They cheered the U.S. invasion; they offered to help, signed on as translators, risked everything they had to work for the United States. But when they had to run for their lives, America slammed the door.
03/22/07 "Mother Jones" -- -- On the day the American tanks rolled into Baghdad, Abather Abdul Hussein and his wife, Balqes Abdel Mohammed, threw flowers. Literally. After a lifetime of turmoil and tyranny, the couple fervently believed the invasion would bring peace. Abather joined U.S. "democratization" efforts, such as a project to create a governing council for his neighborhood, and he occasionally ended up in the good-news Iraq stories that still seemed plausible in those days; one U.S. paper ran a five-column photo of him perched on a classroom chair surrounded by American soldiers, with a story about the "new Iraq."
These days, Abather and his young family are among the hundreds of thousands of Iraqis who have fled in fear for their lives. After months spent dodging insurgents who had targeted them for supporting the Americans, he and Balqes are relieved to have escapedand bitter, like thousands of fellow refugees, that the superpower for which they risked their lives has abandoned them.
A short man who bundles his shattered body in layers against the desert's winter chill, the 34-year-old Abather is polite and relaxed, with an easy smile. An engaging conversationalist even in broken English, he loves to talk about Baghdad, his infant daughter, and his wife, an outspoken woman several years his senior, whom he calls a genius. "When we met she was a professor at Baghdad University," he boasts. "I was her student. When she walked into a room, hundreds of people would stand to pay her respect." Considering that his life savings will run out in two months, that he can't work legally in Jordan, and that he could be deported at any moment, Abather is remarkably stoic, though the anxiety leaks out in tics. He chain-smokes cheap Craven A cigarettes, crushing the charred filters in an overflowing ashtray; when Balqes complains, he sheepishly offers that "smoking is my only work." It's not quite truehis one other job during the past 18 months has been recounting his nightmare, over and over again, to border guards, embassy workers, and aid agencies. In December, he reluctantly told it to me, pulling documents from a worn leather folder to corroborate the details.
The story began after the ouster of Saddam, when Abather and Balqes, like many Iraqis, launched a de-Baathification program of their own. Their target was the dean who had been Balqes' boss at Baghdad University (and who, as Abather tells it, had forced her out when she resisted joining the Baath Party). Balqes wanted her job back; one day Abather confronted the dean, and tempers flared. American soldiers broke up the brawl, bound Abather's wrists with a zip tie, and interrogated him. He explained Balqes' gripe and what the loss of her job had meant for their family, including their 3-year-old son and Balqes' 14-year-old son from a previous marriage (her first husband had been killed in the Iran-Iraq War). Though he held a master's degree in engineering, Abather hadn't been able to get a job in the doldrums of sanctions-era Iraq, so he was scraping together a living repairing watches, his wife and children crammed into his father's small home.
"The soldiers were very understanding," Abather recalls. "I was impressed." They offered the family an apartment in a place called Iraqi Village, a compound near the Baghdad airport where Saddam had housed orphans he was grooming to become fedayeen loyalists. In return, the couple translated for the Americans, and eventually the Washington National Guard's 1st Battalion 303rd Armored Regiment hired Balqes as an interpreter, at $15 per day. Abather ended up leading a U.S. Army-contracted security squad with a monthly salary of $130. Learning that he was an engineer, soldiers later gave him lucrative reconstruction assignments. He started an engineering firm and worked with contractors such as ABB and Kellogg, Brown and Root; in one heady year, Abather's contracts would mushroom from a few thousand dollars to an $862,000 electrification project (later canceled because he couldn't procure the needed equipment).
Abather and Balqes glow with wonder when they speak of those days, of earning a good living and having their own home for the first time. Most of all, Abather enjoyed hanging out with the Americans. He seems to remember every soldier he ever met: Captain Philips and Sergeant Buchard gave his children toys, a soccer ball, and school stationery; Lieutenant Glenn Allen got so close to the family they called him "Uncle Allen." (Allen confirmed Abather's story in emails to me, calling him and Balqes "very helpful individuals" who "risked their lives by meeting with us.") It was as if they had suddenly found themselves citizens of the 51st state.
And so, in October 2004, when Abather got his first death threat, he thought it was a joke. It was handwritten, tucked under the windshield wiper of his car inside Iraqi Village, a gated community with American checkpoints at both its entrances; how, Abather wondered, could an insurgent even have gotten in? The note read:
Abather,
Leave your work with the Americans. Otherwise you will be killed by jihadis because you are a traitor.
Jihad Army
Then the killings began. Lieutenant Allen had once given Abather a photo depicting two American soldiers with five of their Iraqi friends. Three of the Iraqis were assassinated in short order. Abather began to notice cars following him, and a few times shots were fired at his car. The anonymous notes grew increasingly menacing. Eventually, Iraqi Village felt so dangerous that Abather and Balqes moved the family back to his father's house. A death threat arrived there almost immediately. Still Abather continued working with the Americans.
One day in August 2005, Abather was driving Balqes, six months pregnant with their second child, to a doctor's appointment. At an intersection, he noticed a gold car parked by the road; suddenly the two men in it leveled guns at him. "This is the end," Abather thought, and then a U.S. patrol appeared and the assailants vanished into traffic. Within days, Abather and Balqes had sold off their belongings and fled to Amman. Their troubles had only just begun.
The U.S. Embassy in Amman is an attractive, Arabian-style fortress, heavily guarded machine-gunners in Ford pickups. It sits high on a hillside, and the view is so phenomenal that you can imagine your gaze reaching all the way to the Iraqi border, some 200 miles away.
In the foreground, Amman's rolling mosaic of pale, boxy limestone buildings shimmers against the azure sky. At its edges, in dank apartments on outlying hillsides, lives a substantial portion of Baghdad's educated middle class. Almost all fled in a panic, after getting death threats or seeing loved ones murdered; many were targeted by insurgents or jihadis because they supported, or worked for, the Americans.
Of Iraq's 27 million prewar population, about 1 in 8some 3.4 million peoplehave left their homes since the invasion, according to the United Nations High Commission for Refugees (unhcr), and more than half of those have ended up abroad. Refugees International labels this the world's fastest-growing humanitarian crisis. Yet the Bush administration has refused to so much as acknowledge the refugees' plight, let alone help them get to safety or even provide basic humanitarian aid.
In the past, notes Bill Frelick, refugee policy director at Human Rights Watch, the United States has often aided those persecuted for supporting it; since the Vietnam War, 1 million Vietnamese refugees have been resettled in the United States, including tens of thousands of South Vietnamese army veterans. But the Bush administration "has abdicated that obligation," says Frelick. "The people who have fled are the ones the administration was relying on to build democracy in Iraq; it would rather ignore them than acknowledge that its initiative has failed."
It was in Jordan that Abather and Balqes discovered the limitations of their friendship with the United States. Lieutenant "Uncle" Allen had emailed the embassy in Amman to explain that the family feared for their lives; he'd even offered to sponsor their relocation "to the safety of the United States." An unsigned email from the embassy commended Allen"I know that your Iraqi friends appreciate your friendship"but noted that U.S. visas are "quite difficult" for Iraqis to get. Since 9/11, Middle Easterners in general, and Iraqis in particular, have faced enormous hurdles getting admitted to the United States; until 2005, the Bush administration maintained a total freeze on Iraqis that shut out current refugees as well as hundreds of people who had fled Saddam Hussein's regime years earlier.
The email nonetheless provided instructions on getting a tourist visa, and Abather and Balqes quickly filed their application along with the $200 feealmost two months' rent. Several months later they were notified that they could visit the United States for up to three months, but that they could not bring their children. They then made repeated visits to the unhcr to apply for official refugee status.
As it has with almost 99 percent of the Iraqis who have come through its office in Amman, the agency turned them down.
Abather and Balqes set their sights on a visa to Australia, a major destination for Iraqi refugees, and even hired an Iraqi lawyer there. They waited for months. Their savings dwindled; then their baby fell ill, and the emergency surgery, for an intestinal obstruction, cost $2,100 in cash.
In early June 2006, Abather got a rejection letter from Australia. Around the same time, word came that his father had died of a heart attack. So he went back to Iraq to bury his father, help his mother find a place to live, and buy state-subsidized medicine for his daughter. But when he returned to the Jordanian border less than a week later, he was told he couldn't reenter the country: Having recently suffered two terrorist attacks, Jordan had enacted a ban on entry for Iraqi men aged 17 to 35.
For two days Abather stood on the highway at the border post, beseeching successive shifts of immigration officials. Finally, a guard promised to send the medicine to his family in Amman if he would just go away. Once again Abather headed back to Baghdad. Driving in Baghdad a few days later, he noticed a bmwthe Iraqi gangster's vehicle of choicein his rearview mirror, closing in. The car forced him off the road; armed men blindfolded him and knocked him unconscious. When he woke up, he was in a tiny room, handcuffed to a chair. Masked men came and went, videotaping as they cursed him as a traitor. They whipped him with a steel cable; six months later, his back was still etched by deep, evenly spaced grooves. "We've been searching for you for a year," his captors told him. Abather recognized the voice of one man, an acquaintance from Iraqi Village who had seemed to befriend the Americans. "I'm sorry your father passed away," the man said. Soon, a bearded imam sentenced Abather to decapitation for collaborating with the United States. Abather barely heard the proceedings. "I was thinking the whole time about my little daughter in Amman." He was told he could save himself by spying on the Americans, but he refused. On the eighth day, the men asked if there was anything he wanted before he died; then they put him on the floor in the back of the bmw and sped off.
Suddenly, Abather heard gunshots. The men shouted. The car crashed, and everything went black. He woke up in a hospital bed 60 miles from Baghdad; Iraqi forces had attacked the bmw and pulled him from the burning wreck. He had a compound fracture in his leg and severe burns all over his body, but the nurses urged him to leave: His captors would be looking for him. His brotherwho had received a ransom note from the kidnappers, complete with a photo of Abather bound and gaggedbrought him back to Baghdad, where doctors fused a piece of plastic onto his shin and grafted skin from his thighs over his wounds. A few weeks later, he was back at the Jordanian border, and this time the guards took pity. The family hadn't told Balqes of the kidnapping. But when she saw her disfigured husband, she says, "I knew right away what happened."
On a crisp, clear day this past December, clutching a sheaf of papers documenting Abather and Balqes' ordealcontracts, soldiers' recommendations, death threats, a missing-person reportI headed to American Citizen Services at the U.S. Embassy in Amman. Abather and Balqes had made several pilgrimages there; they were convinced that if only they could speak to an American, Abather's charred and mangled flesh would make their case, but they had never gotten past the Jordanian security guards.
Outside the embassy, I joined a chatty, eclectic crowd of Americans: a retired hippie turned English teacher from Vermont; a woman with a New York accent who struggled through the narrow eye-slit in her black veil to keep track of her hyperactive daughter; a white-bearded man in a Santa hat, who said he was picking up his passport before returning to the North Pole. I wondered whether any of us would risk our lives for the United States as Abather and Balqes had. To get past the compound's first wall, we navigated a metal detector, a body frisk, and an X-ray machine; after crossing a 30-foot no man's land we repeated the process at the second wall. Then we waited to be called.
The United States admits more refugees than any country in the world, but in 2006, only 202 Iraqis were allowed in, and most of them had fled persecution under Saddam before the war. This year, millions of Iraqis, Tibetans, Sri Lankans, and Afghans must compete for a mere 5,500 refugee slots Congress has allocated for the Middle East and South Asia. The Iraqis are in line behind their compatriots who have been waiting in Jordan since the late 1990s.
Like other Western representatives, U.S. officials here refer displaced people to the unhcr, which is charged with determining whether someone is a real refugee, and if so, with finding him a safe place to go. Except that, as Amman unhcr head Robert Breen told me, a 1998 agreement with Jordan forbids the agency from classifying anyone as a refugee whom it can't get out of the country within six monthsan impossibility in the post-9/11 world. (A country of about 6 million, Jordan has long had the world's highest refugee population per capita, hosting more than a million Palestinians who fled Israel in 1948 and were supposed to stay only a short time.) Of the 21,000 Iraqi asylum seekers the office has registered since the U.S. invasion, only 291 have been granted refugee status; meanwhile the line outside the unhcr's gates gets longer every week, and the wait for an interview stands at five months.
To care for all of the region's displaced Iraqis, the agency had a total budget of $22 million in 2006less than $7 a person, which must cover not only the Kafkaesque registration programs but also basic survival aid to refugees trapped in desert camps or squatting in abandoned buildings. Recognizing the potential for "severe humanitarian suffering," the Iraq Study Group in December recommended that "the United States take the lead" in funding the UNHCR's Iraq program; currently it donates no more than a quarter of the budget. Direct U.S. aid to the refugees consists of a tiny grant to the Catholic relief organization Caritas (see "How to Help," page 68).
At the embassy, I recounted Abather and Balqes' ordeal at Window 3, then at Window 1the setup was similar to visitation in a high-security prison. Then, at Window 4, I told the story again to the consul general, who stood behind the bulletproof glass wearing a telephone headset. I was expecting to hear that "the United States is doing its best to help," but there was only silence as the consul's eyes welled up. (An Amman-based aid worker later told me that American diplomats are so distraught by the policies they are charged with representing that "it just takes a few gin and tonics and they'll break down.") Finally, the consul said, "We hear stories like this all the time. We have enormous empathy for the Iraqis who've suffered after working with the Americans, but there's really nothing the embassy can do for them." She handed me a document outlining Congress' sole concession to people like Abather and Balqes: visas for up to 50 military translators from Iraq or Afghanistan each year. "But don't get their hopes up," she added quickly; there were thousands with the same story. "This is something Congress really needs to address," she said as we parted.
The administration certainly doesn't seem inclined to take the initiative. Philip A. Frayne, an embassy spokesman in Amman, told me that "there are no reliable figures" on how many people have fled Iraq, and that in any case, it was Saddam who drove out "a large percentage" of them. Likewise, in its 2006 annual refugee report to Congress, the State Department focused mainly on those Saddam-era exiles, and blithely intoned, "It is hoped that significant numbers of Iraqi refugees will soon be able to return home, although the security situation will remain an important consideration." The report ignored the fact that, according to a survey by the nonprofit U.S. Committee for Refugees, 644,500new refugees entered Jordan and Syria in 2005 alone. And 2006 will likely be worse.
As much as a quarter of greater Amman's population is now Iraqi, and the crowds have exacerbated the city's severe water shortage. Prices have skyrocketed. Until recently Iraqi children couldn't attend Jordanian schools, and their parents cannot legally work; easily identified by their dialect, Iraqis are discriminated against and terrified of deportation. Some refugees never go outside. Jordanian government spokesman Nasser S. Judeh told me that his country, a staunch U.S. ally and aid recipient, "certainly needs help, and has held discussions with U.S. diplomats" about this issue. Incidentally, Human Rights Watch has also called upon the Gulf Arab states to pitch in; Saudi Arabia's response so far has been to plan construction of a 560-mile wall along its border with Iraq.
Before i left Jordan, Abather invited me to visit his family and a physician friend from Baghdad who shares their two-room basement apartment. On the Al Zawraa TV channel from Baghdad, we watched U.S. Army vehicles disappear behind roadside bomb blasts as a man sang, "Let's go kill the Americans!" The channel's endless stream of anti-American propaganda perplexed Abather and his friends: "Why does the United States allow this?" they inquired.
When images of dead children supposedly killed by the Americans hit the screen, Abather's friend switched to a channel on which voluptuous Arab women danced in an un-Islamic way. Balqes served Iraqi coffee, and to keep the baby from playing with the colorful cups, Abather suspended her from an elastic swing above our heads. She giggled as he bounced her by her tiny foot. "This is her prison," he joked.
Six months after the kidnapping, he still hadn't gotten the surgery he needed to heal his burned flesh; if the wounds become infected, he could die. Abather rarely complained. "God is testing us," he said. "But we will get through it." He looked at the girl bouncing from the ceiling and smiled. "I have a daughter, and I'm very happy." Balqes was more fearfultwice in the past month, suspicious men had shown up at the apartment. Iraq, she worried, had already caught up with them.
How to Help
Very few organizations are working on getting aid to Iraqi refugees, and of those that are, many are too small or too beleaguered to accept individual donations; the Iraqi Red Crescent, for example, has suffered bombings and mass kidnappings, yet its volunteers continue to deliver aid to displaced families inside Iraq. One of the larger relief organizations working with the refugees is the Catholic group Caritas, whose caseworkers I shadowed while in Amman. Bucking the image of the Land Rover-driving aid worker, they made their rounds in an aging gray Honda, its roof eaten through by rust. They visited Iraqi doctors, engineers, and executives desperate for food, heat, or blankets to fend off the desert winter; one family told the crew they had just sold their stove to buy food. Caritas helps a few thousand families a year, but "the demand far outstrips the money available to us," says Magy Mahrous, who oversees the project. You can make a contribution at:
International Catholic Migration Commission Citibank USA 153 East 53rd Street, 16th floor New York, NY 10043 Account # 10100491, ABA # 21000089, Swift Code CITIUS33 To ensure that the money reaches the Iraqi program, write "Iraq-icmc" on your check.
Link to this page: http://www.ichblog.eu/text/content/view/980/1/
Hoe vroeger je aan de vakantieplanning begint, hoe interessanter de prijzen en hoe ruimer de keuze. Vergelijken tussen touroperators kan behoorlijk interessant zijn, zelfs voor identiek hetzelfde hotel of appartement.
Ben je niet echt avontuurlijk aangelegd en boek je daarom liever een pakketreis bij een touroperator? Daar is niks mis mee. Maar ook dan loont het de moeite om een beetje te vergelijken en te zoeken. Niet alleen naar de goedkoopste aanbieder, maar ook naar de beste periode om te vertrekken. Boek je vroeg, of neem je het risico te wachten op een last minute-aanbieding? Met een paar uur reken- en puzzelwerk vooraf, kan je al snel genoeg besparen om je tijdens je vakantie een extra etentje of een paar exotische cocktails te veroorloven. Op de prijs van eenzelfde kamer in eenzelfde hotel kan je 100 tot 200 euro besparen, als je tijdig de prijzen vergelijkt, bijvoorbeeld via de websites van vier grote touroperators Sunjets, Neckermann, Jetair en Thomas Cook.
Prijsvergelijking: Opvallend is dat Sunjets en Neckermann systematisch goedkoper zijn dan Jetair en Thomas Cook. De twee eerste touroperators zijn dan ook rechtstreekse verkopers: je kan bij hen alleen een reis bestellen via het internet, een call center of, in het geval van Neckermann, de eigen reiswinkels. Jetair en Thomas Cook verkopen hun reizen alleen via reisbureaus.
Bij een rechtstreekse verkoper ben je niet altijd goedkoper af, want nogal wat reisbureaus bieden klanten gratis vervoer naar en van de luchthaven. Als je dat zelf moet organiseren, kan je dat flink wat geld kosten.
Vroeg boeken Versus last minute: Veel touroperators geven interessante vroegboekkortingen. Wie zo lang mogelijk wacht om te boeken in de hoop te kunnen profiteren van een interessante last minute-aanbieding, kan bedrogen uitkomen. Het aanbod van last minutes is beperkt, en dus alleen geschikt voor wie niet te kieskeurig is over de bestemming van de vakantie.
Wanneer vertrek je?: Als je wat kan schuiven met je vertrekdatum, loont het de moeite om de prijzen op verschillende vertrekdata te vergelijken, ook als je alleen maar met vakantie kan gaan in juli of augustus. Ben je niet gebonden aan schoolvakanties, dan is het goedkoper om buiten het hoogseizoen te gaan. Maar ook dan loont vergelijken: september kan duurder zijn dan juni. Nog een laatste tip: vertrekken op vrijdag of maandag is vaak goedkoper dan op zaterdag of zondag. Het loont zeker de moeite te checken of het mogelijk is je vakantie een dagje eerder of een dagje later te beginnen.
Annulatieverzekering: Boek je bij Jetair of Thomas Cook, dan zit er een standaard-annulatieverzekering in de prijs van je reis. Maar dat is een vrij beperkte verzekering: bij annulatie wordt er tot hoogstens 625 euro terugbetaald. Ook bij Neckermann en Sunjets rekenden we een annulatieverzekering mee, maar die biedt een uitgebreidere waarborg dan de standaardverzekeringen van Jetair en Thomas Cook. Hou bij prijsvergelijkingen hier dus ook rekening mee. Bepaal eerst welke verzekeringen je wil, en ga dan pas aan het vergelijken.
Maaltijden: Jetair en Sunjets bieden je (meestal) de mogelijkheid om af te zien van maaltijden tijdens je vlucht. Dan bespaar je met twee 32 euro heen en terug als je niet eet of een snack in je handbagage stopt.
Documenten: Bij Sunjets krijg je 5 euro korting extra wanneer je ermee instemt je reisdocumenten alleen online te ontvangen.
Touroperator of niet?: De Belgische touroperators vertegenwoordigen maar een kleine dertig procent van de reismarkt in ons land. Dat is minder dan in veel andere Europese landen. De Belg is met andere woorden, ook op vakantiegebied, een doe-het-zelver: hij boekt zijn vakantieverblijf graag rechtstreeks bij de verhuurder, en organiseert zelf zijn transport. Voor een citytrip loont het echter meestal wel de moeite om je hotel te boeken via een touroperator in plaats van rechtstreeks bij het hotel. Zeker in de zomervakantie kan je koopjes doen door een citytrip te boeken bij een touroperator.
VN-klimaatpanel waarschuwt voor nooit geziene temperatuurstijging
Tegen het einde van de 21ste eeuw dreigt er voor de aarde een opwarming van het klimaat 'zonder voorgaande' met 1,1 tot mogelijk zelfs 6,4 graden Celsius. Zo waarschuwt het klimaatpanel (IPCC) van de Verenigde Naties in zijn vierde rapport dat vrijdag in Parijs werd voorgesteld.
(belga) - Al de sedert jaren waargenomen opwarming van het klimaatsysteem is volgens het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) zonder voorgaande. Elf van de afgelopen twaalf jaar behoren tot de twaalf warmste sedert het begin van de weerwaarnemingen in de helft van de 19e eeuw, aldus het rapport.
Volgens de deskundigen is het ook duidelijk dat de opwarming van de aarde grotendeels door de mens veroorzaakt is. Natuurlijke factoren spelen een volledig ondergeschikte rol.
Het onder andere op circa 400 computersimulaties gebaseerde rapport stelt zes temperatuurscenario's voor. In het beste geval is tegen 2100 met een opwarming van 1,1 tot 2,9 graden Celsius te rekenen, in het slechtste geval met een temperatuurstijging van 2,4 tot 6,4 graden. De stijging van het zeewaterpeil bedraagt tegen 2100 in het beste scenario 18 tot 38 centimeter, in het slechtste 26 tot 59 centimeter.
De volgende twee decennia zal de temperatuur volgens het IPCC om de tien jaar met 0,2 graden stijgen. Zelfs als de concentratie van broeikasgassen in het jaar 2000 op het toenmalige peil was bevroren, zou er toch nog een temperatuurtoename van 0,1 graden Celsius per decennium te verwachten zijn.
De wetenschappelijke kennis over de invloed van de mens op het klimaat is momenteel beter dan ooit voorheen, verklaarden de circa 2500 IPCC-experts. Dat het de menselijke activiteit sedert 1750 is, die de opwarming veroorzaakt, stellen zij nu "met zeer grote waarschijlijkheid". Tussen 1850 - het begin van het optekenen van weerwaarnemingen - en het jaar 2005 is de temperatuur met 0,76 graden gestegen.
In het vierde IPCC-verslag sedert 1990 staat voorts dat de stijging van het peil van de zee versnelt. Van 1961 tot 2003 is er gemiddeld 1,8 millimeter per jaar bijgekomen. Tussen 1993 en 2003 steeg het zeewaterniveau gemiddeld zelfs met 3,1 millimeter per jaar.
Op lange termijn zijn talrijke veranderingen te verwachten als droogte, zware neerslag, hittegolven en krachtige tropische cyclonen.
Brussels Airlines verlengt samenwerking met Flightcare
Brussels Airlines verlengt de samenwerking met Flightcare, een bedrijf dat diensten op de begane grond levert in luchthavens. Dat meldt de luchtvaartmaatschappij.
Vanaf 25 maart zal Flightcare op Brussels Airport de passagiersafhandeling verzorgen van alle reizigers van Brussels Airlines die voor het b.light-tarief kiezen. Dat is een formule die zich resoluut richt tot de toerist die op zoek is naar de goedkoopste prijs. Voor de passagiersafhandeling van de lange- en middenlangeafstandsvluchten zorgen werknemers van Brussels Airlines. Dat geldt ook voor wie kiest voor de b.flex-formule. Die mikt op de veeleisende zakenreiziger die meer flexibiliteit wil.
Brussels Airlines zal meer investeren in gronddiensten zoals check-in, bagage en boarding omdat die een cruciale rol spelen in de stiptheid en de klantvriendelijkheid van een luchtvaartmaatschappij. (belga)
Eigen commentaar op dit artikel :
Flightcare is een dienstenverlenende maatschappij die oa de laatste vijf jaar de vluchten van SN Brussels Airlines heeft verzorgd. Flightcare is eigenlijk de voortzetting van de activiteiten van SABENA GROUNDHANDLING met voornamelijk (ervaren) werknemers van SABENA. Zij handelen nog een dertigtal andere maatschappijen af, met als toppers oa Lufthansa en Delta Airlines.
Ik kan het deze keer echt niet laten om wat commentaar te geven op dit artikel, dat eigenlijk in korte woorden vertelt dat Flightcare met zijn ervaren ex Sabena werknemers wordt gedegradeerd tot het afhandelen van de 'niet belangrijke passagiers'.
De andere speler in het verhaal zijn de ex werknemers van fusiemaatschappij VIRGIN EXPRESS die niets anders hebben gedaan dan point tot point bestemmingen, zonder overbooking en zonder transit passagiers. Deze mensen (let wel, geen verwijt !) worden nu ingezet om de CORE business van BrusselsAirlines, Africa en de High Yield passagiers te verzorgen. Tientallen onervaren ExVirginmedewerkers moeten nu worden opgeleid om misschien binnen vijf jaar de ervaring van het 'oudere' Flightcare personeel te kunnen evenaren. Ik verduidelijk even : Brussels Airlines heeft voor het moment GEEN check in agenten, VIRGIN EXPRESS had die wel, en Flightcare ook uiteraard.
Het is dan ook ongelooflijk dat een jonge maatschappij zoals Brussels Airlines zich kan permitteren wat de grote maatschappijen (winstgevende) afstoten wegens 'te duur' : de eigen check in en passagiersafhandeling. Deze diensten worden wereldwijd door bedrijven zoals 'Flightcare' afgehandeld aan een 'globale prijs', die ALTIJD goedkoper is dan eigen personeel op te leiden EN AAN TE WERVEN : de flexibiliteit naar andere taken alléén is hier al een factor die Flightcare toelaat goedkoper te werken.
Maar goed, blijkbaar is de heksenjacht op SABENA personeel (lees : jaloezie) nog niet ten einde en blijven die mensen 'klappen' ontvangen. Vijf jaar geleden heeft het personeel van Flightcare zich in tien stukken verdeeld om de jonge maatschappij SN Brussels te laten doorstarten en gedurende vijf jaar hebben zij dan ook geprofiteerd van de know how van dat personeel om terug een stevige reputatie op te bouwen. Als ik het goed voor heb, zijn ze de laatste jaren niet uit de 'top twee' in Europa ( punctualiteit) weg te denken geweest : deze resultaten werden voor het grootste gedeelte bewerkstelligd door Flightcare.
Ik wil in elk geval het vliegend cabinepersoneel en sommige commerciele medewerkers van SN Brussels Airlines bedanken voor de woorden van steun en dank die wij al gekregen hebben. Wij hebben jaren samengewerkt op de Afrikabestemmingen en hadden een hechte band gekweekt. Daar komt nu ook een einde aan.
01/25/07 "ICHBlog" -- - Given the presence of four American submarines off the coast of Iran, Eduard Baltin, former commander of the Russian fleet, reasons that the U.S. is planning to attack Iran.
Bush and Cheney have less than two years to go in their current role and want to go down in the history books as the heroes of the Pax Americana, as the men who managed to conquer the Middle East and its oil, as the men who took full-spectrum dominance seriously, while in their own country booking successes through exorbitant profits for the military-industrial complex and the realization of radical legislation. The prelude was long and the path was full of obstacles, but the goal of a third great war - a war with Iran - is increasingly within sight. Dan Plesch in The Guardian sums it up in one sentence: 'All the signs are that Bush is planning for a neocon-inspired military assault on Iran'.
'Americans don't have much time to realize this and to act before it is too late. Bush's "surge" speech last Wednesday night makes it completely clear that his real purpose is to start wars with Iran and Syria before failure in Iraq brings an end to the neoconservative/Israeli plan to establish hegemony over the Middle East', writes Paul Craig Roberts, Assistant Secretary of the Treasury under Ronald Reagan. 'Commenting about the briefing on MSNBC after Bush's nationwide address, NBC's Washington bureau chief Tim Russert said "there's a strong sense in the upper echelons of the White House that Iran is going to surface relatively quickly as a major issue in the country and the world in a very acute way"', writes Robert Parry. Given the presence of four American submarines off the coast of Iran, Eduard Baltin, former commander of the Russian fleet, reasons that the U.S. is planning to attack Iran. Democratic Congressman Dennis Kucinich, himself a presidential candidate for 2008, says: '"The President is clearly trying to provoke Iran," he said, adding that the Bush administration is "treading on the thinnest ice it has ever been on".' ING Wholesale Banking warns in their report [PDF] Attacking Iran that the financial markets could be in for 'a heavy shock' in the event of a preemptive attack on Iran. The report is practical as well; under the heading 'Top trades in the event of an attack on Iran', advice for buying and selling can be found, such as: 'Buy Oil and Gold, Sell industrial commodities'. Meanwhile the Iranian President Mahmoud Ahmadinejad is letting it be known that he disposes over the same devotion as his adversary Bush: '"Today, with the grace of God, we have gone through the arduous passes and we are ready for anything in this path," state-run television quoted Ahmadinejad as saying Thursday'.
Speculation over the beginning of the attack on Iran In reference to the American raid on an Iranian consulate in Irbil, Northern Iraq, in which five Iranians were taken into custody, John Pike of Global Security points to the presence of two aircraft carriers in the Gulf (other warships are steaming in that direction) and to the surge-speech by George W. Bush, in which he announced that Patriot missiles would be deployed in member states of the Gulf Cooperation Council (GCC), like Kuwait and Saudi-Arabia. 'Iran has denounced the Patriot deployment as part of U.S. plan to turn Arab countries into a front line of protection for Israel', writes Associated Press. Bush: 'We will interrupt the flow of support from Iran and Syria. And we will seek out and destroy the networks providing advanced weaponry and training to our enemies in Iraq.' Pike speaking to CNN: '[...] It's looks to me like the United States is, at least, raising its capabilities in preparation for possible military confrontation with Iran."' Pike considers it a strong possibility that this confronation will take place this year, and has even published a 'Countdown time line' with potential dates on which an attack is likely. In Pike's opinion, February of 2007 is a genuine possibility for a strike on Iran. February is also the month in which Ahmadinejad will be announcing progress with their nuclear program, and will also mark the end of the sixty-day period given to Iran in UN resolution 1713 [PDF] to bring an end to their nuclear program. On February 21st, the IAEA will deliver a report on Iran, something which Israel and the U.S. will again be able to seize upon when pointing to Iranian negligence. The editor-in-chief of the Arab Times is expecting an attack before April: 'U.S. might launch a military strike on Iran before April 2007, Kuwait-based daily Arab Times released on Sunday said in a report. The report, written by Arab Times' Editor-in-chief Ahmed al-Jarallah citing a reliable source, said that the attack would be launched from the sea, while Patriot missiles would guard all Arab countries in the Gulf.' The Arab Times is basing its opinion on only one source. ING Wholesale Banking writes [PDF] in the preface to their report on Iran: 'We outline a scenario in which Israel attacks 5 or 6 of Iran's nuclear facilities in late February or March 2007, with strikes that may be completed within hours, days or at most weeks.' What could also hasten an attack on Iran are two divergent realities, namely that the announced Tor-M1 air defense system is now being delivered to Iran, and that Bush's comrade-in-arms Tony Blair will be stepping down this year. In a recent announced that he wants to make more money available for the British army.
Banks putting Iran under pressure The latest news doesn't portend anything good, but those who read between the lines can see that other preparations are also being made. Comparable to an extent with the No Fly Zone War, which preceded the latest war against Iraq, Iran is being softened up in advance: 'While people are concerned with Iraq and the gathering armada in the Persian Gulf, United States has been quietly carrying out a not so covert economic war against Iran', writes Dr. Abbas Bakhtiar. 'The attack on Iranian economy started in earnest in early 2006. United States began putting considerable pressure on international banks and financial institutions to cut their ties with Iran. Countries also were pressured to reduce their economic contact with Iran. [...] Governments, companies and financial institutions are under intense pressure to terminate all dealings with Iran. But so far Iran has managed to sustain, albeit with great difficulty, its oil industry and financial institutions functioning.' Little by little banks are severing their ties with Iran: '"The reason: oil transactions are in dollar assets. To the extent that any banks have to convert their assets into dollars, they must use U.S. facilities and can be subject to U.S. sanctions", says Stuart Eizenstat, former American Under Secretary of State for Economic, Business and Agricultural Affairs to Michael Hirsh, who writes: 'Recently the Iranians have countered, threatening to do business in Euros, but one by one, European banks are falling under U.S. pressure as well. On Wednesday The Wall Street Journal reported that Commerzbank, Germany's second largest, will stop handling dollar transactions for Iranmaking it the last European bank to agree to do so.'
Anti-Iranian propaganda An argument often used against Iran concerns the aggressive pronouncement by its leader Mahmoud Ahmadinjehad that he would like to wipe Israel off the map. Jonathan Steel, columnist for The Guardian, has subjected this statement and the translations thereof to further investigation. He has inquired with the BBC, among others. Steel: 'As a result of my inquiry and the controversy generated, they [the BBC] had gone back to the native Farsi-speakers who had translated the speech from a voice recording made available by Iranian TV on October. Here is what the spokesman told me about the "off the map" section: "The monitor has checked again. It's a difficult expression to translate. They're under time pressure to produce a translation quickly and they were searching for the right phrase. With more time to reflect they would say the translation should be "eliminated from the page of history". [...] So there we have it. Starting with Juan Cole, and going via the New York Times' experts through MEMRI to the BBC's monitors, the consensus is that Ahmadinejad did not talk about any maps. He was, as I insisted in my original piece, offering a vague wish for the future.' Steel makes it clear that Ahmadinejad expressed a wish for a different government in Israel, not the destruction of Israel; 'He was not making a military threat'. The Jewish community in Iran isn't itching to flee either: only 152 of the 25,000 responded to calls from the Hebrew Immigrant Aid Society. Then there is also the statement by Ahmadinejad in which he denies the Holocaust, that the Holocaust would be a myth. Kein Krieg! checked into it and it appears that Ahmadinejad is critical of the exploitation of the Holocaust. So the subject of his feelings on this is not the Holocaust itself, but rather what he sees as the exploitation thereof. From his statements it would be more proper to infer that he acknowledges the Holocaust - not that he denies it. This is the complete inverse of his words, which was corrected by Kein Krieg!, but has already done its propagandistic job in the minds of the public at large. And speaking of propaganda: 'The American Jewish Committee took out a full page ad [PDF] in The New York Times showing Iran in the center of concentric circles, including all the Middle East and beyond, asking: "Can anyone within range of Iran's missiles feel safe?"' Ex-Premier and leader of the Likud party Benjamin Netanyahu: "The year is 1938 and Iran is Germany," said Netanyahu, reiterating his message from last month in Los Angeles.' Whereby it was noted: 'Except that 2003 was also 1938, when Natanyahu said the same thing about Iraq. [...] And while he's calling Mahmoud Ahmadinjad Hitler these days, in the past he had bestowed that honor on Saddam Hussein and Yasser Arafat.' Cheney is operating on the same wavelength as Netanyahu: '"So the threat that Iran represents is growing," he [Cheney] said, in words reminiscent of how he once built a case against Mr. Hussein', writes The New York Times with subtlety.
Criticism of the neoconservative plans for Iran Should it come to war, then the advice of Paul Craig Roberts, the former Assistant Secretary of the Treasury for Ronald Reagan, could end up being heeded. He is pleading for the impeachment of Bush as a way to prevent the war. Democratic Congressman Dennis Kucinich, a presidential candidate for 2008, is threatening impeachment if Bush declares war on Iran. The criticism by Roberts is in line with that of Republican Rep. Ron Paul, who warns that Bush could order a 'Gulf of Tonkin type situation', i.e. a false-flag operation, as an excuse to attack Iran. The Republican Senator Chuck Hagel: '"I will do everything I can to stop the president's policy as he outlined it (last) Wednesday night"', who together with two Democrats and a Republican has introduced a resolution opposing the plans of President Bush. The White House even dragged Al Qaida into it in order to take the sting out of the criticism. Bush: 'Asked if Congress could stop him from surging 21,500 troops into Iraq, Bush on 60 Minutes brushed aside Congress as irrelevant. "I fully understand [the Congress] could try to stop me from doing it. But I've made my decision. And we're going forward." Asked if he had sole authority "to put the troops in there no matter what the Congress wants to do," Bush replied, "In this situation I do, yeah."' Republican Rep. Walter Jones is determined to carry through on his resolution H.J. Res 14: 'Our constitution states that--while the Commander in Chief has the power to conduct wars--only Congress has the power to authorize war', to which The Nation adds: 'Such a basic expression of the separation of powers should be obvious. But with the Bush Administration, one never knows.' The Wall Street Journal sees the seething criticism of Bush's plans as well and writes: 'Of more concern to U.S. lawmakers is the potential that these U.S. actions against Iran could escalate. Under one possible scenario, U.S. forces could cross into Iran or Syria in pursuit of suspected insurgents or their allies, or use alleged Iranian activities inside Iraq as a pretext for a wider assault on Iran. The fear is that any such military activities could ignite a wider conflict." The potential for sparking a wider conflict is great," said Trita Parsi, an Iran analyst and president of the National Iranian American Council in Washington. "I think that if we're going for a confrontation with Iran, the pretext will be Iraq."' Nicholas Burns sees it from a different perspective: 'Nicholas Burns, undersecretary of state for political affairs, said the administration is seeking to counter Iranian provocations across the region as part of a broader strategy. "Iran needs to learn to respect us," he said. "And Iran certainly needs to respect American power in the Middle East."'
War against Iran: Bush and Cheney have nothing to lose. The decisions that Bush announced in his speech followed the replacement of the generals who were critical of some of the Bush policies, John Abizaid and George Casey, and John Negroponte, Director of National Intelligence. This makes it clear that the neoconservative wind, after all the scandals and the dramatic turn of events in the war in Iraq, hasn't died down yet. Mainstream critic Keith Olbermann writes [video]: 'Only this president could look out over a vista of 3,008 dead and 22,834 wounded in Iraq, and finally say, "Where mistakes have been made, the responsibility rests with me" - only to follow that by proposing to repeat the identical mistake ... in Iran.' He compares Bush to the drunk who, beaten to the ground, asks who the next one is that wants a beating. Bush and Cheney are again determined to defy the criticism in order to carry out an almost endless War against Terrorism: '"This is an existential conflict," Cheney said. "It is the kind of conflict that's going to drive our policy and our government for the next 20 or 30 or 40 years. We have to prevail and we have to have the stomach for the fight long term', says Cheney. War is not a means but an end in itself. Insurgents in Iraq aren't the problem, but those who oppose the war certainly are. But those critics are out of the way now: The critical generals have been replaced and the voice of the people along with the the opinions of the soldiers in Iraq are being ignored; discussions with Iran and Syria are being rejected; Patriot missiles are on their way and could intercept an Iranian counterattack following an Israeli and/or American attack; the warships in the Gulf could respond to these attacks by bombing Iraq with full force; the announced troop escalation in Iraq could eliminate Iran's potential trump card - attacks on Americans in and around the Iraqi Green Zone; the Bush administration and the government of Prime Minister Olmert (following the debâcle in Lebanon) are doing very poorly in the opinion polls, thus a spectacular attack by Israel, followed by America, could likewise render spectacular results for the status of both heads of state. Bush and Cheney have taken a beating, but they have not been defeated. Moreover, they have nothing to lose.
As many as 100,000 French and British citizens have converted to Islam over the last decade, according to a new book by an Israeli historian.
The figures cited by Hebrew University Prof. Raphael Israeli in his upcoming book The Third Islamic Invasion of Europe are representative of the fast-changing face of Europe, which the Islamic history professor says is in danger of becoming "Eurabia" within half a century.
He noted that about 30 million Muslims currently live in Europe, out of a total population of 380 million., adding that with a high Muslim birthrate in Europe, the number of Muslims living in the continent is likely to double within 25 years.
Israeli also cited massive immigration and Turkey's future inclusion in the EU as the primary reasons why the face of Europe will be indelibly changed within a generation.
European concerns over a fast-growing Muslim population is at the center of opposition to Turkey's entry into the EU, he said, as the inclusion of Turkey into the EU will catapult the number of Muslims to 100 million out of a total population of 450 million.
"The sheer weight of demography will produce a situation where no Frenchman or Dutchman could be elected to parliament without the support of the Muslim minority," he said Monday in an interview with The Jerusalem Post.
"Muslims will have a more and more decisive voice in the makeup of European governments."
"With Turkey as a member of the EU, the process will be accelerated, without [Turkey] it will be slower but it will still happen," he added. Turkey has strong relations with Israel.
The historian, who has authored 19 previous books, said that Muslim political power in Europe would directly impact domestic politics, including Europe's immigration policy, with millions of additional Muslims waiting at the door to gain entry to the EU as part of "family reunification" programs.
"Every European with a right mind has every reason to be frightened," Israeli said.
The 50,000 French and 50,000 British who have converted to Islam over the last decade, including many from mixed marriages, did so for personal convictions, romanticized notions of Islam, as well as for business reasons, while others see Islam as the wave of the future at a time when Christianity is on the wane, Israeli said.
He said that Muslims converting to Christianity existed but their numbers were significantly smaller.
Israeli noted that conversions in mixed marriages worked only in one direction since a Muslim woman who marries a Christian is considered an apostate in her community, and faces physical danger.
"It is time one should wake up and realize what is happening in Europe," he concluded.
Israeli's book is due out in London in the coming months.
Een jong meisje wordt brutaal van het leven beroofd ! Toch durven gewetenloze advokaten alle middelen aanwenden om de moordenaar(s) een mildere straf te bezorgen : één van de vele voorbeelden van het slecht functioneren van het gerecht.
Cassatieberoep tegen uitspraak sms-moord
BRUSSEL - De advocaten van Maura Van Lommel gaan in beroep bij het Hof van Cassatie tegen de veroordeling van hun cliënte. Van Lommel kreeg een levenslange gevangenisstraf voor de moord op de 18-jarige Stefanie De Meulder, de dochter van haar vriend. Ook de zoon van Van Lommel kreeg voor de moord levenslang.
De moordzaak staat bekend als de sms-moord omdat het slachtoffer nog een sms kon sturen naar haar vader tijdens de moordaanslag. De vader was op dat moment in het buitenland en kon de moord niet verhinderen.
De advocaten geven twee redenen voor het cassatieberoep. De voorzitter van het hof van assisen heeft de jury beïnvloed door een half uur met de juryleden te praten, zeggen de advocaten.
De voorzitter was ook niet onafhankelijk want hij gaf blijk van emotionele betrokkenheid toen hij het arrest voorlas, luidt het. In zijn beschouwingen vergeleek de voorzitter zichzelf met een dichter en hij sprak over advocaten die zich van een rots stortten of een herberg begonnen. Het was niet duidelijk wat de voorzitter daarmee precies bedoeld heeft.
Thailand begint een onderzoek naar vermeend misbruik van geld bestemd voor de identificatie van slachtoffers van de tsunami van 2004. Dat zegt de nationale politiechef Kowit Watana. Het geld was gedoneerd door de Verenigde Staten en zes Europese landen. "We zullen onderzoeken waar we hun geld aan hebben gespendeerd'', zei de generaal. Het Engelstalige blad 'Nation' meldde eerder dat 60 procent van het gedoneerde geld ter waarde van 60 miljoen baht (1,25 miljoen euro) was "verkwist en verdwenen als reis- en andere diverse kosten''.
Aanklacht "Om eerlijk te zijn, iemand heeft het geld van onze burgers gestolen'', citeerde 'Nation' een bron. In Thailand vielen door de tsunami 5400 doden. Naast de VS hebben Groot-Brittannië, Finland, Frankrijk, Duitsland, Nederland en Zweden bijgedragen aan het fonds. Deze landen hebben volgens de krant gezamenlijk een aanklacht ingediend bij de Thaise politie waarin wordt aangedrongen op een onderzoek.
Helft toeristen Na de tsunami werd het grootste internationale forensische onderzoek ooit opgezet langs de Zuid-Thaise Andamankust om de doden te identificeren. Ongeveer de helft van de 5400 doden in Thailand waren buitenlandse vakantiegangers
De overheidsinstelling die instaat voor de nucleaire controle, het FANC, heeft maar één halftijdse controleur in dienst die gekwalificeerd is voor het toezicht op de grote nucleaire sites.
Tien voltijds "De kerncentrales van Doel en Tihange en de terreinen van het Studiecentrum voor Kernenergie in Mol worden opgevolgd door één halftijdse kracht", zegt sp.a-Kamerlid Philippe De Coene. "Om die controles goed te doen, heb je tien voltijdse mensen nodig."
Malaise De Coene is voorzitter van de parlementaire werkgroep die het wanbeheer bij het FANC en de malaise in de sector van de nucleaire controle onder de loep heeft genomen. Vorig jaar maakte een externe audit brandhout van het management van het agentschap.
Hierdoor werd de top bijna integraal ontslagen of weggepromoveerd wegens totaal incompetent. Na een reeks hoorzittingen bereidt de werkgroep nu een aanbeveling voor om het FANC te hervormen.
Straling Het FANC is de overheidsinstelling die erover waakt dat de bevolking en het milieu niet worden blootgesteld aan radioactieve straling. Een aantal erkende instellingen controleren alle sites waar radioactieve stoffen worden gebruikt, het FANC controleert die controles.
Belgium's Dilemma: To be or not to be? by David Ferguson [10-Jul-2006]
The Belgian dilemma is that of the periodic threat of a self-inflicted disappearing act with Flemish politicians striving for greater autonomy and even independence. Developing a strong nation brand is continually hampered by the divide between Wallonia (notably Francophone Brussels) and Dutch-speaking Flanders.
Linguistic disputes have not only brought down a number of Belgian governments but often render impossible joint efforts to promote the country. "Belgium is not doing a good job of selling itself abroad," bemoaned Marcel Claes, chief executive of Amcham Belgium, the Belgian branch of the US Chamber of Commerce.
Claes points to the negative effects of Belgium's three regions going it alone on foreign trade missions or even fighting each other to woo foreign investors. "Acting separately, the regions weaken the image of Belgium. Last year, a federal trade mission to China was immediately followed by a totally separate delegation from Flanders. That confused people," says Claes.
"The regional, not national, government is now responsible for promoting foreign investment," he continues. This makes it increasingly difficult for Belgium's federal government to pump money into a project such as Toronto's CND 4 million re-branding exercise, Toronto unlimited.
Peter Janssen, head of the Vlerick Brand Management Center, paints a less catastrophic picture: "Belgium is not doing too bad. Its brand value is higher than Coca-Cola, he says, referring to a study published on the value of countries brands (below). We do, however, need to look for more synergies and adopt a more integrated approach to branding," he says.
According to Janssen, Belgium faces a more difficult task than larger countries like the US. "Other smaller European countries, such as the Netherlands, also have an easier time than Belgium with its different languages, regions and identities."
Less Belgium
"Internationally Brussels, thanks to the EU and NATO, has stronger identity than Belgium. There are also several flavors of Belgium to sell: Flanders, Brussels and Wallonia," says Professor Jean-Pierre Baeyens.
However, for Baeyens, who holds the marketing chair at Brussels' Solvay Business School, Belgium is not managed as a brand. "There is some advertising for the regions. But we ought to think more in terms of positioning, targeting, goals, and differentiation."
"Politically, though, there is a clear trend towards more federalization with less central and federal competence. This means less Belgium," says Baeyens.
Over the past decade, federal government departments have lost money from specific budgets previously used to pay for advertising, brochures and other marketing tools. "We need Belgium to create a clear and properly financed branding strategy. This needs to be consistently promoted by all parties," says Claes.
Simon Anholt, author of Brand America: The mother of all brands, is clearly not impressed by branding efforts in the Low Countries. "Belgium branding is a global scandal. As a result of divisive politics, Belgium's brand equity is being squandered."
Together with brand consultancy Brand Finance, Anholt calculated the 32 most valuable nation brands using a royalty relief approach that examines how much a nation would have to pay a third party to license its own brand. According to February 2006 figures, the brand Belgium would be worth some US$ 456 billion or $43,864 per citizen.
Belgium's brand value thus compares unfavorably with other medium-sized Western European countries such as the Netherlands ($792 billion or $48,762 per head), Switzerland ($558 billion or $75,621 per head). Belgium also trails far behind the USA ($17,893 billion or $60,963 per head) as well as European partners Germany ($4,582 billion or $55,449), UK ($3,475 billion or $58,492 per head) and France ($2,922 billion or $48,714 per head).
The brand Belgium has a definite value. Flanders or Wallonia don't exist in branding terms. Poor tourist board officials are being condemned to avoiding the word 'Belgium' and to using an unknown name," says Anholt. "Belgian politicians are squandering their brand value."
"Take foreign investment. Belgium is clearly a second-tier brand. The country has to make a good case to be on investor's shortlists. Doing so for Flanders, Wallonia or Brussels is even more difficult," he continues.
"As a brand, Belgium does not appear to be doing much. This is exemplified by the inconsistent and half-hearted use of itsnot very novelInternet logo .be, confirms Thomas Cromwell, president of East West Communications.
"The whole point about branding is to maximize your assets. Companies and organizations do that. Belgium, as a relatively small country, could do so much more," says Cromwell. "Branding is by far the most intelligent use of money. By undergoing a branding process, all your advertising campaigns and communication benefit."
Cromwell notes countries may present different and even conflicting images to potential customers, whether investors, tourists, companies or others. Belgium as a divided state is even more in need of a unified approach.
"A Belgian branding initiative could build on regional initiatives. The country really needs to raise its international profile to improve FDI, promote exports and tourism. These are common objectives. Branding is the first step. Afterwards, you communicate," he says.
Cromwell is hesitant about putting a price tag on purchasing a branding strategy. "A million dollars would allow you to establish a brand and a very good communication strategy. On top of that, you have to buy advertising."
Peter van Ham, senior research fellow at the Netherlands Institute of International Relations, believes having no reputation, or a bad one, is a serious handicap for competitive states in the international arena.
"The unbranded state has a difficult time attracting economic and political attention. Image and reputation are thus becoming essential parts of the state's strategic equity. Like branded products, branded states depend on trust and customer satisfaction," notes van Ham.
"Obviously, Belgium could do a lot to improve its brand. It has many assets such as NATO and the EU. The country is trilingual, multicultural. Belgium is a fun place," he concludes.
Ik vind het niet leuk om te zeggen dat Troje brandt, dat Europa inmiddels een provincie, of beter gezegd een kolonie van de islam is, met Brussel als voorpost van die provincie en steunpunt van die kolonie. In elke stad bevindt zich een tweede stad. Een schaduwstad, die identiek is aan de stad die de Palestijnen in de jaren zestig in Beiroet stichtten door een staat binnen een staat en een regering binnen een regering te vormen. Een moslimstad, een stad die bestuurd wordt volgens de koran. Een merksteen van het islamitisch imperialisme. Een imperialisme dat niemand ooit heeft kunnen overtreffen. Niemand. Zelfs de Perzen van Cyrus de Grote niet. Zelfs de Macedoniërs van Alexander de Grote niet. Zelfs de Romeinen van Julius Caesar niet. Zelfs de Fransen van Napoleon niet. Want de enige kunst waarin de zonen van Allah altijd hebben uitgeblonken, is de kunst van het binnenvallen, het veroveren en het onderwerpen. En Europa, de christelijke wereld, is altijd al hun felbegeerde buit geweest. En als reactie waren er de kruistochten. Tegenwoordig is het mode geworden om berouw te tonen over de kruistochten, om het Westen voor de kruistochten te veroordelen en om de kruistochten te zien als een onrechtvaardigheid tegenover die arme, onschuldige moslims. Maar meer nog dan een reeks krijgsondernemingen om het Heilige Graf te heroveren, waren de kruistochten het antwoord op vier eeuwen van invasie, bezetting, tirannie en slachtpartijen. Ze waren een tegenoffensief om het islamitisch imperialisme in Europa een halt toe te roepen en om de moslims naar het Oosten uit te laten wijken (mors tua vita mea). In de richting van India, Indonesië, China, het Afrikaanse continent en ook naar Rusland en Siberië, waar de tot de islam bekeerde Tartaren de koran al hadden geïntroduceerd. En ja hoor, toen de kruistochten voorbij waren, begonnen de zonen van Allah ons weer, net als vroeger, of eigenlijk meer nog dan vroeger, lastig te vallen. Deze keer waren het de Turken die voorbereidingen troffen om het Ottomaanse Rijk te stichten. Een rijk dat Europa tot de achttiende eeuw zou overspoelen met zijn hebzucht en gulzigheid, en dat van Europa zijn favoriete slagveld zou maken.
Verdraagzaamheid mag niet gestoeld zijn op vrees - waarom de vrijheden ondeelbaar zijn NRC 4/2/2006
door Paul Scheffer
Het recht op godsdienstvrijheid van moslims moet op ondubbelzinnige wijze worden verbonden met het recht op vrijemeningsuiting voor critici van de islam. Als een mening krenkt, is dat de prijs voor een open samenleving.
Soms neemt de vroomheid onverdraaglijke vormen aan. Lees de verklaring van de Organisatie van de Islamitische Conferentie,waarbij 57 moslimlanden zijn aangesloten. Op 28 januari verklaarde die over de affaire van de Mohammed-cartoons: De fout om niet in ondubbelzinnige termen te censureren heeft noch de zaak van de vrijheid van meningsuiting gediend, noch het doel van het multiculturalisme in binnen- en buitenland verder gebracht.Nooit geweten dat landen als Libië, Saoedi-Arabië en Syrië -die hun ambassadeurs uit Kopenhagen hebben teruggetrokken - devrijheid van meningsuiting zo waren toegedaan. En dan ook nog eens het multiculturalisme!
Ondertussen is het niet bij woorden alleen gebleven. Een economische boycot en diplomatieke demarches moeten de argumenten kracht bijzetten. Militante Palestijnen hebben de EU-missie in Gaza omsingeld en gedreigd wordt om burgers uit landen als Denemarken, Noorwegen en Frankrijk te vermoorden. De journalist van de Deense krant die de spotprenten heeft afgedrukt, voelde zich gedwongen enkele maanden het land verlaten uit vrees voor aanslagen op zijn leven. Europa anno 2006 - soms moet je even in je arm knijpen.
Tegenover deze druk zien we alom terugtrekkende bewegingen.De zelfcensuur die cartoonisten, columnisten en cabaretiers deze dagen naar eigen zeggen toepassen is niet zonder redenen. Geïnterviewd in de Volkskrant zeggen de politieke tekenaars van ons land in koor: Bij God en Jezus ligt het gemakkelijker(Peter de Wit), Waarom zou ik olie op het vuur gooien? (JoepBertrams), Ik zou heel erg moeten nadenken over hoe ik Mohammed zou tekenen: een karikatuur zal het niet worden (Tom Janssen),Ik geef toe, het is een soort zelfcensuur (Stefan Verwey),Mohammed zou ik niet snel tekenen. Niet uit angst, maar je weet dat het niet op prijs wordt gesteld (Jeroen de Leijer).
Nee, zeg dat wel. Voordat je het weet wordt er een prijs op je hoofd gezet. Zoals de Deense cartoonisten overkwam, toen de jeugdafdeling van de Pakistaanse Jamaat-e-Islami partij een bedrag van enkele duizenden dollars uitloofde voor eenieder die de betrokkenen zou weten te vermoorden. Dreigementen die serieus worden genomen: verscheidene van hen zijn inmiddels ondergedoken, ook al omdat de Deense politie hun veiligheid niet wil garanderen. Dat er zo iets verloren gaat van onze vrijheden behoeft geen uitleg.
Uit naam van de interreligieuze dialoog worden ondertussen ook heel wat terugtrekkende bewegingen gemaakt. Zo verklaart een leider van het Joodse Wereld Congres, Edgar Bronfman: Het publiceren van materiaal dat als beledigend wordt ervaren door een kleine religieuze minderheid gaat te ver. Het is net zo verkeerd als de discriminatie van christelijke en joodse groepen in sommige islamitische landen. Het ontgaat hem blijkbaar dat het bij de Deense cartoons niet gaat om regeringsbeleid en in het geval van de moslimlanden wel. Of neem een andere religieuze autoriteit, de Deense bisschop Karsten Nissen: In een open samenleving moet eenieder kritiek kunnen aanvaarden, christenen zowel als moslims. Doet men het echter enkel om moslims hun plaats te wijzen, dan kan men zich afvragen of het wel verstandig is. Eigenlijk zegt hij dat burgermoed zich ook kan uiten in zelfbeheersing, en in beginsel heeft hij gelijk.
Dat is de teneur van veel commentaren, die vinden dat de cartoons een onnodige provocatie waren, net als de Duivelsverzen van Salman Rushdie of de opera over Aisja, die enkele jaren geleden na dreigementen niet kon doorgaan, of de polemische geschriften van Oriana Fallaci. Waarom in een toch al gespannen tijd de gemoederen nog eens verder verhitten? Is het niet beter om wat meer terughoudendheid aan de dag te leggen, zeker waar het gaat om de moslimminderheden in Europa? Die hebben het al moeilijk genoeg nu de oorlog tegen het terrorisme' voor botsende loyaliteiten zorgt. Niet alles wat gezegd kan worden, hoeft ook te worden gezegd.
De redelijkheid van zulke oproepen heeft een intimiderend karakter, al was het maar omdat de schuldtoewijzing op deze manier subtiel wordt verplaatst: niet degenen die dreigen met boycot en geweld zijn de oorzaak van het kwaad, maar de cartoonisten of columnisten of cabaretiers die zich onbekommerd uiten. Zij plegen huisvredebreuk. Daar komt nog eens bij dat de ongelijke macht van meerderheid en minderheid, volgens de bisschop en zijn geestverwanten, de moslims in een wel heel kwetsbare positie heeft geplaatst. Eigenlijk is vrijzinnige en spotzieke kritiek op de islam in onze contreien een vorm van machtsmisbruik. Laten we onze oordelen opschorten en naar elkaar luisteren.
Het is een moeilijk te ontwarren kluwen van argumenten. Er speelt onmiskenbaar het belang mee van gelovigen die vinden dat ze te zeer in de hoek zijn geduwd in een seculiere samenleving, waar de heersende opinies niet erg gunstig zijn voor religie in het algemeen. Maar er is meer. Het gaat ook om de zoektocht naar een redelijke godsdienstkritiek, meer in het bijzonder om een serieuze beschouwing van de islam. Kritiek is niet hetzelfde als een gebrek aan respect, integendeel, juist een open en soms hard debat kan getuigen van de wil om samen te leven in een land waar godsdienstvrijheid bestaat.
Of degenen die zo aandringen op zelfbeheersing werkelijk uit zijn op serieuze godsdienstkritiek is twijfelachtig. Ze zijn vooral bezig met conflictvermijding. Dat is een gerechtvaardigde zorg. Maar het is wel iets anders dan het stimuleren van onbevangen onderzoek naar de islam. Een ontnuchterende biografie over het leven van Mohammed kan namelijk voor heel wat commotie zorgen. De werken van de beroemde moslimtheologen Nasr Hamid AboeZaid (Egypte) of Adolkarim Soroush (Iran) hebben hen zelfs genoopt hun land te ontvluchten vanwege dreigementen.
Zo wordt door religieuze en ook door politieke autoriteiten met een beroep op vreedzaam samenleven de vrijheid van meningsuiting ingeperkt. Het Britse wetsvoorstel voor een verbod op het verspreiden van haat tegen religies was, net als de poging in ons land om een wet tegen godslastering nieuw leven in te blazen, een ongelukkige manier om de moslimgemeenschap de hand te reiken. Die wet is deze week godzijdank afgestemd in het Britse Lagerhuis, na veel verzet uit journalistieke en artistieke kringen, ook al omdat de regering er op geen enkel moment in slaagde helder te verwoorden wat er wel en wat er niet onder zou kunnen vallen. De betrokken minister verklaarde in het nauwgebracht tijdens het parlementaire debat dat zelfs een naargeestige oproep als alle moslims moeten weg uit Groot-Brittannië' er niet onder viel. Wat dan eigenlijk wel?
Waar veel politici voorrang geven aan het beschermen van de openbare orde boven een duidelijk uitspraak over de vrijheid van meningsuiting, heeft een aantal Europese kranten gekozen voor verdediging van dat beginsel door de omstreden cartoons af te drukken. La Stampa in Italië, ABC in Spanje, Die Welt in Duitsland en France-Soir in Frankrijk. Dat kwam de directeur van die laatste krant op een onmiddellijk ontslag te staan door de eigenaar, een Frans-Egyptische zakenman. En dat is weer aanleiding voor andere kranten om zich in de zaak te mengen. Wat begon als een stekelige serie cartoons breidt zich zo als een inktvlek uit.
Tegen die achtergrond wordt het falen van de Europese Unie pijnlijk duidelijk. De verantwoordelijke voor de buitenlandse politiek, Solana, zei terloops wat over de vrijheid van meningsuiting en EU-commissaris Mandelson verzette zich tegen de economische boycot van Denemarken in een land als Saoedi-Arabië. En dat was het wel zo'n beetje. In weerwil van alle beginselverklaringen bestaat er geen werkelijke lotsverbondenheid in de Unie. De indruk ontstaat dat niemand zijn vingers aan deze kwestie wil branden. De Denen moeten het zelf maar uitzoeken.
Daarmee worden alle hooggestemde conferenties over de waardengemeenschap die Europa zou zijn, zoals onlangs in Salzburg, toch wel een hol vertoon. Nu er iets op het spel staat dat tot de kern van onze democratie behoort, probeert men zoveel mogelijk afzijdig te blijven. Dat zal overigens steeds moeilijker worden naarmate meer Europese landen in het conflict worden meegetrokken, en uiteindelijk de Europese Unie zelf, zoals in Gaza, het doelwit wordt van de protesten.
Ook wie de spotprenten over de profeet Mohammed een smakeloze grap vond, zal zich inmiddels bij zoveel ontwijkend gedrag toch wel achter de oren moeten krabben. Verdraagzaamheid die oproept tot matiging in de omgang met de islam kan gemakkelijk verworden tot een gedeelde vrees. Daarbij gaat het inmiddels niet meer om de vraag of de cartoons geslaagd zijn. Ik vond overigens de tekening van Mohammed die in de hemel een stoet zojuist gearriveerde en tamelijk verschroeide zelfmoordterroristen toeroept : 'Stop, de maagden zijn op' wel geestig. Smaken kunnen verschillen, maar is er werkelijk een grens overschreden door de cartoonisten? De rechter in Denemarken dacht van niet.
De kwestie is ernstig, ook al omdat door deze conflicten de toekomst van de miljoenen moslims in Europa opnieuw onder druk staat. Die worden gegijzeld door woordvoeders in de Arabische wereld, die hun dreigementen uitten namens de gehele gemeenschap. Dat de Deense moslim organisatie die de aanvankelijke klacht bij de rechter indiende, zich tevreden heeft gesteld met de halve excuses van het dagblad dat de cartoons aanvankelijk publiceerde, is in het gekrakeel ten onder gegaan. We mogen er niet vanuit gaan dat organisaties als de Organisatie van IslamitischeConferentie of de Arabische Liga of fundamentalistische groepen als Jamaat-e-Islami ook namens de gemiddelde moslim in Europa spreken wanneer ze regeringen oproepen om krantenredacties flink te straffen of erger wanneer ze met moord dreigen.
De opmerkingen van de Deense bisschop blijven knagen: is het niet een teken van rechtvaardigheid om terughoudend te zijn jegens minderheden? Misschien is een zekere zelfcensuur wel niet zo erg, zeker nu islam en terrorisme na die vervloekte elfde september zo gemakkelijk worden vereenzelvigd. Is er geen groot verschil tussen minderheid van moslims en de christelijke meerderheidscultuur, die veel meer zelfvertrouwen heeft en dus ook hardere kritiek kan vellen? De hoop is dat door gevoeligheden te sparen de ideeën in moslimkring op den duur soepeler worden en niet zullen verharden.
Nog afgezien of het zal werken, houdt zo'n pleidooi om met twee maten te meten moslims gevangen in een rol van tweederangsburger. Door niet dezelfde verwachting te hebben en dus bijvoorbeeld antisemitisme in moslimkring te vergoelijken of de verheerlijking van de profeet Mohammed te aanvaarden worden moslimmigranten en hun kinderen op een bevoogdende manier bejegend. Waar alleen nog het slachtoffer wordt gezien, raakt de burger uit het zicht.
Er moet gekozen worden: benadrukken we een verdeelde herkomst of zoeken we een gedeelde toekomst. Moslims zijn als medeburgers niet machteloos, sterker nog: onze grote steden zijn niet langer te besturen zonder hun actieve betrokkenheid. En bovendien bieden de wetten van een liberale democratie aan moslims meer bescherming dan ze hadden in de landen van herkomst. In zijn boek over moslims in het Westen stelt de Zwitserse moslimfilosoof Tariq Ramadan dat met zoveel woorden vast. Het gebrek aan zelfvertrouwen van veel moslims maakt volgens hem zelfbespiegeling onontkoombaar: hoe moeten we hier ons geloof vormgeven, hoe moeten we omgaan met een seculiere samenleving?
Tegenover degenen in de moslimgemeenschap die met een Deense imam menen dat dit type democratie waardeloos is moet worden verdedigd dat de vrijheid van meningsuiting juist ook moslims een grote bewegingsvrijheid geeft bij het praktiseren van hun geloof. De vrijheden zijn ondeelbaar. Dat geldt voor de vrijheid van godsdienst waar moslims zich terecht op beroepen en die ook moet worden beschermd door critici van de islam. Dat gebeurt soms onvoldoende en laat een gevoel achter dat moslims nooit een plaats in deze samenleving kunnen verwerven. Europese landen moeten trouw blijven aan hun idee van godsdienstvrijheid.
Maar dat geldt evenzeer voor de vrijheid van meningsuiting,die soms krenkend kan zijn. Dat is de prijs van een open samenleving. Iedereen die denkt dat zulke botsingen te voorkomen zijn, vergist zich. Zeker, serieuze godsdienstkritiek is gevraagd, maar er zijn nu eenmaal gelovigen die elke kritiek,laat staan satire, op hun heilige boek of op hun profeet als een diepe vernedering ervaren. Deze krant heeft nog meegemaakt dat de afbeelding van de koran op de omslag van de maandelijkse bijlage M voor sommige bezorgers aanleiding was om de distributie te staken. Het beeldverbod dat een deel van de moslimwereld omarmt, kan nooit de leidraad voor intellectuele of journalistieke of artistieke uitingen zijn, al was het maar omdat de weg van een beeldverbod naar een spreekverbod en een schrijfverbod heel kort is. Zo raken we onze onbevangenheid helemaal kwijt. Dat moet ook het antwoord zijn aan de bisschop:niet alleen maakt hij onbedoeld van moslims tweederangs burgers,maar zijn houding zal uiteindelijk ook de gemoederen niet kalmeren. Zijn beroep op diplomatie of vermijding miskent een dieper liggend meningsverschil. Deense imams spraken naar aanleiding van de cartoons over een mentale marteling. Maar dergelijke huisvredebreuk met woorden of beelden kan behulpzaamzijn wanneer zij bijdraagt aan een doordenking en verheldering van onze vrijheden. Er is geen ontkomen aan: we moeten proberen van de nood een deugd te maken. Dat kan door op een ondubbelzinnige manier het recht op godsdienstvrijheid van moslims te verbinden met het recht op vrije meningsuiting voor de critici van de islam. Die wederkerigheid is de kern van een open samenleving.
Info: Buitengewoon hoogleraar grootstedelijke problematiek aan deUniversiteit van Amsterdam en publicist.
For years, political scientist Bassam Tibi has been urging Muslims to integrate into European societies and Europe to stand up to Islamists. He spoke with SPIEGEL about the weakness of Europe, the orthodoxy of Islam and what Germany needs to do to open up.
DDP
Bassam Tibi, 62, was born in Damascus, Syria and came to Germany when he was 18 to study in Frankfurt. He has been a German citizen since 1967.
SPIEGEL: The administrator of one of Berlin's opera houses, the Deutsche Oper, has cancelled the Mozart Opera "Idomeneo" out of fear of an Islamist reaction. Is this the first sign of Germany bowing down to Islam?
Tibi: It's not the first sign, but rather a repeated one. Recently we have been seeing more and more acts of submission, the most recent case being the Pope's apology. When it comes to Islam, there is no freedom of the press nor freedom of opinion in Germany. Organized groups in Islamic communities want to decide what is said and done here. I myself have been dropped from numerous events because of threats.
SPIEGEL: You are trying to say that critics of Islam are systematically silenced in Germany?
Tibi: Yes. Even the comparatively moderate Turkish organization DITIB says there are no Islamists, only Islam and Muslims -- anything else is racism. That means that you can no longer criticize the religion. Accusing somebody of racism is a very effective weapon in Germany. Islamists know this: As soon as you accuse someone of demonizing Islam, then the European side backs down. I have also been accused of such nonsense, even though my family can trace its roots right back to Muhammad and I myself know the Koran by heart.
SPIEGEL: You have said numerous times that the conflict between the Western world and Muslim groups here is an "ideological war."
Tibi: The result of a conflict between two sides is that people politicize their cultural backgrounds. In Germany representatives of the Islamic communities try to hijack children who are born here, along with the entire Islamic community, to prevent them from being influenced by the society which has taken them in. Children born here are like blank sheets on which you can write European or Islamic texts. Muslim representatives want to raise their children as if they don't even live in Europe.
SPIEGEL: Many Germans believe that communities should live together peacefully without any parallel societies. Is it therefore right to compromise in order to avoid antagonizing Muslims unnecessarily?
Tibi: Quite the opposite. The Islamic officials who live here are very intelligent and view this as weakness. Muslims stand by their religion entirely. It is a sort of religious absolutism. While Europeans have stopped defending the values of their civilization. They confuse tolerance with relativism.
SPIEGEL: When something insults Muslims, we often tend to just back off -- doesn't this help defuse the conflict?
Tibi: No. That is simply giving up. And the weaker the partner is viewed by the Muslims, then the greater the anger which they express. And this anger is often carefully staged. The argument over the cartoons for example was completely orchestrated. Nothing was spontaneous. A lot of people don't know if Denmark is a country or a cheese. Where did they get the Danish flags? Protests like these are weapons in this war of ideas. Or take another example: The president of the Iranian parliament was visiting Belgium where he had an appointment with a female Belgian colleague. He refused to shake her hand, so she didn't meet with him. He left Belgium and accused her of racism. The accusation of cultural insensitivity is a weapon. And we have to neutralize it.
SPIEGEL: Can the Islam conference which the German minister of domestic affairs, Wolfgang Schäuble, organized in Berlin last week, help in this regard?
Tibi: No, because the biggest taboo is that there even is a conflict at all. Everyone denies that. Instead people talk about misunderstandings and how these should be resolved. But a conflict of values is not a misunderstanding. Islamic orthodoxy and the German constitution are not compatible. And that is why the Islam conference failed.
SPIEGEL: So what's the answer then?
Tibi: Muslims have to give up three things if they want to become Europeans: They have to bid farewell to the idea of converting others, and renounce the Jihad. The Jihad is not just a way of testing yourself but also means using violence to spread Islam. The third thing they need to give up is the Shariah, which is the Islamic legal system. This is incompatible with the German constitution. There are also two things they need to redefine.
SPIEGEL: Which are?
Photo Gallery: Severing the Heads of Prophets
Click on a picture to launch the image gallery (5 Photos)
Tibi: Pluralism and tolerance are pillars of modern society. That has to be accepted. But pluralism doesn't just mean diversity. It means that we share the same rules and values, and are still nevertheless different. Islam doesn't have this idea. And Islam also has no tradition of tolerance. In Islam tolerance means that Christians and Jews are allowed to live under the protection of Muslims but never as citizens with the same rights. What Muslims call tolerance is nothing other than discrimination.
SPIEGEL: How many of the 3 million Muslims living in Germany would agree to these demands?
Tibi: A few thousand perhaps.
SPIEGEL: And what about the organizations at the Islam conference? After all, they all clearly said that they accept the German constitution. They also stated that it is allowed to change religion or to have no religion at all, even though the Shariah punishes a loss of faith with the death sentence. Is this a credible statement?
Tibi: I doubt that these statements are correct. Only representatives of organized Islam went to Schäuble's conference. Schäuble's problem is terrorism. And when the organizations tell him: "We are against terrorism," then everything is hunky-dory. But that is not a policy.
SPIEGEL: So who should Schäuble talk to? To you? For many years you have been a proponent of an enlightened form of Euro-Islam -- a topic which has been much discussed. But you are pretty much a lone voice.
Tibi: I support reforming Islam and I am not alone in this. Next month I'm meeting 20 other Islamic reformers in Copenhagen. We are trying to reinvigorate the tradition of enlightening Islam. But our mistake is that we are not united.
SPIEGEL: And apart from these scientists and thinkers?
Tibi: It would be much more important to have enlightened Imams. But when the Alfred Herrhausen society wanted to invite a German-speaking Imam with European ideas to a discussion, no one could be found. In the end they took the Grand Mufti of Marseille. And why are there such people in France and not here? Because the French state and French society has worked on developing them.
SPIEGEL: So the German state should reform Islam?
Tibi: Of course not. But the French state helped set up a council of Muslims which was completely in line with European values. If the French state had not been involved, the council would have probably been in the hands of the Muslim Brotherhood. This is a challenge facing civil society, but the state also has to help. By staying neutral, as is the case here in Germany, you are handing victory over to the Islamists.
SPIEGEL: Schäuble is looking for partners who can help in the teaching of Islam in schools and the training of Imams.
Tibi: That is a good start. The important thing is that the teachers must be trained here and that the state and the society decides on the curriculum.
SPIEGEL: You have often said that the integration of Muslims in Germany has failed. And that integration can only be achieved by "educating a civil society." But who should do this and who decides who needs to be educated?
Tibi: I am thinking in particular about the re-education programs which were carried out in Germany after the Third Reich. Social studies teachers and political science faculties were given the task of turning young people into democrats. That worked then. Why shouldn't we have a similar model for Muslims? In youth clubs, or during Islamic instruction in schools. Of course it takes a long time, 50 years say, but we have to start.
SPIEGEL: But how do you expect to draw the third generation away from the influence of the mosques?
DPA
Inside the Sehitlik Mosque in Berlin.
Tibi: I don't have any clear idea either about how this should be done. The situation is this: young Muslims want to be "members of the club," part of German society. But they are rejected. And parallel societies provide warmth. It is a vicious circle.
SPIEGEL: But what is astounding is that you see yourself also as an example of failed integration. You have been working for 30 years at a German university, you have written 26 books in German and have been awarded the Federal Cross of Merit. Why, out of anyone, are you not integrated?
Tibi: It's more to do with a feeling of belonging. In Germany it is not a contradiction to say, Mr. Tibi is Syrian and has a German passport. In France however it is. And in America it would be a reason to take someone to court, as you are excluding them from American society. Even after 40 years here, I'm still not German. I also believe that I have not progressed higher as a professor here because I am a foreigner. When I retire I will be leaving Germany and going to Cornell university.
SPIEGEL: That sounds quite sad. What should Germany do?
Tibi: We need to see a change in culture among Germans too. We must change this idea that only those who are born here and have ethnically German parents, are seen as German. Almost 20 percent of the people living in Germany today have a foreign background. The problem is that Germany can't really offer foreigners an identity because the Germans hardly have a national identity themselves. That is certainly a result of Auschwitz. America's strength is that it is capable of accepting people into its communities.
Interview conducted by Cordula Meyer and Caroline Schmidt
waargebeurd verhaal, vandaag te Leuven, geschreven door mijn zoon Yves :
Sylvie en ik gingen rond 12:30u iets eten en reden langs de Ridderstraat in Leuven waar we een oude man zagen strompelen met een klein hondje aan de leiband. We zijn onmiddellijk gestopt en zagen dat zijn aangezicht onder het bloed zat, komende uit een grote gapende wond in het voorhoofd...
Hebben hem dadelijk doen neerzitten, Sylvie bleef bij hem terwijl ik 112 ging opbellen. Wat bleek nu, hij (61) is in het midden van de dag (!!) tijdens een wandeling met zijn hondje overvallen door 2 marokkanen (of moeten we zeggen nieuwe belgen of beter van noordafrikaanse origine) in hartje Leuven, en niemand heeft deze man geholpen!!! Ze hebben hem ineen geslagen, gestampt en ik wil zelfs niet weten wat ze met de hond hebben gedaan om dan uiteindelijk met zijn portefeuille aan de haal te gaan... Dit heb ik ook onmiddellijk verteld aan de politie (aan de telefoon), want de eigenlijke patrouille was er pas 15 (!!!) minuten na mijn oproep. De ambulance was er op 5 min. en was al even weg. (De daders ook natuurlijk!!) We hebben hem nog kunnen begeleiden met de ambulanciers tot in de ziekenwagen waar hij opeens ineenstortte. Ze hebben hem dan moeten reanimeren en zijn weggereden. Sylvie en ik hebben dan zijn hondje meegenomen en zijn vriendin opgebeld. Haar nummer stond in de gsm die hij ons had gegeven...
Hebben juist naar ziekenhuis gebeld, hij ligt nog altijd op spoed en het ziet er blijkbaar niet zo goed uit... Wij gaan wel straks even tot daar om wat bloemen af te geven en daar ook het hondje aan de vriendin te geven.
Tof niet?! Je gaat op je oude dag met uw hond wandelen in een GROOTstad tijdens klaarlichte dag en wordt zonder enige reden door 2 marokkaansekl in elkaar getimmerd! En ze worden er alleen maar voor beloond hoor, geen enkel spoor en ze hebben wat geld erbij!! (patrouille van 1 agent is eens tot op de hoek gaan kijken, te voet en op het dooie gemak om dan terug te komen, een fotootje van de bloedplas te nemen en het dan af te bollen!)
Le site du MINISTERE DES AFFAIRES ETRANGERES confirme ce que présentaient tous les résistants : Le danger islamiste a pris définitivement corps en France, par l'ignorance, la stupidité et la cupidité de ses dirigeants politiques.
On sait qu'il y a environ 5 millions de musulmans en France . Le ministère des affaires étrangère estime que : « Certains en arrivent à refuser l'intégration et cherchent dans l'intégrisme islamique les promesses d'un monde meilleur (20 % d'entre eux). »
20 % de 5 millions, ça fait 1 MILLION.
Bien sur il est toujours question de chercher à excuser les pôves nazislamistes, obligés de vivre dans les ghettos façonnés par ce pays raciste qu'est la France.
N'empêche que les musulmans, malgré la mansuétude pathologique des tribunaux à leurs égards, remplissent déjà nos prisons à 60% ; et que nous comptons environ 50000 places de prisons seulement.
Autant dire que lorsque la guerre civile commencera à poindre le bout de son nez en France, les possibilités de régulations par les instances étatiques seront vite submergées
,,Dit is een drama voor het Belgische voetbal. Er moet iets gebeuren.'' Die noodkreet sloeg coach Francky Dury van Zulte Waregem nadat zijn team in de UEFA Cup met 6-2 werd ingemaakt door Espanyol Barcelona. ,,Als we zo doorgaan, worden we een voetballand zoals Luxemburg.''
,,In Barcelona zijn mijn ogen open gegaan. Dit is de eerste keer dat ik zo de noodzaak voel om eens mijn gedacht te zeggen'', zuchtte Dury gisterenmiddag. ,,Ik heb er geen boodschap aan om te zeggen dat het logisch is dat we verloren van een ploeg met een tien keer groter budget.''
,,Dit is een teken dat we structureel verkeerd bezig zijn in België. Op deze manier blijven werken, heeft echt geen zin. Het is toch abnormaal dat Anderlecht en Club Brugge zich niet kunnen plaatsen? We moeten ons bezinnen over de toekomst. Ik wil de alarmklok luiden. Alleen kan ik het niet, maar ik wil wel meewerken aan het herstel. Ik hoop op een reactie van de voetbalbond op wat ik zeg. Want ik heb medelijden met bondscoach Vandereycken. Hij moet het ook maar doen wat hij heeft. In de opleiding zijn we totaal verkeerd bezig. Ik hoor nu voorzitters uit eerste klasse zeggen dat ze niet meer investeren in de jeugd en de spelers wel op hun zeventiende elders zullen weghalen. Het is ook allemaal zo onduidelijk hoe het nu zit met die opleidingsvergoeding.''
Dury wil graag enkele andere trainers uit eerste klasse rond zich verzamelen. ,,In Nederland is er zo'n organisatie. Daardoor kan een club geen nieuwe trainer nemen voor het ontslag van de vorige is afgehandeld. In België is er een trainer (Jan Ceulemans bij Club Brugge, red.) die al een jaar ontslagen en vervangen is terwijl zijn ontslag nog niet in orde is.''
Volgens Dury moet er op veel vlakken dringend worden ingegrepen. ,,Niet alleen de voetbalbond, maar ook de stedelijke en nationale overheden moeten erbij betrokken zijn. Zij zijn verantwoordelijk voor de structuur. In Barcelona ben ik even langs Nou Camp (het stadion van FC Barcelona, red.) gelopen. Hun oefenveld is beter dan elk A-veld in België. En ze willen hun stadion nog uitbreiden en krijgen daarvoor de steun van de overheid. In Wallonië kreeg Moeskroen vorig jaar plots vijf miljoen, waarom krijgt bijvoorbeeld Club Brugge niet meer overheidssteun als het een nieuw stadion wil? Je kan alleen maar professionele prestaties verwachten als je een professioneel werkklimaat creëert. Daarom pleit ik er ook voor dat we bij Zulte Waregem ook volledig professioneel gaan werken.''
Elf Chinezen
Ook het thema van het aantal buitenlanders ligt Dury aan het hart. ,,In België mag iedereen met elf Ivorianen of elf Chinezen spelen. Daardoor is België aanlokkelijk voor profiteurs. België is ook het enige land waar de Chinese maffia bijna tot in het bestuur van een club kan raken. Zo kan het niet verder.''
,,Iedereen denkt hier nog dat we goed bezig zijn. Maar dat is omdat er niemand een ander voorstel doet. Preud'homme heeft dat gedaan, maar daar hoor ik ook niets meer van. Daarom doe ik nu deze oproep. Het is nog niet te laat. Een paar jaar geleden won Anderlecht nog van PSV. Nu is de kloof heel groot geworden. We hebben niet gesoigneerd wat we toen hadden.''
,,We staan op een kruispunt. We moeten iets doen, anders worden we een voetballand van het niveau van Luxemburg. Ik doe deze oproep niet in naam van Zulte Waregem, maar in naam van iedereen. Als je ziet hoeveel mensen het voetbal elke dag weer boeit: dan is het toch bijzonder jammer dat er geen duidelijk beleid achter kan zitten? Ik hoor ze op de voetbalbond en bij minister van Sport Anciaux wel roepen, maar we hebben ideeën en actie nodig.''
Verdraagzaamheid mag niet gestoeld zijn op vrees - waarom de vrijheden ondeelbaar zijn 
waargebeurd verhaal, vandaag te Leuven, geschreven door mijn zoon Yves :
