Geert Beeckman, kerima ellouise

Kussengedicht

Wat kunnen,
we zeggen,
van een vlinder?

Het begint,
met een rups,
de cocon ontworsteld.

De vleugels,
worden ontvouwd,
in de zon, als het even kan.

Dan begint,
een onzeker bestaan,
in weer en wind.

Wellicht,
komt het tot
een nieuwe generatie.

Een ding,
is zeker.
Een vlinder is een ouwe rups.
 


Ron Vonk ©


Hartelijk dank Ron voor dit mooie gedicht!

’n dialoogje met de liefde

jouw ogen
wanneer ze mijn wereld
raken

zachter in verbazing, jij mens;
man van duizend dromen

je kleurt me
in het klaverveld, het verlangen
welwillend bevrijd

ik fluit naar herfst
en hoe hij ruist en reikt
naar stille rust

naar de vogel en zijn maatje
die samen het antwoord
voltooien

in de warme ruimte
van hun nest

jij, man
jij gelooft me wanneer ik zeg
dat ik midden in jou
vlieg


kerima ellouise ©



Illustratie: Beelden in Gees 2012, kunstenaar Christien Dutoit

alleen 's nachts

ik nodig olifanten uit
dikbuikig
in cirkels rond mijn lichaam

hoor alles dreunen
op het linoleum van de leegte

wijsvingers breken maanlicht
meedogenloos
in het spoor dat ze achterlaten

slapende kamers
en striemen worden geklemd
tussen slagtanden en een bloedend hart

ik begraaf mezelf
onder aarde en bladeren
en blijf nog even bij de eerste schreeuw
stil


kerima ellouise ©



Illustratie: Beelden in Gees 2012,
kunstenaar Rob van der Ven

aangetast

het huis geraakt langzaam
leeg

op zolder
zoek ik naar woonst

ik luister naar heimwee
en gooi mijn hart overhoop


nog even
en dan word ik een zwerfkei
tussen struikelende schuldvragen
en de tijd



kerima ellouise ©


                             Illustratie: Beelden in Gees 2012, 
                             kunstenaar Marina van der Kooi

overbodige annonce

vrouwelijke stem gezocht
om voor te dragen
tijdens de theatervoorstelling
van het leven

zij moet allerlei vormen
kunnen aannemen;
zoals een glimlach
of het stilliggend licht
op een heuvel

zwijgen als een blad
dat tijdens de herfst ademloos
ten onder is gegaan

koorddansen op de rug van een rivier
en een enkele keer overleven
tussen vlam en vuur

zomaar, zonder reden uitbarsten
in onberekenbare bronnen, scherp zijn
als een mes van fluwelen kwaad

maar vooral, in het samenzijn,
moet ze kunnen liggen in het gras
en haar bruidegom vlinderborstelend verleiden



kerima ellouise ©

ruïne van een scène

maar dit alles
en alle reden
zijn in de werkelijkheid
verzonnen

de luchtkastelen
staan met lege handen
in de kast

een zandsculptuur
geeft antwoord

wanneer een scherf
uit de toren valt



kerima ellouise ©

foto kerima ellouise ©

ik werp een steen in het heelal

de sterren zijn moe
ze vallen een voor een
mijn dromen uit

ik ga niet meer naar binnen
en verberg het heelal
in mijn lichaam

daar kan ik in het zwijgen
alleen zijn, de dood laten sterven
tegen muren van steen

woorden verbranden, het rouwbeklag
en de verzen die jij met grenzen
overschreven hebt

om de liefde te verliezen
en uiteindelijk

de sterren te doden




kerima ellouise ©

 tekening kerima ellouise
 



©

de taal die we zochten

is er nog een zin, een samengesteld woord,
dat groter is dan de schaduw
van een verloren liefde

waarin kraaien zichzelf kwijt willen
rondom hun eigen gekrijs vallen, altijd maar verder
wanneer de bangste dromen beginnen

is er nog iets, evenveel als een vroeger vertrouwen,
dat in ons hart past, nooit hoeft achter te blijven
met een vermomming, bespeeld door oogleden van de tijd

en als de woorden zich dan strekken
bovenop het puin van zwartverblinde vleugels
zijn wij dan bestand tegen de tijdloosheid



kerima ellouise ©

 foto: beeldentuin Dehullu

een golf en een gedachte

alles laten wij achter
het spreken, het luisteren, het lichaam
ongenezen

een vleugelslag, losgelaten
in het zonlicht

dubbel zo lief

nu jij nog een keer
langs onze wangen streelde

zonder bezit

*

'bidden is onderdak zoeken'
vertelt een stem

wij wonen voortaan
in jouw schaterlach
.


kerima ellouise ©


voor C.

de laatste kleuren

mijn opa's heb ik nooit gekend
en het doodsgezicht van mijn oma in de grauwe bedstee
is nooit heengegaan

wanneer lopen we langs het afscheid;
de slaap die blijft als een roos
op een steen gebeiteld

het noodlot al in kinderhanden
die nog geen zwaarte kennen, zoals het morgenlicht
dat in alle eenvoud een schaduw tekent

de dood wordt een dialoog met loerende ogen
kruipt omhoog langs wind en werkelijke dagen

dagen die jou schoonheid leenden
immer met de glimlach van jouw blijspel

ik hoor je nog 'the end' schateren


kerima ellouise©
*

RIP J.C.

tot het daglicht

er is geruis
in de vervaging van het leven

ik wacht nog wat, wil
het ongrijpbare eruit tillen
om het in glas te blazen

even breekbaar
hoe wij spreken


kerima ellouise ©

foto beeldentuin Dehullu

meestal op donderdag

Ik heb hem Harry genoemd.
Al een hele tijd geleden. Harry is een boom.
Geregeld ga ik hem bezoeken.
Zijn schaduwen laten zich vaak gaan
in wisselend zwart. Soms duiken ze diep
in de tijd. Dan ga ik op een steen liggen en wacht.
Volgens Goethe kan je in en met iemand leven.
Maar vaak gaat dat niet samen en baart ieder
zijn eigen lijden, zijn eigen bast.
Zo drijven Harry en ik heen en weer, soms onbereikbaar,
te ver om elkaar te herkennen.
Het is niet makkelijk om het ontbrekende
uit andere seizoenen te vinden, al zal het misschien
net dat stukje zijn dat verbindt.
Morgen ga ik weer naar Harry. Midden in het bos.
Of ga ik naar mezelf ?



kerima ellouise ©


Illustratie: kunstenaar Andreas Kuhnlein
                 beeldentuin Dehullu

het afscheid is sterker

ik lever me niet meer over
aan woorden
ze blijven onbekend, onafgerond
ook al noem ik je liefste

en als je me vraagt waarom
in gebarentaal of in steen
zal ik zeggen dat alles zich
naar binnen wenst

het geluid
van morgen dat, bovenop een heuvel
de vergankelijkheid balsemt

het hart wikkelt in een vochtige schelp van linnen
wanneer jouw echo wordt verwekt
door de wind

door de wind, mijn liefste
door de roze, roze avondwind


kerima ellouise ©


Illustratie: schilderij Heide Renier

zoals zij in de ochtend

ik waai en waai
verblijf tussen spiegels van hoop
en horizon; het veld waarop
wolken verder drijven

traag vliezend in het bestaan

mijn lot vloeit uit
in zeebelopen vloed, kartelt
randen waar mensen staren
naar diepe zin

aangekruist door hongerigen

hoe zou mijn stem zijn
in tegenwoordige tijd

spraakverwarrend door de jaren
die nog doodgeboren gedichten dragen

ik waai en waai
rondom roerloosheid



foto - gedicht: 
 kerima ellouise©

onmacht en verder niets

ik voel me vreemd
een vreemdeling tussen bekende huizen
die uiteen wijken, zo groot zijn als het leven zelf

er is iets veranderd in mij, alsof ik iets verloren heb
een uitgebeend woord of een zware sleutelbos
waarvan de roest ouder is dan de waarheid

overgeleverd aan een lijf zonder beeld
en gebroken bestaansrecht

het is niet goed om te weten
maar ik wil de huizen in stukken breken 
en de ramen tussen de werkelijkheid gooien

 

kerima ellouise ©

zie ookhttp://www.youtube.com/watch?v=idu6U9F_gcs

Illustratie: kunstwerk Marcel Dekoning ©

over de bloem in mijn hoofd

ik droom de paardenbloemen
tot zon
draai blad per blad
naar het licht

een beetje schuin
in de wind

het is geen dag 
van steen vandaag, niets lijkt
vreemd of in zichzelf

al hoor ik het raadsel van de stilte
en de speelbal waardoor ik Van Gogh ben
in het diepst van mijn gedachten



kerima ellouise ©

Meer dan een gezicht

men hoort het niet
wanneer hij vliegt over veld en vijver:
een vlucht
in een enkele lijn of wat achterblijft
op een gezicht, soms verward

en veel meer dan een zoektocht
in ogen

expressie als pure poëzie 
die hij doorgeeft aan hen die het gelaat 
van kunst willen vinden

binnendringen in zijn droom; 

waar hij doolt langs twijgenlicht, 
als bomen ruist, blauw 
dan weer regenzwaar

in een stroom van melancholie
meanderend door de dichterlijkheid
van zijn schildershand


kerima ellouise ©




* Opgedragen aan Marcel Dekoning
naar aanleiding van zijn vernissage op 16 juni 2012


Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=hsvjkmp4D6k

Illustratie: Portret geschilderd door Marcel Dekoning

al meer dan een leven geleden

er is een stilte in mij
die ik nimmer heb kunnen 
verklaren

daarom moet ik je vragen
of je mijn lichaam wil verlaten

maar voor we afscheid nemen
en het verdriet van de wolken drinken
wil ik nog één maal met jou
naakt voor de spiegel staan

schitteren binnenin
om doodgewone dingen, om de vogels
die in de bolster van mijn buik hebben gevlogen

om de duinen
die nog zachter klinken dan de lelietjes-van-dalen
langs een witte watersteen


de dag vertrok en liet een vers achter

niemand kan de dood verdragen
zonder het leven te beminnen

nog verder dan voor ogen




kerima ellouise ©

 

zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=f8PZLAJmK6E

uit het nest van de cirkel

ik eindig in een cirkel
naaktvoetig
en wit in letters gedoopt

'halt' roep ik
deze lijn is eindig
hier wacht ik op mezelf
tussen alle mensen

waar ben ik gebleven
ooit ben ik kind geweest

jij noemde me zo
en ik mocht in je armen slapen
als een deel van het deelbare

waar is boven, waar is beneden
waarom houd je niet van me

ik stop op het punt
van voorbestemdheid

en herteken de ronding
met precieze gebaren



kerima ellouise ©



Illustratie: 'doorzichtig', kunstenaar John Spek

splinters van tijd

ik schreeuw luidkeels in de stilte
op een kale, verlaten plek neemt hij 
mijn stem over

weet hij waarom ik huil
waarom het vuur van de zomer mij ontvalt
in ieder woord dat ik leerde

en dat nu onverdraaglijk door schaduwen
gevoed wordt

door handen die mij tegen de nacht
aandrukken, gezichten die voorbijkomen, vastgehaakt
aan begin en einde

en alles daar buiten

als een steen
onzichtbaar in een echo 
geworpen



kerima ellouise ©

rondom 't volmaakte

het doet er niet toe
maar het klinkt als water
zei je
toen je mijn gedicht vasthield

jouw vingers lispelden golven over me heen
reikend tot aan de zee, met de nacht vertrouwd

en op dat moment
terwijl jij voet zette, wind werd onder vleugels
dreven we mee

naar het land dat in ons was

buiten adem, in alles wat er wel toe doet



kerima ellouise ©
.


Zie ook:http://www.youtube.com/wa...wqgIfkFV2_3VmVBI9hLoWg&index=1

Illustratie: kunstenares Heide Renier: aquarel op zeer zwaar papier (76 cm op 56 cm)

opvallend rond

de stilte spreekt in de verwrongen armen
van het ven; ik verzet mij niet
het is een soort afscheid, een knetteren
zonder geluid dat vuisten schept uit het water

ik wil luisteren en laat de oever over zichzelf buigen
herhaal mijn en jouw naam tot maanverloren vlecht
en wacht, wegrimpelend, op een vonk

waardoor zintuigen weer gaan glanzen; 
rood, in een nooit uitgewaaide hoogte

 

kerima ellouise ©

waarheen wij ook gaan

het is beslist
ik treed in het huwelijk

de dag geeft ons zijn zegen
terwijl een vogel zich vasthecht aan de zee
en krijst tegen het wegglijdend water

wij houden onze adem in
en willen de spiegel van de maan als getuige
waarin wij vloeibaar kunnen dromen

al dansend, rond en rond

met zwarte of gele vruchten op het hoofd
en vuurtorens vol knipperend zout

het is beslist
bij het verstrengelde licht

ik huw de nacht 
onder een tijdloze cirkel



kerima ellouise ©

zoek het antwoord

ik lees je 
het antwoord vertraagt
onzichtbaar voor het oog

dode punten en dagen 
gaan voorbij; maanden 
van ijzer

hoe schrijf je roest
en gaten waar wind doorheen waait

niet anders 
dan een onbetrouwbare afstand
of een presse-papier van stilte 
op het hoofd geschetst

ogen, schrijf ik
en schuur en schuur en schuur
tot ik mezelf zie

het regent 
gedichten




kerima ellouise ©

een handvol vleugels

als jij mij kust
worden dagdromen bevrijd
uit de nacht

dan volg ik 
het witte meeuwenspoor 

en trek de zee 
naar me toe

wij zien de vogels
vorm krijgen

jij zegt zachtjes
ik vlieg

en terwijl het laken
blauw golft

likken wij het licht
uit verdwaalde druppels zout




kerima ellouise ©

zo aanraakbaar voor mij

ik wil je omringen
met een teder bewegen
van mijn lied

uit een wilde seringenstruik geboren

met jou bedaren
onder stille dekens
van de ochtend

in een tomeloze vaart

opdat je zou voelen
hoe jouw ziel spreekt in de vruchten
van mijn woorden

jij het gemis waarin je leeft
laat sterven in de openheid
van mijn hart




kerima ellouise ©


Zie ook: http://www.youtube.com/wa...v=IEQ-bQz1Oow&feature=youtu.be

luister naar het geluid

ik weet nog mijn liefje
de dagen van zonlicht
de sterren op je schouders
en het antwoord dat ik schreef

over de bloemen en jouw glimlach
over 't loflied van de zee
op vleugels van een vogel
die ik bewaren zou voor eeuwig

ik weet nog mijn liefje
de reis naar de dood
het anker dat losliet 
tussen de stenen op het strand

jij wilde ze vastbinden
aan de dromen die je naliep
en ik weet nog mijn liefje

dat we schreeuwden
om het vallen van de golven
en het waaien erover heen

ik weet nog mijn liefje
dat ik in beelden van toen
naar je overland zou komen



kerima ellouise ©

ivoor

de weg naar God had ik me anders voorgesteld
zei mijn tante toen ze uit Afrika terugkeerde
en borduurde in een steeds stillere taal verder 
aan een roodborstje dat tussen schaduwen van een kruis
aan een geleende spijker hing

in die eerste dagen wachtte ik geduldig
op een toegezegd, inheems vogeltje als een teken van haar
en Hem om uit mijn eenzaamheid te stappen

de belofte verbleekte als een afnemende maan 
en ik knikte tijdens de uren die ik met haar doorbracht
naar haar gebaren die als licht leken te lachen 

terwijl mijn ellebogen leunden op haar verzwegen droefheid
ik droomde zonder ophouden tot het moment 
dat wij onzichtbaar voor elkaar werden

daarna was het voorbij

nog steeds weet ik niet waar ze God 
en de vleugels achtergelaten heeft



kerima ellouise ©

kortademig

je mag me naar de hel sturen
mijn ogen vullen met vuur
me murw slaan
tussen de anderen 
die nog ademhalen
in hun dood

hoe gemakkelijk zal het gaan
omdat ik het lieven nooit leefde
het leven niet liefde
liefhebben nooit leerde

het kind dat iedere dag
bewoog op lege bladzijden
nooit dichter bij een aai of een plekje
in de zon

gewoon vanzelf -
sprekend - slechter uit woorden -
vloeide naar het donker

je mag mijn gezicht mensenschuw
rood verven

ik was nooit een Winnetou




kerima ellouise ©

in ogen gestreept

kan ik alles achterlaten
nu ik eenmaal weet heb van
verleden, dagen aan nachten
keten met niets dan adem

tekens verdwijnen, de kiem
van glijdend geluk wanneer
ontkenning breekt in assen
doorheen het geweld van vuur

kan ik, beroofd van verlangen,
liefde in oprechtheid leggen
of ben ik al te diep door 
het gestreepte sterven bevangen 

nu leegte, vervreemd van verheffing,
zich op een geluidloze lente drukt



(13/13)

 

kerima ellouise ©

zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=t20Smun28DQ

van as tot aarde

welke waarheid wordt gebeeldhouwd 
onderaan de urne

terwijl onze handen wrijven 
over het gelaat 
van schaamte

hoelang zal de trein blijven branden
tussen losgehaakte windstreken

die doorheen zwartgekalkte grachten
de gruwel spoelen in de keel van
menselijkheid 

en de vloed van vrede willen
herwinnen

zeg mij, wie richt het hoofd op
in een wijde cirkel
om het oorlogsmonument 

en de vele naamloze schaduwen



Krakau, 21 februari 2012
(12)



kerima ellouise ©

gas-licht

de nachten erna
delen zij het kussen met mij

ik laat de naaktheid toe, de dode handen
in de spiegel, de schepper onder het puin
van het geweten

duizenden monden zwijgen
gaan van hier naar daar, van daar
naar hier, naar vaker en meer
telkens anders

ook voor mezelf

de een helpt de ander
tot er geen dag meer is, slechts 
grote, uitgeholde ogen naast het lege ontbijtbord

ik kan niet meer weg


*
ik schud het kussen op
jij zwijgt in een andere taal
en legt de afstand er tussen




Auschwitz-Birkenau 21 februari 2012
(11)



kerima ellouise ©

waar de dood schreeuwt

ik laat de stilte na
als allerlaatste beeld

elk oog, door zwart en wit omrand,
hecht zich als een zwerver aan het spoor
waarlangs zij liepen

gekleed in flarden van wanhoop
die bleven haken aan elkaars hand
en het schrale, nog bestaande licht

ik veeg gaten in de sneeuw
wil met naakte voeten stemmen vinden
achter de tralies van de aarde

nacht na nacht met hen praten
in een zo dichtbij verleden

ik ga weg, kijk nog een keer om
en neem het afscheid mee



Auschwitz-Birkenau, 21 februari 2012
(10)



kerima ellouise ©

veraste kreten

tot stompjes uitgekleed
werden ogen 
gebroken

in het godvergeten licht

baarmoederloze barakken 
vol doden van vroeger 
tot nu

waar
ontbloot, duizenden 
en duizenden 

werden beroofd
in een verschuivende, reeds verlaten,
bestemming

waar zijn de kinderen?

een stil aanschouwen
staart naar hier of elders

naar
gruwelijk, onverlost verdriet

en een wereld vol waan
waar een anjer 
getuigt

van een laatste vlinder


waar zijn de kinderen?
waar zijn de kinderen?
waar zijn de kinderen?




Auschwitz-Birkenau, 21 februari 2012
(9)



kerima ellouise ©

in het duister geklemd

barakken waar doden verblijven
half in muren, op betonnen vloeren, in oneffen uren
half boven grijze wolken, ergens hoog

ruggengraten, gebroken in een gracht met as
en weke lijken, er is geen steen meer, niet eens een boom
die nog kan slapen

met mijn witte handen raak ik een naam aan,
het glasraam waarachter ogenblauw
staart naar wanhopige verbinding

ik verleg mijn hart
naar een langzame sneeuwvlok
op bruin, zwart en roze, ooit door straten gelopen

uit hun stappen komen woorden
ze schreeuwen het rennen, het neerschieten tussen
hoofd en gele ster

afgeschoren haren winden zich 
rond assen zonder spiegelbeeld, rond verbrande wimpers;
de borstels hebben geen weet van de doden

ik fluister hen een paar woordjes toe

een streepje zonlicht raapt 
een bloem op

en mijn tranen



Auschwitz-Birkenau, 20 februari 2012
(8)



kerima ellouise ©

links, rechts, links, rechts, links,

het is daar, deze dagen
dat ik zag

wijzers vielen uit uurwerken
vielen op het ongrijpbare
begrip

waarin het ademen
onbewoonbaar werd verklaard
en een kind de gesloten mond
van de dood

het is daar, die dagen toen
dat zij niet meer zagen

het slapen of het gaan
in nog minder lijf waaronder ze 
elkaar zochten

het is daar, deze dagen
dat ik zag

gezichten en namen
met stilte doorboord

ik ben van ze gaan houden


Auschwitz-Birkenau, 20 februari 2012
(7)




kerima ellouise ©

 

 

die dag te sterven

 

geen vogel
geeft er antwoord
en de treurwilg prevelt tevergeefs:
niet doodslaan

naald na naald
in ogen, 
ontredderd blauw

nijptangen in bolle buiken 
trekken de dood naar lege handen;

het geschreeuw waait 
door onbestaande ramen, vrouw
na vrouw

niet doodslaan

trage messen sluipen
door identieke lijfjes; harten
op zwarte, naamloze schaduwen, kind
na kind

uit het stof, uit versteende vleugels
uit de sporen van scheefgetrokken monden
uit de tijd, zevenenzestig jaar geleden

sla me dood




Auschwitz-Birkenau 19 februari 2012


kerima ellouise ©

koud, zo koud

haast naakt, lijf aan lijf
vergrendelt magerte 
hun nachten

betonschaduwen 
verschrompelen de dag, zoeken
een plek om te ontlasten

zij fluisteren de honger
muren toe, vijf aan vijf
hun pols klopt nauwelijks ramen

enkel een zwarte mantel van sneeuw
en een homp oud brood
waarmee zij het ontbrekende kussen delen 

en waarin ze zichzelf niet meer zien
zelfs niet wanneer hun mond 
het onderdrukte licht opvangt

ik betreed hun slaapstal
zie namen waarvoor geen woorden zijn
gekrast met de laatste horizon

uit mijn vingers stromen onmenselijke klanken




Auschwitz-Birkenau 20 februari 2012
(5)

geen klank meer

hoe kan je onmenselijkheid begrijpen
wreedheid nog dieper dan

zonder grenzen

stilte in alle mogelijke vormen
wanneer de dood er niet meer toe doet

het kan niet

ik zwijg uit respect
meer dan één minuut

1,1 miljoen keer

ween ik
zwart



Auschwitz-Birkenau 20 februari 2012
(4)

Onvatbaar hoog

er is een weg
die geen ander kan horen, een weg 
in het laatste licht van hun sterflijkheid 

het houdt mij 
in mijn stilte gevangen; duister, de gele vlek,
het gloeiend ijzer van de dood

buiten rouwt het wit
terwijl de dag huilt om de zware boodschap
van de boom

die mij in zijn treurlied omhoog werpt
naar de silhouetten van de wolken
los van kwelling

ik wil de afstand verkleinen
en strek mijn armen uit
naar het meest nabije

mensen, het waren mensen
ik hoor hen gaan



Krakau, 19 februari 2012
(3)

ik draag geen zichtbaar schild

eerste sterren 
ter grootte van een handpalm
dwingen mij naar de linkerkant van het raam

de boom, al lijkt hij gespijkerd in zwarte aarde
keert weer om de rest van zijn verhaal 
te vertellen

ik leg het gele stof
in de sneeuw, naast kleine voetstappen
en zes jaarringen

hoor slechts het wiegelied
van de boom die met zijn takken zachtjes 
zielen beroert

en terwijl afgesloten vlokken het perron kerven voor de trein 
ontsnapt de stroom aan de wachttoren 
doorkruist en met grote honger

ik reis samen met zwarte assen 
die uit de hoed van onschuld in grachten vallen,
lijfelijk gemeten, terwijl spinnen kruipen uit herkenning;

een enkele spint een driehoek
tussen de straat, de pijn en mijn borst


*

het kasteel van Wawel kijkt me
met oude ogen aan; het laat tranen van toekomst
ik draag ze van verleden naar morgen

er was veel meer dan een draak die in brand vloog





Krakau, 19 feb 2O12
(2)


* de Wawel is een heuvel in Krakau. Onder de heuvel bevindt zich de Drakengrot.
* spinnen : legende over het ontstaan van de Davidster

Voorbode (1)

een Poolse vrieslucht
waait binnen

de tijd vertraagt
wanneer een kale boom
driehoog
mij oud aankijkt

zijn takken zijn dofgrijs
en zwart 
aan de randen 
alsof hij treurt 
en me wil waarschuwen
voor wat komen zal

ik ril 
om reeds gevallen schaduwen
en knik hem toe

hij heeft het koud
in zijn marmeren huid 
vol huiver

ik ween nog niet



kerima ellouise ©


17 februari 2012, Krakau

foto kerima ellouise ©

kolkenklank

k voel mezelf meestromen
met de schaduw die rond mijn hart waart
hoe hij klotst, onderweg, tegen een leger wordende horizon
nimmer thuisgeraakt door de wreedheid van de wind, 
in de avond gebaard

jij beweegt naar rotsvaste gestaltes, waarin mijn lichaam vervaagt; 
zich niet vertonen kan omdat verdriet om ziltig vertrouwen vraagt

wij verliezen ons niet aan de werkelijkheid of waan
maar aan de dromen die doorheen de bloei van vloed 
niet kunnen gaan


kerima ellouise ©


Zie ook:http://www.youtube.com/wa...wqgIfkFV2_3VmVBI9hLoWg&index=1

 foto door Rob Bonenkamp ©

daarna zweeg zij

er is geen wind
er is geen verhaal
zo warm als jij
zeg je

ik woon te ver van zee af
om op de golven te drijven
de meeuwen te dragen
die in je hand wonen

en waaraan jij
je leven hangt

als oude jaren 
op jonge bloesem

ik woon te ver van zee af
om me nog langer te laten wiegen
door een handvol blauwe dichtregels

zo warm als jij


kerima ellouise ©

foto kerima ellouise ©

'n broodje puur

met mijn rechterhand
veeg ik wat kruimels op je wang weg
ze stippen je onvolmaaktheid aan
een onvolmaaktheid die ik zo lief heb

zoals steeds
kijk je verwonderd om dit gebaar

'je kruimelt', zeg ik overbodig

een wonderlijk zacht lachje
opent het beeld van warme aarde

je legt wat kruimels op je lippen

 

kerima ellouise ©

zie ook:http://www.youtube.com/wa...wqgIfkFV2_3VmVBI9hLoWg&index=1

fotobewerking : Rob Bonenkamp ©

Pittig cabaret en sfeervolle poëzie

Voor het poëziegedeelte hebben wij

vier krachtige dichters uitgenodigd, het zijn:

Kerima Ellouise

Julius Dreyffsandt zu Schlamm

Cees-Jan Sierhuis

Marcel de Kleijn

En.......... het langverwachte debuut van Frits Hendrikse.

Datum Zondag 26 februari 2012 Aanvang 14.30 uur Zaal open 14.00 uur

Locatie Het pand Hawa Komhata, Westzijde 181 te Zaandam

steegje inlopen tussen nr 179 en nr 185 (geboortecentrum

)Parkeren Gratis, op het J.A. Laanplein (vlak achter de Westzijde)

goocheltruc

het enige ritueel dat de kamer kent
is er niet meer, hoe hard ik ook 
met mijn mouw schud

een betraande zakdoek
maakt elk woord overbodig:
de duif is dood

kaarten voorspellen 
nuchterheid, het teken is het lege glas

zonder dubbele bodem 
kan ik niet verdwijnen

de asbak geeft geen gehoor
aan het rookgordijn; die illusie brandt
zichzelf op

ik veeg alles opzij, het papier 
en het stroompje dat meedogenloos
met de tijd tikt

de kamer draait, als een foetus 
keten ik mezelf vast 

het vruchtwater breekt en bevrijdt
woorden

ik laat een eerste, ontrijmde schreeuw




kerima ellouise ©



*

naar aanleiding van Gedichtendag

bestemming

ik kijk verder
zie vreemde gezichten 
ze schuiven als schaduwen voorbij

- wie speelt er met 
het lijk van de maan -

onder de huid van het water
verdwijnt het geluid van de zee

ik luister, tast aan 
de beweging van stilte
van golf naar golf naar de holte
van mijn hand

luister, hoor het kind
dat op meeuwen vliegt
naar jou zwaait

vloedgewassen, op weg
naar liefde

- wie speelt er met
het lijk van de maan -

*

voor het raam
is de dag zo zacht, zo
vanzelfsprekend dragend

blauw



kerima ellouise ©

met liefde

het raam gaat open
en ik draai rond 

verdwijn voortdurend 
in de wind, gekruld

zoals een zee-adem of een woord 
van trouw dat minnend 
tot mij komt

het zal zacht zijn, zachter
dan de binnenvleugel van
een vogel 

die geen 
andere naam heeft 
dan die waarmee hij geboren is 

uit het blauwe
uit het lichaam van het licht

in de langste dagen
van mijn traagheid en alles 
wat ik liefde noem

http://www.youtube.com/watch?v=-r-BrFJ3t6Y

kerima ellouise ©

foto kerima ellouise ©

impressie van het onzichtbare

niemand kijkt 
vragend 
wanneer ik nacht word
eenzaam val
uit de schoot van het licht
als was ik enkel een stem
waarvan waanzin zich 
niet meer lost
het is wat het is
en geloven was nooit
een waarheid
slechts een ontbinden
van gedachten zonder 
gezicht 
waar wil je dat ik sterf
mij te grijpen leg, 
vierhoofdig
in de onmacht 
op lippen droog
doorzichtig zoals het water 
geweven uit het maanzand
waar overwintering
de buitenstaander doet vluchten
van de ene krater 
naar de andere

niemand voelt 
wanneer de ochtend woorden slaat
luidop leest in een boek
hoe jij de poëzie in mij verdooft


kerima ellouise ©

Verzwegen panorama

Welke stilte doet ons spreken? 
Is het de stilte die woorden geeft? 
Of geeft het spreken net zichtbaarheid 
aan het geluidloze?

Ik luister. Niemand laat zich onafgemeten zien.
We ontmoeten elkaar tussen verzen. 
Vreemd. Je zegt niets. Ik ook niet. 

Misschien gebaren je ogen of je lijf. 
Ik probeer te voelen, aarzelend, onderzoekend. 
Op een afstand schikken klanken zich. 
Ik herken ze niet, ik herken jou niet. Ben je wel diegene
met wie ik praat? Gedachten razen door een gesloten veld van onzekerheid. 

Je kijkt me aan. Je zoekt een titel van een boek waarvan ik het begin noch het einde ken.
Lachende stemmen sluiten de ondoordringbare cirkel. Hun echo meet de verte niet.
Geen enkele vinger bindt zich aan lichtjaren. Welke woorden heb ik begrepen? 

Ons gesprek heeft de stilte niet omhoog getild. 
Ik hef mijn glas op en mompel: “Fijn dat ik je weer zag”. 
Op het scherm praten we jaren verder.



kerima ellouise ©

foto, kerima ellouise

je geeft me stilzwijgen

bomen blazen winter uit
het is voorspelbaar om mij heen, ook de sneeuw
en het trotseren
zelfs de eenzaamheid
die in de onverschilligheid kerft 
met dit late uur
binnen is het warm
tweehonderd lichtjes fonkelen
ooit lagen ze in mijn hand, onbekommerd
jij wortelt nog dieper in je trots en de champagne
cadeautjes stapelen de leegte, hoe duur ze wel niet zijn
ik draai me weg
de scheur verschuift mijn stembanden naar de stilte
naar de dakloze die de maan van zich afwendde
beschaamd om het licht
en dat wat nog kleur bezat

wie is de vreemdeling, wie is diegene zonder kamer
wie bevindt zich daar buiten
ik mocht hem niet eens een euro schenken


kerima ellouise ©

blue landscape

blauw is mooi
ik zie het in je weerspiegeling
het overweegt de tijd
van het landschap

er is iets gebeurd
een boodschap misschien
of een verborgen oogst
waarin het sterven alleen
maar woorden vindt

misschien deelbaar
voor hen
die het bestaan herkennen
wanneer het blauwe
uit oevers treedt

als vingers
die een stem vertolken

als lief
zo lief

zo veelzijdig lief


kerima ellouise ©



Zie ook:http://www.youtube.com/wa...wqgIfkFV2_3VmVBI9hLoWg&index=1

Illustratie: schilderij 'blue landscape' door Marcel Dekoning

licht

er was eens een heel klein woordje
dat vond zichzelf maar zo gewoon
het plooide bij niemand een glimlach 
voltooide zelfs geen enkele droom

een dichter kwam langs en vroeg:
"waarom al die tranen alsof ze komen 
uit het merg van oude manen"

"ik wil zo graag meer zijn 
voor een mens en zijn naam dan alleen maar
een betekenisloos bestaan"

de dichter aaide hem over zijn aardsheid
en zei zacht maar heel toegewijd

"je kan alles zijn wat je maar wilt
maar je moet er zelf in geloven;

je kan kastelen bouwen of zeeën zo zilt
of een gedicht voor een zwervende weerloze"

het woordje dacht na vanuit zijn diepste dalen
veel verder dan een vogelvlucht 
in blauwe kralen

hij keerde zijn ziel om met vonken vuur
werd ‘licht’ in het hart van ieder uur

voor ieder die hem wilde lezen
in dichte en schreiende regen


kerima ellouise ©

Zie ook: http://www.youtube.com/wa...ch?v=3s0wIpXwh-I&feature=share

gedicht voor een onbekende

de nacht is maan en leeggeschreven stilte
en een halve kop koude koffie en een raam
en een man zonder naam die voorbijloopt 
misschien naar een vreemd land of 
de volgende bladzijde waarop nog 
geen einde geschreven staat
ga je weg, man, of zal ik zachter blijven
en dit papier achterlaten zodat ik je raak
in je eenzaamheid alsof je onverwacht mee
naar huis genomen wordt door een warme schoot
die bloemrijk zal rijpen en die je zal vertellen 
dat uit het donker licht vloeit
voor wie zichzelf kan beschrijven

kerima ellouise ©

foto kerima ellouise ©

de maan in een fles

de nacht verdwijnt
in een witte zakdoek, ver 
van het geluk af

waarheid wordt weer een leugen
of zijn het twee gelijken, zonder einde

ik treur om ons
en de windvlagen zonder 
scheppingsdrang

wij hadden “wij” opgetild
verdronken met koraalogen
aan het strand 
naast het beeldhouwwerk
uit brede golven
gemaakt

ik ben nooit
een goede matroos geweest
en de maan poseert enkel voor sprookjes;

het schuim tussen vroeger en er was eens



kerima ellouise ©

 

 

blauwe periode

 

jij zegt

“je hebt de ogen van Picasso
ik zal je tekenen 
met gekruiste armen”

ik weet wat ik zie
en wat bij de leegte hoort
je hoeft de regen niet uit te vegen
in elke lijn van mijn hoofd

jij vraagt dan 
waarom ik de druppels dragen wil
het verdriet, onverwisselbaar
zoals jij en ik

ik
antwoord

“ik geef je eerlijke uren
maar durf niet te vragen
of je uit mijn woorden 
ook zonnebloemen vouwt”

van Gogh 
ligt op mijn lippen
tot ver na de nacht



kerima ellouise ©

afbeelding: Picasso, vrouw met gekruiste armen

bij het breken van de bast

wij dekselse dwaze dichters
schrijven op basten van bomen
het gewin van hart en zin

vloeken op wat wij minnen
het zwerven diep van binnen

voor wat het vluchtend licht zo raakt
stellen wij ons onsterfelijk op
alsof naaktheid nooit heeft gestaakt
langs smalle wegen in galop

welk uur is het dat wij vrezen
als sluimerend de dageraad ontwaakt
zijn het de schimmen, uit onszelf verdreven
of is het de eenzaamheid, door kwelling vergaard



kerima ellouise ©

foto beeldentuin Dehullu

feestgroei

vandaag is het een bijzondere dag
ik heb namelijk besloten
om mezelf te vieren

het wordt vast een succes
ook al ben ik een naamloze dichter
een mens van weinig gewicht

toch ziet u, zelfs zonder top
enige wildgroei van het licht

dat, gedoodvierd en geverfd,
mij ontslaat van enige plicht

kom, feest mee
en laat het vieren beginnen
hang slingers op vol talent

wanneer u mijn ijdelheid bejubelt
nog voor ik mij bezin

want op dit literair toneel
spendeer zelfs ik
een halve cent


(vrijwillige bijdragen zijn uiteraard welkom
mits het vieren uitbundig gedeeld wordt)


kerima ellouise ©

vleugels (haiku)

uit de kerktoren
stijgt met engelengeduld
doodstille nevel


kerima ellouise ©

jaren worden dieper

legt een vraag zich neer
in poëzie

de dood 
met besneeuwde lippen
aan woorden likt

het blijft een bewegen
al is de avond net 
hetzelfde
en lacht een kind om honing
aan moeders hand

ween ik dan
om de vreemdeling
die in de schemer de stilte
binnentreedt


*

ik tik tegen de binnenkant
van deze verzen
en ruik angst omdat er liefde is



kerima ellouise ©

foto, kerima ellouise ©

elf

het is een feestdag 
vandaag

op dit papier 
schrijf ik de oorlog neer
heel even is er stilstand, de doden
staan niet op

liefde is hard, ik wil het eten
als een zoet broodje, onverdoofd

een trompet schalt;
waar ik morgen zal staan
schreit een bom, onder een vlag
bedekt


kerima ellouise ©

foto, kerima ellouise ©

 

 

 

wachten

het beeld 
dat als vanouds
om verbeelding vraagt
draagt meer dan woorden

het verschuilt in een huis 
of een enkele kamer, afgesloten
van daglicht

soms, lijf aan lijf, 
bij elke gedachte dat zichzelf een huid geeft
groeit het dwars

bezwijkt onder het onzichtbare gewicht

"tijd is niet waar, dat weet jij ook
en stilte luistert niet naar zichzelf"

het beeld zwijgt even, laat huilen
zoekt een andere plek
ver voor mij

“wanneer ik je vind als bron van verbintenis
en evenwicht

dan zal ik
ja, zal ik
dan
mezelf dragen”

 

kerima ellouise ©

 

zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=iTIf9-ORqjY

Illustratie: kunstenaar:

Marcel Dekoning 'wachten',

pentekening in pastel

 

 

Het woord

 

er is nooit een toekomst geweest voor ons
zelfs het heden is langzaam verdwenen
in een restant van zwarte dons

tanden van tijd hebben zomers opengereten
en, in de bron, het bruidsnest ontwricht
het enige dat vleugels kon bewegen

en nu ik zwijg, huil om het ontsluierd gezicht;
wij vluchten van dit ongemeubileerd leven,
verwekt schijn het ontwijde takkenlicht

op een stenen tafel hadden wij woorden geschreven:
tweevoud begint met elkaar in zacht gegons
onze lippen hoefden geen winters aan te kleden



kerima ellouise ©

 

foto kerima ellouise ©

 

 

 

met de gordijnen dicht

of een welkom
warm kan zijn, vraag je

ik adem jou in
met woord
en wederwoord

stapel de letters
van kop tot teen

steeds completer




kerima ellouise ©

dicsmare

zij gaf het me
en hij
golven die zacht opstaan
en zo de weg veranderen

hun dromen, gekust
en uit het krijt gehaald

als pianogolven
wild boven de branding

hoe zij poëzie spraken, gesalonneerd
in elkaars hoofd en tot in de kleinste hoek
aan de horizon

zij gaf het me
en hij

en ik zag wat ik bewaren wilde;
hun vonken in een vuurtoren
vrij

en met het licht



kerima ellouise ©

 

foto kerima ellouise ©

uniek

(de traagheid van het onvermijdelijke)





ze volgt de ogen
van de wind wanneer het regent
op zijn rug

hij deelt verhalen
als het meest nabije in hoeken
van vreemde huizen

ik hoor haar gaan
en graaf de maan uit

ze is de nacht, de schaduw waaruit
het licht kinderen baart

dichter bij de waarheid en liefdeswoorden
die de stilte bij haar glimlach brengen

het zijn geen matrozen
in de diepte van duisternis, geen riviermannen
die meer schelp zijn dan steen

ik wil een spiegel buigen
in de stroming van de zee, vleugels openvouwen
boven de herinnering aan witte aarde

voor haar, voor haar

als een nabijkomende oever
en voor dat andere waarmee ze zilverkleurig licht
op glas ademt



*
voor Amanda Malinka



kerima ellouise ©

Illustratie: "een beeldige wandeling', Blankenberge

foto kerima ellouise ©

 

 

Dát

 

meer en meer
vind ik mezelf terug
wanneer je naar me kijkt

wij elkaar laten ontstaan
wachten op het ontdekken
van de tocht

alles golft
in het verlangen

naar het oor
van de rivier dat oevers
bemint

jij in mij ruist
als een echo van wiegende wenken

wind
en lotus
wanneer de zon ondergaat

dát zegt
in minder dan een armlengte

raak mij aan



kerima ellouise ©

 

 

zij was haar naam

 

vragen rennen me
achterna

en terwijl de stilte tegen me leunt
of ben ik in de waan

luidt een vlinder
de metamorfose van de dood

kinderen wisselen land
en keren herfst om

verplaatsen aarde
naar hemel, weer naar aarde

en wanneer ik me aan hen bind
blijft de weerspiegeling
niet onberoerd

wij huilen
om het afscheid

en vinden het leven in haar



R.I.P. G.


kerima ellouise ©

foto kerima ellouise ©

 

 

door alle ruimte heen

 

zopas werd een vader begraven
onder bomen
en in de dag

zijn hart was zijn zoon
zoals het hare
haar dochter

handen waren moeder
ogen en een kus

het ontwaken
werd een glimlach; de bewaakster
van een kind

dromen voltooiden nachten, het luisteren
naar verdriet

want haar liefde kende sprookjes
en een deur naar omarming
even groots

als de tijd
die nu voor haar naar ruimte
glijdt


*


in het licht eindigt
niets, de hoogte naar
haar




opgedragen aan A.

 

 

kerima ellouise ©

foto beeldentuin Dehullu

de dag verlaten

 

je zal het met zijn woorden moeten doen
met de beelden door hem
achtergelaten

en ergens op een stille stek
waar leven begint
misschien nog in zichzelf gekeerd

waar de dingen van de dag
je naar de toekomst
zullen wijzen

daar zal hij zijn

en steeds zal hij wederkeren
blijven

wie hij was
in jou zelf, in de sporen van de aardse
dagen en nachten

jouw hand strekt naar omhoog
aangeraakt

de zijne, langs wolken
naar beneden


ja, jouw vader



*opgedragen aan B.



kerima ellouise ©

foto kerima ellouise ©

wiegen

het noodlot spreekt
tegen de uitvaart in mijn hoofd
alsof het breken zal

een kind opent er
een septemberroos uit verlangen
en sluit het voorvertrek

vanavond zal ik je lichaam vlechten
tussen de lakens

tezamen met je zoete stem

ik kan niet meer
terug

zelfs niet in dit vers




kerima ellouise ©

er is een wens

bloesems keren zich van me af
ik schrik
het is tijd om te gaan, terug

naar wie ik was

ergens is het feest
vanavond

*

ik verlaat het zomerhuis
ga langs onvoltooide velden
en dagen

steeds weer breekt
de verte

nabijheid
was nooit welwillend

*

vrijwel alles is tegenstrijdig
en ruilt zich telkens
weer

ontelbaarheden
liggen op de rand

tezamen met een voorbode

*

ergens is het feest
vanavond

te vroeg noch te laat



kerima ellouise ©

 foto , bewerking Rob Bonenkamp ©

alle stappen

wat als de onmogelijkheid nog het enige dierbare is
dat we kunnen opzoeken, vasthouden
in onze gedachten

zoals een oude stad, uitgeput door tijd
maar niet meer van ons

ook al staan huizen dichter dan ooit
in de dag, in de nacht

lopen uren in elkaar over
naar liefde en de glinstering
van dit mysterie

dan nog, antwoord jij
weet ik jou omringd
zacht en teder

teruggevouwen in mezelf en ieder vers dat ik schrijf
op de treden van de waarheid


kerima ellouise ©




Illustratie: Beeldentuin Dehullu, kunstenaar: Lucia Fransen

foto beeldentuin Dehullu

een heerlijk recht

 

 

langs mooie vijvers en onverharde paden
zonder hek of enige tralie
ga ik op zoek

geen Dwingelderveld
noch een andere laagte
zal mij weerhouden om te zweven

tussen stilte en de woorden
die, in mij, diep dansen

ach, deze tijd, deze heide schone tijd
niets maakt hier de vogels oud
of het kind dat regendruppels vangt

met open hand en de zee hoort
in zijn klompen

verzonken zijn de oude stenen
van de dagen, ver ervoor

ik ga liggen op de grond
waarop ik lag en adem zichtbaar
de gratie van de aarde



kerima ellouise ©

Chaos in de woonwijk

de woonwijk in mijn hoofd
brengt ogen naar het straatlicht
als een oude vogel vlieg ik traag
langs huizen

ik zie de linker
en de rechterbuur
en de bovenbuur rimpelt
in het raam mijn naam

de buur drie deuren verder
lijkt ook op mij

ik voel hun binnenkant, hoe ze tasten aan chaos
in de winterkamer en steeds wisselt de scherpte
van de lucht

het is het leven van alledag

ik heb je lief, schreeuw ik
tegen hen

langzaam wijken de vleugels
uit mijn lichaam

ik stort neer
in de zesde strofe

de regen druilt verder



kerima ellouise ©




*
(met dank aan Marion Spronk voor de titel)