigenbelang hebben aangemaakt. Denk maar aan de wettelijke verplichtingen betreffende inentingen, de geboorteverzekeringen, de eerste stappen naar een overlijdensverzekering, ......... De geboorte lijkt wel een start van gemengde belangen en gevoelens. De eerste stappen binnen de school worden angstvallig bewaakt door de ongeruste en tot tranen bewogen ouders. Vanaf de dag dat deze eerste stappen geslaagd lijken, worden onze moderne kinderen volkomen overgeleverd aan de grillen van de maatschappij. Werkende ouders, die de zorg voor centen en materie boven de menselijke beslommeringen stellen, of er door de reclamemaatschappij toe gedwongen worden. In het beste geval zal een gezinsvervangende opvang voor en na de school zorg dragen voor het welzijn van het opgroeiende kind. Tot de leeftijd van zelfstandig opgroeien bereikt word, dragen de grootouders nog een zekere verantwoordelijkheid. Bij afwezigheid van de ouders worden zij regelmatig geconsulteerd om als oppas en opvoeders op te treden. Het kleinkind is uitermate tevreden met deze gang van zaken, daar de grootouders een zee aan tijd kunnen vrijmaken voor het experimenterende en zoekende kind. Elke vraag wordt als ernstig genomen en krijgt een passend antwoord. De zorg om het welzijn van het kleinkind primeert op het welzijn van de eigen kinderen, of het lijkt althans zo voor de buitenstaander. In vele gezinnen wordt de functie van ouder herleidt tot wassen en in bed stoppen, niet omdat men het zo wil dan wel omdat er echt geen tijd is om meer te doen! Het eigen huis verwerven, wegens geboren met de baksteen in de maag, de chique auto, omdat de neighbour een mooiere heeft, de noodzakelijke GSMs, de merkkleding, .stuk voor stuk boosdoeners en voor velen dooddoeners. Ze bepalen het uitgiftepatroon van een gezin en daarmee rechtstreeks evenredig, het noodzakelijk te verwerven inkomen. Sparen is iets voor de ouders, maar zelf komen ze er niet aan toe. Onze consumptiemaatschappij dwingt ons in een dwangbuis, bewegen of zelfstandig beslissen waarheen of wat je wil is nagenoeg onmogelijk, mission impossible.
Er zijn echter momenten waarop de ouders de kans krijgen hun tekorten van de weekdag om te zetten naar pluspunten. Het weekend, een vrije dag, ziekte van vader of moeder, werkloosheid, positieve of negatieve gebeurtenissen worden aangewend om meer tijd uit te trekken voor het welzijn en opvoeding van het meestal uithuizige kind. Alle fouten die de verwennende betrokkenen deden tijdens hun plichtenuurtjes worden nu gecompenseerd door dikwijls overdreven zwenkingen naar de andere zijde. Links wordt rechts, zwart wordt wit, moeten wordt mogen, Tot uiteraard de verlofperiode aanbreekt, wordt de auto volgestouwd met elektronisch spul om de kleinsten geen ogenblik van protest te gunnen op weg naar de zuiderse bestemmingen. Al moordend en schietend met een joystick in de hand, worden kilometers vermalen naar het verleden en komt een alles biedende toekomst van zon en blauw op ons af. Het fileleed wordt dikwijls al vloekend en tierend verteerd, maar dat weegt niet op tegen het komende genot dat in de nabije uren hun deel zal zijn. Het paradijs op aarde lonkt om de volgende bocht, voor even toch.
De zomer kan hard en ongenadig zijn voor fauna, flora en niet in het minst voor de mens. Ondanks waarschuwingen tallenkante lijken mensen, in hun onwetendheid, zich onvoldoende te beschermen tegen de toenemende schadelijke stralingen van de zon. Zo kan een stomme moedervlek, die des winters verstopt zit achter het warme kleedsel, bij blootstelling aan de zon zich manifesteren als een levensbedreigend melanoom. Geen enkele vorm van verdediging rest er voor de drager van dit laattijdig ontdekte euvel. Zo wordt het leven van een jonge vader afgebroken terwijl vrouwlief en de zonen achterblijven.
De zomer in het leven is voor velen onder ons de periode bij uitstek om eens op natuurverkenning te gaan, uit te kijken naar een nieuw groen blaadje. Het gras thuis lijkt altijd een beetje verdord door de zorg voor moeder en kind, het werken om voldoende centen in de lege lade te krijgen. Verliefdheid buitenshuis is een experiment waaraan menig vrouw of man zich blootstelt. Zonder het zelf te willen wordt het chemische proces van verliefdheid op gang gezet door het aanschouwen van of het luisteren naar een alles biedende stem. Een wijze therapeut zei ooit via de mond van Mieke Mievis Verliefdheid heb je niet in de hand, wat je er mee aanvangt hangt volledig van jezelf af. Ik geloof rotsvast in deze woorden. Je kan enkel contact leggen buiten je relatie wanneer je lijfelijk ingaat op geestelijk georganiseerde prikkels. Ik heb een overtuiging die me vertelt dat ook bij die andere er wel sleet zal opkomen, ook daar kinderen en ontij een afzwakken van de gevoelens zal veroorzaken. Wanneer ik op vandaag rondom me heen kijk vind ik enkel bevestiging van mijn standpunt van weleer. Er zijn zelden koppels die op een betere weide terechtgekomen zijn, waarbij het (s) experiment is tegengevallen, maar de gevolgen veel erger bleken dan vooraf werd in geschat. Op een dag staan ze daar, langs de kant van het leven, geen hout meer om nog pijlen van te maken. Geen weg terug naar d oude thuis, naar kinderen en vrouw of manlief van toen. Dan maar toogmakkers of meiden vinden die je gevoelens ondersteunen en samen het aangedane leed helpen verdrinken. Zo worden mensen dorstig uitziend naar liefde, dronkaards aan de toog, beide erg verslavend en naar de grond toe gericht.
Een lijfspreuk die voor iedereen van pas komt is mijn lijfspreuk Zeg nooit te gauw, t was weer mijn vrouw. Ook niet wanneer je jezelf niet goed voelt bij de uitspraken die haar over de lippen gingen. Vrede is meer waard dan een antwoord dat zijn effect niet mist en boel schept in een vredig huis. Maal je tong drie maal door de mond, en heb je nog zin om te antwoorden, doe het dan met lijmende woorden. Geen punaises gooien want je rijdt er zelf op plat en gaat af als een gieter. Je kan antwoorden op vragen die om geen antwoord vragen, maar kan beter zwijgend antwoorden met je verbale. Ikzelf heb mijn ganse leven leiding gegeven en het initiatief genomen wanneer het om uitvoeren van plannen ging. Thuis laat je beter de leiding over aan anderen, geniet zonder verantwoordelijkheden te ontvluchten. Je hoeft niet tot een lul te verworden, maar je leven is meer waard wanneer je kan aanvaarden, berustend in je eigen kunnen en kunde.
Maar ook de zon kan meedogenloos zijn voor de mens die zich niet meer kan verdedigen, de ouderling in zijn rolstoel, de mensen die niet zonder zuurstoffles de pad opkunnen, diegenen die zich geen airco kunnen veroorloven, de zes-ampere-mensen, . Zo schenkt de zon leven en eist ze meteen ook levens op, ze neemt en geef, maar wie stuurt bij? Hij?.
Herfst (Bruin en groen) 57 75 JAAR
De herfst van ons leven lijkt wel de meeste gelukzalige van alle seizoenen die het leven ons te bieden heeft. De eerste jaren dat we kunnen thuisblijven uit het arbeidsmilieu, de financiële toestand zich nog gezond voordoet, de gezondheid nog op een aanvaardbaar peil is, de kinderen zich gesetteld hebben, ............ Toch voelen we het gemis aan als een afscheid dat onomkeerbaar is. De huisvrouw van weleer krijgt een concurrent in huis die zelf al eens een mening heeft, graag zou helpen, in de weg loopt, vrije tijd heeft die er geen is, .......... het kan verkeren. Het feit dat de opgespaarde centen nu als een kip met het gouden ei voor het rapen liggen lijkt verlokkelijk om er tegen aan te gaan alsof het niet op kan. Snel besef je dat het anders kan, dat het anders moet. We hebben nog minstens 30 jaren voor de boeg waar we graag een beetje zouden genieten van ons pensioen. Moeten we leren van omzichtig om te gaan met het bij elkaar geschraapte geld tijdens onze actieve periode. Het is niet de bedoeling van opnieuw aan het werk te gaan. Ons nageslacht zal daarmee nog grotere problemen kennen. Pensioensparen of een appeltje voor de dorst vergaren zijn geen overbodige luxe. Ons systeem is gedoemd om ten onder te gaan aan zijn eigen sukses. We leven alsmaar langer en kosten dan ook veel meer aan onderhoudskosten om op de been te blijven. Onze sociale zekerheid is een put die als gevolg van de wisselende klimaatswijzigingen langzaamaan droog zal komen te staan. Willens nillens zullen onze nazaten de tering naar de nering dienen te zetten, hun laatste levensjaren moeten rondkomen met een aalmoes uit de staatskas, aangevuld met de restanten van de erfenis van hun ouders die, in het beste geval, uit een oppotperiode afstammen.
De familiebezoeken beperken zich tot het deelnemen aan uitvaartplechtigheden en aanschuiven aan de aangeboden koffietafels. De gillende nichten van weleer zijn reeds getaande moeders geworden die het wel en het wee van hun kleinkinderen mogen overmaken aan de gretig luisterende oma of opa aan de overkant. De laatst overlevende nonkel en/of tante glimlachen nog in het beste geval of weten het soms nog echt. Vetes uit een ver of nabij verleden verdelen of herschikken de koffietafels zo dat de hoopgevende gesprekken aan de overkant van de zaal niet tot aan het luistervinkende oor geraken. Ik dacht dat er enkel in onze familie wat schortte, maar besef steeds nadrukkelijker, dat dit alles eerder regel is dan uitzondering. De doden van vandaag dienen geen hoorapparaat te dragen om te weten hoe men over hen denkt of dacht. Tijdens deze unieke bijeenkomsten gebeurt er een ontmoedigende kennisoverdracht van nicht tot kozijn, van verre kennis tot ver - wonende tante, zalvende woorden van predikheer tot kozijn, .. De uitzonderlijke nicht van toen blijft nog even uitzonderlijk, de nietszeggende van weleer blijft even spraakzaam, de tijd lijkt weinig aarde aan de dijk te brengen. Hoe is het met elle Wis, met Suzanne en met Chris van elle Fons? Terwijl wij dan ook vraagstellend een uitwijkmanoeuvre uitvoeren om niet frontaal in botsing te komen met onze woorden die als eerste zich aandienen op onze lippen. De uitzonderlijk goede en betekenisvolle woorden gebracht door vriend en priesterkozijn Andre, zijn ongelooflijk en doen effe de ziekelijke sfeer van zulk een dag wegebben. Het aangevoelde en te laat uitgevoerd bezoek aan het rusthuis, doen de dag wegschuiven in een weinig rooskleurige toekomst. In zulk een grote familie is er meer leed dan liefs te vertellen, te verwerken. Telkenmale weer worden bij het afscheid nemen de meest bemoedigende woorden en zinnen uitgewisseld. De noodzakelijke familiebijeenkomsten worden in de toekomst vervangen door een familiebijeenkomst los van overlijden of ontij. Mooi zo, maar wie gaat het doen? Wie steekt zijn kop in de onlosmakelijke problemen die aan zulk een organisatie voorafgaan? Moedige mensen, dat is wat ik weet uit eerdere ervaringen omtrent organiseren. Uiteindelijk zijn deze familiebijeenkomsten in de eerste plaats de aanleiding om excuses te zoeken voor de waarom men er niet kan op aanwezig zijn. Bespaar deze mensen dit lastige en gewetenskwellende werk, wees lief voor elkaar. Organiseer rouwbijeenkomsten geen vreugdevolle samenzijns waar mensen niet samen willen zijn, waar mensen als bomen naast mekaar geplant worden, .Maak van het afscheid nemen een feest, een traan en een lach liggen dagdagelijks naast mekaar, waarom hier dan een bocht nemen en anders proberen te zijn? Veel succes bij de volgende uitvaart, liefst niet de mijne, ik zou graag nog even mee roddelen!!
Winter (Bruin en kale takken met sneeuwwit) 75 ?? JAAR
De zandloper bereikt ook voor de gelukkigen onder ons zijn uiteindelijke en fatale of gezegende peil. Elk leven komt eens aan zijn eind. Met een beetje geluk zijn we gespaard gebleven van ziekte en ontij en bereiken we een ouderdom waarop sterven tot aanvaardbaar word verheven.
De winter word getooid met het niet kunnen (lees willen) aanvaarden van een terugkeren naar de kindertijd. Behoedzaam plassen of je broek wordt versierd met spatten, lopen naar het toilet met gekruiste benen omdat je weerom eens te laat besefte dat je niet op tijd vertrok, die wind leek meer dan een wind, eerder een hoestbui die niet te stoppen leek en de onderbroek kleurde, tenzij een heel kundige ingreep de problemen kan ombuigen naar een probleemloos leven, als dat dan al bestaat.
Stilaan durven we zelf de woorden waardig sterven in de mond te nemen, maar de eisen op papier zetten zodat onze kinderen zich geen onnodige zorgen dienen te maken of problemen hebben met beslissingen te nemen, in onze plaats, dat doen we systematisch niet, we hebben nog tijd. Tussendoor vertellen we aan iedereen die het wil aanhoren, hoe zeer we wel verknocht en onlosmakelijk verbonden zijn met ons huis, onze thuis. Het rusthuis is iets waar we niet naartoe willen. Dat onze kinderen zorg voor ons dragen willen we ook niet. Wat willen we dan wel? De oplossing zal zich aandienen wanneer de nood het hoogst is. Een traplift kan de verdieping bereikbaar maken en houden, maar dementerend is zelfs dat geen oplossing. We moeten nog wel beseffen waarvoor deze traplift dient.
Verdrietig zijn
Het regent volop
zwangerewolken zweven in een loodzware lucht verduisteren de dag
Toch wel mooi hoe men met oud worden kan omgaan........of het kan verwoorden.
We waren van plan de kaarsjes op zijn verjaardagstaart te tellen, maar de hitte hield ons tegen.
Ik ben op een leeftijd gekomen dat ik eerst mijn gebit en gehoorapparaat nodig heb om te vragen waar mijn bril ligt.
Ouderdom is een land dat je pas bezoekt als je je er gaat vestigen.
Oude mannen zijn de buren van de dood.
De jonge wijnstok geeft meer druiven; de oude geeft betere wijn.
Mensen hebben twee wensen: oud worden en jong blijven.
De jongeren zijn erg aardig: zij laten het jong zijn over aan de ouderen.
Het zou oneindig veel leuker zijn als je op je tachtigste geboren werd en langzaam achttien zou worden.
Vroeger was ik jong en mooi, nu ben ik alleen maar mooi.
Wanneer je herinneringen je verwachtingen overwoekeren, ben je oud.
Van een bepaalde leeftijd af zijn alle mensen even oud.
Na je veertigste heb je de keuze tussen een buik zonder plooien of plooien zonder buik.
De beste manier om je echtgenoot iets te laten doen is te suggereren dat hij er misschien te oud voor is
Foto's waar je oud op staat moet je bewaren. Daarmee kan je over 10 jaar bewijzen dat je niks veranderd bent.
Hoe ouder de foto, hoe jonger we eruit zien.
Grootmoeders zijn misschien meteen oud, maar worden beslist nooit ouder.
Witte haren zijn de vlokken die de zee bedekken na een storm.
Jeugd is een voorschot. Ouderdom is de afrekening.
Als je jong bent krijg je de schuld van misdaden die je nimmer hebt begaan. Als je ouder wordt worden je deugden toegeschreven die je nimmer hebt bezeten.
Men kan zich pas jong voelen als men oud is en dan gaat het niet meer.
Knappe jonge mensen zijn een speling van de natuur. Knappe oude mensen zijn kunstwerken.
De jongeren kennen de regels,maar de ouderen kennen ook de uitzonderingen.
Als het kind in ons sterft wordt de oude mens geboren.
Een tip voor alle mannen die al een beetje op leeftijd komen en die zich in het verleden te veel hebben bezig gehouden met "Wein weib und gesang". Hou op met zingen.
Een man wordt pas oud als hij de hele nacht nodig heeft voor wat hij vroeger de hele nacht deed.
Is dit beeld oud? Wat heet oud. Wat het in elkaar houdt zijn de houtwormen die elkaar een hand geven.
Oud zijn, is verlaten zwemmen.
Zeventig worden is geen bijzondere prestatie. Als ik mijn adem had ingehouden was het niet gebeurd.
Oud: als jij en je tanden niet meer in dezelfde plaats slapen.
Een man is pas oud als hij 's morgens wakker wordt zonder wens in zijn hoofd.
Het mooiste van oud worden, is dat het zo lang duurt.
Je bent pas oud als je moeder sterft.
Van niets word u zo oud als van de ontdekking dat uw kinderen in de geschiedenisles leren wat u nog in de krant hebt gelezen.
Je weet dat je oud wordt als je weer begint te fietsen terwijl je kinderen de auto nemen.
Oud betekent voor mij 10 jaar ouder dan ik.
Dat we steeds langer leven is mooi, maar waarom pas als we al oud zijn.
Wie echt liefheeft wordt nooit oud; men kan sterven op een oudere leeftijd maar men sterft jong,
Iedereen wil lang leven, maar niemand wil oud zijn,
Had ik het geweten dat ik zo oud zou worden, zou ik mezelf beter hebben verzorgd.
Vele mensen sterven al op hun veertigste maar worden pas 30 jaar later begraven,
Sommige mensen worden wijzer als ze ouder worden, maar de meeste worden alleen maar koppiger,
Het geheim van jong blijven is: correct leven, langzaam eten en liegen over je leeftijd.
Je houdt niet op met lachen omdat je oud wordt, je wordt oud omdat je ophoudt met lachen.
Eigenlijk kijken oude mensen liever uit op een straat waar wat gebeurt, dan op groen dat een rust geeft die ze niet nodig hebben.
Iedereen wil oud worden maar niemand wil het zijn.
Hoe oud men is geworden ziet men aan de gezichten van mensen die men jong heeft gekend.
Ik wil best een oude man ontmoeten, als het maar niet in de spiegel is van mijn kapper.
Ik heb de leeftijd bereikt waarop men mijn inspanningen begint te verwarren met mijn mogelijkheden.
Ik hoop dat ik nooit zo oud wordt als ik mij 's morgens voel.
Oud ben je als je je rimpels in de spiegel weg kunt krijgen door je bril af te zetten.
Menigeen zou nog lang niet oud hebben geschenen als hij een jonge vrouw genomen had.
Oude mannen zoeken hun troost graag in goede raad als ze geen slecht voorbeeld meer kunnen geven.
Als je lang wilt leven, moet je heel oud worden.
Wanneer je oud wordt duurt het langer om uit te rusten dan om moe te worden.
Het is niet waar dat oude mensen het hier slecht hebben. Ze moeten het alleen stellen met een beetje minder luxe: zoals televisie, radio, kleren en voedsel.
Je wordt oud wanneer je begint te zeggen: "Ik heb me nog nooit zo jong gevoeld."
Ouderdom kan meer zien in een ruwe tegelsteen dan jeugd in een spiegel.
Wie oud wordt, beleeft vele verrassingen.
Je moet de 70 niet passeren, want dan raak je verslaafd en wil je niet meer dood.
Oud worden is de kans hebben gemist om jong te sterven.
Ik relativeer niet omdat ik ouder word maar om niet oud te worden.
Niemand is zo oud, of hij denkt nog wel één jaar te kunnen leven.
Oud zijn is lichter te dragen dan oud worden.
Het beste middel om oud te worden is te blijven leven.
Als we ouder worden verliezen we heel wat fouten. We hebben ze dan niet meer nodig.
Ik word alleen oud in aanwezigheid van mijn advocaat.
Oud worden is ziende worden.
De tragedie van de ouderdom is niet dat men oud is, doch dat men jong is.
Zodra mensen oud genoeg zijn om beter te weten zijn ze seniel.
De meeste mensen die vroeg oud worden zijn het altijd geweest.
De ouderen begrijpen de nieuwe dingen. Maar alleen de jongeren kennen de namen.
Zij was zo oud dat de kaarsen op haar verjaardagstaart duurder waren dan de taart zelf.
Taxi, wil u deze oude heren naar het kerkhof brengen? Moet ik ze ook terugbrengen?
Er zijn grijsaards van 3 en kinderen van 1OO jaar.
Wilt gij in uw ouderdom gelukkig zijn, dan moet gij vergeten wat gij in uw jeugd verzuimd hebt.
Je moet zo oud worden dat je het niet meer merkt.
Het is niet altijd leuk om een jaar ouder te worden, maar het is nog altijd beter dan het alternatief.
Oud worden: wakker worden met een kater zonder dat je de avond ervoren gedronken hebt.
Veertig is de ouderdom van de jeugd. Vijftig de jeugd van de ouderdom.
De avond van het leven brengt zijn lamp mee.
Ouderdom begint op de dag dat je besluit iets niet te doen onder het voorwendsel dat je het al eens gedaan hebt.
De ouderdom vangt aan op het ogenblik waarop men vrede met de wereld sluit.
Het jeugdgevoel is een ouderdomsverschijnsel
Twee betrouwbare symptomen van ouderdom: op de jeugd schelden en de jeugd vleien.
Ouderdom behoedt niet tegen dwaasheid. Jeugd niet tegen voorbarige wijsheid.
Ik ben op de leeftijd gekomen dat ik moet bewijzen dat ik even goed ben als ik nooit geweest ben.
Eén van de vreugden van de ouderdom waar de jeugd geen idee van heeft: ergens niet heengaan.
De ouderdom is een beleefde mens. Hij klopt enkele malen aan.
Oude mannen geven goede raad omdat ze geen slecht voorbeeld meer kunnen geven.
De sterkste jonge os is slechts zo sterk als de oude os met een gebroken poot
Een vrijgezel merkt dat hij oud wordt, als hem niet meer wordt gevraagd waarom hij nog niet getrouwd is, maar waarom hij het niet geweest is.
Niets maakt dat een vrouw zich ouder voelt als de ontmoeting met een kale man die op school twee klassen lager zat.
Als je wil weten hoe oud een vrouw is, vraag het dan aan haar schoonzuster.
Op mijn verjaardagdsfeest probeerde ik de kaarsen te tellen, maar ik werd teruggedreven door de hitte.
Je bent oud als al de namen in je adressenboekje namen van dokters zijn.
Hij had zoveel rimpels in zijn voorhoofd, dat hij er gemakkelijk zijn hoed kon op vastschroeven.
Ik heb mijn hoge leeftijd te danken aan het feit dat ik heel lang geleden geboren ben.
Je bent een oude man als je alleen nog maar naar bed gaat om te slapen.
Je wordt oud als je aan je vijfde wagen toe bent.
Ik kan op mijn 80ste nog alles wat ik kon op 18. Kan je nagaan wat een sukkelaar ik wel was toen ik 18 was.
Het afnemen van alle krachten, bij het toenemen van de ouderdom is stellig zeer droevig, maar het is noodzakelijk, daar anders de dood te zwaar zou vallen.
Vroeger waren ze "vieze oude mannetjes". Nu noemen we ze "sexueel actieve senioren"
Afscheid nemen leer je niet, in het beste geval slijten de scherpste kanten.
De tekst op haar overlijdensbericht:
Er zijn geen woorden voor een zieke van wie je weet zij redt het niet. Je streelt haar wangen, je ziet haar ogen, je bent bevangen door verdriet. Toch ben je dankbaar voor haar einde dat na moedig strijden kwam, omdat het niet alleen haar leven, maar ook haar lijden overnam.
Het overzicht van haar leven:
De avondzon kleurt ietwat rood
een zichtbaar en herkenbaar teken
een stille maar gekleurde wenk
naar moeder die is opgebrand, alle energie heeft opgebruikt
We hebben het er allemaal moeilijk mee
maar beseffen en erkennen dat de tijd voor haar gekomen is
Dankbaar kijken we achterom
kunnen enkel waardering opbrengen voor haar leven
haar manier waarop ze het waarmaakte.
Kleine en grote stormen heeft ze doorstaan.
Vader werkte als paswerker op de fabriek van Olen en, zoals zovelen, boerde hij nog na de uren om in de eigen noodzakelijke behoeften te voorzien.
Na de dood van vader in 1962, moeder was toen vijfenveertg, heeft ze moedig verder gestreden en met de steun van haar kinderen werkte zij de aangevangen levensopdrachten af. Steeds wist ze het hoofd boven water te houden.
Bij het te vroege heengaan van Roger, haar jongste zoon en Denis, haar schoonzoon waar ze bijzonder veel om gaf werd haar leven wel even heel moeilijk maar telkens herpakte ze zich.
Ondertussen leerde moeder in 1975 Fik kennen. Deze gaf een nieuwe wending aan haar leven. Er werd ruimte gemaakt voor samen werken, samen ontspannen, de benen uitslaan op de dansvloer van menig orgeldraaiende dancing. Het leven met haar vriend en toeverlaat gaf nieuwe doelen, nieuwe horizonten, nieuwe dingen om naar uit te kijken, te beleven. Na een ongeval van Fik in 1978, waarbij hij werkonbekwaam werd, besliste moeder naar Zandhoven te gaan om daar persoonlijk voor Fik te kunnen zorgen.
Gedurende 24 jaren heeft ze zich over haar moedertaken ontfermd en voor hun beider welzijn gezorgd. Tot vorig jaar de niet aflatende problemen met de gal de levenskwaliteit begonnen aan te tasten. Een operatie was onafwendbaar en zou een oplossing geven. Na deze operatie is zij nooit meer de oude geworden. Haar mogelijkheden om zelfstandig alles aan te kunnen slonken met de dag, waarbij Fik zijn dagen en nachten meer en meer werden gevuld met taken die hem stilaan maar zeker boven het hoofd groeiden.
Stilaan werd hulp van de kinderen en hulp van thuisverpleging noodzakelijk. Spreken werd moeilijk, gaan nagenoeg onmogelijk. We kunnen dan ook niet nalaten van Fik onze dankbaarheid te uitten om zijn ongelooflijke en soms bovenmenselijke inzet voor het wel en wee van ons moeder. Dank zij de opofferingen van zijnentwege kon haar wens, tot op de laatste moment in Zandhoven kunnen vertoeven, werkelijkheid.
Moeder, die laatste dagen in de kliniek, waarin op enige uitzonderingen te na, geen kontakt meer mogelijk was, dagen waarin je zoveel moest doorstaan op weg naar genezing, deze dagen hebben ook hun sporen nagelaten bij allen die om u begaan waren.
De kleermaker maakt het pak, ..... en ben je zelf .....
Bij het huwelijk van mijn jongste dochter, uitgerekend op het moment dat we klaar stonden om naar de kerk te vertrekken, stortte onze oudste dochter in. Wij, als goedmenende ouder, hadden van dat alles niets zien aankomen. Zelf kreeg ik op jonge leeftijd te maken met een inzinking die ik te boven kwam door vooral aan mezelf te werken, de knop om te draaien. Met deze boodschap wilde ik mijn dochter en eenieder die dacht er wat aan te hebben een steuntje in de rug geven.
De kleermaker maakt het pak, ..... en ben je zelf .....
Vele mensen, tenminste als we de huidige statistische gegevens als geloofwaardig mogen aannemen, worstelen in hun leven wel eens met zichzelf, met hun geest, met een iets dat onbereikbaar, onbevattelijk is. Diverse gebeurtenissen dreigen ons uit ons dagelijks patroon te rukken, en de mens, gewoontebeest, begeeft onder de druk die van buitenaf ontstaat. Niemand had het zien aankomen, en daar staat het voor de deur. Het verhaal van mooi en meedogenloos speelt zich af in ons dorp, onze straat,onze tuin, ons huis, ons gezin, uw eigen ik. Zelf heb ik op jonge leeftijd gevochten, om na een allerminst gezellige mare, te overleven. Aan den lijve heb ik mogen ondervinden dat het geen eenvoudige opgave is uit de spreekwoordelijke put te kruipen.
Ondertussen heb ik het voordeel van op leeftijd gekomen te zijn, grijzende haren getooid met een saus van wijsheid, de egopretentie iets aan te voelen dat velen onder ons niet voelen of wensen te voelen, enz. Mijn idealen zijn steeds ver en onbereikbaar voor mij uit blijven schuiven, als geesten niet vatbaar, niet aanspreekbaar. Waarden heb ik meer dan voldoende van huis uit meegekregen, maar daar sta of val je dan in de praktijk, de realiteiten van het leven, realiteiten die soms hard (b)lijken te zijn. Ik heb massas ervaringen mogen vernemen en opnemen, die mijn vader zaliger, en mijn moeder me hebben bijgebracht. En tot op heden is mijn moeder nog altijd bereikbaar voor mij, voor haar kinderen, haar kleinkinderen, de buurt, enz. En allemaal, stuk voor stuk, hebben wij nog heel wat aan de blijde mare die zij overal uitdraagt en zaait. Daarom de door mij onderschreven boodschap als volgt voorgesteld :
Wanneer je voor de spiegel staat en geconfronteerd wordt met jezelf, kijk dan diep en geïnteresseerd naar hoe je er eigenlijk voorkomt, uw voorkomen. Realiseer je dat jij en alleen jij verantwoordelijk bent voor diegene die je nu recht in de ogen kijkt. Verantwoordelijk voor uw veiligheid, gezondheid, werklust, liefde, verdraagzaamheid, hoop, geloof, toekomst, enz.
Hoe kom je ervoor, natuurlijk of verzorgd?
Ben je bedrukt, of loopt het geluk van uw kaken?
Ben je treurig, of is er blijheid om het kleine?
Is er droefenis, of is uw einder ruimer dan voorheen?
Beheersen muizenissen en de bijhorende nesten je zorgen?
Zie je het niet meer zitten, of zit het echt niet meer waar jij dacht?
Zie je geen onderscheid tussen wit en zwart, of is alles grijs, ongenuanceerd?
Wat voel je in je lijfelijke lichaam, contestatie of tevredenheid?
Zit je geest hopeloos in de knoei met signalen van uw lichaam?
Of lukt het je gewoon niet, een beeld te vormen van jezelf, omdat je geest rondwaart ja tolt, op andere plaatsen dan waar je zelf zou willen zijn?
Wel pleeg dan verzet tegen dit gedwongen denken. Zet jezelf eens op je plaats, doe het hardop, op dezelfde toon waarmee je die ander op zijn plaats zou zetten. Het is totaal zinloos liefdevol en begripvol om te gaan met jezelf, terwijl je weet dat je compleet overhoop ligt met jezelf. Wees eerlijk, bedrieg jezelf niet.
Durf het aan op je stappen terug te keren en op tocht te gaan, op zoek naar de bron, het ontstaan van alles, de grens waar geluk werd omgebogen naar minder geluk, gelukkig zijn in zich ongelukkig voelen. Knijp regelmatig in je kaak, want je dreigt in herhaling te vallen en steeds weer met jezelf bezig te zijn. Immers wanneer hagelwitte uitspraken, van wie dan ook, begrepen worden als grijze of zwarte beledigingen of aanvallen, moet je jezelf eens verplanten, verpoten, wat meer ruimte geven. Zoals een plant voldoende ruimte nodig heeft om zijn jonge wortels vol nieuwe moed vast te hechten in de nieuwe aarde, hebben ook wij ruimte nodig om onze ideeën en gedachten in een nieuwe omgeving te laten groeien. Geef of gun jezelf die ruimte door buiten te komen, uit jezelf te treden, in zon en regen te wandelen, te werken, te genieten, uit te waaien. Gun je geest af en toe eens rust en belast daartoe je lichaam. Wandel, zwem, jog, vlieg er eens in, vlieg er eens uit. Verken het leven als een vogel, die hoog in de lucht, of gezeten in een boom, begaan is met om al wat nodig is om in leven te blijven of voor zijn kroost te zorgen. Hij is voortdurend bezig met bezig zijn, gelijktijdig rekening houdend met mogelijke gevaren die hem als klein wezen in dit ruime heelal bedreigen.
Laat nooit gevaren je leven inhoudelijk bepalen, ontwijk ze zonder ze uit de weg te gaan. Leer er mee te leven als een deel van het onze, het uwe, een noodzakelijk kwaad. Wanneer dan de avond valt, de avond van een goed geleefde, beleefde en afgewerkte dag, zal je slapen zonder zorg, zonder denken aan wat morgen komt, zonder te denken aan de dagen en uitdagingen die nog komen moeten. Doe je dat niet, dreigt elke avond een afscheid te worden met een terugblik op alles wat is gebeurd. En afscheid nemen is geen eenvoudige zaak, zeker niet als we beseffen, of menen te moeten denken dat er vanalles en nog wat is fout gegaan, onherroepelijk, niet meer recht te zetten, fataal.
Wees zuinig met jezelf als het erom gaat gemiste kansen op te halen, op te rakelen, uit de gracht te halen. Wees echter gul wanneer je de kans krijgt anderen gelukkig en blij te maken. Denk niet aan hoe een ander of elk ander er over denkt, het belangrijkste is dat wat je doet, past in je eigen visie. Vergeet evenwel nooit, wees in de eerste plaats zeer vrijgevig, eerder egoïstisch wanneer het gaat om jezelf gelukkig en blij te maken. Hoe kan je nu in s hemelsnaam anderen gelukkig maken, geluk weggeven, zelfzekerheid uitstralen, positieve signalen geven en wat nog meer, als je zelf niet in de stemming bent, je gezicht in een glimlach moet sleuren, gemaakt, onecht.
Verwen in de eerste plaats jezelf, alvorens je tracht anderen te verwennen. De kracht om anderen over de brug te halen, gelijkgestemd te maken, put je uit je eigen ingesteldheid, gesteltenis en aard.
Wanneer we nu, op al het voorgaande, moderne en welluidende begrippen of namen willen plakken, komen we al vlug tot begrippen als stress, pillen, depressie, hyperventilatie, panische reacties, en wat nog meer voor toestandelijke doordenkers, scheeftrekkers, dooddoeners zonder meer. Maar het zit hem niet in de naamgeving dan wel in het zich aanmeten van een dergelijk begrip, er gaan naar leven zodat de symptonen nagenoeg perfect in harmonie zijn met de gedragsregels, voorgeschreven door intellectuelen en bijsluiters.
Hiermee wil ik geenszins ingaan tegen de professionele hulpverleners, die noodzakelijkerwijs deel uitmaken van het proces ter ondersteuning, maar duidelijk maken dat elk goedmenend mens wel eens naast de bal kan slaan. Een mens blijft maar een mens, zelfs als je jaren op de schoolbanken hebt doorgebracht, met diplomas en titels de praktijk tegemoetgaande. De beste filter voor gebruik en zuivering ben je uiteindelijk zelf. Onderga niet slaafs, durf je bloot te geven, durf te zeggen wat je te zeggen hebt, durf vragen te stellen, durf voorstellen te doen, durf te reageren als het je niet aanstaat.
Voorts ben ik er heilig van overtuigd dat er geen twee mensen zijn op deze aarde die hetzelfde voelen, hetzelfde denken, dezelfde ingesteldheid hebben, hetzelfde ziektebeeld hebben, hetzelfde op dezelfde manier beleven, laat staan verwerken. Je bent een uniek exemplaar, tenzij de moderne techniek door clonen de zaken heeft verkracht, uit zijn verband gehaald. Laat je daarom nooit vergelijken met die ander die ook wel eens hetzelfde heeft meegemaakt, beleefd heeft, gevoeld heeft. We kennen immers allemaal de niets ontziende verhalen rond het ziek- of herstelbed van een iemand die we gaan bezoeken om hem of haar een hart onder de riem te steken. Die iemand blijft, na het afronden van de toegemeten bezoektijd, veelal achter met een hoop aan onzekerheden en vragen toegevoegd aan zijn bestand van dat moment. Zoek een oplossing op maat. Confectiekleding is goed, en een valabele oplossing voor velen, maar een maatpak, op maat van je eigen lijf, doet het ontegensprekelijk beter.
Zo is het ook met de mensen die ons omringen! Met de allerbeste bedoelingen smeren ze u een confectiepak aan, vergeten dat er details dienen aangepakt, aangepast aan de noden van diegene die er moet mee leven, zich goed moet voelen in het aangemetene. Zoek daarom hulp bij mensen die in staat zijn u een oplossing op maat, pasklaar aan te bieden, en je niet loslaten vóór de deugdelijkheid en kwaliteit bewezen zijn. Heb je twijfels omtrent de hulp, uit deze twijfels. Veelal eindigt de garantie bij betaling van de rekening, de zogenaamde afrekening, blijft de verwerver achter op straat met nog meer vragen dan toen die binnenstapte.
Geld geven om, met nog minder inzichten, meer hersenschimmen, een nog verder liggend doel voor ogen, buiten te komen en alleen te staan, is meer dan ondermaats, zelfs ontoelaatbaar, ongehoord.
Wel zoek dan zelf verder, al kost het je zoveel kostbare energie! Je zal iemand vinden die de laatste details van je maatpak, hoe klein, nietig, pietluttig deze details ook mogen lijken voor een ander, weet aan te passen. Want wat jij belangrijk vindt is voor anderen een detail en krijgt een lage score op hun waardeschaal. Wat heuvels zijn voor de een, zijn bergen voor de ander, en dat leidt op termijn tot verwarring en vooral onbegrip. Daarentegen moet je zelf duidelijk zijn, niet in beeldentaal spreken, het de andere niet moeilijk maken door rond de pot te draaien. Ga recht op de man, het doel af, en vertel wat uw problemen zijn, waarmee je zit, welke knopen je te ontwarren hebt, zodat die ander aan de details kan werken. Blijf praten met diegene waarmee je moet en wenst te praten, en leer luisteren naar zijn voorstellen en argumenten. Op die wijze, en enkel zo, geraak je uit de spiraal die je zelf hebt opgebouwd, bijwijlen zonder je het zelf wist, bijwijlen met medeweten in een stond van onoplettendheid, als het ware met voorbedachtheid.
En waar blijf je dan echt met al je problemen, waar kan je dan wel terecht? Ik geloof dat ieder persoon of personen waarin je vertrouwen hebt, iemand die je vertrouwen inboezemt, een goede vriendin, een therapeut, een dokter, een specialist, een psycholoog, een gespreksgroep, een werkmakker, enz.. stuk voor stuk je kunnen begeleiden op de soms lange weg die je hebt af te leggen. Alternatieve middelen, die zwaar gecontesteerd worden door klassiek geschoolde personaliteiten, hebben evenveel, zoniet meer waarde dan wat ook, als de primaire voorwaarde van ik geloof in maar voldaan is. Moedwillig gebruikte ik tot op heden het begrip positief denken niet, omdat positief denken een gegeven is dat je kan aanleren, je eigen maken, als het zwarte ietwat begint te vergrijzen of reeds witte sluiers heeft, de eerste nevels zijn opgetrokken, de zon weer schijnt door alle duisternis.
Geen enkele hulp zal echter zoveel baat brengen, eens ge de grootste hindernissen onder begeleiding genomen hebt, als werken aan je eigen ik. Je zicht op de dag, de toekomst, het heden, het verleden. De manier waarop je tegen alles aankijkt zal grondig moeten veranderen, de manier waarop je alles verwoordt aan anderen zal aan een groot nazicht moeten onderworpen worden.
Je zal aan je relatie dienen te werken, op te frissen, herbronnen, terug naar af durven gaan en alles eens samen durven doornemen, op zijn poten zetten. En met relatie bedoel ik elkeen in je nabije omgeving, die in het verleden zorgde dat je in een labiel evenwicht terecht kwam, iedereen die de koord al eens losliet of slap liet hangen.
Je fundamenten zullen hier en daar moeten verstevigd worden, want ook uw ouders hebben zich bij de opvoeding wel eens vergist. Zo was het voor onze generatie een stuk makkelijker leven, omdat normen en gedrag(ingen) bepaald en beheerst werden door een geloof in iets, dat er met harde hand werd ingepompt, ingestampt, herhaald tot je het bij manier van spreken van buiten kende. Regels waren zo eenzijdig vastgelegd, dat het je geen moeite koste om ze toe te passen. Buiten deze regels leven bezorgde je een gevoel van fout, zonde, zelfs doodzonde. Dat alles werd als bedreigend ervaren, en maakte dat we met zn allen op dezelfde manier gingen denken en handelen. Deze geest hebben we, ten onrechte soms, overgeheveld aan onze nakomelingen. De realiteiten geven echter een modern antwoord, zodat een overbezorgdheid van onzentwege, een zware stempel drukt op diegene die er in de huidige leefwereld moet mee omgaan.
Zo zie je maar dat velen een steen of steentje kunnen bijdragen opdat je een goed gevoel, zicht op morgen, uitzicht naar, inzicht in, enz zou kunnen krijgen. Het initiatief, de regie, het scenario en de eindverantwoordelijkheid liggen in uw handen. Dien je, ondanks alles, ondanks verwoede pogingen van jezelf, toch nog ondersteunende middelen te gebruiken, accepteer dat, in de wetenschap dat tijd, misschien wel leeftijd, hiervoor een oplossing brengt op middel of langere termijn. Blijf vooral niet doordrammen, kankeren om die laatste stap die je maar niet kan zetten, zonder dat uw geest in volle bewustzijn reageert en de juiste signalen tot uw lijfelijk lichaam stuurt. Besef dat een stap terug, geen terugval in de spreekwoordelijke put is, geen hervallen, maar eerder het opbouwen van een historiek die bestaat uit vallen en opstaan.
Zie dat niet als een zwakte, maar als die kleine onvolkomenheid, een onvolmaaktheid van de kleermaker, ............................die je zelf bent.
Mijn afscheid van de aktieve loopbaan: woord van dank aan collegas en vrienden.
Beste collegas, beste vrienden
Ik kan me levendig voorstellen dat wanneer de lottogetallen op het TV-scherm verschijnen, en de vijf eerste cijfers komen reeds voor op uw eigenste formulier.... dan zit meteen de spanning er in, de hoogspanning er in.
Ik kan me voorstellen dat bij een cyclocross je favoriet reeds de ganse wedstrijd op kop hangt, en op 1 km voor het einde dreigt deze ingehaald te worden. Het zakt je naar de benen, je adem stokt, het is een bang afwachten of hij het zal halen.... dan zit zoals nooit voorheen de spanning er in, de hoogspanning er in.
Misschien kunnen jullie je voorstellen... iemand werkte 39 jaar, deed wat hij naar zijn mening moest doen, werkte voor zijn maatschappij als was het voor hemzelf, probeerde elk individue op zijn eigen manier te benaderen, trachte steeds de mens en het menselijke voorrang te geven, luisterde of trachte te luisteren naar klein en groot, voelde aan wat velen nooit zullen kunnen voelen, nam resoluut het stuur in handen en stuurde bij waar hij dacht dat het nodig was, had tijd zelfs wanneer er geen tijd was of restte, ... Hij stopt met werken en ziet op het georganiseerde afscheid zijn collegas en vrienden verschijnen, allemaal, geen afwezigen tenzij diegenen die om reden van ziekte noodgedwongen moesten forfait geven..... dan zit de spanning er in, de hoogspanning er in.
Wanneer deze zich dan nog zichtbaar verzamelen, fluisterend bevelen uitwisselen hetwelkeen herschikking van de gelederen in zich draagt, en niet de eerste de beste de micro in de hand neemt..... dan zat bij mij ogenblikkelijk de spanning er in, de hoogspanning er in.
Wanneer de woorden aan mijn adres begonnen te vloeien uit de mond van Gerrit, Jos, Christel, Jürgen, Cindy en Saskia, Eva en Rebecca, Nathalie T , Nathalie VB, Katleen en Armand in naam van Hubert aangevuld met de afsluiter van Christel.... ik kan jullie verzekeren ... dat zijn geen prutsen. Ogenblikkelijk zat de spanning er in, de hoogspanning er in. De keel werd droog, het hart gaat een versnelling hoger, zenuwen krijgen het zwaar te verduren, je darmen ruiken onraad en organiseren een tegenaanval.
Wanneer in de afwisselende uitspraken regelmatig woorden klonken als: gevoelig, iemand waarbij je terecht kan, vaderfiguur, optimist, opgewekt, kansen gevend tot ontplooing, humoristisch, kwinkslag, ernstig als het moet, redelijk, trots op zijn job, rust uitstralend, zonder vooroordelen, nadenkend, oplossingen zoekend voor een vredevolle maatschappij, een luisterend oor, open armen, stelde ons op het gemak, luisterde met interesse, anekdotes, woordspeling, saaie dingen werden grappig, stond steeds klaar voor iedereen, niks kon je misvragen, waarden, waardenvolle, iets van kunnen opsteken op professioneel en menselijk vlak, hand die je toestak, zorg, woorden, geven, toffe samenwerking, collega, baasje, vriend, respect, vertrouwen, een chef uit de duizend, nooit was iets te veel gevraagd, enorm rechtvaardigheidsgevoel, mening, een discussie, een lach, een traan, leerschool, leermeester, schouder, je blijft een vriend, ........... stuk voor stuk woorden, zinnen die vanuit jullie diepste komen, jullie hart.
Een dank u wel aan allen die deze gevoelens en woorden brachten terwijl ons Simonneke en vele collegas mochten toekijken en aanhoren.
Een dank u wel aan allen die me persoonlijk hebben aangesproken en daarenboven een verwoording gaven van hun oprechte gevoelens omtrent onze samenwerking in het verleden.
Een dank u wel aan allen die door hun aanwezigheid een blijk van erkentelijkheid weergaven.
Een dank u wel aan allen die door hun persoonlijke bijdrage mij gepaste en onvergetelijke attenties en geschenken hebben aangereikt. Ik zal ze koesteren en hanteren als een dierbare schat. Niets van deze dag zal verloren gaan, ook niet de emoties en tranen die deze dag heeft opgelerd voor mij en allen die me dierbaar zijn en blijven.
Dank aan directie en vriendenkring die het mogelijk maakten om van dit feest een onvergetelijk en sterk gewaardeerd samenzijn te maken.
Dank aan Dominique, Pim, Koen en medewerkers die de hun toegewezen opdracht tot een perfect geheel hebben uitgebouwd. Wij allen kregen meer dan waar voor ons geld.
Een dank u wel aan alle teamleden voor de resultaten die door ons team werden behaald. Deze resultaten mochten er zijn en waren de som van de inspanningen en inbreng van elk teamlid, terwijl de coach veelal diegene was die vertelde welk resultaat hij wou zien.
Een dank u wel aan allen die tijdens mijn loopbaan me kontakteerden als vertrouwenspersoon, jullie werkten op die wijze mee aan het tot stand brengen van een zone zoals ze op vandaag functioneert, waar alles een oplossing krijgt, waar een open communicatie als beleidsinstrument wordt gehanteerd. Meteen ook oprechte verontschuldigingen voor die keren dat jullie van mening waren dat we niet tot het gewenste resultaat zijn gekomen, en betrokkene achterbleef zonder afdoende antwoord op de vraag.
Een dank u wel aan allen die tijdens de equipevergaderingen, werkoverleg, management review, ... mijn inbreng waardeerden en waar nodig met de noodzakelijke akties ondersteunden.
Een dank u wel aan allen die zich de kwaliteitsgedachte, de veiligheidsreflex en het milieubewustzijn eigen maakten, en er gingen naar leven, thuis en op het werk.
Een dank u wel aan allen die tijdens samenwerkingsgesprekken, functioneringsgesprekken, bijsturingsgesprekken, ... meewerkten door samen naar de best mogelijke oplossing te zoeken, desnoods een oplossing op maat van de betrokkene.
Een dank u wel aan allen die meewerkten aan het zoeken naar duurzame oplossingen om transformbinnen de zone tot een goed einde te brengen.
Een dank u wel aan allen die mij de kans gaven mijn gevoelens te uiten wanneer ik daartoe de behoefte had, de schouder op gepaste hoogte boden om te leunen, mij sterkten door begrip te tonen voor mijn zwakheden, me steunden wanneer ziekte of tegenslag mijn deel werden.
Een dank u wel aan allen die mijn inbreng in de zonale werking waardeerden en me kansen boden deze werking een persoonlijk tintje te geven.
Een dank u wel aan allen die met een schouderklop en/of daadwerkelijke steun hun waardering uitspraken voor het waarmaken van aangegane verbintenissen.
Een dank u wel aan allen die het mogelijk maakten mijn job op een waardige wijze over te dragen hetwelk mij persoonlijk een enorm gevoel van zelfvoldoening heeft geschonken.
Een dank u wel aan allen die in zone-overschrijdende projecten tot vervelens toe naar mijn tussenkomsten bleven luisteren en wanneer nodig de noodzakelijke steun toezegden in belang van onze maatschappij en/of zone.
Een dank u wel aan allen die enige inbreng hadden in mijn persoonlijke loopbaan. Niet in het minst en op deeerste plaats ons Simonneke, de kinderen en ons kleinkind die veel hebben moeten missen bij mijn uithuizigheid. Daarenboven diegenen die me de gepaste verloning gaven. Deze verloning geeft me op vandaag de kans om vroegtijdig mijn werkplaats te ruilen voor het thuisfront, hetwelk hier erg gewaardeerd wordt.
Een dank u wel aan allen die me een blijvende en duurzame vriendschap boden, ook deze vriendschapsbanden zullen we in de toekomst onderhouden.
Een dank u wel aan allen die ik vergeten ben in mijn enthousiasme en een gemeend sorry aan allen die ik wel eens links liet liggen, ten onrechte negeerde, ..........
Mijn loopbaan was een aaneenschakeling van hobbys zodat ik nooit mijn werk als een last heb ervaren. Ik kende een vloeibare loopbaan, net als de Kleine Nete, met kronkels, stroomversnellingen, overstromingen en sedimentaties. Overal waar ik kwam liet ik wel iets achter. Ik zal blijvend openstaan voor jullie meldingen en blijvend de meest gepaste akties ondernemen ook na vandaag als de deur achter me dichtslaat en de slagboom voor het laatst wordt bediend via mijn persoonlijke badge.
Ik zal jullie nooit echt vergeten, ook al heb ik op vandaag een even mooie als uitdagende toekomst voor ogen. Ik hoop dienstbaar te zijn en te blijven met mijn eigenheden en botte kanten. Het ga jullie allen goed ..., blijf werken aan jezelf.
Ik ben BERTRAND VAN CAUWENBERG, en gebruik soms ook wel de schuilnaam VACABER.
Ik ben een man en woon in GEEL - BELGIE (BELGIE) en mijn beroep is Full time gepensioneerde.
Ik ben geboren op 27/11/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, fietsen, tuinieren, klussen, computerlessen geven, schrijven, eten en drinken,....
