(Dit achtste verhaal  is bijna helemaal echt gebeurd. Alleen : de man die op de beschreven manier het geluk (?) om soldaat te worden ontsnappen zag,is nooit met Schuppen Dam’ getrouwd. Het zou ook moeilijk geweest zijn,want de strenge dame in het militair hospitaal van Berchem was een non...Ze wist hem als afscheid een paternoster te verkopen.En kwaad heeft het hem zeker niet gedaan,want het gebrek waarvoor hij werd afgekeurd heeft hem nooit gehinderd...)                     

 

Het was heerlijk fietsen onder het bladerdak,en het wat hobbelige fietspad van de brede laan met de tramsporen kon mijn plezier niet bederven. Dacht ik. Want het onmiskenbare gesis van een leeglopende band zorgde er voor dat het gehobbel plots veel sterker werd en het zadel van mijn fiets mijn arm zitvlak begon te martelen. Ik stapte af,en prees me nog gelukkig dat ik na een lange rit door velden en weiden uiteindelijk plat reed in wat de wet een bebouwde kom noemt,zodat er waarschijnlijk wel bijstand te vinden was.Want op het vlak van techniek ben ik een kluns,al is het maar voor een lekke fietband.

 

De bijstand was erg vlug,want mijn geluksfee,die altijd opdaagt als ik een ongelukje heb,had er voor gezorgd dat ik precies voor het zonovergoten terras van café "Klaveren Zeven" stond,en dat er bovendien een paar jonge kerels zaten,die duidelijk van aanpakken wisten.Hun blote bovenlijven logen er niet om.Binnen de minuut was de schuldige duimspijker verwijderd.

 

-"Als je nu even een koffie of zo drinkt,meneer,dan plakken we dat wel dicht",zei een blonde jongeman,en hij wees naar zijn motorfiets die naast het windscherm stond,en waar ongetwijfeld het nodige voorradig was.Eén ogenblik kwam in mij het onwaardige idee op dat de jongeren de duimspijkers zélf gestrooid hadden op instigatie van de cafébaas,die zo zijn omzet wilde opvijzelen,maar ik schudde dat van me af,en stapte het café binnen.Het terras was me te warm,zelfs om te zien werken.

 

In het café daarentegen was het lekker koel,en voor een zondagmiddag ook vrij rustig.Met alleen maar een stelletje van vier vijftigers,die zaten te kaarten.En een zestigplusser,die aan de toog een meerschuimen pijp met amberen steel zat te roken.Zo zag je er niet veel meer. Meerschuimen pijpen, bedoel ik.Zestigplussers zijn er volgens de minister van Pensioenen veel te veel.Vergrijzing noemen ze dat,het grote gevaar.Andere kleuren zijn dat,naar het schijnt,veel minder.

 

Ik zette me naast de meerschuimen pijp aan de toog,en besloot dat het geen weer was voor een koffie.Een stevige 33-er leek me een beter idee. En het frisse jonge ding achter de toog greep hoog op het rek achter haar naar een grote pint.Ze had een paardenstaartje en kuiltjes in haar wangen,en haar volle bruine billen staken uit wat men hotpants noemt,al zal die hot wel figuurlijk bedoeld zijn. Hoewel,met het kacheltje vlakbij...Eén ogenblik meende ik warempel dat ik daar ergens rook ontwaarde,maar toen in het dunne sliertje volgde kwam ik bij de meerschuimen pijp uit.

 

Ik nam een fikse slok van het goudgele brouwsel,en keerde me om naar de kaarters.Niet dat ik er wat van kende.Sinds ze me bij een miserie gepakt hadden met de ruiten twee,die ik zélf bij het opgaan uitgekomen had,was ik er wijselijk mee gestopt. Maar terwijl buiten de jongens mijn band oplapten,waren de kaarters mijn enig vertier,buiten de billen van het paardenstaartje dan. Zo dacht ik,maar ik dwaalde. Want de man met de pijp zou de show stelen.

 

-"Naai",zei een van de kaarters,-"je moet zo rap ginne general willen speulen.Daar zit je nouw weer met draai wijven op ouw kot".Ik spitste de oren om de klanken thuis te brengen,maar de pijp was me voor.

 

-"Van boven Kapellen,meneer",zei hij."Zo van tegen de grens. Daar doen ze niks dan bokkenjagen".

 

-"Bokken jagen ?",vroeg ik,die bij het kaarten bokken schoot zonder er op te jagen.

 

-"Hartenjagen",antwoordde de pijp-"Maar niet zoals ze dat hier gewoonlijk spelen,meneer.Dat flauw gedoe met alleen schuppen dam' en de 13 harten. Nee,naar die 26 arme puntjes spelen die mannen niet.Toch niet voor een luizige tien cent per punt,zeker.Die zijn ginder van vroeger met al dat gesmokkel veel meer geld gewoon.Dus hebben ze er de drie andere dames bijgepakt. Naar 64 punten spelen die gasten. Als ge dan een general speelt,dat is àlles halen,hé,dan trekt ge van de andere drie elk zes euro en veertig cent. Maar Naai daar--sorry,meneer,hij heet in feite René,maar ginder zeggen ze Naai--Naai daar,die riskeert te veel .Nu heeft hij met zijn mislukte general weer bijna 60 punten aan zijn broek,dat is zes euro aan elk van de drie,ja wadde !Daar kan je al een pintje méér van drinken.Ik denk dat ik ook eens een 33-er ga pakken,die zijn zo rap niet leeg".En hij keek schuin omhoog naar het rek achter de toog. Dus bestelde ik er twee,en we hadden twee keer een zicht op de hotpants en de billen.

 

-"Die mannen van tegen de grens zijn anders straffe kaarters,meneer",hernam de pijp,en hij smeerde zijn keel met een stevige teug.-"En drinkers ook. Ooit al eens naar de koers van Putte-Kapellen geweest,meneer ? Ik één keer. Drie dagen later thuisgekomen.En daar heeft het gestonken,dat kan ik je verzekeren.  Mijn halve trouwboek is geen kwaaie,maar die keer...".En hij schudde het hoofd in pijnlijke herinnering. De rook van zijn pijp ging mee heen en weer als het wierookvat van een pastoor.

 

-"En tegen drie van die mannen heb ik het eens moeten opnemen,meneer. In het bokkenjagen nog wel. En daar was ook een Naai bij. Ik kon het natuurlijk niet halen. Maar wie puurde er uiteindelijk profijt uit ? Niet die mannen,meneer,maar ik ! Twee jaar van mijn leven gespaard ! Wie lest lacht,best lacht zeg ik maar".

 

Ik moet er niet al te snugger uitgezien hebben.-"Twee jaar van uw leven ?",vroeg ik,-"kan je dat met kaarten ook al winnen ?".

 

De pijp blies een wolk rook uit,dronk zijn grote pint half leeg,verschoof zijn stoel een beetje,wenkte me wat dichter,en stak van wal.

 

                     ****   ****   ****

 

 

-"Ik moest soldaat worden",vertelde de pijp,-"en dat was voor twee jaar in mijn tijd. Toen werden de Russen nog alle dagen verwacht. En ik was bakkerszoon,hielp mijn vader in de zaak. Zes nachten op zeven aan de oven. Je ziet van hier hoe mijn ouders over het leger dachten. Een gast aannemen in mijn plaats ? Dat zou een dure grap worden. Nee,ze waren er niet voor te vinden. Nu werd er overal wat gefluisterd over jongens die er van af geraakt waren met centen,je weet hoe dat gaat. Maar daar was bij ons geen sprake van .Onze zuurverdiende centjes naar een sabelsleper dragen,zeker,geen haar op het hoofd van mijn vader dat er aan dacht. Ten andere,hij kende niemand  Zo gaat dat met gewone mensen.

 

En eerlijk gezegd : ik had er ook geen zin in om bij de troep te gaan .Al had ik een zware stiel,een hercuul was ik niet,en bij de troep staan er je toch altijd een hoop lastige dingen te doen. Neem alleen maar die gymnastiek,daar was ik als de dood voor. Op school ben ik nooit over de bok geraakt,en aan het rek kreeg ik duizelingen. Hoogtevrees,meneer,je kan niet geloven hoe erg ik het te pakken heb. Zie me hier nu zitten,op mijn tabouretje. Aan de hoge kant,niet ? Wel,ik heb eerst aan dat tafeltje daar een paar pinten moeten drinken om hier op te geraken,en vooral om er niet af te vallen van duizeligheid. Als ik een paar pintjes in mijn graat heb betert dat. Maar zie je me al soldaat zijn met twee jaar lang een stuk in mijn kraag ? Ze zouden het rap gezien of geroken hebben,de boeffers.

 

En dus ben ik naar de keuring in Mechelen gegaan met een ouwe breukband van mijn vader rond mijn lies. Ze hadden ons verteld dat die doktoren daar niet veel tijd verdoen aan één enkele NIM. Want dat was ik,meneer,een Niet In dienst gestelde Milicien. En zo zijn er per dag zovèèl te keuren dat ze bij 't minste dat er scheelt naar het militair hospitaal gestuurd worden. Dat was mijn enige kans,meneer,als ik daar geraakte,God weet wat ze misschien zouden vinden En daarom ik met die breukband naar de eerste keuring. En het pakte,meneer,ik heb hem zelfs niet moeten afdoen. Die dokter keek eens naar die band,schreef iets op,en het was aan de volgende.

 

Zo kwam ik een maand later in het Militair Hospitaal terecht,het is afgebroken nu. En diezelfde morgen al brengen ze me naar een soort martelkamer met allemaal machines in,en ik moet op een tafel gaan liggen,en een soldaat met een witte jas boven zijn kaki broek,dat zal wel een dokter geweest zijn,zeker,en officier,begint me daar van alle kanten op mijn buik te duwen,en als hij daarmee klaar is,kijkt hij me in 't wit van mijn ogen,en zegt -"Ze zijn daar in Mechelen zot geworden,zeker ?".Nu,meneer,daar durfde ik me niet over uitspreken,ik ben per slot van rekening geen psychiater,niet ? -"Liesbreuk,waar halen ze het ?",zei hij beslist.-"En toch...",zei hij,en hij schudde weifelend zijn zware kop,"en toch...enfin,we zullen wel zien".

 

En ik werd weggebracht,naar een andere vleugel. Ik kwam terecht in een zaaltje met vier bedden En drie daar van waren bezet. Twee jongens zaten op hun bed,en de derde aan een klein tafeltje. En het vierde bed werd het mijne. Dat vertelde de verpleegster me.Ik moest al mij burgerkleren uit doen,en ik kreeg militair ondergoed en een militaire pyama,een blauwe,dat weet ik nog,en drie maten te groot. Daarmee leek ik nu in alle onderdelen op de drie anderen. En aan het voeteneinde van mijn bed kreeg ik een bord met NIM er op en mijn naam.Toen ik zo van alles voorzien was,bracht de verpleegster me naar een kantoortje Daar mocht ik op een stoel gaan zitten,terwijl zij van een rek een grote bokaal pakte,en me dan recht in de ogen keek. Dat konden ze daar blijkbaar allemaal.

 

Maar die ogen waren toch anders,meneer. Ik kreeg er warempel een droge keel van.Twee zwarte karbonkels,die tot in het putteke van mijn ziel brandden,en er een hoopje smeulende as achterlieten. En rozige kaken er onder. Rond van wezen,zou boer Charel zeggen. En er boven een oerwoud van pikzwarte haren,zoals voorgeschreven bijeengeperst onder een wit mutsje,waaruit hele slierten ontsnapten. En de nodige welvingen waren overvloedig aanwezig,ja. Ik werd waarachtig te laat gewaar dat ze iets gezegd had,maar verstaan had ik het niet.

 

Toen ik beleefd :-"Pardon" zei,zuchtte ze diep en begon opnieuw. Ik denk dat ze het gewoon was.

 

-"Je blijft hier 24 uur",zei ze.-"Nuchter. Dat wil zeggen,géén eten. En alleen plassen in deze bokaal hier,niet op het WC. Veel water drinken,we hebben een liter nodig". En ik kreeg mijn bokaal mee.

Daarmee begon een hoogst ongezellige dag. Als je jong bent is een regime van water en brood erg,meneer,en hier pakten ze je nog het brood af. Goddomme,wat was ik weer begonnen ! Met mijn bokaal naast me en de karaf water op het nachtkastje kroop ik in mijn bed. En het was zelfs nog geen middag geweest.Het uren tellen begon.

 

-"Een kaartje speulen,jong ?",zei plots een stem naast mijn bed". Daar stond de jongen,die aan het tafeltje gezeten had."Ik heet Naai",zei hij,"en daar zitten de Gille en de Warre.Die zijn van Stabroek,ik ben van Putte,aan de grens. Nouw zijn we met z'n vieren. Kunnen we toch even goed een kaartje speulen als hier ons kast op te vreten,hé".

 

Hij had natuurlijk gelijk.-"Ik kan het niet zo goed",pruttelde ik tegen". Zeker niet wiezen of zo,twee tegen twee,dan krijg ik altijd naar mijn voeten".

 

-"Niks van aantrekken,makker",zei Naai,-"bij ons is het ieder voor zich. Bokkenjagen".Er gleed een schaduw over zijn gezicht.-"Alleen spijtig dat we niet voor centen mogen speulen,hier. En voor stekskes ook al niet,die hebben we moeten afgeven,met onze toebak.".Dat was nieuw voor me : ik had geen van beide meegehad.-"Maar we vinden er wel wat op",zei Naai,en hij ging me voor naar het tafeltje. Ik maakte kennis met de Gille en de Warre uit Stabroek. We zetten ons rond de tafel. Vier blauwe pyama's en geen enkele die paste. En alle vier hadden we dezelfde bokaal gekregen.

 

-"Bij ons speulen ze het zo",ze Naai.-"Geen harten en geen dammen halen. Eén slecht punt per harten en 13 per dam. Dat is 64. Als je een general wil speulen,dat is àlles halen,moet je het niet van tevoren zeggen. Als het lukt hebben de anderen 64 aan hun been. En het is een frank per punt...Begot",onderbrak hij zichzelf,"dat is waar ook. Géén centen. Wat doen we daarmee,zeg ? Je moet toch iets kunnen winnen of verliezen,anders is er niks aan !".

 

Nee,ik verspreek me niet,meneer,in die tijd waren het natuurlijk nog frankskes.Maar even goed : het mocht niet. En om bij al ons water zonder brood ook nog straf te krijgen,daar pasten we voor.

 

Naai keek het kringetje rond. We zaten alle vier te zwijgen. Hij schoof zijn stoel achteruit,slefte naar zijn nachtkastje,schonk zich een glas water in,en nam een slok met een vies gezicht. Hij was kennelijk,zoals alle Puttenaren,iets sterker gewend. Zuchtend slefte hij terug naar het tafeltje."We moeten aan die verdomde bokaal denken",zei hij. En meteen liet hij een knetterende vloek horen,sloeg opgewonden het wankele tafeltje bijna aan diggelen,en schreewde -"Ik héb het. De twee met de meeste punten pissen in de bokaal van de twee winnaars! Die moeten tenminste dan wat minder water zuipen!". Hij keek even naar de deur van het kantoortje.-"Maar Schuppen Dam' mag het niet zien",zei hij,-"er zou wat zwaaien!". Zo vernam ik dat de drie zuster Mona,wat haar echte naam was,hadden herdoopt in Schuppen Dam’. Wat gezien haar uiterlijk een perfecte bijnaam was.

 

En zo voltrok zich mijn lot ! Aan het einde van die dag was mijn karaf water leeg,en mijn bokaal ook nog  Ik kan het niet,meneer. Ik kom bijvoorbeeld de dertiende kaart van ruiten uit en krijg de drie andere dammen op mijn dak. Zo van die dingen. Ik kan het gewoon niet. En na iedere tien spelletjes hing ik mijn plassertje boven de bokaal van de winnaar,ik had toch altijd de meeste punten. Het is zover gekomen dat ik de karaffen van de andere drie ook nog heb moeten aanspreken om nog te kùnnen. Je geraakt leeggeplast,meneer. Ik was blij toen de nachtbel ging en we vóór licht uit in bed moesten kruipen.

 

Nu heb ik 's morgens nog wel eens moeten plassen,maar bijlange niet genoeg. Mijn bokaal was een triestig geval vergeleken met de andere. En wat stond te gebeuren,gebeurde ook. De zwarte ogen van Schuppen Dam' bliksemden in mijn richting :"Wat heb ik gezegd ?",snauwden die mooie,rode,volle lippen helemaal tegen hun natuurlijke aanleg in.-"In de bokaal plassen,hé? En meneer moest natuurlijk naar het WC,niet ?".Ik ontkende in alle toonaarden. En tenslotte was dat niet gelogen,ik wàs niet naar het WC geweest.

 

-"Maar onze liter zullen we krijgen !,trilden de ronde kaken,nu een beetje bleek van pure kolère.-"Vandaag gewoon regiem,maar morgenvroeg weer nuchter en 24 uur water drinken. En in de bokaal plassen deze keer,we zullen je léren !".

 

Wel,meneer,ik kreeg die dag de legerkost te vreten,samen met de drie anderen. Maar die mochten 's anderendaags op rapport,en ik begon aan mijn tweede 24 uur. En alléén,meneer. De drie anderen kwamen na het rapport hun spullen halen,en vertrokken. De twee van Stabroek waren goedgekeurd,maar Naai had de smoor in. Hij was voor één jaar uitgesteld,en zag er tegenop om over een jaar weer dezelfde mikmak mee te maken .Het zou hem leren te prijken met de plas van een ander !.

 

Er kwan nog een beproeving bij,meneer. Want toen de anderen vertrokken waren kwam Schuppen dam'me vertellen dat ik bij wijze van verscherpt toezicht nooit,zeggen en schrijven nooit mocht plassen zonder éérst te bellen. En je kan het geloven of niet,meneer,maar ze kwam verdorie kijken !.

 

Ik ga het kort maken,meneer. Ik heb 24 uur water gezópen,en ik heb onder Schuppen dam's zwarte ogen altijd in mijn bokaal geplast. Ik ben geen voet van mijn bed geweken,laat staan naar het WC geweest. En tóch had ik mijn liter niet ! En geloof me of niet,zelfs Schuppen Dam' keek bezorgd.

 

En toen ben ik weer naar de martelkamer gebracht,en daar hebben ze een spuit van bijna een fietspomp lang in mijn rug gespoten,en foto's gemaakt. En nadien ,terug op mijn kamer,waar inmiddels drie nieuwe gezellen waren aangekomen,kreeg ik wéér de legerkost. Maar met plassen in een bokaal was het goddank gedaan. Toen ik de eerste keer weer boven een pissijn stond,kon ik precies méér dan anders. En de drie nieuwe waren geen kaarters,dat waren meer voetballers,maar dat ging daar niet.

 

Dan kwam de volgende morgen kwam het rapport. En ik zwans niet,meneer,ik heb het bewijs thuis.De officier-dokter,die eerder van oordeel was geweest dat ze in Mechelen zot waren,ontving me héél vriendelijk. Altijd een slecht teken,meneer. Als dokters en verpleegsters te vriendelijk worden is het mis,geloof me. Die sabelsleper keek me ernstig aan en zei :-"Géén liesbreuk,milicien,maar een nierzakking. Uw rechternier ligt in te weinig vet. En daar kan je een heel goeie militaire dienst mee doen,maar àls er iets gebeurt komen ze hier kijken,en dan ben ik de klos". Het systeem paraplu,je kent dat.-"Het spijt me,maar ik zal je moeten afkeuren !",zei hij. En Schuppen Dam' zei me,voor ik gepakt en gezakt afscheid nam,met een omfloersd stemmetje en getuite lippen :-"Je moet dat goed verzorgen,jongen !".

 

Het wonder was gebeurd,meneer,ze hadden toch wel iets gevonden,zeker ! En zie me hier nu zitten",en hij klopte op zijn buikje,-"die nier zal nu wel in 'vet zitten,zeker ? En ik heb nooit van mijn leven geweten dat ik nieren had !".De pijp lachte uitbundig,en besloot dat het verhaal een waardig einde moest kennen. Hij wees naat het rek met de 33-ers,en we kregen weer zicht op de hotpants en de billen.

 

-"Proost",zei ik,en ik hief het glas op de gezondheid van de pijp en zijn nieren,-"Maar er is iets wat ik niet begrijp. Als je die tweede keer dat je 24 uur in een bokaal moest plassen tòch alleen was zonder de kaarters,naar wàt moest Schuppen Dam' dan komen kijken ?"

 

De pijp knipoogde.-“Naar Schuppen Heer zeker”,zei hij.

 

                 -------------------------------------------------------------

 

Op dat ogenblik ging de telefoon,die aan het einde van de toog stond. De pijp keek zichtbaar een tikje gespannen naar het toestel. Het paardenstaartje nam de hoorn op,keek naar de pijp,zei :” Allo,café Klaveren Zeven”,en luisterde even. –“Ludwig”,zei ze,”’t is je commandant”.

 

De pijp liet zich van zijn barkruk glijden en nam de hoorn aan. Zelfs van op drie meter hoorde ik een heel gedecideerde vrouwenstem. De pijp knikte. –“Een savooi”,zei hij,-“ik ben er over een paar minuten mee”. Hij legde de hoorn neer,kwam naar zijn barkruk,dronk zijn glas leeg,betaalde,knikte een beetje scheefweg ten teken van afscheid,en stapte door de deur naar de groentenwinkel op de hoek aan de overkant. Vooe een savooi,dacht ik.

 

-“En zo gaat dat altijd”,zei het paardenstaartje en ze lachte klaterend. –“Ik heb zijn verhaal al wel honderd keer gehoord. Jaja,hij is met Schuppen Dam’ getrouwd. Twee jaar van zijn leven gespaard ? De rest van zijn leven gevangen,ja. Had hij maar in zijn eigen pot geplast”.

 

Aan dit laatste zinnetje moest ik denken toen ik,even later,vooraleer naar mijn herstelde fiets te stappen,mijn overtollig bier achter de deur met het mannetje aan het lozen was. Met een schok besefte ik plots dat ook ik niet in mijn eigen potje aan ’t plassen was.

 

Maar het paardenstaartje kwam gelukkig niet kijken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 01-01-2009, 11:09 geschreven door