ontbrekende bloei

wel vaker slaan stille buien toe
na urenlang rechtop te staan
in de zon

het gegons in mijn hoofd maalt de tijd, keert de richting
en dat wat gehoord werd, tot twijfel gesneden

wat moet ik het meest vrezen, regen of het onafgebroken sterven
dat mij doof maakt wanneer ik vruchten wil plukken
uit deze verwilderde muurverzen

ik zie het wel, het gele, geschonken fruit dat mij verward maakt
nog voor ik het in handen heb

vermoeid en tot wonde gekozen
en waar ik niets meer van over houd

enkel het staren blijft naar de regels
die ik wens, daarna, op stenen

kerima ellouise ©