ritme

zoals mussen
van tak tot
tak
hiphop ik met
mijn vingers
rond hetzelfde
plekje
je glijdt naar beneden
vangt mij op
terwijl ik al weer vlieg
met een strootje
uit je borsthaar geplukt
ik vraag nog meer
terwijl je de lucht
loslaat
leen je lange benen
om te klimmen
verlangen, zeg je zacht
en krult je zinnen
tot een nest

kerima ellouise ©

f

omlijsting

hij legt zich neer
in wind, in de tijd waar hij om
vroeg

en in die dagen reist hij
door het leven, luistert naar alles
wat stilte hem geeft

het gras verstaat zijn verlangen
het lief en leed, het hebben en houwen
het geruis van het heelal en al de andere plekken
in een antwoord

dat zich naar binnen keert

vogels, zwartglimmend, krullen zich op in het licht
als een schaduw op een zandpad

hij weet nog van niets
tot hij omhoog kijkt

kerima ellouise ©

paraplu

zo dachten wij verbeelding
in het zwerven en het spreken
van raven

het hoofd dat alles voelt
door steenslag, tot
beneden

of op de vlucht

ik trof hem in een zwarte jas
zijn taal gelijk

dacht ik weer zo'n man
niet alles is hemelhoog

zo dacht hij regen
zonder woord

kerima ellouise ©

Illustratie: fotograaf onbekend

het jaartal slaapt nooit

langs de spoorweg
vijftien kinderen, beschreven
in boeken
het kan niet anders dan oorlog zijn

zijn vermoeide hoofd
knikt naar het bruine water, rimpelt
maar kan geen vergeving beloven; de sloten uitgegraven

gedempt is het geweten
op vaderlandse grond

hij leest verder de dodengang in
sluipt onder prikkeldraad, trapt op de einder
met geveterde planken

het geluid vertraagt
het regent in vlagen

daar ligt het ijzer
en de kindermoord

 kerima ellouise ©

naast raven en stenen

soms denk ik
aan het eind van een lange dag
het is tijd

een stap terug
hoe het zal zijn wanneer niets meer
zich strelen laat, afstand onvermijdelijk spreekt

in alle ernst voor een groter leven

nachtogig
zonder handen om te bereiken
of je lichaam dat woelt in een doodgewone taal

soms denk ik
over loslaten en wie er na komt

wanneer vingers zich sluiten
op hetzelfde moment

kerima ellouise ©

maanzand

niets verandert
de dingen gebeuren, al verberg je
het sterven

achter ribben

of in boodschappen
onzacht gesproken

laat het rolgordijn maar zakken
over woorden, over mij

laat mij
met hoog gehuil

er bestaat geen glazen zweep
geblazen

uit de maan

kerima ellouise ©

tussen zee en land

ik was daar met jou
we zagen het komen en gaan
vroegen aan meeuwen de onvervulde wensen
tussen de tikken van de wijzers van de klok
het was alsof we mee ruisten, in overvloed dreven
naar een doorwaakte maan

durf jij mij jouw ziel niet toe te schijnen
omdat ik het verlangen niet zou verstaan
je hoeft geen oceanen te wissen
of mij te leiden naar een volmaakte traan

ik luisterde naar alles wat je zei
jouw ogen raakten steeds meer de mijne
onbevreesd en eindeloos naaktzaam

kerima ellouise ©

ververst

hetzelfde huis, uren
langer zwijgen

er zijn geen levende verhalen
waar ik sta

en het avondlicht in de kamer
zou een schim kunnen zijn

wolken
blijven star

donkerder
boven luisterloze leien

hij gaat liggen
ver uit het gezicht van een lelijke, grote
maan en zijn vader

wacht tot het geschuifel
voorbij is

zoveel mogelijk

kerima ellouise ©

er zaten meeuwen op dit papier

is mijn vleugel
niet meer dan denkbeeldig, dan een wimper
van de wind over dichte zee, ik vraag je, immer
of ik wolken ben, transparant voor het oog,
van nog minder dan een gezicht

golven ruisen door elkaar heen, harder dan ooit
tot ze het antwoord zijn geweest

ik plaats -straks- op de tijdlijn
terwijl de dag in stukken breekt

wellicht ben ik het
die niet meer kan vliegen
of het verlangen nog langer in handen houd

de wind maskeert

zwart

kerima ellouise ©