Je leest het meer en meer maar voor je weet dat je kind gepest wordt gaat er heel wat tijd overheen.. Hij of zij vertoont reakties van buikpijn, rusteloosheid, slapeloosheid en je vraagt jezelf af wat er aan de hand is. Geen woord komt over zijn/haar lippen, hij/zij wordt onhandelbaar op school, zijn/haar cijfers gaan achteruit en je probeert hem/haar langs alle kanten te motiveren.
School en CLB doen wat ze kunnen, niets helpt tot je op een dag toevallig eens op zijn/haar facebook gaat kijken en alles aan het rollen gaat.
Tranen rollen over je wangen als je leest wat je kind allemaal heeft moeten doormaken en je kunt bijna niet geloven dat kinderen en jongeren zo wreed kunnen zijn.
Een hele rits van pesterijen en slagen en verwondingen komen aan het licht.
Mijn vrolijk ondernemend kind is nu een angstig kind geworden die niet meer naar school wil, want misschien gaan ze me dan weer ...
Ik ga op zoek naar hulp, CLB, psycholoog, broers en zussen, school, maar de angst is te groot.
En dan plots lees ik een artikel over Vlinderwijs, een school waar het kind op de eerste plaats komt en gestimuleerd wordt zijn eigen talenten te ontwikkelen.
Ik maak een afspraak voor een eerste kennismaking.
De school doet mijn kind echt goed. Hij/zij lacht weer, slaapt beter en de eetlust is er ook op vooruit gegaan. Na twee weken komt zijn/haar zelfvertrouwen met stukjes en beetjes terug.
Ik ben blij voor hem/haar maar mijn omgeving begint nu te reageren op het soort onderwijs waar hij/zij nu in zit. Iedereen zit met vragen en bedenkingen. Hoe zit het met een toekomst op deze school, hoe kan men nu leren als met niets verplicht hoeft te doen ?
Momenteel kan me dat allemaal even niet schelen... Rust nemen en alles op een rijtje zetten is nu belangrijk, meer niet...
Na veel wikken en wegen en gesprekken met de zorgleerkracht in de oude school en de medewerkers in de nieuwe school besluit mijn kind om een paar weken te gaan proefdraaien.
De andere kinderen zorgen er voor dat hij/zij zich snel gaat thuisvoelen en betrekken hem in hun activiteiten. Volledig ongedwongen, niets forcerend.
Vanaf dag één neemt hij/zij deel aan de schoolcirkel.
De schoolcirkel wordt één keer per week gehouden. Daarin worden alle beslissingen genomen die de school aanbelangen. In deze cirkel heeft iedereen één stem. Een kind heeft dus evenveel inspraak als een volwassene. De verantwoordelijkheid ligt dus in handen van de leerlingen en stafleden omdat dit de enige manier is om te leren omgaan met verantwoordelijkheden.
Iedereen die iets wil bespreken of voorstellen kan dit op de agenda plaatsen en dan komt dat op de schoolcirkel, bv. materiaal aankopen, bepaalde lessen willen volgen, schooluitstap organiseren.
Nog heel wat chinees voor ons en ons kind maar blijkbaar werkt dit wel.
De nieuwe omgeving doet hem/haar blijkbaar goed. Al na een paar dagen is het schoolmoe zijn als bij wonder verdwenen. In deze school wordt er ook niet gepest en lijkt iedereen ontspannen.
Een Sudbury school is ervaringsgericht. Kinderen en jongeren hebben van nature een hunkering naar leren en ontdekken. De enige manier om kennis en wijsheid te vergaren is de weg van ervaring.
In deze school bepalen kinderen en jongeren elke dag zelf hun eigen traject.
Ze krijgen de volledige verantwoordelijkheid over hun leven en de vrijheid om hun leven uit te bouwen zoals ze dat zelf wensen, in relatie tot de omgeving. De ervaring wijst uit dat dit een bijzonder efficiënte weg is om de nodige kennis te verzamelen voor het zogenaamde volwassen leven, en om uit te groeien tot een zelfverantwoordelijk persoon die voldoening schept in het leven en eruit haalt wat erin zit.
Klinkt mooi, zeg ik bij mezelf maar wat kunnen we van deze school verwachten.
Onze eerste kennismaking is een aftasten en ook even wel een schok. Je verwacht toch iets dat toch iets of wat op de traditionele school lijkt met leraren en klaslokalen enzo.
Maar zo werkt het daar dus wel helemaal niet.
Het eerste wat mij opvalt is hoe rustig de kinderen en jongeren hier innerlijk zijn.
Sommige spelen gewoon, anderen werken ideeën op de computer uit, iemand zit te lezen, een ander verzorgt het paard dat in de weide staat...
Mijn kind is wat verlegen en kijkt de kat uit de boom. Ik luister geïnteresseerd naar de uitleg van één van de begeleiders.
Welke kinderen zitten hier eigenlijk vraag ik me af en waarom volgen ze hier onderwijs.
Gewone kinderen zeker maar ook kinderen die hoogbegaafd zijn, autisme hebben, Adhd en zoals mijn kind, jongeren die gepest zijn of schoolmoe. Allen vinden hier een plaatsje en het gaat na vallen en opstaan vrij goed...
Mijn kind kijkt stilletjes nog altijd de kat uit de boom...
