(Ik had al wel gehoord van hotelratten : die voornaam geklede “heren” die van het ene naar het andere hotel zwerven, er zich met een loper toegang verschaffen tot kamers,die niet de hunne zijn,en er onveranderlijk in de late uurtjes aan de bar hangen waar ze enigszins aangeschoten mede-gasten van hun portefeuille beroven. Maar ik had nooit gehoord van het soort hotelrat dat ik in dit tiende verhaal beschrijf. Tot ik, jaren geleden, op seminarie in een Londens hotel verbleef,en op een druilerige avond,zoals ze alleen in Londen voorkomen,van een barman , die even verveeld was als ik,het verhaal  hoorde dat nu volgt,en dat ik opdraag aan mijn kleindochter Tinne,die de medische fouten er uit kan halen en aan mijn zoon Fred,die absoluut niet op die conventie aanwezig was...).

 

 

DE BAR van het hotel Everready was bijna verlaten in de late uurtjes van die vrijdagavond in juni. Enkel een oudere heer,met een mooi golvende kuif van lichtgrijze haren,nam nog een slaapmutsje aan de toog. Op weg naar mijn kamer, na een troosteloos wandelingetje in de motregen,had ik hetzelfde idee gehad,en ik was op mijn passen teruggekeerd  voor een whisky-on-the-rocks. Net voldoende geestrijk vocht om zo dadelijk lekker in te slapen,en toch niet zoveel om er straks weer uit te moeten.

 

Op dat ogenblik stopte een taxi voor het hotel,en de alerte portier haastte zich om met een geweldig regenscherm boven het hoofd de deuren van de wagen te openen. Een jongeman in rok stapte eerst uit,draaide zich om,en hielp een fel blozend vrouwtje in bruidsjurk uitstappen,waarbij ze alle moeite van de wereld deed om een ellenlange sleep uit de goot te houden. De taxivoerder haalde inmiddels de valiezen uit de koffer,haakte het bordje Just Married  los van de klink,en bracht alles de lobby binnen. De receptionist opende het deurtje van de balie,liep het paar breed glimlachend en met uitgestrekte armen tegemoet,wenste hen uitgebreid proficiat,verwees kordaat alle formaliteiten naar de volgende dag,en begeleidde hen naar de lift,waar hij hen een beetje plagerig een goede nachtrust wenste,hun eerste in de bruidssuite op de eerste verdieping. De liftjongen stapelde de valiezen achter in de lift,en de tocht naar het paradijs begon.

 

De heer met de grijze kuif had het tafereel met grote belangstelling gadegeslagen,keek op zijn uurwerk toen de lift vertrok,en mompelde iets van “een uurtje wachten”.Waarna hij  de barman teken deed zijn glas nog eens te vullen. Hij moest maar oppassen. Van té veel slaap je ook niet.

 

Het leek of hij mijn gedachten niet alleen had geraden,maar ook gehoord,want hij keek plots naar mij,nam zijn glas op en kwam naast mij zitten met de laattijdige vraag of hij niet stoorde. Hij zàt er toch al. Toen wees hij even naar zijn glas,en zei :”Het tweede is om wakker te blijven. Je weet nooit”.

 

-“Je weet nooit wat ?”,vroeg ik.

 

-“Of ze niet weer naar beneden komen”,antwoordde hij.”Het bruidspaar. Misschien komen ze nog wel nàvieren,wiet weet ?”.

 

-“Ze zullen boven genoeg te vieren hebben,opperde ik”Met het mandje fruit en de champagne en de gelukwensen van de directie. En met mekaar,natuurlijk”.

.

“Jàààà”,zei hij. De twijfel was hoorbaar.-“Maar soms komen ze toch nog naar beneden. En dan...ach,je weet nooit. Een uurtje wacht ik,langer niet”.

 

-“Kent u ze dan ?”vroeg ik.

 

-“Nee”,zei hij,-“maar die andere kende ik ook niet”.

 

-“Die andere ?”,vroeg ik weer.

 

Hij keek eens naar mij,dan weer naar zijn uurwerk,en haalde de schouders op.-”Om de tijd te doden”,zei hij,en hij keek  even naar het hoekje van de zoldering. Misschien om zijn herinneringen bij mekaar te zoeken. Of misschien zag hij het dààr,in dat hoekje,allemaal weer gebeuren.

 

                   -------------------------------------------------------------

 

-“Het is zowat dertig jaar geleden”,begon de grijze kuif,”en ik was dus nog een jonge kerel. Ach,de tijd was helemaal anders toen. Veel gezelliger dan nu. Ik weet het nog : in heel het hotel hier stond één TV,dààr boven het rek met de glazen. Over de barman zijn kop heen kon je kijken naar het kleine beeld. Zwart-wit nog,maar het wàs er al. Nu heeft iedereen TV op de kamer,en ze blijven boven kijken. Toen kwamen ze beneden voor de TV. Even maar,voor de schijn. Want het was meer een excuus om naar de bar te komen. Daarna vergaten ze de TV en kwamen de gesprekken los,en de bar zat vol tot sluitingstijd. Twee uur was dat toen. Nu is het even over elf en hier zitten we met ons beidjes. Daar heeft de televisie schuld aan.”.

 

Hij wierp^even een giftige blik in de richting van het toestel dat in de andere hoek van de bar stond,en er blijkbaar alleen nog als meubel fungeerde,en hij maakte een gebaar of hij een peukje weggooide.

 

-“Toen leerde je hier nog mensen kennen”;hernam hij.-“Je leerde de andere gasten kennen. Waar ze vandaan kwamen,en waar ze naartoe gingen.,en of ze voor zaken hier waren of voor de lol. Ik zat hier eens met een Arabier,die voor hem een whisky had staan,en als ik hem op zijn glas wijs,en met de vinger heen en weer schud,en “Feisal” zeg,en op mijn oog wijs om te beduiden dat zijn koning hem in de gaten hield,zegt hij :”Feisal è mort”. En die R rolde  hij als Edith Piaf,en die T  kwam er uit of hij een stuk van zijn tong beet..Maar ik verstond het,en de volgende dag stond het in de krant. Feisal was dood en zijn onderdaan dronk op zijn gezondheid ! En weet je wat hij er aan toevoegde ? In het Engels natuurlijk,mijn Arabisch was uitgeput. Dat Arabieren vier vrouwen mogen hebben en géén glaasje drinken,maar dat hij géén vrouw had en dus vier glaasjes mocht drinken. En hij deed het verdorie,ik heb ze geteld !

 

Afijn,zo’n dertig jaar geleden zit ik hier dus in de bar,ook rond elf uur ’s avonds,en er komt ook een pas getrouwd stel aan in bruidskleren,en zij naar de suite boven,net als dat koppel van daareven. Maar voor ze de lift is stappen zie ik de bruid in de richting van de bar kijken,en die zat goed vol,het was een vrijdag- of zaterdagavond,ik weet het niet meer,en er was in het hotel een conventie van architecten ,en die mannen gaan niet zo vroeg naar bed als ze eens losgelaten worden. Maar ja,niemand ging toen op hotel zo vroeg naar bed als nu. Om TV te kunnen kijken vanuit hun kussens,verdorie,een mens knoopt er geen touw aan vast.

 

Die avond dus. Wel,geen twintig minuten later komt dat pas getrouwde stel de bar binnen,en geen bruidskledij meer te zien.  Hij had een grijs jasje aan en een blauwe broek,en zij droeg een wit bloesje en een mini-rokje,die waren toen voor het eerst in de mode. En beide waren goed gevuld,dat moet ik zeggen ! Ik zie het nog voor me”. Hij staarde even dromerig naar het plafond,en schudde het beeld toen energiek van zich af.-“En de andere gasten kregen,die het stel hadden zien arriveren,kregen nu de gelegenheid om hen geluk te wensen en de bruid te zoenen. En de architecten stonden in een lange rij te dringen,laat ze los,die mannen,die houden van schoonheid in al haar vormen,ja. Kortom,het werd een gezellige boel. Er werd gedronken op het jonge paar,de ene toost na de andere,en het vrouwtje zag zo rood als een klaproos.

 

En als het twee uur slaat en de bar dicht gaat maakt iedereen zijn glas leeg,en we stromen naar de lift,en als de deur opengaat hoor ik een man zeggen : “We kunnen er allemaal in,dicht opeen is warm!”. En ik zie hem naar de bruid kijken,maar ik was hem vóór,ik duw hem de lift in,en ik er achter aan en keer me om. En het jonge stel stapt natuurlijk het laatste in,ze moesten maar naar de eerste verdieping en hadden het meeste haast,hoe zou je zelf zijn.

 

Als het bruidje de lift in komt,draait ze zich om en drukt zich natuurlijk  tegen mij aan om plaats te maken voor haar kersverse echtgenoot,ik voelde haar kontje tegen mijn buik. En als de bruidegom instapt  en zich ook omkeert,zie en voel ik haar in zijn bips knijpen,en ik hoor ze hem toefluisteren :”En is de jongeheer er klaar voor ?”

 

Nu,toen de liftdeur dicht ging bleek dat inderdaad het geval,want nét dat éne stukje kon er niet meer bij. !

 

’s Jonge,wat brulde die knaap ! Iedereen schrok zich rot. En je zal dan zien dat het net een vrouw is,die op zulke ogenblikken het hoofd koel houdt. Een der dames graait in haar handtas,haalt er een haarborstel uit,en steekt de steel kordaat tussen de liftdeuren,en die gaan weer open,en de bruidegom,die al lang van zijn stokje gegaan is,valt languit voorover ,pal op zijn buik en op de getroffen gebieden,als ik me zo mag uitdrukken.

 

En de bruid en ik keren hem op zijn rug,en iemand haalt een glas water,maar we krijgen hem niet bij kennis. En de receptionist belt een alarmnummer,en tien minuten later zitten de bruid en ik aan weerszijden van het slachtoffer in de ambulance. En nog tien minuten later ligt de ongelukkige onder de spots van de operatiezaal,en ik sta,met een bevend jong vrouwtje in m’n armen,op de gang te wachten.

 

En weer tien minuten later komt de dokter buiten en zegt tegen het vrouwtje dat ze gerust mag zijn. Er is niets stuk. Maar manlief moet een nachtje blijven voor verzorging,en hij zal een tijdje...wel eh...werkonbekwaam zijn,zal ik maar zeggen. Hij wordt naar een kamer gereden,ik heb hem op de gang even gezien. Hij was terug bij zijn positieven,maar hij zag witter dan het laken dat hem bedekte. Maar misschien was dat wel niet met het juiste waspoeder gewassen,nee. Het vrouwtje mocht even mee de kamer in,en ze vroeg me of ik asjeblieft even wou wachten.

 

Nu,ik installeer me dus op een stoel in de wachtkamer,en een half uurtje later komt het vrouwtje binnen,en vertelt me dat het zaakje goed verpakt is in een rekverband,want je kan zoiets niet anders verbinden,dat versta je wel,en er zit een lelijke deuk in het midden,maar die gaat er wel uit,dat is van de liftdeuren. En boven- en onderaan is het zaakje erg gezwollen en zo purper als de mijter van een kardinaal. Maar dat komt allemaal weer goed,en als we in de een taxi naar het hotel terugrijden maakt het vrouwtje zich nog het meeste zorgen om die echt knappe verpleegster,die zo handig met het zaakje van haar man omging. Nu ja,die kon moeilijk zijn been in de plaats inzwachtelen,dat begreep het vrouwtje ook wel.

 

En onderweg denk ik er aan dat de bar van het hotel dicht is en dat het vrouwtje wellicht behoefte heeft aan een hartversterkertje. En dat blijkt inderdaad het geval te zijn,en we vragen de taxichauffeur ons af te zetten aan een café,dat nog open was,een paar honderd meter van ons hotel af. Na de tweede whisky komt er weer wat kleur op haar wangen,en na de derde zegt ze :”Gelukkig dat er zo’n rekverband bestaat. Met zo’n knappe verpleegster,je weet nooit,stel je voor mocht hij na die liftdeuren ook nog in zijn verband knel raken”. En ze begint aarzelend te lachen,en ik ook,en tenslotte gieren wij het uit,wij met ons tweetjes daar in dat café,midden in de nacht.

 

Afijn,we wandelden tenslotte maar voort naar het hotel. En op dat uur kwamen de late vogels tussen de architecten ook naar kooi,en er stond weer behoorlijk wat volk op de lift te wachten. En als het onze beurt is aarzelt ze even,maar tenslotte stapt ze in,en ze kan er nog nét bij en ik ook. Maar een man leert zijn lesje van het ongeluk van anderen : zij keert zich om,maar ik niet,nee ! Niet met mijn schatkamer naar die deur,hoor !  Ik blijf er zo’n beetje met mijn rug tegenaan gedrukt staan  om een duwtje te kunnen opvangen als het moet.

 

En dat duwtje kómt precies op de plaats waar haar man zo zwaar getroffen is,en ik voel me rood worden,want ik kon het echt niet helpen. En ik zeg sorry,en ze kijkt me aan met blinkende oogjes,en ik denk “dat is van de whisky,niks aan de hand”. Maar dan fluistert ze me toe: “Frank had ook zo moeten gaan staan,,dan had ik zo wel gevoeld dat hij er óók klaar voor was”. En die tweede ook dééd het ! Dat was op mij bedoeld ! En gelijk hàd ze,overschot van gelijk !

 

                  ----------------------------------------------------------

 

De man schudde glimlachend zijn grijze kuif heen en weer,dronk zijn whisky leeg,maar sloeg mijn aanbod om er nog eentje te drinken beleefd af. Hij was er ook een die wakker ligt van té veel. Hij draaide het lege glas heen en weer in zijn vingers,keek me aan,en haalde de schouders op.

 

 

“Och”,zei hij,”ik mag dan al geen middeleeuwse graaf  zijn,maar ik kon toch moeilijk anders dan die nacht de honneurs waarnemen en het oude “jus primae noctis”,het recht op de eerste nacht uitoefenen. Het arme kind  had al pech genoeg gehad op haar trouwdag,ze had behoefte aan een beetje troost,en je moet er toch één goeie herinnering aan overhouden.

 

En dat hééft ze ! Want een paar jaar geleden zit ik hier weer eens aan de bar,en iemùand tikt me op de arm,en ik keer me om,en ik herken ze onmiddellijk.-“Dag Jim”,zegt ze,”hoe gaat het ?”—“Dag Yolanda”,zeg ik verrast,”en met jou ?”.En haar ogen tintelen weer. En ze keert zich om,en daar stond het slachtoffer van zoveel jaren terug,en hij had weer een grijze jas aan en een blauwe broek,maar duidelijk enkele maten groter nu. En nu ik er aan denk,zij had ook weer een witte bloes aan,maar bloesje kon je niet meer zeggen,nee.

 

-“Je kent Frank nog wel”,zegt ze.-“Frank,dit is de meneer die met jou en mij naar het hospitaal gereden is toen. Ik weet niet wat ik zonder hem die nacht had moeten doen “. Ze werd er niet rood onder,nee.

 

Ik kuch eens discreet,en Frank schudt me hartelijk de hand,en bedankt me uitvoerig. –“Wat een toeval dat we hier mekaar treffen” zegt Yolanda. Nu,dat was helemaal zo’n toeval niet. Ik ben hier na die fameuze nacht komen wonen,in een flatje zes hoog,en als de bruidssuite gereserveerd wordt weet ik het vlug,hoor ! En dan zit ik die avond in de bar,je weet maar nooit.Het hoeft niet altijd de lift te zijn of een ander ongeluk,er kan van alles gebeuren. De bruidegom die er van door gaat of zo. En die avond wàs de suite gereserveerd. Maar wat blijkt ? Het was voor hén ! Voor Frank en Yolanda,ja ! Ze waren vijfentwintig jaar getrouwd,en ze kwamen hun huwelijksnacht over doen,maar een tikje ànders,hoopten ze. En we hebben met ons drietjes nog een tijdje nagekaart,en hartelijk gelachen. Yolanda heeft met geen woord gezinspeeld op wat er tussen ons voorgevallen was,en ik natuurlijk ook niet. Je bent gentleman of je bent het niet. Maar die ogen ! En ik ben er zeker van dat het die keer niet van de whisky was,want ze dronk plat water,met die omvang van haar.

 

En als de bar om twee uur sluit,en ik in de richting van de lift stap,drukt Frank me de hand,en Yolanda geeft me een dikke pakkerd,en ze zegt :”Hou je haaks,Jim,maar wij gaan langs de trap. Frank heeft liftvrees,al hoeft dat niet meer met zijn buikje nu !”.En ze lacht klaterend en wég waren ze,en ik heb ze nooit meer gezien”.

 

De man keek op zijn uurwerk,en bromde ;”Het wordt weer niks vandaag. Die komen niet meer naar beneden. Tja,het is feitelijk ook nooit meer gebeurd,maar je weet nooit,nee. Je weet maar nooit.”. Hij liet zich van zijn krukje zakken,en keek nog eens donker naar de andere hoek van de bar.

 

-“De televisie heeft veel kapot gemaakt” zei hij nog. En hij stapte naar de lift die hem eens,lang geleden,heel gelukkig had gemaakt.

05.07.2021