(Ik had al wel gehoord van hotelratten : die voornaam geklede “heren” die van het ene naar het andere hotel zwerven, er zich met een loper toegang verschaffen tot kamers,die niet de hunne zijn,en er onveranderlijk in de late uurtjes aan de bar hangen waar ze enigszins aangeschoten mede-gasten van hun portefeuille beroven. Maar ik had nooit gehoord van het soort hotelrat dat ik in dit tiende verhaal beschrijf. Tot ik, jaren geleden, op seminarie in een Londens hotel verbleef,en op een druilerige avond,zoals ze alleen in Londen voorkomen,van een barman , die even verveeld was als ik,het verhaal  hoorde dat nu volgt,en dat ik opdraag aan mijn kleindochter Tinne,die de medische fouten er uit kan halen en aan mijn zoon Fred,die absoluut niet op die conventie aanwezig was...).

 

 

DE BAR van het hotel Everready was bijna verlaten in de late uurtjes van die vrijdagavond in juni. Enkel een oudere heer,met een mooi golvende kuif van lichtgrijze haren,nam nog een slaapmutsje aan de toog. Op weg naar mijn kamer, na een troosteloos wandelingetje in de motregen,had ik hetzelfde idee gehad,en ik was op mijn passen teruggekeerd  voor een whisky-on-the-rocks. Net voldoende geestrijk vocht om zo dadelijk lekker in te slapen,en toch niet zoveel om er straks weer uit te moeten.

 

Op dat ogenblik stopte een taxi voor het hotel,en de alerte portier haastte zich om met een geweldig regenscherm boven het hoofd de deuren van de wagen te openen. Een jongeman in rok stapte eerst uit,draaide zich om,en hielp een fel blozend vrouwtje in bruidsjurk uitstappen,waarbij ze alle moeite van de wereld deed om een ellenlange sleep uit de goot te houden. De taxivoerder haalde inmiddels de valiezen uit de koffer,haakte het bordje Just Married  los van de klink,en bracht alles de lobby binnen. De receptionist opende het deurtje van de balie,liep het paar breed glimlachend en met uitgestrekte armen tegemoet,wenste hen uitgebreid proficiat,verwees kordaat alle formaliteiten naar de volgende dag,en begeleidde hen naar de lift,waar hij hen een beetje plagerig een goede nachtrust wenste,hun eerste in de bruidssuite op de eerste verdieping. De liftjongen stapelde de valiezen achter in de lift,en de tocht naar het paradijs begon.

 

De heer met de grijze kuif had het tafereel met grote belangstelling gadegeslagen,keek op zijn uurwerk toen de lift vertrok,en mompelde iets van “een uurtje wachten”.Waarna hij  de barman teken deed zijn glas nog eens te vullen. Hij moest maar oppassen. Van té veel slaap je ook niet.

 

Het leek of hij mijn gedachten niet alleen had geraden,maar ook gehoord,want hij keek plots naar mij,nam zijn glas op en kwam naast mij zitten met de laattijdige vraag of hij niet stoorde. Hij zàt er toch al. Toen wees hij even naar zijn glas,en zei :”Het tweede is om wakker te blijven. Je weet nooit”.

 

-“Je weet nooit wat ?”,vroeg ik.

 

-“Of ze niet weer naar beneden komen”,antwoordde hij.”Het bruidspaar. Misschien komen ze nog wel nàvieren,wiet weet ?”.

 

-“Ze zullen boven genoeg te vieren hebben,opperde ik”Met het mandje fruit en de champagne en de gelukwensen van de directie. En met mekaar,natuurlijk”.

.

“Jàààà”,zei hij. De twijfel was hoorbaar.-“Maar soms komen ze toch nog naar beneden. En dan...ach,je weet nooit. Een uurtje wacht ik,langer niet”.

 

-“Kent u ze dan ?”vroeg ik.

 

-“Nee”,zei hij,-“maar die andere kende ik ook niet”.

 

-“Die andere ?”,vroeg ik weer.

 

Hij keek eens naar mij,dan weer naar zijn uurwerk,en haalde de schouders op.-”Om de tijd te doden”,zei hij,en hij keek  even naar het hoekje van de zoldering. Misschien om zijn herinneringen bij mekaar te zoeken. Of misschien zag hij het dààr,in dat hoekje,allemaal weer gebeuren.

 

                   -------------------------------------------------------------

 

-“Het is zowat dertig jaar geleden”,begon de grijze kuif,”en ik was dus nog een jonge kerel. Ach,de tijd was helemaal anders toen. Veel gezelliger dan nu. Ik weet het nog : in heel het hotel hier stond één TV,dààr boven het rek met de glazen. Over de barman zijn kop heen kon je kijken naar het kleine beeld. Zwart-wit nog,maar het wàs er al. Nu heeft iedereen TV op de kamer,en ze blijven boven kijken. Toen kwamen ze beneden voor de TV. Even maar,voor de schijn. Want het was meer een excuus om naar de bar te komen. Daarna vergaten ze de TV en kwamen de gesprekken los,en de bar zat vol tot sluitingstijd. Twee uur was dat toen. Nu is het even over elf en hier zitten we met ons beidjes. Daar heeft de televisie schuld aan.”.

 

Hij wierp^even een giftige blik in de richting van het toestel dat in de andere hoek van de bar stond,en er blijkbaar alleen nog als meubel fungeerde,en hij maakte een gebaar of hij een peukje weggooide.

 

-“Toen leerde je hier nog mensen kennen”;hernam hij.-“Je leerde de andere gasten kennen. Waar ze vandaan kwamen,en waar ze naartoe gingen.,en of ze voor zaken hier waren of voor de lol. Ik zat hier eens met een Arabier,die voor hem een whisky had staan,en als ik hem op zijn glas wijs,en met de vinger heen en weer schud,en “Feisal” zeg,en op mijn oog wijs om te beduiden dat zijn koning hem in de gaten hield,zegt hij :”Feisal è mort”. En die R rolde  hij als Edith Piaf,en die T  kwam er uit of hij een stuk van zijn tong beet..Maar ik verstond het,en de volgende dag stond het in de krant. Feisal was dood en zijn onderdaan dronk op zijn gezondheid ! En weet je wat hij er aan toevoegde ? In het Engels natuurlijk,mijn Arabisch was uitgeput. Dat Arabieren vier vrouwen mogen hebben en géén glaasje drinken,maar dat hij géén vrouw had en dus vier glaasjes mocht drinken. En hij deed het verdorie,ik heb ze geteld !

 

Afijn,zo’n dertig jaar geleden zit ik hier dus in de bar,ook rond elf uur ’s avonds,en er komt ook een pas getrouwd stel aan in bruidskleren,en zij naar de suite boven,net als dat koppel van daareven. Maar voor ze de lift is stappen zie ik de bruid in de richting van de bar kijken,en die zat goed vol,het was een vrijdag- of zaterdagavond,ik weet het niet meer,en er was in het hotel een conventie van architecten ,en die mannen gaan niet zo vroeg naar bed als ze eens losgelaten worden. Maar ja,niemand ging toen op hotel zo vroeg naar bed als nu. Om TV te kunnen kijken vanuit hun kussens,verdorie,een mens knoopt er geen touw aan vast.

 

Die avond dus. Wel,geen twintig minuten later komt dat pas getrouwde stel de bar binnen,en geen bruidskledij meer te zien.  Hij had een grijs jasje aan en een blauwe broek,en zij droeg een wit bloesje en een mini-rokje,die waren toen voor het eerst in de mode. En beide waren goed gevuld,dat moet ik zeggen ! Ik zie het nog voor me”. Hij staarde even dromerig naar het plafond,en schudde het beeld toen energiek van zich af.-“En de andere gasten kregen,die het stel hadden zien arriveren,kregen nu de gelegenheid om hen geluk te wensen en de bruid te zoenen. En de architecten stonden in een lange rij te dringen,laat ze los,die mannen,die houden van schoonheid in al haar vormen,ja. Kortom,het werd een gezellige boel. Er werd gedronken op het jonge paar,de ene toost na de andere,en het vrouwtje zag zo rood als een klaproos.

 

En als het twee uur slaat en de bar dicht gaat maakt iedereen zijn glas leeg,en we stromen naar de lift,en als de deur opengaat hoor ik een man zeggen : “We kunnen er allemaal in,dicht opeen is warm!”. En ik zie hem naar de bruid kijken,maar ik was hem vóór,ik duw hem de lift in,en ik er achter aan en keer me om. En het jonge stel stapt natuurlijk het laatste in,ze moesten maar naar de eerste verdieping en hadden het meeste haast,hoe zou je zelf zijn.

 

Als het bruidje de lift in komt,draait ze zich om en drukt zich natuurlijk  tegen mij aan om plaats te maken voor haar kersverse echtgenoot,ik voelde haar kontje tegen mijn buik. En als de bruidegom instapt  en zich ook omkeert,zie en voel ik haar in zijn bips knijpen,en ik hoor ze hem toefluisteren :”En is de jongeheer er klaar voor ?”

 

Nu,toen de liftdeur dicht ging bleek dat inderdaad het geval,want nét dat éne stukje kon er niet meer bij. !

 

’s Jonge,wat brulde die knaap ! Iedereen schrok zich rot. En je zal dan zien dat het net een vrouw is,die op zulke ogenblikken het hoofd koel houdt. Een der dames graait in haar handtas,haalt er een haarborstel uit,en steekt de steel kordaat tussen de liftdeuren,en die gaan weer open,en de bruidegom,die al lang van zijn stokje gegaan is,valt languit voorover ,pal op zijn buik en op de getroffen gebieden,als ik me zo mag uitdrukken.

 

En de bruid en ik keren hem op zijn rug,en iemand haalt een glas water,maar we krijgen hem niet bij kennis. En de receptionist belt een alarmnummer,en tien minuten later zitten de bruid en ik aan weerszijden van het slachtoffer in de ambulance. En nog tien minuten later ligt de ongelukkige onder de spots van de operatiezaal,en ik sta,met een bevend jong vrouwtje in m’n armen,op de gang te wachten.

 

En weer tien minuten later komt de dokter buiten en zegt tegen het vrouwtje dat ze gerust mag zijn. Er is niets stuk. Maar manlief moet een nachtje blijven voor verzorging,en hij zal een tijdje...wel eh...werkonbekwaam zijn,zal ik maar zeggen. Hij wordt naar een kamer gereden,ik heb hem op de gang even gezien. Hij was terug bij zijn positieven,maar hij zag witter dan het laken dat hem bedekte. Maar misschien was dat wel niet met het juiste waspoeder gewassen,nee. Het vrouwtje mocht even mee de kamer in,en ze vroeg me of ik asjeblieft even wou wachten.

 

Nu,ik installeer me dus op een stoel in de wachtkamer,en een half uurtje later komt het vrouwtje binnen,en vertelt me dat het zaakje goed verpakt is in een rekverband,want je kan zoiets niet anders verbinden,dat versta je wel,en er zit een lelijke deuk in het midden,maar die gaat er wel uit,dat is van de liftdeuren. En boven- en onderaan is het zaakje erg gezwollen en zo purper als de mijter van een kardinaal. Maar dat komt allemaal weer goed,en als we in de een taxi naar het hotel terugrijden maakt het vrouwtje zich nog het meeste zorgen om die echt knappe verpleegster,die zo handig met het zaakje van haar man omging. Nu ja,die kon moeilijk zijn been in de plaats inzwachtelen,dat begreep het vrouwtje ook wel.

 

En onderweg denk ik er aan dat de bar van het hotel dicht is en dat het vrouwtje wellicht behoefte heeft aan een hartversterkertje. En dat blijkt inderdaad het geval te zijn,en we vragen de taxichauffeur ons af te zetten aan een café,dat nog open was,een paar honderd meter van ons hotel af. Na de tweede whisky komt er weer wat kleur op haar wangen,en na de derde zegt ze :”Gelukkig dat er zo’n rekverband bestaat. Met zo’n knappe verpleegster,je weet nooit,stel je voor mocht hij na die liftdeuren ook nog in zijn verband knel raken”. En ze begint aarzelend te lachen,en ik ook,en tenslotte gieren wij het uit,wij met ons tweetjes daar in dat café,midden in de nacht.

 

Afijn,we wandelden tenslotte maar voort naar het hotel. En op dat uur kwamen de late vogels tussen de architecten ook naar kooi,en er stond weer behoorlijk wat volk op de lift te wachten. En als het onze beurt is aarzelt ze even,maar tenslotte stapt ze in,en ze kan er nog nét bij en ik ook. Maar een man leert zijn lesje van het ongeluk van anderen : zij keert zich om,maar ik niet,nee ! Niet met mijn schatkamer naar die deur,hoor !  Ik blijf er zo’n beetje met mijn rug tegenaan gedrukt staan  om een duwtje te kunnen opvangen als het moet.

 

En dat duwtje kómt precies op de plaats waar haar man zo zwaar getroffen is,en ik voel me rood worden,want ik kon het echt niet helpen. En ik zeg sorry,en ze kijkt me aan met blinkende oogjes,en ik denk “dat is van de whisky,niks aan de hand”. Maar dan fluistert ze me toe: “Frank had ook zo moeten gaan staan,,dan had ik zo wel gevoeld dat hij er óók klaar voor was”. En die tweede ook dééd het ! Dat was op mij bedoeld ! En gelijk hàd ze,overschot van gelijk !

 

                  ----------------------------------------------------------

 

De man schudde glimlachend zijn grijze kuif heen en weer,dronk zijn whisky leeg,maar sloeg mijn aanbod om er nog eentje te drinken beleefd af. Hij was er ook een die wakker ligt van té veel. Hij draaide het lege glas heen en weer in zijn vingers,keek me aan,en haalde de schouders op.

 

 

“Och”,zei hij,”ik mag dan al geen middeleeuwse graaf  zijn,maar ik kon toch moeilijk anders dan die nacht de honneurs waarnemen en het oude “jus primae noctis”,het recht op de eerste nacht uitoefenen. Het arme kind  had al pech genoeg gehad op haar trouwdag,ze had behoefte aan een beetje troost,en je moet er toch één goeie herinnering aan overhouden.

 

En dat hééft ze ! Want een paar jaar geleden zit ik hier weer eens aan de bar,en iemùand tikt me op de arm,en ik keer me om,en ik herken ze onmiddellijk.-“Dag Jim”,zegt ze,”hoe gaat het ?”—“Dag Yolanda”,zeg ik verrast,”en met jou ?”.En haar ogen tintelen weer. En ze keert zich om,en daar stond het slachtoffer van zoveel jaren terug,en hij had weer een grijze jas aan en een blauwe broek,maar duidelijk enkele maten groter nu. En nu ik er aan denk,zij had ook weer een witte bloes aan,maar bloesje kon je niet meer zeggen,nee.

 

-“Je kent Frank nog wel”,zegt ze.-“Frank,dit is de meneer die met jou en mij naar het hospitaal gereden is toen. Ik weet niet wat ik zonder hem die nacht had moeten doen “. Ze werd er niet rood onder,nee.

 

Ik kuch eens discreet,en Frank schudt me hartelijk de hand,en bedankt me uitvoerig. –“Wat een toeval dat we hier mekaar treffen” zegt Yolanda. Nu,dat was helemaal zo’n toeval niet. Ik ben hier na die fameuze nacht komen wonen,in een flatje zes hoog,en als de bruidssuite gereserveerd wordt weet ik het vlug,hoor ! En dan zit ik die avond in de bar,je weet maar nooit.Het hoeft niet altijd de lift te zijn of een ander ongeluk,er kan van alles gebeuren. De bruidegom die er van door gaat of zo. En die avond wàs de suite gereserveerd. Maar wat blijkt ? Het was voor hén ! Voor Frank en Yolanda,ja ! Ze waren vijfentwintig jaar getrouwd,en ze kwamen hun huwelijksnacht over doen,maar een tikje ànders,hoopten ze. En we hebben met ons drietjes nog een tijdje nagekaart,en hartelijk gelachen. Yolanda heeft met geen woord gezinspeeld op wat er tussen ons voorgevallen was,en ik natuurlijk ook niet. Je bent gentleman of je bent het niet. Maar die ogen ! En ik ben er zeker van dat het die keer niet van de whisky was,want ze dronk plat water,met die omvang van haar.

 

En als de bar om twee uur sluit,en ik in de richting van de lift stap,drukt Frank me de hand,en Yolanda geeft me een dikke pakkerd,en ze zegt :”Hou je haaks,Jim,maar wij gaan langs de trap. Frank heeft liftvrees,al hoeft dat niet meer met zijn buikje nu !”.En ze lacht klaterend en wég waren ze,en ik heb ze nooit meer gezien”.

 

De man keek op zijn uurwerk,en bromde ;”Het wordt weer niks vandaag. Die komen niet meer naar beneden. Tja,het is feitelijk ook nooit meer gebeurd,maar je weet nooit,nee. Je weet maar nooit.”. Hij liet zich van zijn krukje zakken,en keek nog eens donker naar de andere hoek van de bar.

 

-“De televisie heeft veel kapot gemaakt” zei hij nog. En hij stapte naar de lift die hem eens,lang geleden,heel gelukkig had gemaakt.

05.07.2021

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(Ik dank dit negende verhaal aan Joske de Leugenaar. Als hij gelogen heeft,ik ook. Maar in het vruchtbare fruitdorp tussen grootstad en Kempen zijn er wellicht nóg mensen,die Keulle op zijn paaltje hebben zien zitten. Het personage is authentiek,evenals Mie,die in levende lijve het fietsongelukje meemaakte,dat ik beschreven heb.)

 

HIJGEND van inspanning,het zweet op de slapen en de handen stevig rond de leuning van de toog geklemd,klom het mannetje ,dat naast mij in café “Klein verzet” zat ,achter de renners aan de Tourmalet op. Ik zag hem zelfs één keer de knieën beurtelings opheffen en krachtig neerduwen alsof er aan zijn barkrukje werkelijk pedalen stonden. Het was duidelijk een meelevertje,dat kleine, tengere kereltje met een krans van roodgrijze haren rond een kale kruin. Zijn blik was op het TV-scherm vast geschroefd,en als hij zijn glas van de toog greep deed hij dat met de rukkerige bewegingen waarmee een renner zijn drinkbus hanteert. Ik verwachtte elk ogenblik dat hij het lege glas in een hoek zou kieperen. Weeral honderd gram lichter.

 

Pas toen de rit ten einde was,en een Spanjaard gewonnen had,kwam hij tot rust. Hij haalde een zakdoek te voorschijn,wiste het zweet van zijn voorhoofd en kruin,en stak toen een beschuldigende vinger uit naar het scherm,waar Michel  Wuyts geduldig zat te wachten op de aankomst van de eerste Belg.

 

-“Ze kunnen het niet meer”,zei het kereltje.”Rond de kerktoren rijden,ja,honderdvijftig kilometer voor veel geld,dat wél,ja. Maar de Tour...”,en hij gooide het Belgische rennerscorps over zijn schouder het café in.-“In de tijd van Lepe Peer zou het niet waar geweest zijn. Als Lepe Peer zei dat hij op de Tourmalet de Ronde zou winnen,dan dééd hij dat. In ’36 nog. En in ’37 was het weer zo ver,en dan hebben de supporters van Lapdebie hem er met stenen uitgekogeld. Maar in ’39  stond hij er weer ! En de Brusselaar dan ? Die pakte op de Tourmalet in ’69 zeven minuten,en ze hebben hem nooit meer teruggepakt !”.

 

Ik knikte. Het kereltje had gelijk. De tijd van Sylveer Maes,die Roger Lapébie klein kreeg,en Eddy Merckx was voorbij,we hadden geen ronderenners meer. Ik wenkte de waard en liet onze glazen bijvullen. Het was een zware rit geweest.

 

-“Toch hebben we een jaar of twintig terug bij ons in ’t dorp een renner gehad,die het had kunnen worden”,hernam het kereltje,en hij stak zijn glas even in mijn richting voor hij het tot op de bodem leegdronk. Hij moest even naar adem happen. –“De haas noemden wij hem,omdat hij zo rap was. Maar hij heette Karel. Keulle,zeggen ze bij ons in Werveldonk. Daar woonde ik vroeger. Boven Schoonbeek,ja. Nu woon ik hier achter,op het plein,bij mijn dochter,op het vierde. En ik mag er niet naar de Tour kijken,daar kan ze niet tegen”. Hij gooide het hele vrouwelijk geslacht over zijn schouder op een hoopje bij de Belgische renners.-“Vrouwen”,zei hij,”vrouwen...Daar is Keulle de Haas ook aan kapot gegaan. En hij had het kunnen worden,daar ben ik zeker van. Maar wat die allemaal uitgehaald heeft ! Als ik moest spreken...”.

 

Ik liet zijn glas bijvullen,en hij spràk.

 

 

                             ----------------------------------------------------------

 

-“Keulle”,begon het kereltje”was de zoon van een herbergier,zoals zoveel renners. Maar de meeste ouders beginnen pas een café als hun zoon al renner is,kwestie van op die manier een centje mee te graaien. Keulle’s vader was evenwel de vierde of vijfde in rij,herbergiers van vader op zoon. Hij was bovendien een fietsenmaker. In een dorp als Werveldonk gaan de mensen in de week niet zoveel op café,daar is geen tijd  en geen geld voor. En als je alleen van de zaterdagavond en de zondag na de hoogmis moet leven...Nee,Keulle’s vader had zijn werkplaats naast de herberg,en als Keulle het in zijn kop gekregen heeft om te gaan koersen,dan kwam dat eerder door die werkplaats dan door het café. Keulle werkte van zijn veertien mee,en als hij achttien was mocht vader gerust achter zijn toog blijven. Keulle kon de herstellingen in zijn eentje wel af,en de fiets had voor hem geen enkel geheim meer. En in de werkplaats,niet in het café,hing hij zijn trofeeën tegen de muur. De palmen en bekers,die hij bij de nieuwelingen behaalde. En later bij de amateurs. Ja,hij was een van de beste van het land. En als iemand hem vroeg waarom hij die palmen niet in het café tegen de muur hing,antwoordde hij ;” Daar hang ik mijn andere bloemetjes tegen,maar die kan ik alleen maar zien,niemand anders”. En daarmee doelde Keulle natuurlijk op zijn vele veroveringen bij het vrouwvolk van Werveldonk en omgeving.

 

Want Keulle was een knappe kerel,hoor ! Een reus van een vent,op zijn achttien al. En zoals ze bij ons zeggen,hij was welgeschapen ook. Als er op zaterdagavond,of op zondag,of met de kermis veel volk in het café was,en het enige toilet op de koer doorlopend bezet,dan trok Keulle,als hij ook even moest,de voordeur open en ging aan de overkant tegen de haag van de pastoor zitten. Ook al omdat hij het met de pastoor voortdurend aan de stok had,maar dat is een andere geschiedenis. En als hij daar op zijn hurken zat lachten de mensen en zegden :”Keulle zit weer op zijn paaltje !”.Want daar leek het op,meneer. Keulle’s jongste broertje reikte zowaar tot op de grond. Het is eens gebeurd dat een paar meisjes uit een dorp verder ’s avonds nog te voet naar huis wilden,en dat Keulle zei ;’Kom,ik breng jullie op de fiets thuis”. En ééntje kroop schrijlings op de bagagedrager,en Keulle tilde het tweede op de bovenste stang van zijn kader. En pas toen hij de meisjes voor hun deur afzette,merkten ze dat hij op een damesfiets reed. Je moet niet vragen...

 

En wat hebben de snotjongens van Werveldonk hem eens geflikt ? Die hadden op Keulle’s favoriete plekje tegen de haag van de pastorij een mussenklem gezet. En die avond moest Keulle natuurlijk gaan hurken. En toen hij in het donker onwetend de klem beroerde met,nu ja,je weet wel,sloeg die dicht. Jij en ik zouden uit hurkstand meters hoog gesprongen hebben en gebruld hebben van de pijn. Keulle niet. Die keek eens omlaag,trok zijn broek voorlopig weer op,wandelde het café binnen,liet ze weer zakken,en zei :”Kijk nu eens wat voor rare vogel die snotneuzen gevangen hebben !”. Zo was Keulle,en hij hield er zelfs geen blauw plekje aan over.

 

Maar het stérkste verhaal,dat nu nog in Werveldonk wordt verteld,is wat Keulle eens heeft voor gehad met Mie de Otter,en dat gebeurde niet in het café,maar in de werkplaats.

 

Mie de Otter was een vrouw van rond de veertig,die in het hele dorp bekend stond om haar twee zwakheden,de drank en de mannen. Daar hoeft niet veel uitleg bij. Mie,die scheel zag--vandaar haar bijnaam,hoewel ik nooit een schele otter gezien heb--Mie dus was doorlopend een beetje over haar theewater. Nu weet ik wel dat drank remmend werkt op de potentie,maar bij Mie was daar niks van te merken,integendeel. Want hoe meer ze binnengoot,hoe minder haar remmen werkten,bij manier van spreken. In zoverre dat ze het dragen van bepaalde kledingsstukken ,zoals slipjes bijvoorbeeld,had afgeschaft omdat die alleen maar hinderlijk werkten bij het beoefenen van haar hobby. Dat is haar eens héél zuur opgebroken,en niet met de veldwachter,nee,die had geen zin om àlle dagen een proces-verbaal op te stellen tegen Mie,want dat had hij best gekund. Maar het was een brave mens,en hij kneep een oogje dicht,en soms alle twee als hij met één nog te veel zag. Nee,Mie heeft eens veel last gehad met haar fiets,en daar had haar slipje,of liever de afwezigheid er van,alles mee te maken.

 

Op een keer werkten haar remmen niet,die van haar fiets dan deze keer. En ze brengt hem naar de werkplaats van Keulle. En in afwachting van de herstelling gaat ze het café binnen om daar al vast brandstof op te doen. Want al had haar fiets daar geen behoefte aan,zij wel. Een achtcylinder kon daar niet aan tippen. Met als gevolg dat ze flink in de olie was toen ze haar fiets weer ging ophalen.En nadat ze aan Keulle gezegd had van “het daar binnen maar op de lei  te zetten”,kroop ze op haar fiets,trapte er flink op los,schoof tien meter verder van haar pedaals,en belandde met  haar intimiteit vlak op haar kamwiel. Waar geen kettingkast rond zat,het was een oud vehikel. En als Mie de Otter weer wil rechtkrabbelen,merkt ze dat het niet kan. Want ze zat,hoe zal ik het zeggen,met haar begroeiing stevig in de ketting vast. En omdat ze geen andere oplossing ziet,begint ze te roepen. Op Keulle natuurlijk. En die komt aangelopen,ziet Mie daar zitten,en zijn eerste impuls is natuurlijk Mie recht te helpen. Maar als hij gewaar wordt dat de fiets mee omhoog komt,en Mie hoort brullen,laat hij ze vlug terug zakken. En hij krabt in zijn haar,want zo’n akkefietje heeft hij nog niet voor gehad.

 

Afijn,Keulle was niet voor niets een goeie fietsenmaker,en op z’n achttien weet hij ook al heel goed hoe een vrouw gebouwd is,hij heeft onderhand al figuurlijke bloemetjes genoeg tegen de muur van het café hangen. En dus haalt hij een moersleutel en maakt het achterwiel los. En als dat tegen de straatstenen ligt zet hij een blok hout onder de achtervork,anders zakt Mie nog verder onderuit,en ze brult nu al als een bezetene. En er staan  al enkele dorpelingen op te kijken,hoe gaat dat. En als Keulle naar het kamwiel tast,en daarvoor natuurlijk onder Mie’s rok moet grijpen,krijgt hij heel wat te horen,dat kun je denken. Maar Keulle was een vakman. Als het om de fiets gaat toch,ik ben er zeker van dat hij voor de rest geen belangstelling had. Hij kon er aan elke vinger tien krijgen,zeg nu zelf,wat zou zo’n jonge kerel bij een wijf als Mie de Otter gaan zoeken ? Maar je weet hoe de mensen zijn. Er is wat afgelachen om Keulle en zijn ketting,die dag !

 

Maar hij kréég ze er af,die ketting. Blindelings,op de tast. En Mie kon eindelijk recht staan. Mét die ketting natuurlijk,maar die was dan toch niet zo zwaar als die hele fiets,en Mie is aan de arm van de altijd galante Keulle ,met gespreide benen en rammelende ketting,naar binnen gesukkeld,en daar heeft ze zich neergelaten op de stoel,die Keulle voor haar uit het café gehaald had.

 

En dan zegt Keulle :-“Ik zal de dokter halen”. En dat was natuurlijk toch wel op rekening van zijn jonge leeftijd te schrijven,denk ik. Want Mie loenst eens naar hem,en snauwt ;”De dokter ? De coiffeur zeker !”.En daar ben ik dan aan te pas gekomen,ja. Want ik was de enige kapper van Werveldonk in die tijd.  Er is tegen mijn pensioen aan een tweede bijgekomen,maar daar hebben we het nu niet over.

 

En ik was net begonnen een klant te knippen als Keulle komt binnenvallen.-“Jaak”,zegt hij,want zo heet ik,Rappe Jaak noemden ze mij in Werveldonk omdat ik binnen het kwartier een klant kon scheren en knippen,-“Jaak,direct meekomen”. En nee,er was geen tijd om die klant eerst af te werken. Dus begreep ik dat er iets bijzonders aan de hand was,ik dacht aan een overledene scheren ,daar moet je ook rap bij zijn. En ik verontschuldig me bij mijn klant,scharrel mijn gerief bijeen,en als ik in de werkplaats kom zie ik het lijk zitten. En ik lach nog :”Knippen of scheren ?”. Maar als Mie de Otter haar rok optilt,en ik haar,nu ja,haar baardje zal ik maar zeggen van dichtbij bekijk,zie ik dat de ketting veel te dicht tegen de huid zit om te kunnen knippen. En als ik zeg :”Daar krijg ik mijn schaar niet tussen”,zegt Mie giftig ;”De rest wel,zeker ?” En al was ik op mijn teen getrapt,ik vraag een kommetje warm water,grijp mijn kwast en mijn scheerzeep,en twee minuten later was Mie van haar ketting verlost. Envan haar baardje ook,ja.

 

En als ze overeind komt,en Keulle van pure opluchting in een daverende lach schiet,grijpt Mie de ketting,slingert die naar Keulle z’n kop,en de ketting draait zich netjes twee keer rond zijn  nek,en precies onder zijn kin zit een pluk zwarte haren als een vlinderdasje op zijn hemd.

 

En dat is de enige wielertrofee die hij ooit in het café tegen de muur gehangen heeft !

 

                           -------------------------------------------------

 

Het kereltje lachte hinnikend,een paardenlachje,en greep zijn glas beet. Het rukkerige van tijdens de klim naar de Tourmalet was er niet meer bij. Hij dronk nu rustig,als een renner die op het podium staat en een blikje cola aangereikt krijgt. Ik bestelde nog twee pintjes,en hij wierp weer een hand over zijn schouder. Mie de Otter belandde bij de andere vrouwen en de Belgische renners tussen de tafeltjes achter ons.

 

-“Maar ik moet zeggen,Keulle wàs een goede renner”,vervolgde de kapper van Werveldonk zijn verhaal.”En zonder die Ronde van Italië zou hij het ver geschopt hebben,zeker weten !.

 

Maar ja,dat jaar had Keulle voor het eerst een Italiaanse sponsor,en die wou hem in de Giro voor amateurs,zeker nadat hij een rit gewonnen had in de Ronde van België. En dus trok Keulle naar ginder. En ze waren nog maar een paar ritten ver,of we lezen zijn naam in de krant tussen de opgevers. Zo maar ! Ergens stond in het verslag dat hij had opgegeven wegens darmstoornissen. Onze Keulle en darmstoornissen ! Hij had er anders nooit last van gehad,vraag het maar eens aan de pastoor,die had de bewijzen dikwijls genoeg tegen zijn haag zien liggen. We dachten daar zo het onze van. En dat beterde niet toen Keulle gewoon niet terug naar huis kwam ! Natuurlijk heeft zijn vader achter de toog van zijn café uitleg moeten geven. Maar die zei alleen maar dat Keulle ginder een zaakje gedaan had. Hij had een oude boer uitgekocht en was druiventeler geworden. Wijnboer,ja ! En een paar maanden later is de herberg enkele dagen gesloten gebleven. Keulle’s vader was naar Italië,en toen hij terug was wist die te vertellen dat Keulle ginder getrouwd was. En Werveldonk heeft hem nooit teruggezien.

 

Maar ik wél,ja.

 

Want verleden jaar,nee,twee jaar geleden trek ik met mijn dochter en haar man en mijn kleinzoon met de caravan op verlof naar het Garda-meer. En we hebben daar best een gezellige tijd gehad. Met veel zon en zwemmen,en de Bardolino was er lekker,ja. En op een dag komt mijn kleinzoon aan mijn oren staan zagen. Of Bompa met hem geen eindje wou gaan fietsen. Naast de camping had hij een fietsenverhuurder ontdekt,en de jongen wou zo graag eens een berg oprijden. Nu ben ik natuurlijk niet meer van de jongste,maar met een goede fiets en een versnelling of tien zie ik tegen die molshopen rond het Garda-meer niet op,hoor ! Dus wandel ik met een pak lires en met mijn kleinzoon naar die fietsenzaak,een stalling eigenlijk met een kleine werkplaats er naast,en als we er binnen komen staat er een man in overall me vragend aan te kijken,en ik zeg tegen mijn kleinzoon :”Nu Jan,zeg jij het maar hoor,ik ken geen Italiaans”. En die man lacht eens en zegt :”Jaak,zeg het maar in ’t Vlaams,ik versta het nog wel”. En ik kijk eens goed in ’t wit van zijn ogen,en daar stond Keulle de Haas,ja !

 

Tja,was me dat verschieten ! Il zeg :”Keulle,verdorie,wat doe jij hier ? En de wijngaard ?”-“Jaak”,zegt hij,”dat is een lang verhaal. Ga nu maar eerst eens lekker langs het meer peddelen. Zie je ginder dat terrasje ? De Romagna,juist. Wel,daar ga ik na sluiting een glas drinken. Als je zin hebt...”.

 

En of ik zin had ! Diezelfde avond zitten Keulle en ik met onze benen onder tafel op het verlichte terras,en die keer dronk ik geen Bardolino,nee. Een halve liter Löwenbrau,een mezzo zeggen ze ginder,met een mooi kraagje er op. En Keulle dronk hetzelfde. Die had thuis wijn genoeg en misschien had hij heimwee naar het bier dat zijn vader tapte.

 

En hij is aan het vertellen gegaan. En het was allemaal de schuld van het paaltje,ja ! Maar daar hoort een woord uitleg bij,als je nooit zelf gekoerst hebt toch. En ik heb het uit de bek van het paard zélf.

 

Wel,vroeger,kort vóór en na de oorlog,als een renner in koers moést,je weet wel,dan liet die zich uit het peleton zakken,en van op de fiets...,jawel. Er waren toen nog geen TV-cameras en drommen volgers,dus dat kon. Maar toen er een paar na hun boodschap de aansluiting gemist hadden,omdat net op dat ogenblik hun concurrenten gaan jagen waren,keerden ze het zaakje om. Ze demarreerden,staken hun hand omhoog ten teken dat het niet menens was,maar dat hun nood hoog was,en het stel achter hen wachtte rustig af. Dat ging ook weer mis omdat het handje soms omhoog ging als de man niet moest stoppen,en die was dan foetsie,en rappe jongens die hem weer konden grijpen.

 

En zo is dan de sanitaire stop gekomen. De renners legden het zaakje min of meer stil,en iedereen de pot op,samen uit samen thuis. Een regeling die alle moeilijkheden moest vermijden.

 

Behalve die van Keulle de Haas natuurlijk.

 

Want toen in die fameuze rit van de Ronde van Italië voor amateurs de renners een stop inlasten,duikelde Keulle met de anderen een wijngaard in. En is hij vérder gelopen dan de anderen ? Hij wist het niet.. Maar het feit was dat hij “op zijn paaltje zat” toen hij achter zich een geluid hoorde. Hij dacht eerst nog dat het de echo was,maar de bergen waren te ver weg. En toen hij zich omkeerde zag hij het sierlijk gevormde achterwerk van een boerinnetje,dat aan het  wieden was geweest en het niet nodig had gevonden om even terug naar de boerderij te lopen. En het boerinnetje zag hém. En toen het peleton al lang terug vertrokken was lag Keulle’s fiets eenzaam in de greppel langs de baan. En als de krant schreef dat hij had opgegeven wegens darmstoornissen was dat dus niet helemààl fout.”.

 

-“En hij is met het boerinnetje getrouwd en heeft de wijngaard overgenomen”,zei ik.

 

-“Juist”,zei het kereltje,”maar dat trouwen is nà de wijngaard gekomen. En toen vroeg ik hem wat hij daar in die fietsenzaak naast de camping kwam doen. –“Wel”,zei Keulle,”ik heb een paar jongens lopen,de jongste is twaalf. En in de verlofperiode is het toch maar wachten op de oogst. Dan kunnen Ottavia en de jongens het werk wel aan. Het is hier trouwens maar een half uurtje vandaan. En dan hou ik hier het zaakje open. Het brengt een aardige cent op. Maar daar doe ik het niet voor. Ik doe het,nu ja,om iets goed te maken”.Hij keek me aan.-“Tegenover de fiets” zei hij,en ik zag verdorie dat hij het moeilijk had.

 

En toen het verlof voorbij was,en we de camping verlieten,ben ik nog even goeie dag gaan zeggen. En weet je wat hij me nariep ?-“Breng volgend jaar Mie de Otter mee”,riep hij,”ik heb fietsen genoeg zonder kettingkast. En als jij dan in de buurt bent met je kwast en je scheerzeep...”. En hij stond dubbel geplooid van het lachen toen we wegreden.

 

                    ----------------------------------------------------------

 

Het kereltje hinnikte weer,en dronk zijn glas leeg. Toen werd hij plots ernstig.

 

-“Weet je”zei hij,”ik heb tijdens de terugreis zitten piekeren. Er was in heel die fietsenstalling en die werkplaats geen toilet te bekennen. Maar er was een bos aan de overkant. Zou hij in het bos...?”

 

Ik knikte. Ik dacht van wel. Het gebeurt meer,in Italië.

 

-“Dan moet Ottavia maar oppassen” zei hij.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(Dit achtste verhaal  is bijna helemaal echt gebeurd. Alleen : de man die op de beschreven manier het geluk (?) om soldaat te worden ontsnappen zag,is nooit met Schuppen Dam’ getrouwd. Het zou ook moeilijk geweest zijn,want de strenge dame in het militair hospitaal van Berchem was een non...Ze wist hem als afscheid een paternoster te verkopen.En kwaad heeft het hem zeker niet gedaan,want het gebrek waarvoor hij werd afgekeurd heeft hem nooit gehinderd...)                     

 

Het was heerlijk fietsen onder het bladerdak,en het wat hobbelige fietspad van de brede laan met de tramsporen kon mijn plezier niet bederven. Dacht ik. Want het onmiskenbare gesis van een leeglopende band zorgde er voor dat het gehobbel plots veel sterker werd en het zadel van mijn fiets mijn arm zitvlak begon te martelen. Ik stapte af,en prees me nog gelukkig dat ik na een lange rit door velden en weiden uiteindelijk plat reed in wat de wet een bebouwde kom noemt,zodat er waarschijnlijk wel bijstand te vinden was.Want op het vlak van techniek ben ik een kluns,al is het maar voor een lekke fietband.

 

De bijstand was erg vlug,want mijn geluksfee,die altijd opdaagt als ik een ongelukje heb,had er voor gezorgd dat ik precies voor het zonovergoten terras van café "Klaveren Zeven" stond,en dat er bovendien een paar jonge kerels zaten,die duidelijk van aanpakken wisten.Hun blote bovenlijven logen er niet om.Binnen de minuut was de schuldige duimspijker verwijderd.

 

-"Als je nu even een koffie of zo drinkt,meneer,dan plakken we dat wel dicht",zei een blonde jongeman,en hij wees naar zijn motorfiets die naast het windscherm stond,en waar ongetwijfeld het nodige voorradig was.Eén ogenblik kwam in mij het onwaardige idee op dat de jongeren de duimspijkers zélf gestrooid hadden op instigatie van de cafébaas,die zo zijn omzet wilde opvijzelen,maar ik schudde dat van me af,en stapte het café binnen.Het terras was me te warm,zelfs om te zien werken.

 

In het café daarentegen was het lekker koel,en voor een zondagmiddag ook vrij rustig.Met alleen maar een stelletje van vier vijftigers,die zaten te kaarten.En een zestigplusser,die aan de toog een meerschuimen pijp met amberen steel zat te roken.Zo zag je er niet veel meer. Meerschuimen pijpen, bedoel ik.Zestigplussers zijn er volgens de minister van Pensioenen veel te veel.Vergrijzing noemen ze dat,het grote gevaar.Andere kleuren zijn dat,naar het schijnt,veel minder.

 

Ik zette me naast de meerschuimen pijp aan de toog,en besloot dat het geen weer was voor een koffie.Een stevige 33-er leek me een beter idee. En het frisse jonge ding achter de toog greep hoog op het rek achter haar naar een grote pint.Ze had een paardenstaartje en kuiltjes in haar wangen,en haar volle bruine billen staken uit wat men hotpants noemt,al zal die hot wel figuurlijk bedoeld zijn. Hoewel,met het kacheltje vlakbij...Eén ogenblik meende ik warempel dat ik daar ergens rook ontwaarde,maar toen in het dunne sliertje volgde kwam ik bij de meerschuimen pijp uit.

 

Ik nam een fikse slok van het goudgele brouwsel,en keerde me om naar de kaarters.Niet dat ik er wat van kende.Sinds ze me bij een miserie gepakt hadden met de ruiten twee,die ik zélf bij het opgaan uitgekomen had,was ik er wijselijk mee gestopt. Maar terwijl buiten de jongens mijn band oplapten,waren de kaarters mijn enig vertier,buiten de billen van het paardenstaartje dan. Zo dacht ik,maar ik dwaalde. Want de man met de pijp zou de show stelen.

 

-"Naai",zei een van de kaarters,-"je moet zo rap ginne general willen speulen.Daar zit je nouw weer met draai wijven op ouw kot".Ik spitste de oren om de klanken thuis te brengen,maar de pijp was me voor.

 

-"Van boven Kapellen,meneer",zei hij."Zo van tegen de grens. Daar doen ze niks dan bokkenjagen".

 

-"Bokken jagen ?",vroeg ik,die bij het kaarten bokken schoot zonder er op te jagen.

 

-"Hartenjagen",antwoordde de pijp-"Maar niet zoals ze dat hier gewoonlijk spelen,meneer.Dat flauw gedoe met alleen schuppen dam' en de 13 harten. Nee,naar die 26 arme puntjes spelen die mannen niet.Toch niet voor een luizige tien cent per punt,zeker.Die zijn ginder van vroeger met al dat gesmokkel veel meer geld gewoon.Dus hebben ze er de drie andere dames bijgepakt. Naar 64 punten spelen die gasten. Als ge dan een general speelt,dat is àlles halen,hé,dan trekt ge van de andere drie elk zes euro en veertig cent. Maar Naai daar--sorry,meneer,hij heet in feite René,maar ginder zeggen ze Naai--Naai daar,die riskeert te veel .Nu heeft hij met zijn mislukte general weer bijna 60 punten aan zijn broek,dat is zes euro aan elk van de drie,ja wadde !Daar kan je al een pintje méér van drinken.Ik denk dat ik ook eens een 33-er ga pakken,die zijn zo rap niet leeg".En hij keek schuin omhoog naar het rek achter de toog. Dus bestelde ik er twee,en we hadden twee keer een zicht op de hotpants en de billen.

 

-"Die mannen van tegen de grens zijn anders straffe kaarters,meneer",hernam de pijp,en hij smeerde zijn keel met een stevige teug.-"En drinkers ook. Ooit al eens naar de koers van Putte-Kapellen geweest,meneer ? Ik één keer. Drie dagen later thuisgekomen.En daar heeft het gestonken,dat kan ik je verzekeren.  Mijn halve trouwboek is geen kwaaie,maar die keer...".En hij schudde het hoofd in pijnlijke herinnering. De rook van zijn pijp ging mee heen en weer als het wierookvat van een pastoor.

 

-"En tegen drie van die mannen heb ik het eens moeten opnemen,meneer. In het bokkenjagen nog wel. En daar was ook een Naai bij. Ik kon het natuurlijk niet halen. Maar wie puurde er uiteindelijk profijt uit ? Niet die mannen,meneer,maar ik ! Twee jaar van mijn leven gespaard ! Wie lest lacht,best lacht zeg ik maar".

 

Ik moet er niet al te snugger uitgezien hebben.-"Twee jaar van uw leven ?",vroeg ik,-"kan je dat met kaarten ook al winnen ?".

 

De pijp blies een wolk rook uit,dronk zijn grote pint half leeg,verschoof zijn stoel een beetje,wenkte me wat dichter,en stak van wal.

 

                     ****   ****   ****

 

 

-"Ik moest soldaat worden",vertelde de pijp,-"en dat was voor twee jaar in mijn tijd. Toen werden de Russen nog alle dagen verwacht. En ik was bakkerszoon,hielp mijn vader in de zaak. Zes nachten op zeven aan de oven. Je ziet van hier hoe mijn ouders over het leger dachten. Een gast aannemen in mijn plaats ? Dat zou een dure grap worden. Nee,ze waren er niet voor te vinden. Nu werd er overal wat gefluisterd over jongens die er van af geraakt waren met centen,je weet hoe dat gaat. Maar daar was bij ons geen sprake van .Onze zuurverdiende centjes naar een sabelsleper dragen,zeker,geen haar op het hoofd van mijn vader dat er aan dacht. Ten andere,hij kende niemand  Zo gaat dat met gewone mensen.

 

En eerlijk gezegd : ik had er ook geen zin in om bij de troep te gaan .Al had ik een zware stiel,een hercuul was ik niet,en bij de troep staan er je toch altijd een hoop lastige dingen te doen. Neem alleen maar die gymnastiek,daar was ik als de dood voor. Op school ben ik nooit over de bok geraakt,en aan het rek kreeg ik duizelingen. Hoogtevrees,meneer,je kan niet geloven hoe erg ik het te pakken heb. Zie me hier nu zitten,op mijn tabouretje. Aan de hoge kant,niet ? Wel,ik heb eerst aan dat tafeltje daar een paar pinten moeten drinken om hier op te geraken,en vooral om er niet af te vallen van duizeligheid. Als ik een paar pintjes in mijn graat heb betert dat. Maar zie je me al soldaat zijn met twee jaar lang een stuk in mijn kraag ? Ze zouden het rap gezien of geroken hebben,de boeffers.

 

En dus ben ik naar de keuring in Mechelen gegaan met een ouwe breukband van mijn vader rond mijn lies. Ze hadden ons verteld dat die doktoren daar niet veel tijd verdoen aan één enkele NIM. Want dat was ik,meneer,een Niet In dienst gestelde Milicien. En zo zijn er per dag zovèèl te keuren dat ze bij 't minste dat er scheelt naar het militair hospitaal gestuurd worden. Dat was mijn enige kans,meneer,als ik daar geraakte,God weet wat ze misschien zouden vinden En daarom ik met die breukband naar de eerste keuring. En het pakte,meneer,ik heb hem zelfs niet moeten afdoen. Die dokter keek eens naar die band,schreef iets op,en het was aan de volgende.

 

Zo kwam ik een maand later in het Militair Hospitaal terecht,het is afgebroken nu. En diezelfde morgen al brengen ze me naar een soort martelkamer met allemaal machines in,en ik moet op een tafel gaan liggen,en een soldaat met een witte jas boven zijn kaki broek,dat zal wel een dokter geweest zijn,zeker,en officier,begint me daar van alle kanten op mijn buik te duwen,en als hij daarmee klaar is,kijkt hij me in 't wit van mijn ogen,en zegt -"Ze zijn daar in Mechelen zot geworden,zeker ?".Nu,meneer,daar durfde ik me niet over uitspreken,ik ben per slot van rekening geen psychiater,niet ? -"Liesbreuk,waar halen ze het ?",zei hij beslist.-"En toch...",zei hij,en hij schudde weifelend zijn zware kop,"en toch...enfin,we zullen wel zien".

 

En ik werd weggebracht,naar een andere vleugel. Ik kwam terecht in een zaaltje met vier bedden En drie daar van waren bezet. Twee jongens zaten op hun bed,en de derde aan een klein tafeltje. En het vierde bed werd het mijne. Dat vertelde de verpleegster me.Ik moest al mij burgerkleren uit doen,en ik kreeg militair ondergoed en een militaire pyama,een blauwe,dat weet ik nog,en drie maten te groot. Daarmee leek ik nu in alle onderdelen op de drie anderen. En aan het voeteneinde van mijn bed kreeg ik een bord met NIM er op en mijn naam.Toen ik zo van alles voorzien was,bracht de verpleegster me naar een kantoortje Daar mocht ik op een stoel gaan zitten,terwijl zij van een rek een grote bokaal pakte,en me dan recht in de ogen keek. Dat konden ze daar blijkbaar allemaal.

 

Maar die ogen waren toch anders,meneer. Ik kreeg er warempel een droge keel van.Twee zwarte karbonkels,die tot in het putteke van mijn ziel brandden,en er een hoopje smeulende as achterlieten. En rozige kaken er onder. Rond van wezen,zou boer Charel zeggen. En er boven een oerwoud van pikzwarte haren,zoals voorgeschreven bijeengeperst onder een wit mutsje,waaruit hele slierten ontsnapten. En de nodige welvingen waren overvloedig aanwezig,ja. Ik werd waarachtig te laat gewaar dat ze iets gezegd had,maar verstaan had ik het niet.

 

Toen ik beleefd :-"Pardon" zei,zuchtte ze diep en begon opnieuw. Ik denk dat ze het gewoon was.

 

-"Je blijft hier 24 uur",zei ze.-"Nuchter. Dat wil zeggen,géén eten. En alleen plassen in deze bokaal hier,niet op het WC. Veel water drinken,we hebben een liter nodig". En ik kreeg mijn bokaal mee.

Daarmee begon een hoogst ongezellige dag. Als je jong bent is een regime van water en brood erg,meneer,en hier pakten ze je nog het brood af. Goddomme,wat was ik weer begonnen ! Met mijn bokaal naast me en de karaf water op het nachtkastje kroop ik in mijn bed. En het was zelfs nog geen middag geweest.Het uren tellen begon.

 

-"Een kaartje speulen,jong ?",zei plots een stem naast mijn bed". Daar stond de jongen,die aan het tafeltje gezeten had."Ik heet Naai",zei hij,"en daar zitten de Gille en de Warre.Die zijn van Stabroek,ik ben van Putte,aan de grens. Nouw zijn we met z'n vieren. Kunnen we toch even goed een kaartje speulen als hier ons kast op te vreten,hé".

 

Hij had natuurlijk gelijk.-"Ik kan het niet zo goed",pruttelde ik tegen". Zeker niet wiezen of zo,twee tegen twee,dan krijg ik altijd naar mijn voeten".

 

-"Niks van aantrekken,makker",zei Naai,-"bij ons is het ieder voor zich. Bokkenjagen".Er gleed een schaduw over zijn gezicht.-"Alleen spijtig dat we niet voor centen mogen speulen,hier. En voor stekskes ook al niet,die hebben we moeten afgeven,met onze toebak.".Dat was nieuw voor me : ik had geen van beide meegehad.-"Maar we vinden er wel wat op",zei Naai,en hij ging me voor naar het tafeltje. Ik maakte kennis met de Gille en de Warre uit Stabroek. We zetten ons rond de tafel. Vier blauwe pyama's en geen enkele die paste. En alle vier hadden we dezelfde bokaal gekregen.

 

-"Bij ons speulen ze het zo",ze Naai.-"Geen harten en geen dammen halen. Eén slecht punt per harten en 13 per dam. Dat is 64. Als je een general wil speulen,dat is àlles halen,moet je het niet van tevoren zeggen. Als het lukt hebben de anderen 64 aan hun been. En het is een frank per punt...Begot",onderbrak hij zichzelf,"dat is waar ook. Géén centen. Wat doen we daarmee,zeg ? Je moet toch iets kunnen winnen of verliezen,anders is er niks aan !".

 

Nee,ik verspreek me niet,meneer,in die tijd waren het natuurlijk nog frankskes.Maar even goed : het mocht niet. En om bij al ons water zonder brood ook nog straf te krijgen,daar pasten we voor.

 

Naai keek het kringetje rond. We zaten alle vier te zwijgen. Hij schoof zijn stoel achteruit,slefte naar zijn nachtkastje,schonk zich een glas water in,en nam een slok met een vies gezicht. Hij was kennelijk,zoals alle Puttenaren,iets sterker gewend. Zuchtend slefte hij terug naar het tafeltje."We moeten aan die verdomde bokaal denken",zei hij. En meteen liet hij een knetterende vloek horen,sloeg opgewonden het wankele tafeltje bijna aan diggelen,en schreewde -"Ik héb het. De twee met de meeste punten pissen in de bokaal van de twee winnaars! Die moeten tenminste dan wat minder water zuipen!". Hij keek even naar de deur van het kantoortje.-"Maar Schuppen Dam' mag het niet zien",zei hij,-"er zou wat zwaaien!". Zo vernam ik dat de drie zuster Mona,wat haar echte naam was,hadden herdoopt in Schuppen Dam’. Wat gezien haar uiterlijk een perfecte bijnaam was.

 

En zo voltrok zich mijn lot ! Aan het einde van die dag was mijn karaf water leeg,en mijn bokaal ook nog  Ik kan het niet,meneer. Ik kom bijvoorbeeld de dertiende kaart van ruiten uit en krijg de drie andere dammen op mijn dak. Zo van die dingen. Ik kan het gewoon niet. En na iedere tien spelletjes hing ik mijn plassertje boven de bokaal van de winnaar,ik had toch altijd de meeste punten. Het is zover gekomen dat ik de karaffen van de andere drie ook nog heb moeten aanspreken om nog te kùnnen. Je geraakt leeggeplast,meneer. Ik was blij toen de nachtbel ging en we vóór licht uit in bed moesten kruipen.

 

Nu heb ik 's morgens nog wel eens moeten plassen,maar bijlange niet genoeg. Mijn bokaal was een triestig geval vergeleken met de andere. En wat stond te gebeuren,gebeurde ook. De zwarte ogen van Schuppen Dam' bliksemden in mijn richting :"Wat heb ik gezegd ?",snauwden die mooie,rode,volle lippen helemaal tegen hun natuurlijke aanleg in.-"In de bokaal plassen,hé? En meneer moest natuurlijk naar het WC,niet ?".Ik ontkende in alle toonaarden. En tenslotte was dat niet gelogen,ik wàs niet naar het WC geweest.

 

-"Maar onze liter zullen we krijgen !,trilden de ronde kaken,nu een beetje bleek van pure kolère.-"Vandaag gewoon regiem,maar morgenvroeg weer nuchter en 24 uur water drinken. En in de bokaal plassen deze keer,we zullen je léren !".

 

Wel,meneer,ik kreeg die dag de legerkost te vreten,samen met de drie anderen. Maar die mochten 's anderendaags op rapport,en ik begon aan mijn tweede 24 uur. En alléén,meneer. De drie anderen kwamen na het rapport hun spullen halen,en vertrokken. De twee van Stabroek waren goedgekeurd,maar Naai had de smoor in. Hij was voor één jaar uitgesteld,en zag er tegenop om over een jaar weer dezelfde mikmak mee te maken .Het zou hem leren te prijken met de plas van een ander !.

 

Er kwan nog een beproeving bij,meneer. Want toen de anderen vertrokken waren kwam Schuppen dam'me vertellen dat ik bij wijze van verscherpt toezicht nooit,zeggen en schrijven nooit mocht plassen zonder éérst te bellen. En je kan het geloven of niet,meneer,maar ze kwam verdorie kijken !.

 

Ik ga het kort maken,meneer. Ik heb 24 uur water gezópen,en ik heb onder Schuppen dam's zwarte ogen altijd in mijn bokaal geplast. Ik ben geen voet van mijn bed geweken,laat staan naar het WC geweest. En tóch had ik mijn liter niet ! En geloof me of niet,zelfs Schuppen Dam' keek bezorgd.

 

En toen ben ik weer naar de martelkamer gebracht,en daar hebben ze een spuit van bijna een fietspomp lang in mijn rug gespoten,en foto's gemaakt. En nadien ,terug op mijn kamer,waar inmiddels drie nieuwe gezellen waren aangekomen,kreeg ik wéér de legerkost. Maar met plassen in een bokaal was het goddank gedaan. Toen ik de eerste keer weer boven een pissijn stond,kon ik precies méér dan anders. En de drie nieuwe waren geen kaarters,dat waren meer voetballers,maar dat ging daar niet.

 

Dan kwam de volgende morgen kwam het rapport. En ik zwans niet,meneer,ik heb het bewijs thuis.De officier-dokter,die eerder van oordeel was geweest dat ze in Mechelen zot waren,ontving me héél vriendelijk. Altijd een slecht teken,meneer. Als dokters en verpleegsters te vriendelijk worden is het mis,geloof me. Die sabelsleper keek me ernstig aan en zei :-"Géén liesbreuk,milicien,maar een nierzakking. Uw rechternier ligt in te weinig vet. En daar kan je een heel goeie militaire dienst mee doen,maar àls er iets gebeurt komen ze hier kijken,en dan ben ik de klos". Het systeem paraplu,je kent dat.-"Het spijt me,maar ik zal je moeten afkeuren !",zei hij. En Schuppen Dam' zei me,voor ik gepakt en gezakt afscheid nam,met een omfloersd stemmetje en getuite lippen :-"Je moet dat goed verzorgen,jongen !".

 

Het wonder was gebeurd,meneer,ze hadden toch wel iets gevonden,zeker ! En zie me hier nu zitten",en hij klopte op zijn buikje,-"die nier zal nu wel in 'vet zitten,zeker ? En ik heb nooit van mijn leven geweten dat ik nieren had !".De pijp lachte uitbundig,en besloot dat het verhaal een waardig einde moest kennen. Hij wees naat het rek met de 33-ers,en we kregen weer zicht op de hotpants en de billen.

 

-"Proost",zei ik,en ik hief het glas op de gezondheid van de pijp en zijn nieren,-"Maar er is iets wat ik niet begrijp. Als je die tweede keer dat je 24 uur in een bokaal moest plassen tòch alleen was zonder de kaarters,naar wàt moest Schuppen Dam' dan komen kijken ?"

 

De pijp knipoogde.-“Naar Schuppen Heer zeker”,zei hij.

 

                 -------------------------------------------------------------

 

Op dat ogenblik ging de telefoon,die aan het einde van de toog stond. De pijp keek zichtbaar een tikje gespannen naar het toestel. Het paardenstaartje nam de hoorn op,keek naar de pijp,zei :” Allo,café Klaveren Zeven”,en luisterde even. –“Ludwig”,zei ze,”’t is je commandant”.

 

De pijp liet zich van zijn barkruk glijden en nam de hoorn aan. Zelfs van op drie meter hoorde ik een heel gedecideerde vrouwenstem. De pijp knikte. –“Een savooi”,zei hij,-“ik ben er over een paar minuten mee”. Hij legde de hoorn neer,kwam naar zijn barkruk,dronk zijn glas leeg,betaalde,knikte een beetje scheefweg ten teken van afscheid,en stapte door de deur naar de groentenwinkel op de hoek aan de overkant. Vooe een savooi,dacht ik.

 

-“En zo gaat dat altijd”,zei het paardenstaartje en ze lachte klaterend. –“Ik heb zijn verhaal al wel honderd keer gehoord. Jaja,hij is met Schuppen Dam’ getrouwd. Twee jaar van zijn leven gespaard ? De rest van zijn leven gevangen,ja. Had hij maar in zijn eigen pot geplast”.

 

Aan dit laatste zinnetje moest ik denken toen ik,even later,vooraleer naar mijn herstelde fiets te stappen,mijn overtollig bier achter de deur met het mannetje aan het lozen was. Met een schok besefte ik plots dat ook ik niet in mijn eigen potje aan ’t plassen was.

 

Maar het paardenstaartje kwam gelukkig niet kijken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 01-01-2009, 11:09 geschreven door