We lagen naar het einde van augustus met de boot in Balk....een kleine gemeente aan het Slotermeer... Heel erg mooie plek, zowel op het water als op het land.... Normaal gezien een heel rustige plek... Maar hoe we het ook geregeld krijgen: we leggen blijkbaar altijd aan op rustige plekken aan in een dorp en dan blijken de volgende uren heel veel boten daar te willen liggen omdat er één of ander evenement staat aan te komen. In Balk waren dat weekend blijkbaar officiële wedstrijden zeilen voor kinderen. Dus...alle mama's en papa's lagen er natuurlijk ook met hun boot.
Daarom werden we 'ingebouwd' Omringd door boten beslisten we dan maar om enkele dagen langer te blijven...er is weinig alternatief als je die plek nodig hebt om 'gasten' af te halen en terug te brengen... wat toen het geval was met bezoekers op onze boot....
Het was best wel fascinerend om die kleine kinderen met hun bootjes bezig te zien. De wirwar van kleine bootjes als iedereen van het meer terugkeerde... al die ouders met hun verrekijkers die vanop afstand alles moesten en konden volgen... s'Avonds werd er door de ouders gefeest...ambiance in de haven...
Tot zondagavond iedereen ineens wegging naar hun thuishavens en de rust terugkeerde...
Onstuimig weer......
....
De wind waait fel uit het westen en geselt het riet naast de boot.
Het is onstuimig weer zoals men hier in Friesland dat zo mooi zegt op de weerberichten.
Het is weer met veel afwisseling, vaak hele mooie wolkenluchten die zich weerspiegelen in het water. Buien en zon wisselen zich vandaag af in een onregelmatige kadans.
Zeilboten flitsen voorbij en laten de zeilen klapperen telkens ze terugdraaien om hun grillige reis verder te zetten. Het blijft telkens een spannend moment als de boot nog niet beseft dat hij moet gaan draaien omdat de zeilen gedraaid worden
We liggen vandaag op het gaastermeer niet ver van Workum en de fluessen.
Het is genieten om over de grote watervlakte te kijken.
Op de radio passeert een bericht over rouwregisters die in alle gemeentehuizen liggen we zijn te laat om te horen over wie het gaat. Een half uur later blijkt het zoals we al vermoedden om Johan Friso te gaan.
Vandaag is zon dag dat we blij zijn dat de boot ook een binnenkant heeft die gezellig is en die uitnodigt om je lekker te installeren met een boek, een kop koffie, een puzzel of om een mooie film te kijken. We kunnen buiten kijken zonder buiten te moeten.
Op de radio vertelde men in het weerbericht dat het mooie dagen zijn voor liefhebbers van mooie luchten en ik kan dat beamen. Heel vele fotos maakte ik reeds van dit soort luchten. ..ik zou er een fotoboek mee kunnen vullen maar dat is winterpret: eindelijk eens een fotoboek maken van mijn mooiste fotos in Friesland.
Leven op het water is gewoon heel erg fijn. Het is een stukje meebuigen met de natuur terwijl je in je boot eigenlijk best veel luxe van thuis bij hebt.
Het zal varen als de zomer ten einde loopt en de boot weer op de kant zal moeten
Gelukkig zal er (als er niks tussenkomt) volgend jaar een nieuwe lange waterzomer volgen .
Enkele weken geleden heb ik eindelijk een kaardemolen kunnen kopen...eigenlijk zocht ik er al twee jaar achter..maar ik wilde er geen twee- tot driehonderd euro aan geven...Uiteindelijk heb ik via internet een kaardemolen gevonden van het merk Loët voor slechts 35 Euro! De molen is echt in goede staat...maar mijn man is deze wel in Purmerent in Noord-Holland moeten gaan halen toen hij over en weer reed naar Friesland... Lieve man heb ik toch...Ik was echt heel erg blij ermee...zoals een kind die iets krijgt waar het al heel erg lang naar uit kijkt..
Vorige zomer kreeg ik de kleine geschoren vachtjes van een aantal kleine ouessant schaapjes... Dat is wel mooie wol, maar die vachtjes zijn zo vervilt dat het moeilijk is om er rechtstreeks met te spinnen...
Nu met die kaardemolen in huis heb ik al enkele namiddagen aan het kaarden geweest...Een echte training voor de schouder als je aan het wiel draait en de wol uiteen trekt...:)
En dan de volgende dag als je voldoende wol gekaard hebt:....HET SPINNEN... lol...
Dat is pas leuk...iets maken dat er nog niet was...van plukken wol een draad maken... van twee oorspronkelijk gesponnen draden vervolgens de draad twijnen... en dan de wol voorzichtig in een streng vastmaken om te kunnen wassen...
Het is op het einde van de dag een zaligheid om die één of twee strengen wol te zien hangen om te drogen... ik kan het niet laten om daar dan enkele keren terug naar te gaan kijken nadien..Tevreden over mezelf en aan de wol voelend of hij nog niet helemaal droog is...
Het spinnen zelf ontspant me...dan voel ik me één met de natuur en ik kom bijna onder hypnose door dat wiel te zien draaien en ondertussen de draad te draaien.... De regelmaat van het aantrappen van het wiel..en het werken met natuurwol die je handen plakkerig van de lanoline maakt..wel dat is een van de geneugten van het leven voor mij... Zo moeten vrouwen zich vroeger toch ook vredig gevoeld hebben... met het zachtjes draaiende spinnewiel bij de kachel in de winter wol maken om daarna voor de familie sokken en warme truien te kunnen breien... Dit terwijl de schapen in hun stal op de lente wachten om terug op de heide te mogen...
En zo ondergaan we de winterperiode... lekker thuis bij het vuur..
Wol spinnend en fantaserend wat je met die wol allemaal gaat maken voor je geliefden..
Die middag hoorden we een plons...plons...plons...naast de boot op de mooie plek die we die dag uitgekozen hadden om aan te leggen. Midden in de velden en omringd door bomen hadden we een prachtplek in IJlst in Friesland.
Achter onze boot zagen we een oude groene metalen roeiboot met twee tachtigers in de boot aanleggen. Man en vrouw met zonnehoed..
We wilden niet onbeleefd zijn en bleven niet kijken toen ze zich installeerden.. Nadien merkten we dat ze het zich gezellig gemaakt hadden op een deken en kussentje met de picknickmand naast zich en een glaasje in de hand. Heel de middag zaten ze daar samen, in elkaar opgaand, genietend van het zonnetje en de omgeving.
Toen ze rond zes uur zich opmaakten om te vertrekken mocht ik het touwtje vasthouden zodat ze toch weer veilig in de boot konden stappen. De vrouw was niet helemaal vast te been. Ze bedankten me heel vriendelijk en vertelden me dat dit hun lievelingsplekje was om te picknicken. Al glimlachend vertrokken ze rustig..plons..plons..plons...
Toen ik mijn dochter vroeg: "maak vlug nog een foto"...en ze het toestel omhoog trok om een foto te nemen, kreeg de man ons in het oog. Hij zegde:" kijk vrouw we mogen op de foto"...waarbij ze zich ook omdraaide om vriendelijk te lachen en te wuiven.
We bleven achter met het besef dat genieten van elkaar als geliefden en echte romantiek geen leeftijd kent.
Het is een tweesnijdend zwaard, alleen zijn op de boot.... ik wilde het heel graag en tegelijkertijd moet ik me aanpassen aan het alleen zijn...Jean-Pierre vertrok gisteren namiddag naar Antwerpen om nog enkele dagen te gaan werken. Vorig weekend hebben we een aantal uren gevaren en uiteindelijk de boot in de kluft gelegd in de weerribben. Gewoon al weten dat er zo'n intens mooi natuurgebied hierrond ligt, geeft me voldoening. Misschien ga ik morgen in de kleine boot foto's nemen. Vandaag fietste ik heen en weer naar Oldenmarkt om enkele boodschappen te doen. Oorspronkelijk speelde het idee om een broodje te eten op een terraske door mijn hoofd. Maar eigenlijk ben ik onmiddellijk terug gefietst. Waarom weet ik niet, maar het gebeurde gewoon....De terugweg viel tegen, een strakke wind maakte het fietsen op het kleine vouwfietske niet echt comfortabel. Mijn knie was niet echt om te genieten. Gelukkig was er het vooruitzicht om niets meer te moeten deze namiddag. Onderweg stopte ik aan een wei vol kleine paardjes en at ik mijn portie kersen die ik in Oldenmarkt kocht. Blij om uiteindelijk met boodschappen op de boot te komen... s'middags lekkere aardbeien gegeten... boot beetje gestofzuigd... computer opgestart...en daar was Marijke... mijn dochter op facebook en hebben we lekker wat bijgepraat...problemen en leuke dingen in de familie besproken terwijl haar twee dochters sliepen en Jannes met zijn papa de haag bij oma is gaan snijden... Een berichtje van Lotje mijn vriendin...ze moet morgen binnen voor een bioptie van haar rechterborst...wat zal ze zich rot voelen... ik wilde dat ik meer steun kon geven... Hopelijk is er niets ergs aan de hand... We sms'sen over en weer... Fijn dat er zoveel contacten mogelijk zijn, zelfs van op de boot... Er is gewoon toegang tot internet... 5 Euro voor drie dagen internet...niets te veel... De bedoeling is de volgende dagen te studeren.... Maar er is nog geen opdracht op de site gezet... die wordt nu één van de momenten erop gezet op de site van Open Universiteit... Ach volgende week blijf ik ook hier...het zal wel lukken om nog heel wat uren te studeren hier.. Ondertussen beetje ontspannen, blogje maken... boek lezen... Vanmiddag al een klein mailtje van JP gehad...keilief! Hij belde al twee keer... Het is alsof liefde altijd een beetje groeit als je elkaar niet vanzelfsprekend die dag weer terugziet... Mis hem... Vrijdag zie ik hem terug... Ondertussen probeer ik te genieten... Het is tijd dat ik een kopje koffie maak... Heerlijk.
Vaak denk ik...ik wil nog eens aan mijn blog werken...maar heb gewoon niet veel tijd. Toch is het fijn om tijd te hebben om zomaar een beetje te filosoferen... Gewoon denken al schrijvend. Woorden gebruiken om gedachten te uiten. Nu neem ik even de tijd...gewoon genieten en de boel de boel latend... De dagen en weken gaan zo snel voorbij...het lijkt wel of er steeds maar gehold wordt. Ik heb een job waar ik erg van geniet en een heel fijne familiekring. Wat het werk aangaat, voel ik me gewaardeerd en hou van de mensen rond me heen. Het werken met mensen die lang werkloos waren is echt wel de moeite waard. Voor velen is het terug een hele omschakeling om terug in een bepaalde dagstructuur te vallen en te moeten aanwezig zijn bij een baas. Soms voel ik me vader, moeder en baas tegelijk als ik hen probeer te motiveren om hun werk goed te doen. Ieder heeft aandacht nodig, een goed woordje, een pluimpje, of zelfs letterlijk een knuffel om te kunnen werken. Verantwoordelijkheid nemen is voor hen vaak heel moeilijk. Hen aanmoedigen om dat te doen is absoluut nodig. Trots zijn op iets wat je verwezenlijkt is gewoon heel belangrijk om terug een beetje mens te kunnen worden. Zo kan je mensen zien groeien...en mogelijk lukt het enkelen om nadien terug gewoon bij een baas in de privé te gaan werken... Onze mensen kunnen heel wat realiseren, maar hun ritme is nog niet zoals dat in de privé nodig is. We leveren even mooi werk af, maar we hebben gewoon meer dagen nodig om dat te kunnen doen... Daarom betaalt men ons ook een kleiner uurloon voor de jobs die we doen. Onze mensen doen de jobs die anderen laten liggen. Welke zelfstandige wil graag oude gebouwen en vervuilde appartementen of woningen ontruimen?... Onze mensen doen dat, en ze doen dat graag en met gepaste trots... Klussen bij bejaarden of armen, die geen geld hebben om hun lekkende kraan te laten repareren... Onze mensen doen dat met liefde. Eigenlijk ben ik dus blij dat ik met deze mensen mag samenwerken. Beetje bij beetje ervoor zorgen dat mensen hun zelfbeeld terug in orde komt en zien hoe het groeiend zelfvertrouwen ervoor kan zorgen dat mensen verantwoordelijk durven nemen... Er is nog veel werk... Goed werk... Dankbaar werk om met deze mensen te doen... Ieder heeft recht op een menswaardige job... Iedereen heeft recht op trots in zijn job... Deze groep mensen zijn absoluut nodig... Ook zij maken de maatschappij een stukje mooier om in te leven. Groetjes
Het is weer een eeuwigheid geleden dat ik nog eens tijd heb genomen om nog eens te bloggen . Toch is het iets wat ik met plezier doe. Deze zomer zijn we heel veel weekends met de boot gaan varen en daar is zeer veel tijd en energie in gekropen .niet dat je er geen energie van krijgt natuurlijk Water en Friesland blijft op het moment een trekpleister voor ons allebei.Na een zware week zien we er niet echt tegenop om 250 kilometer te rijden om enkele dagen op het water te vertoeven. Gewoon daar al kunnen gaan slapen om te weten dat je s morgens wakker zal worden van hetgefluit en geroep van de fuut die in de haven vertoeft of van eenden die met veel geraas op het water landen of van ganzen die gakkend overvliegen of gewoon van de stilte maakt de reis na een werkdag de moeite waard. De drukte van de zomer is nu wel voorbij, vele boten zullen niet meer varen voor volgende zomer en op het einde van oktober sluiten de bruggen. Heel de zomer zorgden brugwachters dat bruggen zich openden voor de vele duizenden bootjes en boten die daar wilden passeren op weg naar mooie plekjes of gewoon zwervend door heel het merengebied. We zullen al zeker tot einde oktober proberen nog te varen indien het weer het toelaat. Het is zo intens genieten tot in de topjes van onze tenen, dat we de winter zo lang mogelijk willen uitstellen. Daarom willen we dit jaar de boot ook liever niet op het land stallen.Vorige winter heeft het haast niet gevroren waardoor het niet echt nodig was om de boot uit het water te halen .en met een beetje geluk en een extra dikke trui zou het mogelijk geweest zijn om ook in de winter te varen.Misschien lukt het dit jaar.Gewoon midden in de winter, de haven uitvaren om in de verstilde natuur enkele uurtjes de rust te proeven, de ganzen te zien, reigers te ontmoeten en onder de indruk te komen van het wijdse Het wijdse van het water, het wijdse van het landschap en het wijdse van de Friese luchten.Soms denken we eraan om ons binnen enkele jaren hier terug te trekken en een huisje aan het water te zoeken.Dit zal wel maar een droom blijven maar toch
Het is echt al lang geleden dat ik de tijd vond om even te bloggen. Sinds enkele maanden ben ik terug aan het werk maar de vermoeidheid speelt me nog erg de parten. Na het werken is het dan ook echt wel rusten geblazen. Maar meer en meer begin ik mijn blog te missen. Eigenlijk schrijf ik ook wel graag over de dingen die me bezighouden. Buiten is het prachtig herfstweer. Daarstraks, na het terugkomen van de markt heb ik de moed gevonden om een massa afgevallen bladeren uit de vijver te scheppen en uit de tuin bijeen te harken. Eigenlijk een beetje triest, het is zo leuk om al die kleurtjes te zien in dat natuurlijk tapijt dat er ontstond.... De herfst is prikkelend en mooi en een beetje melancholisch. Weer een zomer voorbij. Blij dat ik er nog mag bij zijn, heb altijd van de herfst genoten met volle teugen en ook nu doe ik dat. Vorige weekends zijn we twee keer een uurtje in een van de omliggende forten gaan wandelen en gaan genieten van de kleurenpracht. Mijn fototoestel is dan nooit ver weg en ik geniet uitbundig van de beelden die ik hiermee vastleg. Als ik ze nadien op mijn computer kan bekijken geniet ik dubbel. Ik hoop van ook morgen weer een mooi toertje in het fort hierachter te kunnen doen met JP... het laat je bloed tintelen en brengt kleur op je gezicht. Herfst doet je ook altijd even stilstaan bij dingen die voorbij zijn. Met dankbaarheid geniet ik van het zonnetje en hoop dat het nog even zo draaglijk blijft voor de winterkou zijn intrede doet. Vandaag ben ik eens alleen thuis, JP is naar Nederland om de boot op het droge te gaan leggen voor de winter. En eigenlijk geniet ik ervan. Het laat me toe hem te missen en te verlangen naar zijn thuiskomst straks. Later vandaag ga ik eindelijk die pompoen eens aansnijden die ik van hele lieve vrienden kreeg uit eigen kweek en maak ik een lekkere winterpompoensoepje. Hopelijk vind ik nog slachtoffers om een stukje pompoen aan mee te geven, want die kan ik nooit alleen voor ons verwerken... Zo, ik ga mij nog een kopje senseo maken en dan zet ik me met een boek in de zetel, lekker lui genietend van het weekend en mijn dagje 'alleen'.
Gisterenavond zaten we rustig in de tuin met een bezoeker die een hondje bij had. Onze poes gedroeg zich als een panter...macho en broeierig naar de hond toe. De hond moest veilig op schoot of aan de voeten blijven zodat de kat niet kon dreigen. Een indringer op haar terrein. Op een bepaald moment duikt ze de bosjes in en na wild geraas tussen het groen, komt ze met een muis in haar bek naar ons toe. Meestal als ze een muis vangt, legt ze die onder de stoel van mijn man als geschenkje. Nu brengt ze ook de muis naar hem en laat ze ongeveer op een meter van zijn stoel vallen. Die muis was dus niet dood. Aanvankelijk hield ze zich heel stil. De kat zat er vlakbij en deed een beetje alsof ze geen interesse had in de bewegingen van de muis. Telkens de muis weer even te stil zat, tikte ze met haar poot naar de muis. Die ging dan op haar achterpoten staan.... Het was ontzettend boeiend om aan te zien. Het is gelukt om zo'n moment op de foto te zetten. Fijne toevalstreffer dat het lukte. Voor diegenen die zich afvragen hoe het afliep.... De muis was de poes te slim af en ontsnapte uiteindelijk... Mooi toch he!
Het is echt al lang geleden dat ik de tijd vond om even te bloggen. Sinds enkele maanden ben ik terug aan het werk maar de vermoeidheid speelt me nog erg de parten. Na het werken is het dan ook echt wel rusten geblazen. Maar meer en meer begin ik mijn blog te missen. Eigenlijk schrijf ik ook wel graag over de dingen die me bezighouden. Buiten is het prachtig herfstweer. Daarstraks, na het terugkomen van de markt heb ik de moed gevonden om een massa afgevallen bladeren uit de vijver te scheppen en uit de tuin bijeen te harken. Eigenlijk een beetje triest, het is zo leuk om al die kleurtjes te zien in dat natuurlijk tapijt dat er ontstond.... De herfst is prikkelend en mooi en een beetje melancholisch. Weer een zomer voorbij. Blij dat ik er nog mag bij zijn, heb altijd van de herfst genoten met volle teugen en ook nu doe ik dat. 
Gisterenavond zaten we rustig in de tuin met een bezoeker die een hondje bij had. Onze poes gedroeg zich als een panter...macho en broeierig naar de hond toe. De hond moest veilig op schoot of aan de voeten blijven zodat de kat niet kon dreigen. Een indringer op haar terrein. Op een bepaald moment duikt ze de bosjes in en na wild geraas tussen het groen, komt ze met een muis in haar bek naar ons toe. Meestal als ze een muis vangt, legt ze die onder de stoel van mijn man als geschenkje. Nu brengt ze ook de muis naar hem en laat ze ongeveer op een meter van zijn stoel vallen. Die muis was dus niet dood. Aanvankelijk hield ze zich heel stil. De kat zat er vlakbij en deed een beetje alsof ze geen interesse had in de bewegingen van de muis. Telkens de muis weer even te stil zat, tikte ze met haar poot naar de muis. Die ging dan op haar achterpoten staan.... Het was ontzettend boeiend om aan te zien. Het is gelukt om zo'n moment op de foto te zetten. Fijne toevalstreffer dat het lukte.
