tot het daglicht

er is geruis
in de vervaging van het leven

ik wacht nog wat, wil
het ongrijpbare eruit tillen
om het in glas te blazen

even breekbaar
hoe wij spreken


kerima ellouise ©

foto beeldentuin Dehullu

meestal op donderdag

Ik heb hem Harry genoemd.
Al een hele tijd geleden. Harry is een boom.
Geregeld ga ik hem bezoeken.
Zijn schaduwen laten zich vaak gaan
in wisselend zwart. Soms duiken ze diep
in de tijd. Dan ga ik op een steen liggen en wacht.
Volgens Goethe kan je in en met iemand leven.
Maar vaak gaat dat niet samen en baart ieder
zijn eigen lijden, zijn eigen bast.
Zo drijven Harry en ik heen en weer, soms onbereikbaar,
te ver om elkaar te herkennen.
Het is niet makkelijk om het ontbrekende
uit andere seizoenen te vinden, al zal het misschien
net dat stukje zijn dat verbindt.
Morgen ga ik weer naar Harry. Midden in het bos.
Of ga ik naar mezelf ?



kerima ellouise ©


Illustratie: kunstenaar Andreas Kuhnlein
                 beeldentuin Dehullu

het afscheid is sterker

ik lever me niet meer over
aan woorden
ze blijven onbekend, onafgerond
ook al noem ik je liefste

en als je me vraagt waarom
in gebarentaal of in steen
zal ik zeggen dat alles zich
naar binnen wenst

het geluid
van morgen dat, bovenop een heuvel
de vergankelijkheid balsemt

het hart wikkelt in een vochtige schelp van linnen
wanneer jouw echo wordt verwekt
door de wind

door de wind, mijn liefste
door de roze, roze avondwind


kerima ellouise ©


Illustratie: schilderij Heide Renier

zoals zij in de ochtend

ik waai en waai
verblijf tussen spiegels van hoop
en horizon; het veld waarop
wolken verder drijven

traag vliezend in het bestaan

mijn lot vloeit uit
in zeebelopen vloed, kartelt
randen waar mensen staren
naar diepe zin

aangekruist door hongerigen

hoe zou mijn stem zijn
in tegenwoordige tijd

spraakverwarrend door de jaren
die nog doodgeboren gedichten dragen

ik waai en waai
rondom roerloosheid



foto - gedicht: 
 kerima ellouise©