benen en vinnen

sterfelijk
vertraag ik mijn verhaal

het breekpunt zichtbaar
wanneer lijnen aan kracht winnen, golven worden
die ik schep tot schuimend lichaam

er waait een gedicht uit
grillig gevormd

ook door het zilte aangetast

mijn handen halen zich open aan de horizon
versieren illusies
met

schelpgeruis

opnieuw
in deze volgorde van emotie

schaduwen liggen
stil
op een meeuw
die ook jij zag

of ben ik het
die met een witte zakdoek
de vloed

veeg

kerima ellouise ©

het geluid van tijd (3/3)

zie de tijd, kind
het zijn dochters en zonen
klimmend stuifmeel en steentjes
over het water gekeild die omhoog schieten
als ballonnen, landen op blauwe en gele
zonnehoedjes, schaterend op wangen nat
jij bent zo mooi in mijn handen
volkomen in een bron die niet liegt

zie de tijd
ook hij streelt het onkruid
in te smalle straten
waar een jongetje glundert bij thuiskomst
om het boeket dat hij nauwelijks
met zijn vingertjes kan vasthouden
en wat bloeit tot diep in winters
hij, mijn kind, is de belofte in onze handen
waarin herinnering mee kan gaan

kerima ellouise ©

het geluid van tijd(2)

zie de tijd
hij komt steeds weer
in elke bloem die verwelkt
ik keek door het raam en heb hem toegesproken
als een vallende ster, onvoorbereid
ik ben een wens in jouw handen
een woord met trage vleugels
dat in overgave herbegint

zie de tijd
er is geen seconde die klaagt
vertraagt tot antwoord
al slaat de torenklok twaalf maal
over een nevelend landschap
zichtbaar voor het mensenoog
ik ben een pigment in jouw handen
verlangend naar blauwheid van de hemel
de verstrooiing van je licht

kerima ellouise ©

het geluid van tijd (1)

zie de tijd, liefste
en wat kan worden
laten we niet tellen, de schaduw
en de angsten of de nerven van een verdorde boom
ik ben een vogel in jouw handen
meervoudig en nabijer
dan ooit


zie de tijd
alsof we wonen in de haven
waar schepen voortgetrokken worden
door lange draden van lente
alles gaat voorbij
maar lief, laten we langs de zeeweg lopen
de haren ongekamd
wij zijn de handen van wind

kerima ellouise ©

lentesprongetjes

zie je, ik hou van je

ik leg een vers neer
van Gorter en wens luidop
het minnekozen

*
'n golfje op mijn wang

waai me zonder schroom
naar de ruimte van de zee
opdat ik kan zien

*
aan de rand

in een vuistvol licht
richt een vlinder zijn vleugels
net boven de dood

*
vaas

voor het vensterglas
gevoelt een roos de lente
en fantoompijnen

*
aanleg

vlinders gaan liggen
zoals een ochtendvijver
in het zonnetje

*
gesprek

zo onvermoeibaar
ruisen halmen om en om
het heil van lente

*
gebroken tijd

wie vreugde inhoudt
nu lente het pad betreedt
heeft een koude tong

*
één dag

een vlinder verlaat
't warme plekje in de zon
zonder enkel spoor

houden of houwen

hoe zou een woordsculptuur
eruit zien
zou het zijn
zoals de vlakte
van een monotoon gesprek
waarin de uitgedoofde hartstocht
geamputeerd werd
voor het blote oog
of zou het vluchten;
een hert dat nimmer
het beloofde landschap inloopt
bewust van het gevaar;
illusies die elk woord
doorbreken, beloftes
tussen hemel en bos
aan de rand van
een laatste avondmaal
of zou het zijn wat ik
ervan maak;
een vlinder
in zichtbare seizoenen
zomaar zwervend van steen tot steen

kerima ellouise ©

lenteluik

alsof de aarde
zich deelt naar alle verten, lente nog luider klinkt
dan de oerknal
ogen vertellen: ik ben jouw geheel
in de ruimte van twee
gezichten

nemen wij het zwijgen
aan elkaars hand mee, nog verward door de kleur van de ochtend
de ongestoorde woorden tot aan onze voeten

totdat een van ons vraagt: was het gisteren of vandaag

laven

in een duinnest
ligt het bedichte blad

een meeuw kukt
kleine wolken
naar het middaguur

het wordt stil en ongevlekt blauw

verrassend is de wind
wanneer hij met een gevederde blik letters
verschuift

jouw handen houden
het weerzien vast

sindsdien zwerft de zee in mijn navel

kerima ellouise ©