in het huis

al het werkelijke dat ik je gaf
is geworden tot overbodigheid

en nu ik mezelf kleed
met gedempte wind, de uren van herfst
overhoop haal

verliest elk geluid een naam

mijn naam
die als een afgewezen groet
tussen houten lippen hangt

verzwakt
door de duizend splinters
van huiverige gezichten

ik val, onzichtbaar, uit dit geheel
mijn handen te koud
te klein

om vast te houden

immer aanwezig

rituelen behartigen zijn houvast
als bevestiging van de dag
en avond

het is zijn spel
waar schaduwen niet lijken
te bestaan en hindernissen ontweken worden
door de onmacht van het zien

toon mij dan jouw huilen, jouw lachen
jouw honger
schreeuw ik hem toe

jouw spreken, jouw stem
of de grootte van jouw wereld

laat me zien
waarom zo weinig jou lijkt te raken
en de dag steeds herbegint

in een ondoordringbare omtrek


kerima ellouise ©

Illustratie: beelden in Gees 2012, kunstenaar Hartwig Doden

het onvermogen van het hart

het ene na het andere rouwproces gilt
in wat eens mijn thuis was

alles wacht op een teken van leven
ook jij

het lawaai neemt toe
en toch lijk je op de stilte

ik knik
dezelfde avond nog

en ontvlucht iedere kamer
waarin het zicht op mezelf
ondraaglijk is

kerima ellouise ©

de volheid van een cirkel

ze zijn zo
gelijk verschillend

de dichters in het gedorste avondlicht

het vuur draagt gezichten
soms verborgen in een nachtverhaal

dat dromen stolt
tot onbegrepen stenen
waarop het handschrift rilt en rolt

maar ik hoor ook
kleuren knetteren, gedachten die hangen
als madeliefjes aan een hals

een warme borst
waait nog voorzichtig uit

dan is het stil

iedereen slaapt
behalve de dichters, bijna barstend

verschillend gelijk

kerima ellouise ©

vele dagen, nachtenlang

een wolk snijdt de maan doormidden
de man opent zijn ogen

welk deel van jouw land ken ik,
vraag ik
waaraan ben je gestorven

aan de waarheid, de wind
witgepoederd door de enorme stilte
van de eenzaamheid

ik vraag waar je bent
en voel het afgesneden deel

de kamer is vol gegons
wanneer je me zwijgend ontmoet

we schrikken van het eigen beeld

regen en ruïne

er is geen loslaten zonder liefde,
zegt de ochtend

terwijl hij met een lemmet
mijn huid opensnijdt

ik leg mezelf te vondeling
op veel te kleine bloemen
samen met het geluid
dat ik liefheb

de avond zal van zwakheid spreken
wanneer ik mijn mond
opensper

om regen zichtbaar te maken 

kerima ellouise ©