oprechte uitnodiging (2)

ik zwerf graag in jou, zeg ik
om de dorre bladeren
te horen spreken

de ontroering is soms niet meer
dan het zien van een uit de mist verschenen boom
die, ontbloot, opnieuw zijn weg moet vinden

zich alleen waant
wanneer de avondzon zijn roestige takken brandt
na een dag, te donker om volop te leven

het is zo voorbij, antwoordt het herfstlicht
schaduwen vallen als een zwarte mantel
op zijn voeten

ik knik
met een grijpend gevoel van herkenning



.
kerima ellouise ©


Zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=bc2k_EzHigI