slechts toegankelijk

mijn hart is stil
alsof het overweegt
om weg te gaan

en jou achter te laten
op mijn wang, aangevreten
door het zilt dat oogleden van liefde sluit

hoe zou het afscheid zijn

als een stap in een zuilengang van echo
waar boete beelden maakt en de reis aankondigt
met het hoofd tegen de muur

zou het dan mijn stem zijn
die de weg tot stof verstuift, als vriend
en dan weer als vijand

maar dan denk ik
dat hoort niet bij mij

dus denk ik verder
over loslaten
en wie er na komt

en onttrek me
aan deze passage

kerima ellouise ©

Illustratie: foto google

tuinrijmpje

het fris gewassen gras glimlacht
hij is tevreden met zijn kapster
niet te kort, niet te lang
zo maaide zij met lentezang
het karmijnen kraagje van een aster
het mos maiorum riep echter uit:
ik ben een ongeschreven wet
daarom heeft de coiffeuse
wat paardenbloemen
op zijn hoofd gezet
zij boog zich naar beneden
en zei: je hebt niets meer te vrezen
je werd gekroond, geen mens
wil nu nog van je weten

kerima ellouise ©

Illustratie: Foto: Rob Vereijken (google)

toevlucht

het is middernacht
muisstil
wijzers vallen samen
in het slot van de deur
zij staan daar, de jongens
zoals zij het zelf willen
ogen en handen om haar heen
zij verlaat zichzelf in het schreien
in de angst dat oren kunnen zien
en stelt zich een wereld voor
onderweg naar wolken
wat als zij weer komen
vanaf dat punt
zij is maar een meisje
met de haren in een wrong

het kussen op haar hoofd
ongewild

kerima ellouise ©

Illustratie: foto google

in de helderheid van wind

waarom schrijf je dan nog,
vraag jij

het is mijn groet,
antwoord ik

aan gezichten in de ramen,
veranderlijk in het stilstaan tussen nieuwe en oude
bomen

zonder ochtend, avond of
eindbestemming

zo ben ik ook jou
en wat we weten, weerloos
achter het dunne vlies van woorden

en in vrije kamers van verte
waar dagen aan de grond zich nooit verloren
wanen

wanneer we sterflijk zijn, vanzelf ontstaan
zoals minnaars, diep in
beweging

kerima ellouise ©

... gedicht uit mijn zopas verschenen bundel 'stilte, verzamel mij' ...

er is altijd een overkant

zie de zwemmer
hij is daar en wacht op vloed

dagen om te begrijpen
wat hem doet drijven

duinen krabben
het lichaam zonder water

heeft hij dan niet gevoeld
niets dat als een rivier begon
spiernaakt

de brug is hoog, hoger
dan de honderd nerven
in het zand

een laatste ark
kokhalst splinters uit het stof

nog van de tijd over

en de vraag die hij zichzelf stelt
wanneer hij eb als huid
meesleept

kerima ellouise©

gebroken wit

en de stenen dragen
mijn stille stem

zij zijn handen
vertragen het licht
en leiden me naar iets
wat ik nog niet weet

ik ben mond
moeilijker dan de waarheid
mismaakt door gifpotten
in het nachtelijk huis

is er een aards paradijs
of een open oog
om oneindig lief
te hebben

de stenen
blijven, dat wil ik geloven

binnen bereik

ik volg het dolen

kerima ellouise ©

... nav 'Poëzie in harmonie met klassieke muziek',

27 april 2013 in de Magnuskerk te Anloo

met Doewe Kraster (orgel), Agnes te Wies (hobo),

Inge Dijkstra (dwarsfluit) en dichters Marion Spronk,

Julius Dreyfsandt zu Schlamm en kerima ellouise