dierbaar

wanneer ik niet meer in de stilte kan staan
verlies ik mijn woning
van plek tot plek

mijn ziel zal rukken aan ijzeren luiken
de dood ingaan, het lichaam nog vrij

plichtsgetrouw zal ik gebaren
naar honderd bomen
in een seizoen verwacht

jij kan me dan tot stof verbleken
van eind tot eind naar een ijdele nacht
het kind verstuiven, het laatste dak

hier of het hiernamaals boven

- zonder rust
werd het argeloze nooit verpacht -

de laatste Mono Lisa

laat de wind stil gaan liggen
wanneer we het vlees van elkaar
afschrapen

niets meer gaat van mij naar jou
naaktheid tot op het bot
geen kracht meer
geeft

verberg regen in stenen
de verwarring van gedichten in een lichaam
dat zichzelf verdrinkt

zwalkend door verlamming

laat het stil zijn
tot in het meest argeloze woord

ik ben de verdwenen vrouw
die de twee rivieren een bodem toeschrijft

kerima ellouise ©

Illustratie: Beelden in Gees 2012, kunstenaar Robert Jansen, Mono Lisa

onvolkomen weerwerk

hoe kan ik heel zijn
wanneer een helft
zich niet vertonen mag
als licht moet zijn
dat immer danst
luider dan het ruisen van regen
of ingelijste sneeuwval
hoe kan ik mezelf vervolgen
wanneer ik de waarheid niet versta
en me aan mezelf en aan jou
moet voorstellen
als een glimlachende zekerheid
in een metaforisch hemelbed

kerima ellouise ©

klimop

en als van parelmoer
het licht onafwendbaar in knoppen
ik kan niet langer meer dralen
het blijde zal weer verhalen
zo hemels en zo aards

er is geen duisternis meer
waaraan ik moet weerstaan, geen ruw gescheiden
maannacht waarin ieder vers eindigt
met een optocht van ondoorzichtig cellofaan

ik sterf niet meer om de wonden van wind
die, willoos en verward, de winter ophangen
boven het lot van het gebarsten bezemkind

er zijn zachte muren

ga maar
de aarde wacht wel
in al zijn dagelijkse dingen
ga maar
naar zachte woorden
die zich uitstrekken
intiem
van vroeg tot laat
ga maar
maar laat me niet achter
een en al ziel, een
en al lichaam
want
alles, ja, alles
in deze armen
zal uit vuursteen bestaan
ga maar
maar laat mij jou dichten
laag na laag
naamloos zoals ik ben

kerima ellouise ©

strandbericht

" wie kijkt niet graag naar binnen;
deze ronding, de meest intense kleur voor eenheid
waarop het leven in meer dan fragmenten steunt "


het zwijgen verbreedt
ons gesprek
jij legt je hand erover

we worden branding
en vullen de schelpen met echo

't geruis zingt mee
als rood vuur

kerima ellouise ©

vlindergroet

wat dwarrelt er nog
als een blaadje
is het een vlinder die haar vleugels
in de wind draagt
een donkere vlek misschien
op een gedachte of een verdord tij
dat richtingloos uitpuilt
en uiteindelijk neervalt
in een kleine vonk van hoop

ik huil om de dood van een kind
midden op straat
het is nooit de eerste keer
dat het herbegint

het sterven is er weer, de nacht in overvloed

kerima ellouise ©