Met als hoogtepunt de Col de la Bonette / Restefond, de “hoogst verharde weg over de Alpen” en de beroemde Tourcols Allos, Cayolle, Vars en Pra Loup begint onze bergfietstoer dit jaar in het zuidelijke Alpengebied rond Barcelonnette. Via de minder bekende supercol Col d’ Agnel en de heroische Col d’ Izoard gaat het noordwaarts om via de imposante Col de l’ Iseran de met sneeuw bedekte alpentoppen over te steken en te eindigen bij de zware en beruchte Col de la Madeleine.

Heenreis : Lier – Les Thuiles (1050km)

Na een vlekkeloze nachtrit over Luxemburg, Nancy, Lyon en Grenoble, stuurt de GPS ons even de boer op in de buurt van Gap. We bereiken tegen de middag met één enkele tankbeurt onze vertrekplaats Les Thuiles in de vallei van de Ubaye, gelegen in het hart van de zuidelijke Alpen, de Alpes-de-Haute-Provence, met Barcelonnette als hoofdplaats.

Rit 1: Les Thuiles – Super Sauze (1705m) – Barcelonnette – Pra Loup (1630m) (36km) / 1075 hm

Super Sauze is de ideale opwarmer om aan onze tour te beginnen. De klim begint met een lang recht stuk dat steeds steiler wordt, met een piek van 10% net voor het dorpje Sauze. Na een lichter lopend middengedeelte klimt de weg via een wijde bocht verder naar het skigebied Super-Sauze. Pra Loup is op het eerste zicht een eenvoudige beklimming, maar toch... het was op deze helling dat Eddy Merckx zijn zwanenzang kende in de Tour de France van 1975. Een paar stroken van 10% vormen het zwaarste deel van de klim en dat laat zich voelen. Het wegdek is van uitstekende kwaliteit en ook het panorama op Barcelonnette mag er zijn. Na 35 jaar eindigde dit jaar de 17^e rit van de Tour weerom in Pra Loup.

Les Thuiles (1100m) is een klein dorp in de vallei van de Ubaye met op de achtergrond de rotsachtige pieken van de Grande Séolane (2900m). Na de hoog nodige tankbeurt kan ik me omkleden in een snackbar in het dorpje. Een bestelde omelet met cappuccino en een banaan zorgen voor de nodige energie. Het is kwart na de middag als ik aan mijn eerste tocht begin bij volle zon en 25 graden. Evenwijdig aan de hoofdweg volg ik de N109 naar Barcelonnette maar vergis me aanvankelijk in Les Guérins waar ik na één steile km (tot 16% ?) bergop terugkeer. Ook Bart komt me tegemoet om de juiste weg te kiezen. Langs de Ubaye gaat het nu 7 km door een groene omgeving tot in Barcelonnette (1135m) waar na 2,5 km aan de brug de weg naar Le Sauze begint.

Vanaf Barcelonnette is de klim 10,4 km lang. Over deze afstand dien ik 575 hoogtemeters te overbruggen. Het gemiddelde stijgingspercentage is 5,5 %. Op een mooi wegdek en een recht stuk is het voor het eerst op de trappers staan in een paar haarspeldbochten voor het dorp Le Sauze (1380m) dat na 5 km wordt bereikt. Ik hou even halt en poseer voor een foto bij het immense hotel waar ik ooit logeerde. Vijf km verder, waarvan nog twee steile aan 9% naar het skidorp Super Sauze (1705m), eindigt hier de klim die me de juiste opwarming heeft bezorgd.

Het authentieke skiresort, beschut gelegen aan de voet van de Chapeau de Gendarme (2685m), dat dateert van in de jaren 30 en een wat verouderde indruk laat, straalt een vredige rust uit. Frankrijks beste skiester Carole Merle groeide er op en bracht het meerdere malen tot wereldkampioene (zes keer wereldcup reuzenslalom en Super G).

De mooie afdaling op het lichtlopende asfalt is genietbaar en verfrissend met uitzicht op Barcelonnette waar het linksaf slaan is langs de Ubaye. Na 2,5km op de D902 is de afslag naar de col d’Allos om even verder rechtsaf de weg naar Pra Loup op te draaien. Dit moet ook het tourpeloton gedaan hebben nu een week geleden. In de weide tegenover de afslag ligt nog een reuze houten fiets en het asfalt staat volgekalkt met de kleurrijke aanmoedigingen voor Purito (Rodriguez), Nibali, Poels en Colombia. De klim naar Pra Loup is 1630m hoog over 8,9 km aan een gemiddelde van 5,3 % en een hoogteverschil van 507m. Langs de weg staan paaltjes met afstand, hoogte en stijging. Na 3km op 1146m begint de echte klim en gaat het over 5 haarspeldbochten en één km aan 10% naar de top.

Pra Loup maakte op 13 juli 1975 een keerpunt in de wielergeschiedenis mee toen Eddy Merckx op 2 km van de aankomst zijn gele trui en zesde touroverwinning verloor aan Bernard Thevenet. ‘Le Tombeur du Cannibale’, een heugelijke plek voor de chauvinistische Fransen, een plek van ontgoocheling voor Belgische wielerfans. Deze plek zal voor de hele wielerwereld voor altijd onuitwisbaar zijn maar waarom op zulke overdreven en belachelijke wijze?

Na een foto en wat bezinning rij ik het skiresort binnen op zoek naar de vermoedelijke maar verdwenen aankomstlijn.

Pra Loup 1975, 1980, 2015, een overschatte en gewone wielerberg die een myte werd. Terecht slaagde Jos De Schoenmaker erin om in 1980 op respectabele wijze de eer van zijn kopman te herstellen en Simon Geschke was dit jaar een oververdiende winnaar. De ware helpers hebben iets rechtgezet op de ‘wolvenweide’. Dat heb ik dan ook maar voor mezelf gedaan!

Pra Loup ligt op een soort balkon dat bedekt is met lariksen en dat een fabelachtig uitzicht biedt op het dal van de Ubaye. In Pra Loup 1500, het woongedeelte, staan traditionele huizen. Pra Loup 1600, één van de grootste skigebieden van de Alpen, bestaat uitsluitend uit hotels en winkels en is tegen verwachting in redelijk druk bezet door toeristen en sportievelingen.

We vinden ons hotel aan de rand van het dorp. ‘Auberge de Pra Loup’ bestaat 50 jaar en heeft ouderwetse kamers en weinig luxe. Toch zijn we gediend met de vriendelijke hotelbaas en het degelijke diner. We zetten ons met een verdiende pint op het zonovergoten terras tot aan het avondmaal om 7 uur.

Met een gemengde salade als voorgerecht, rundsvlees met aardappelen en groenten, een kaasschotel, en fruitsalade als nagerecht bij een fles rosé kunnen we onze eerste dag afsluiten. Na een kleine wandeling leggen we ons vroeg te bed om de verloren slaap in te halen.