|
De Spaanse clàsico tussen FC Barcelona en Real Madrid vorige zondag
had naast het duel tussen s werelds twee beste voetballers, Leo Messi
en Cristiano Ronaldo, deze keer ook politiek in petto.
Tijdens
minuut 17.14 (in referentie naar het einde van de Catalaanse natie in
1714) ontvouwden duizenden supporters borden met de Catalaanse kleuren
rood en geel om zo een gigantisch mozaïek van de Catalaanse vlag te
creëren:
De conservatieve en Spaansgezinde krant ABC is geschandaliseerd dat sport op zon manier wordt misbruikt om politieke doesltellingen te realiseren:
Proberen
voor te doen alsof een team als Barça - wiens supporters veelal buiten
Catalonië leven en verspreid zijn over de rest van Spanje en de wereld -
de ultra-nationalistische gevoelens van een kleine groep radicalen kan
vertergenwoordigen is een fout en een misbruik dat op het conto kan
geschreven worden van degenen die het mogelijk maakten: voorzitter
Sandro Rossell en zijn managementteam.
Het gros van de supporters
en de fanclubs van FC Barcelona zien in de club wat hij is: een
voetbalclub bestaande uit spelers waarvan de meerderheid niet eens
Catalanen zijn, maar uit andere Spaanse regios en andere delen van de
wereld komen.
De ware eigenaars van de club - de fans - zouden dit niet mogen toelaten.'
Klassiekers als FC Barcelona en Real Madrid maken deel uit van het werelderfgoed. Daarom moeten ze worden beschermd, schrijft Lluís Mascaró op Sport.es.
Net zoals de UNESCO monumenten, steden en natuurgebieden beschermt. De
wedstrijden tussen Barça en Madrid zullen altijd blijven doorgaan. Daar
iedereen belang bij, zowel de Catalaanse deelregering als de
machthebbers in Madrid. (...) De politiek mag geen excuus worden voor de
sport, want klassiekers kunnen niet onafhankelijk worden gemaakt.
Newsweek denkt dan weer dat een onafhankelijk Catalonië FC Barcelona van zijn aureool zou kunnen beroven:
Politiek
en voetbal waren altijd gemengd in een club die tijdens het grootste
deel van zijn geschiedenis een sterk symbool van de politieke en
culturele identiteit van de Catalanen is. Het adagium Més que un club
verwijst niet enkel naar de fiere, strijdvaardige Catalaanse
samenleving, maar ook naar het vermogen om waarden te verdedigen die
boven die van de nationalisten en partijen gaan.
FC Barcelona is
vandaag een wereldmerk dat politieke, culturele, sociale en provinciale
waarden samenbrengt. Zijn belangrijkste geldschieters zijn geen
Catalanen, maar de Qatar Foundation, Nike en de televisierechten, die de
club deelt met zijn aartsvijand Real Madrid.
Guadiola en Rossell
zijn het eens dat het voetbal best buiten de persoonlijke politieke
ambities wordt gelaten. Maar de club staat onder steeds grotere druk van
het Catalaanse nationalisme. In die mate zelfs dat het zijn universeel
en populair karakter dreigt te verliezen.
Zal de club laten Mes que un club te zijn om zomaar eender welke club te worden?
|
