(Dit veertiende verhaal dank ik aan Mauro. Misschien zal men hem ooit vertellen hoe hij eens een bijdrage gestort heeft aan de kleine literatuur...)

IK KON amper mijn ogen geloven  toen ik café Winston binnenstapte.  Waar anders amper een plaatsje te vinden was gaapte nu de grote leegte.  Aan de twee biljarts, waarrond normaal een dozijn spelers zitten te wachten tot er een match gedaan is en zij aan de beurt komen ,stond nu één enkele getrouwe, blijkbaar verslaafd aan het groene laken en de drie ballen, verwoed te oefenen. Aan de toog zat nog een zware, volslanke man, wiens buik kennelijk in de weg zat om zich aan het biljarten te wagen.  Ik was pas de derde gast, en het liep toch al tegen drie uur aan.

Ik zette me naast de dikkerd, bestelde aan de troosteloos kijkende barman een 33-er ,en wees even vragend in het rond. Woorden waren er overbodig bij,het tafereel sprak voor zichzelf.

-“Tja,meneer,dat zal de crisis zijn, zeker ?”,zei de barman, en hij haalde berustend de schouders op. –“Ik zou anders niet weten wat er scheelt.  Goed, we hebben verleden week de prijzen moeten verhogen. Omdat de brouwer het wilde, het heeft in alle gazetten gestaan. Vijf cent meer voor een grote pint ,is dat nu zoveel ? Het is nóg gebeurd zonder dat er één glas minder getapt werd, en nu blijven ze weg.  De crisis.  Ik heb er geen andere uitleg voor”.

De dikkerd naast mij klakte met de tong. “Crisis ?” ,zei hij met een verbazend hoog stemmetje voor zijn postuur, -“Crisis ?  Daar bestaan middelen tegen.  Als middenstander moet je je kunnen verdedigen. Voor mij is het ook crisis . En ik heb nog nooit zoveel verkocht als in de laatste maanden.  En niet iets wat de mensen tóch moeten kopen,brood of patatten of zo.  Nee,sanitair.  Badkamers ,toiletten, noem maar op. En geen goedkope brol zoals bij de doe-het-zelvers, nee. De betere klasse, zal ik maar zeggen. En weet je hoe ? Reclame ,natuurlijk. Maar niet in gratis weekbladen of in foldertjes of zo. Die helpen in slechte tijden alleen als je alles practisch gratis geeft. Nee, ik doe het met visuêle reclame. Iets waar het oog op valt. Dan valt de rest ook, reken maar ”. De dikkerd gaf een raadselachtig lachje weg en keek rond.  Het was een overbodige voorzorg. We waren nog altijd met vier, de biljarter en de barman inbegrepen. Toch wenkte hij mij en de barman dichterbij,legde een wijsvinger op zijn lippen, keek ons om beurten in de ogen, en zei :”Onder ons gezegd en gezwegen...”.

Ik deed de barman teken de glazen te vullen. Vier,hemzelf inbegrepen.  Zijn ogen lichtten even op. Een kort moment van vreugde in een kommervolle tijd.

                       --------------------------------------------------

-“Ik begon natuurlijk in mijn zaak en in mijn zak te voelen dat de mensen niet zo heel gerust zijn in die affaire met de banken en de beurs” ,begon de dikkerd. Hij nam een fikse teug , smakte met de lippen, en keek voor inspiratie naar een hoek van het plafond. –“Maar zoals gezegd, je moet je kunnen verdedigen. Al heb ik daar wel wat geluk mee gehad ,toegegeven, ja.

Ik sta op een namiddag zoals vandaag ,maar dan niet op mijn sluitingsdag ,een beetje te soezen aan mijn kassa, mistroostig omdat ik pas de inkomsten van de dag geteld had, en die waren natuurlijk aan de magere kant ,wat wil je, wie koopt er nu een badkamer als hij niet weet of hij morgen nog werk heeft. En pas had ik dat gedacht, of de deur gaat open en er komt een stelletje binnen van de boerenbuiten. Hoe je dat merkt ? Ik weet het niet : je voélt dat. Een late veertiger met zijn vrouw,en een blonde dochter van een jaar of zeventien, goed in ’t vlees, maar een stuk hoger dan ik”. De dikkerd knipoogde, lachte een hoog lachje, en klopte behaaglijk op zijn buik.

-“En ze kwamen voor een badkamer. Ik had het kunnen weten.  Op de buiten heb je altijd mensen die goed verdienen, en in slechte tijden nog het best. Afijn, ik heb in mijn toonzaal natuurlijk een stel badkamers staan voor ieders goesting en ieders beurs ,en dus zeg ik tegen het drietal : “Waarom kijk je niet eens rustig rond ,keus genoeg”. Zie je, ik weet bij ondervinding dat als je de mensen even de vrije hand laat, ze dadelijk op hun gemak zijn. En met “gemak” bedoel ik geen W.C.  Hoewel in dit geval...”.De dikkerd zweeg even ,schudde het hoofd, haalde de schouders op ,en ging verder.

-“Wel ,je laat ze dus op hun gemak rondneuzen, ze vinden een mooie badkamer ,ze vinden er een die nóg mooier is, en ze belanden tenslotte bij de mooiste. En de duurste. En op dàt ogenblik val je ze op de nek, en je vraagt :-“Mooi,niet ?”. En je ziet de dame blozen en knikken,en de man even zorgelijk op zijn binnenzak kloppen. Maar voor hem is het kalf dan al verdronken,en de buit voor jou binnen.

En zo ging het met dat stelletje van de boerenbuiten ook.  Al kwam er eerst nog een kink in de kabel ,of, in dit geval, stront aan de knikker,ja.

Want terwijl ik nog aan mijn kassa sta te wachten tot de vis bij het lekkerste aas gekomen is, en Pa en Ma staan te geelogen naar een juweeltje van een badkamer ,is het boerinnetje uit hun zicht verdwenen, op zoek naar een plaatsje waar ze een boodschap kan achterlaten, als je begrijpt wat ik bedoel. Nu is er in mijn showroom wel degelijk een klanten-WC, en zijn er pijltjes die de weg er naar toe wijzen. Maar dat boerinnetje van zeventien zal wel een beetje simpel geweest zijn ,zeker, want de juist weg vinden deed ze niet. En omdat de nood altijd maar hoger werd, en er toch genoeg toiletpotten uitnodigend hun gapende muil openhielden, heeft het mooie kind zich dan maar neergezet op een pot, die een beetje verscholen achter een plaat opgesteld stond, en daar heeft ze haar geweten ontlast ,ja.

Jammer voor haar, maar die plaat sloot de showroom af van de etalage ,maar niet tot op de grond. Je mag de hele showroom niet te kijk stellen voor de windowshoppers buiten, anders komen ze nooit naar binnen, ze zien alles toch zó al. Maar je moet toch een beetje doorkijk geven. En zo gebeurde het dat ons boerinnetje niet merkte dat ze precies op de goede hoogte haar sierlijk achterwerk ten toon stelde voor wie op dat moment voor de etalage stond. En binnen de kortste keren waren dat er velen ,want mijn zaak ligt aan een drukke winkelstraat, wat dacht je. Het meidje had nog geluk dat die plaat de hogere regionen van haar persoontje aan het zicht onttrok, en op haar zitvlak stond natuurlijk geen naam.

Afijn, ik hoor daar plots buiten een geluid opgaan dat deed denken aan het carnaval van Aalst. Lachen ,brullen ,joelen, handgeklap , het was er allemaal bij. Ik ga dus buiten kijken, en zie natuurlijk wat er binnen gebeurt. Wel, dat gaf me een schok, geloof me. Ik ben naar binnen gelopen, heb Pa en Ma er bij gehaald, ze een keukenrol in de handen geduwd, en ik verzeker je : de héle rol ging er aan voor de boel weer netjes was. Een gezond kind, dat boerinnetje. En toen hebben ze uit pure schaamte de duurste badkamer uit mijn voorraad gekocht, maar naar een korting konden ze fluiten.

En dààr heb ik verkeerd aan gedaan. Want binnen het uur verkocht ik méér dan de hele week er voor. Ik denk dat die allemaal binnen ook haar voorkant hoopten te zien, en dus had ik dat boerinnetje en haar Pa en Ma wel een percentje mogen gunnen.

Vooral omdat ik die avond op het idee gekomen ben dat mij wel eens tot Manager van het Jaar zou kunnen kronen, omdat ik er de crisis een neus mee heb gezet.

Want er zijn nog méér boerinnetjes in de wereld, niet ?”.

                ----------------------------------------------------------

De dikkerd lachte, knipoogde naar mij en zei tegen de barman :”Doe ze alle vier nog eens vol, het kan er af vandaag”. Hij keek weer even naar de hoek van het plafond.

-“Het was eigenlijk simpel”, ging hij voort, ”maar je moet er op komen. Ik dacht zo : ik nodig een stel vrouwtjes uit om dat boerinnetje van zeventien na te doen. Maar fake, natuurlijk, zelfs geen plasje ! Gewoon met de bibs even bloot de pot op. Visuële reclame ,ja. Succes gewaarborgd. Ik zag de kijkers al rijen dik voor mijn etalage staan. Ik zag de badkamers al buiten vliegen. Maar ik zat wel met een probleem. Hoe kreeg ik de vrouwtjes zo ver zich aldus te vertonen ? Natuurlijk,de kijkers buiten zouden alleen de bibs zien. De rest bleef aan het oog onttrokken door die plaat. Maar toch...En toen kreeg ik mijn tweede idee. Ik kwam er op door de gazet. Ergens in de Noorderkempen ,Hoogstraten geloof ik ,hadden ze net Miss Aardbei gekozen. Voor alles en nog wat kiezen ze een Miss. Waarom zou ik geen Miss Bibs laten kiezen ?  De vrouw met het mooiste achterwerk ! Daar zouden wel enkele niet al te preutse meiden voor te vinden zijn, dacht ik zo. Zeker als er een prijs aan verbonden was. Een weekje op de Balearen, all inclusive ,dat zou toch een lokkertje zijn, niet ?

Afijn ,ik begon de lijnen uit te zetten. De vraag was : hoe maak je zoiets bekend ? Natuurlijk niet in een reclameblad. Ik had geen zin de flikken op mijn dak te krijgen. Nee, dat moest van mond tot mond gaan. En wat is daarvoor het meest geschikte circuit ? De café’s natuurlijk. Of liever de Horeca,want de dametjes uit de tea-rooms zijn ook niet allemaal zo braaf als ze er uitzien. Bij hun koffieklatsch zouden die er wel schande over spreken, maar tegelijk denken aan het zonnetje op Majorca of zo. Om nog te zwijgen van de kans op het stille genot zich in het bezit te weten van het mooiste achterwerk van de stad. En dat allen naamloos, zonder gezicht. Nee, daar zouden er wel wat op af komen.

Maar ik moest ook aan het mansvolk denken, want uiteindelijk zijn zij de betalers van badkamers ! Natuurlijk, de attracties waren er al. Het zicht van een stelletje mooi gewelfde bibsen zou ongetwijfeld aanspreken. Maar er zou ook iets moeten aan vastzitten, zoals voor de dames. Een prijs of zo.

Toen kreeg ik mijn derde idee ,het beste van allemaal, al zeg ik het zelf. Waarom de Mooiste Bibs niet afvoeren ?  Als ik er de Bekendste Bibs van maakte had ik mijn wedstrijd-met-prijs voor de mannen toch voor het grijpen ? Hij, die de meeste achterwerken kon voorzien van de bijbehorende naam zou het recht hebben zich de Don Juan van de stad te noemen ! En ook een weekje naar de Balearen mogen, alleen of mét Miss Bibs ,dat moesten ze zelf maar uitmaken.

En zo is de geruchtenmolen in gang gezet. Ik heb wat pinten gedronken,die paar weken. En overal in alle café’s mijn netten uitgegooid. Waar er dametjes bij waren werd natuurlijk alleen de versie “Miss Bibs” opgedist. En in de late uurtjes, mannen onder mekaar,  werd de versie “Miss Bekendste Bibs” uit de doeken gedaan. Met de klemtoon op het geheim. Van de Don Juan-wedstrijd mochten de dametjes natuurlijk geen weet hebben, of ze zouden afhaken ,wat denk je. En alleen dàt vooruitzicht schrikte de mannen zó af dat ze zélf de lippen verzegeld hielden.

Want stel je voor, vierenveertig dames zijn uiteindelijk op de pot gegaan ! Vierenveertig !! Ik heb het zaakje zes weken kunnen rekken. En nooit is er op een jaar tijd zoveel sanitair van alle aard over de toonbank gegaan dan in die zes weken. Crisis ? Ik lach er mee. Het volk dat voor mijn etalage stond, dag in dag uit, van ’s morgens tot ’s avonds, ongelooflijk !. Want een tijdschema was er natuurlijk niet. Ik stak mijn kop buiten, en als er veel volk was en géén flikken, dan zei ik tegen de dame,die aan de beurt was :”Nu !”. En daar ging ze, met haar volgnummer netjes op de bibs geplakt. Dat moesten ze zélf doen. Ik steek naar mijn klanten geen poot uit, reken maar !”.

                     ------------------------------------------------------------

De dikkerd schudde zijn kop, een beweging die nóg zijn verwondering weergaf over wat er allemaal mogelijk is in de wereld voor de durvers.

-“En wie is Don Juan geworden ?”,vroeg ik.

-“De coiffeur”,zei de dikkerd.-“Een knappe vent,  moet ik zeggen. Een meter negentig,  dikke ,zwarte haardos, dun snorretje. Het type waar alle vrouwen voor vallen.  En niet te vergeten : hij heeft gelegenheid genoeg. Natuurlijk ,hij is herenkapper. Maar naast zijn salon,  achter een plaat gelijk die tussen mijn etalage en mijn showroom ,heeft zijn vrouw een damessalon. En zij is ook een stuk, hoor ! Volle, rode lippen, een boezem die op 10 uur staat ,en een flink achterste als tegengewicht. En ik kan het weten, want zij was een van de vierenveertig.  En als het in hun huishouden boel is, gelijk overal wel eens gebeurt, dan knipt zij de mannen,en hij moet de dames coifferen. En nooit zijn daar klachten over geweest. De klanten zullen dat graag hebben, zeker ? “.

-“En de coiffeuse is Miss Bekendste Bibs geworden”,zei ik.

-“Neen”, antwoordde de dikkerd ,en hij sloeg even de ogen ten hemel.-“Dat werd mijn vrouw.  Zeventien mannen plakten de juiste naam op hààr nummer.  Zeventien ! En ik wist het ! Ik wist dat zij die prijs zou pakken. Ik was op de hoogte. Maar je moet het nog kunnen bewijzen ook ! Nu is mijn advocaat al met de echtscheiding begonnen. Zeventien harde bewijzen van overspel ,daar kan niemand tegen op ! Ze zal raar opkijken als ze met Don Juan van de Balearen terugkomt. En het mooiste is : ook dàt was een deel van mijn plannetje !”.

De dikkerd lachte uitbundig en zijn buik lachte vrolijk mee.

-“Kom,barman”, zei hij,-“doe ze nog eens vol.  En dan ga ik naar de miekes.  Het kan er af vandaag”.