Bij aankomst had ik het meteen gezien, veel lege kamers. Blijkbaar moester er dan nog een paar kinderen naar O.K. of waren pas terug van een operatie en dus nog te zwak en suf. Eén van de grote jongens mocht al naar huis en kon niet snel genoeg ingepakt zijn.
Het enige kindje dat wat speelgoed op de kamer nodig had, had het al gekregen van één van de verpleegsters ... dus ik werd even gepakt op snelheid.
Dus er was maar één meisje een één jongetje in de klas. De jongen had genoeg aan een paar auto's om te spelen, maar genoot, tijdens zijn spel, zichtbaar van de plezierige sfeer aan tafel.
Wat ik nu kan begrijpen is, hoe meer ik vals speel, hoe meer ik verlies ... hoe dan ook, die kids winnen dus altijd.
Bij het afscheid nemen moest ik met het meisje mee naar haar kamer, om kennis te maken met haar Bobby; Bobby is dus een roze, pluchen smiley ter grote van een voetbal. Ze vertelde me daar ook nog dat ze haar opa mist; Die was naar Turkije voor de Ramadan: "mijn opa is heel lief en even grappig als gij" zei ze; waarop driedubbel high fives en vuistjes volgden. Ze ging nog met mee naar de uitgang. Onderweg kwam de jongen nog, met z'n papa en mama, breed lachend mij nog even uitzwaaien.
Aan de uitgang, bleef het meisje, door de kleine raampjes, mij maar toewuiven, zotte kuren doen, handkusjes gooien, tot ik uiteindelijk in lift verdween ...
Andermaal heeft die stomme artrose in de onderrug, plus hardnekkige zware hoofdpijn (door chronisch ontstoken sinussen?) en spierpijnen over het hele lichaam, mij vandaag belet om mijn werk als vrijwilliger op pediatrie op te nemen.
Allemaal het gevolg nog, vermoed ik, van de rommelmarkt in de Groenstraat. Drie dagen sleuren met soms zware dozen en netzakken, om alles uitgesorteerd te krijgen en beneden klaar te zetten. Altijd maar op en af de trap ... om dan zondag alles, wat niet verkocht werd, terug te zetten ... Maar ja, zolang een mens het nog kan, geeft hij niet op hé 😉.
Enfin toch maar de dienst gebeld om me te verontschuldigen; wetende dat de kinderen, hoe dan ook, door het personeel en de stagiaires in de watten zullen gelegd worden en dat ze dat klein surpluske van een simpele vrijwilliger niet echt zullen missen.
Pijnstiller genomen en terug bedje in en geslapen tot 11 uur ... 't zal dus wel nodig geweest zijn ... Nog een pijnstiller en hopelijk is de pijn dan straks helemaal weg. Ik zal het vandaag dus maar rustig aan doen. Maar 'k heb de prutskes toch gemist en voel me een beetje schuldig nu ... Zo zie je maar; oud worden is voor niets goed. Ook al ben je nog zo jong in het hoofd, je lichaam telt de jaren.
Nog steeds niet veel zieke kinderen, dus weer een rustige dag vandaag.
De allerkleinsten hadden reeds alles wat ze nodig hebben.
Ik kon het niet laten om onze oudste (13 jaar) eens goed te laten schrikken toen ik, nadat ik me had voorgesteld, botweg vroeg of hij seffens naar de klas komt ... Je had die jongen z'n gezicht moeten zien ... Hahaha ... Naar de kla-aas????? Maar toen ik hem lachende uitlegde wat wij met de klas bedoelen, klaarde zijn gezicht helemaal op en kon hij er toch ook om lachen, maar hij is toch maar niet komen opdagen.
Het jongetje van 8 maanden zou met de mama langskomen om eens te kijken en wat speelgoed uit te kiezen om op de kamer te spelen ... maar er moet wat tussen gekomen zijn, want niet meer gezien of gehoord.
Dus maar één dreumes (3 jaar) in 't klasje. Nadat we de volledige bak met auto's hadden uitgeladen en een lange file hadden gemaakt, hebben we wat gezelschapspellen gedaan, samen de papa, die de pechvogel van dienst was; tot groot jolijt van de kleine natuurlijk. Als het tijd was om te gaan eten, wou hij niet mee, maar toen papa zei dat hij na 't eten naar huis mocht, was hij rap ribbedebie ... al lopend door de gang, draaide hij zich nog eens om met een gulle lach en handen zwaaiend in mijn richting:"Dag Patrick en bedankt om te spelen hé .... daa-aag!"
Vandaag al meer kinderen op de afdeling én bezoek van de Clini Clowns. De meeste kinderen mocht wel hun kamer niet uit, maar dan kregen ze wel een speelgoed om zich wat af te leiden. We konden de kinderen niet altijd bezorgen wat ze vroegen, maar waren toch telkens weer blij met het alternatief dat we bijhadden voor hen … voila, zo simpel is dat … een kinderhand is gauw gevuld hé.
Onze oudste op de afdeling moest niets hebben; of was te verlegen om iets te vragen … Ik kon het niet over niet over mijn hart krijgen dat hij daar de hele dag, op z’n kamertje, in z’n bed zou blijven liggen niksen en ‘k heb hem dan toch maar iets gebracht … Time Shock … waar hij zichtbaar toch wel blij om was en zijn vader bedankte me hartelijk om de aandacht en gebrachte spel.
Een meisje was nog veel te ziek om naar het klasje te komen, en een jongetje mocht plots naar huis; dus weer geen volk in de klas; alleen de Clini Clowns zijn wel even goede dag komen zeggen … de gekkerds 😊.
Het klasje stond er netjes bij en er lag geen lijst van speelgoed dat gereinigd moest worden. Dan nog maar even hier en daar gaan kijken of alles OK was en m’n shift voor vandaag zat alweer op.
Weer niet veel kinderen op de afdeling, maar wel een stel deugnieten en een babbelkous (die spijtig genoeg niet uit z’n kamer mocht). De deugnieten zaten al in het klasje, met 2 studentes, toen ik aankwam. Na de kamerbezoekjes en het rondelen van speelgoed, moest ik mij nog losrukken van die babbelkous, om me met die twee deugnieten bezig te gaan houden. De studentes en ik spraken af, om het jongentje dat alleen op z’n kamer op z’n mama zat te wachten, zo veel mogelijk gezelschap te houden tot de mama kwam of tot de studentes een andere (meer verpleegkundige opdracht) kregen. Tussen de plooien door zou ik ook kijken of alles OK was … wat de jongen duidelijk erg op prijs stelde, met een duidelijk: “dag meneer, dank u wel” toen de moeder er eindelijk was. In de klas zelf was het van in ’t begin leute en jolijt tijdens het spelen van enkele gezelschapspelen. De oudste van de twee werd al snel omgedoopt tor Wout De Gelukzak en de jongste Tobin De pechvogel. Zij noemden mij dan weer Patrick De Looser en dat alleen maar omdat ik een paar spellen verloren had (allee allemaal eigenlijk). Spijtig dat het autistisch meisje wel op bezoek kwam in de klas, maar niet wou blijven … te veel drukte in een, voor haar, vreemde omgeving. Wout De Gelukzak wou absoluut in de gang gaan racen met zijn rolstoel tegen de mobiele kuismachine … en hij heeft nog gewonnen ook … alweer! Tobin De Pechvogel, was ondertussen z’n pantoffels vergeten in de prikruimte en had dan maar de rode schoenen van z’n mama aangedaan, wat dan weer voor de nodige show en hilariteit zorgde. Enfin, het was alweer een leuke dag geweest en op het einde van mijn shift, namen de studentes, met plezier, het van mij weer over.
Pediatrie thuis vandaag. Kleindochter ziek en geen andere opvang gevonden. Dus heeft vrijwilliger Pat. even gecheckt in ’t ziekenhuis hoe de situatie daar is, maar alles leek onder controle en ze konden het wel zonder vrijwilliger aan … Trouwens een ziek kleinkind is ook een ziek kind … alhoewel ik vermoed dat ze meer oververmoeid is van het vele vroeg opstaan dan echt ziek. Enfin, ze heeft geen koorts meer gehad en heeft eens goed kunnen uitslapen. De rest van de dag was ze weer haar vrolijke en energieke zelf. Toen ik haar zei dat ze morgen weer naar school kon, antwoorde ze verbaasd dat ze wel ziek was zene… maar toen ik duidelijk maakte dat ze genezen was en dus gerust naar school kon, kreeg ik volgende reactie: “Wel dan ga ik terug vallen!” (hervallen?)… Nee, op haar mondje is ze niet gevallen, maar ’t is zo’n schatje.
Niet veel te vertellen, zonder in herhaling te vallen. De Kinderen blijven lekker en gezond thuis … en gelijk hebben ze! Enkel een paar pechvogeltjes moeten dan toch in het ziekenhuis worden opgenomen. Dus mijn vrijwilligers ‘werk’ was eigenlijk weer snel afgelopen… maar toch weer een paar blije gezichtjes gezien, toen ik hen wat speelgoed bracht. Ziek of niet ziek; een kind blijft een kind en spelen blijft de beste afleiding. Het was dus vandaag alweer een leeg klasje.
Slechts vijf kinderen op de afdeling vandaag en allemaal bedlegerig … Na wat speelgoed te hebben uitgedeeld dan maar weer aan her reinigen gegaan van het speelgoed in de klas. Het werk van een vrijwilliger op een pediatrie hoeft niet altijd spelen en plezier maken te zijn … maar zo zijn het wel lange en lege uren natuurlijk. Voordeel is wel, dat er niet alleen geen stoute, maar ook weinig zieke kinderen zijn. Dan maar wat vroeger gaan eten, om nog wat extra boodschappen te doen.
Weer niet teveel kinderen . Dat is goed natuurlijk, want een ziek kind is nooit leuk. Van de 4 tieners, was er maar één die graag naar ‘t klasje wou komen, één ging nog voor school werken, een ander had nog teveel pijn en de laatste had er totaal geen zin in. Dus het beloofde een rustige dag te worden Trouwens, er moest bij die ene nog een vervelend verband weggenomen worden … dus wachten maar. 10.00 uur: nog steeds niemand … dan maar de uitleenlijst nakijken en corrigeren. 10.30 uur: het keukentje gereinigd en alle bijbehoren. 10.45 uur: eindelijk daar is de jongen, maar hij heeft z’n moeder meegenomen. Het was duidelijk dat ze beiden een heel goede band hebben en ze begonnen meteen een spelletje te spelen onder hun tweetjes. Daarna vroegen ze materiaal om een verrassing te maken voor oma, die jarig was vandaag. Ik zat er wat verweest bij, maar vond het fijn om moeder en zoon zo bezig te zien en te horen praten met elkaar. Ondanks ik zo goed als niets heb moeten doen, kreeg ik toch weer een “bedankt meneer!” … Voila, zo simpel kan het dus ook zijn.
Tijdens de schoolvakanties worden kinderen blijkbaar niet vlug ziek. Bijna uitsluitend kindjes van ongeveer 1 maand oud. De grotere kinderen moesten nog naar O.K. of waren te ziek om de kamer te kunnen/mogen verlaten … Dus dan maar wat opgeruimd in het klasje want er stond nog een berg speelgoed, dat terug in de kasten moest geplaatst worden .. Jaja, vrijwilligers nemen ook al eens vakantie en dan blijft dat allemaal staan hé. En om mijn tijd verder nuttig te vullen, heb ik het hele ziekenhuis eens grondig ontsmet … enfin, het Playmobile ziekenhuis wel te verstaan. Uiteindelijk dan toch nog met een 12 jarige dapper jongen galgje gespeeld. Dapper, omdat hij al bij al toch hevige hoofdpijn had. Na een stevige handdruk van de moeder en van de jongen zelf : “Dank u wel meneer!” met een glimlach van oor naar oor, namen we afscheid en zat mijn dienst erop.
P.S. Eigenlijk moet er niet veel gebeuren op z’n pediatrie om er een dagboek van bij te houden. Want, als je op weg naar de uitgang, toch nog even een kamer binnen stapt en merkt dat het zieke kindje, dat ’s morgens nog zo ziek was, dan toch uit bed is gekomen, vriendelijk naar je lacht en leuk aan ’t spelen is met de pop die je haar gebracht hebt … Wat een verschil met een paar uur eerder! … Dan S M E L T je toch gewoon weg.
De meest kindjes op de gang waren nog heel erg jong en moesten niet bepaalds iets hebben om zich bezig te houden en de enkelingen die ouder waren mochten naar huis. Toch nog twee lieve kleine dutsjes in het klasje gehad; 1 jongen van 2 jaar en 5 maanden en een meisje van 10 maanden.
Het rare was dat het jongetje, dat aan zijn gehoor geopereerd was en dus bijna zo goed als niets kon horen, erg aangetrokken was naar alles wat muziek maakte, totdat jij het doktersgerief had gevonden … hij heeft mij eens goed onderzocht; vooral mijn oren 😊.
Toen ze hem kwamen halen om foto’s te nemen, ben ik gaan kijken of de kleine meid reeds wakker was en ze mee naar het klasje genomen, waar we leuke liedjes gezongen hebben samen met haar oma, maar de kleine meid was vooral gefixeerd door de ballenbaan.
Een van de grote jongens, die naar huis mochten, wou absoluut nog een tekening maken voor het verplegend personeel, om hen te bedanken voor de goede zorgen. Ik had hem wat stiften bezorgd en alvorens hij de tekening ging afgeven, kwam hij ze toch eerst, zo fier als een gieter, aan mij tonen.
OK, we hebben niet zo veel kabaal gemaakt als anders, en wat minder hard gelachen, maar die dutsen waren zo lief en dat die jongen zijn tekening kwam tonen ... enfin, het gaf mij alweer een zeer warm gevoel.
Vanmorgen opgestaan in een hoek van 90° en veel pijn. Die stomme artrose in de rug belette mij om naar pediatrie te gaan. De dienst verwittigd , pilletje genomen en twee uur plat op mijn rug terug op bed gaan liggen. De pijn is over en ik kan m’n rug weer strekken, maar ik heb de dutskes gemist Dus geen verslag vanndaag.
De dag van vandaag kan in een paar trefwoorden en zinnen omschreven worden : - Decibels - Enthousiasme - De jongens met de jongens met de jongens en de meisjes met de meisjes ... Of soms toch even niet Enfin, ’t was weer leute en plezier in de klas … zelden zo’n enthousiast kind meegemaakt 😊
Daarboven op kregen we nog bezoek van Bizoe en omdat Freis nog niet genezen was, is Praline maar mee gekomen … en ze hadden me daar toch een probleem met namen die niet met een ‘P’ beginnen …. Man, man, man !!! En Praline maar vals spelen door iedereen een andere naam te geven, behalve Bizoe dan, die moest, och arme, op de gang blijven staan.
’t Was een klein probleempje, om de jongens te overtuigen dat ze moesten gaan eten. Onze lawaaimaker had vanmorgen al gegeten en moest dus nu niet zo nodig. Enfin, eindelijk opgeruimd geraakt en de kleine naar z’n kamer gebracht, waar ik nog een welgemeende high-5 kreeg.
Weer veel kindjes die op de kamer moeten blijven; maar elke keer opnieuw zijn die zo gelukkig met de plezante aandacht en het stukje speelgoed, puzzle of gezelschapsspel. Anderen zijn, spijtig genoeg te ziek of te moe en willen liever TV kijken, rusten en slapen We hadden er eentje vandaag dat wel naar de klas kwam, maar uiteindelijk toch liever terug naar haar kamer wou … een beetje een verlegen meisje. Er zijn wel meer kinderen die liever niet naar de klas komen … te ziek, te moe of gewoon verlegen. (zeker de plus 10 jarigen) De jongen met het charge syndroom, die al eerder werd opgenomen, herkende meteen en gaf me een glimlach cadeau van oor tot oor… zo iets geeft natuurlijk een geweldig goed gevoel. Dan was er ook nog het kleine lieve meisje, dat maar al te graag op de gang of in het klasje wou spelen, maar ze mocht haar kamer niet echt uit, maar het badje met pop en een DVD van minions maakte veel goed voor de lieve meid … maar zijn ze niet allemaal lief? … ieder op zijn/haar eigen manier? Zoals die jongen, op de kamer ernaast. Geen woord Nederlands, Frans, Duits of Engels … en toch zo duidelijk kunnen maken dat hij blij was met de aandacht, maar hij moest echt niets hebben; hij had al meer dan genoeg. Andere kinderen willen enkel tekenen en/of kleuren, zoals dat ene meisje dat absoluut een tekening wou maken voor de dokter die haar had geopereerd. Super blij was ze, toen ik haar wat stiften gaf en een klerenplaat van een ‘berendokter’ … en ze wou graag ook het spel monopoly, zodat haar papa ook wat te doen had. Het meisje dat net werd opgenomen wou enkel rusten en slapen … te gespannen voor wat er allemaal gaat gebeuren. De jongen, die net aankwam, nam maar al te graag wat speelgoed mee om de spanning wat te breken. Sommige kinderen zitten er wat gestrest bij als je de kamer binnen komt, maar met een paar zotte gezichten, fleuren die al snel op. De kindjes die te klein zijn , bezoek ik meestal ook (als het toegelaten wordt), al was het maar om ook wat aandacht te geven aan de ouders en/of grootouders, die de aandacht ook wel kunnen appreciëren … maar speelgoed krijgen ze natuurlijk niet. Veel meer kan je voor die kids niet doen, maar het maakt voor hen een wereld van verschil.
Voor ik kon beginnen vandaag, moest ik na een korte en snelle briefing, eerst een MRI laten doen (voor een Schwannoom in mijn oren) Tegen dat ik terug was, had Sara reeds bijna alle kamers gedaan. Er waren weer veel baby’s en kleine peutertjes; dus weer niet veel volk voor ons klasje.
Op de gang kwam ik nog één van de twee gekke CliniClowns tegen. Blijkbaar is die andere gekke mevrouw op haar poep gevallen en dat moet 'wreed' veel pijn gedaan hebben, want los in twee hé; die poep… en dat groeit niet vanzelf aaneen natuurlijk. Nu ja veel mensen lopen rond met twee halve poepen (gevallen als kind en zo zeker?) Dus je kan daar mee leven! Tegenwoordig verkopen ze wel zo van die secondelijm, misschien is dat wel een goed zalfje? Enfin, hopelijk is weer snel te been; met één poep of met twee halve.
Dus maar één knutsel- en babbelmeisje in onze klas … een deugniet eerste klas. Sara en ik hebben in alle geval veel bijgeleerd hoe je centjes kan los krijgen van je mama en zeker van papa, als je spaarpot(ten) al propvol zitten en je er niet mag aankomen. We hebben weer hartelijk en vooral veel gelachen; want of het allemaal waar is, is nog maar de vraag. Door al dat gebabbel, is haar knutselwerkje niet afgeraakt en ze mocht vandaag nog naar huis, dus hebben we alles mooi bij elkaar geraapt en kan ze het thuis verder afwerken.
Ondanks de relatief korte tijd dat ik vandaag aanwezig was, heb ik me toch weer goed in m’n vel en nuttig gevoeld … waarvoor vooral dank aan die kleine wijsneus.
Vandaag geen pediatrie voor mij. De griep heeft mij geveld en dus lig ik maar, zoals en echte vent, zielig te wezen op de canapé. . Ha ja; ik kon die 4 Russen toch niet mee naar het hospitaal nemen… Niks aan te doen, een vrijwilliger is ook maar een mens. Hopelijk zijn de CliniClowns geweest en hebben die twee gekke mevrouwen dan toch voor wat afleiding kunnen zorgen …. Enfin volgende week weer gezond en wel op post, want ik mis die dutskes wel.
“Opgeruimd staat netjes” is eigenlijk alles wat ik over vandaag te vertellen heb. Nadat alle kinderen voorzien waren van het gevraagde speelgoed, kleurtjes of puzzels, ben ik begonnen met de kast in de klas een beetje netjes op te ruimen. Tussendoor had in dus ook meer dan tijd, om een paar kadees eens extra in de watten te leggen, waarvoor ik uiteraard beloond werd met die typische, guitige pretoogjes en brede glimlachjes. Mensen vragen me vaak of het niet emotioneel moeilijk is om met die zieke kindjes te werken… maar mijn antwoord is dan steevast, dat de apparatuur rond die kids ‘ziekenhuis’ is; wij, de vrijwilligers, zijn er voor de kinderen en de rest is bijzaak en voor de professionelen… en als beloning krijgen wij allemaal die pretoogjes en glimlachjes en, maar al te dikwijls, ook een dikke knuffel.
De meeste kinderen die naar de klas mochten komen, mochten ook naar huis, dus hadden we maar 1 meisje in de klas, dat trouwens ook naar huis zou mogen gaan. Ze heeft een drietal tekeningen mooi ingekleurd, waarna we, samen met Sarah, het spel ‘Bunny Hop’ gespeeld (zowat het populairste spel op onze pediatrie). En wees gerust, er werd weer veel gelachen. Onder tussen kregen we weer bezoek van de cliniclowns en ze hadden op de kamer van het meisje in de klas een inbreker gezien met rechtopstaand blauw (of roze) haar en roze (of blauwe) benen. Dus moest dringend de politie gebeld worden en dat liep natuurlijk weer niet van een leien dak … enfin … uiteindelijk bleek het om de knuffel van het meisje te gaan. Na enkele bezoekjes op ander kamers, kwamen die twee gekke dames op bezoek naar de kamer recht over ons klasje, waar de poetsvrouw net de vloer aan ’t dweilen was. Dus die kamervloer was kletsnat en dus konden ze niet binnen, zonder hun voeten nat te maken … dis maar hard blazen, zodat de vloer vlug zou opdrogen. Na lang en veel blazen en wat over en weer geduw en enkele liedjes, raakte vloer droog genoeg om binnen te kunnen. Je kan al denken dat het meije in de klas en die van de kamer zich bijna een breuk gelachen hebben. We hebben ons ‘Buddy Hop’ spel nog uitgespeeld en ons meisje is uiteindelijk konijnen koningin geworden.
Zeer rustige dag doorgebracht, met een stagiaire, vandaag. De enige jongen in de klas vandaag, moet plots naar de fysiotherapie en moest z’n star wars monopoly spel afbreken (‘k wist nog ineens niet dat dat bestond).
Een Perzisch sprekende mama had gelukkig per GSM een tolk, zodat we haar kindje toch iets leuk konden brengen om de dag door te komen.
Voila, meer valt er niet te vertellen vandaag…. Behalve dan, dat ik sinds vorige week een sympathieke oude man (78) ontmoet heb, die erg geïnteresseerd is in mijn dagboek. Zelf heeft hij ook 3 jaar vrijwilligerswerk gedaan op de medische beeldvorming. Vroeger was hij advocaat (dacht ik begrepen te hebben) … ik heb trouwens zo’n donker bruin vermoeden dat ik de mens nog wel meer zal zien op dinsdag, om samen te lunchen.
Alweer een erg leuke dag vandaag… rustig begonnen om met z’n allen een playmobil circus op te zetten. Toen we klaar waren en de vertoning net begonnen was, kregen we, als bij toeval en totaal onverwacht, tot groot jolijt van iedereen, cliniclowns op bezoek in het klasje … Twee wat gekke dames, met rode neus, die de grootste moete hadden om uit te zoeken welk kind er bij welke mama hoorde, want ze hadden allemaal twee benen, twee handen, twee ogen, één hoofd enz. … Enfin, toen ze er min of meer uit waren, kregen de kinderen allemaal nog echte zeepbellen cadeau, maar sprongen allemaal stuk … dus dan maar heel het klasje vol geblazen. Plots merkten de dames dat daar ook nog een meneer stond … alleen … de Patrick … met bril en zonder vriend … helemaal alleen; dus kreeg die Patrick een dubbele troostknuffel, met de raad maar snel een vriend te zoeken, zodat hij niet alleen hoefde te blijven … Patrick zei dat alle kinderen zijn vriendjes waren … en dus werd die Patrick algemeen uitgeroepen tot die meneer met de veelste vrienden van heel de wereld.
