Alweer heeft die stomme, idiote, vervelende artrose er voor gezorgd dat ik vandaag niet met de kindjes op pediatrie kan gaan spelen.
Hopelijk hebben ze, net vandaag, niet te hard een vrijwilliger nodig.
De medicatie zal zeker moeten aangepast worden en zal ik het toch wat kalmer aan moeten doen ... rustiger en trager ... minder rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan ... minder.zwieren en zwaaien en op tijd rusten ... enfin ... er meer aan denken dat ik geen 20 jaar meer ben! ... maar het is gewoon sterker dan mezelf.
Het is vooral spijtig, omdat wij volgende week op vakantie vertrekken voor een week en dus weer niet kan gaan spelen.
Binnenkort ben ik misschien wel niet meer welkom, wegens onbetrouwbare aanwezigheid ... en dat zou ik pas héél erg vinden.
WAUW! Het was weer eens een behoorlijk plezante shift vandaag. Ik had twee lieve, leuke, lach-grage meisjes in de speelklas (4 en 6 jaar), die elkaar goed konden vinden en mij ook wel leuk vonden.
Met meisjes spelen, is natuurlijk iets anders dan met jongens; we hebben kokeneteke gedaan, muziek gespeeld en de poppen van propere pampers voorzien, want heeuu ... serieuse stinkie-winkies hoor ... en met het nodige overdrijven, hebben we zeker alweer veel te veel lawaai gemaakt met al dat lachen. Maar een beetje vrolijkheid, die door een ziekenhuisgang galmt, mag wel en zeker op een kinderafdeling.
En dan kregen we nog bezoek van Fraise; ons vast cliniclown vrouwtje ... Fraise betrok mij zo'n beetje spontaan bij haar act, wat de meisjes natuurlijk weer leuk vonden ... gek eigenlijk, dat geen van de twee het in haar broek heeft gedaan van 't lachen ... en zo kon ik ook eens proeven van wat het is om een cliniclown te zijn ... Soms vraag ik me trouwens af, of dat ook niets voor mij zou zijn ... maar ik zal het maar aan de echte clowns overlaten zeker?
De twee grotere kinderen (14 en 11 jaar) die ook mochten komen, maar naar huis mochten, zijn wel even komen kijken om goede dag te zeggen en dat apprecieer ik wel.
Bon! We zijn dus weer met een gelukzalig gevoel naar huis gegaan ... Blij om de kans die ik gekregen heb, om als vrijwilliger te mogen werken op pediatrie, maar vooral dankbaar voor het vertrouwen dat ik het mag doen.
En dat complimentje achteraf, van Hannelore, is met plezier aanvaard, maar doet vooral deugd.
Er werd ons aangeraden om, tijdens de zomervakantie, eerst contact met de dienst op te nemen, om na te gaan of er voldoende kinderen zijn en of men dus een vrijwilliger van doen heeft. Goed idee trouwens, want helemaal tot daar gaan, om dan niets te hoeven doen, is een beetje onnozel ... enfin, er valt altijd wel iets te doen natuurlijk.
Dus had ik eerst gebeld en er bleken bijna alleen maar baby's te liggen en geen kandidaten voor 't klasje. De verpleegster aan de telefoon vond het dus niet nodig dat ik vandaag langskwam.
Dus heb ik ervan geprofiteerd om eens een beetje uit te slapen en me thuis nuttig te maken ... alhoewel, ik heb die dutskes wel gemist heb natuurlijk.
Maar enfin, mijn stulpje staat er weer netjes bij (zoals meestal eigenlijk), achterstallige administratie bijgewerkt en heb ik boodschappen kunnen doen voor twee dagen, want morgen voormiddag babysitten over de jongste kleindochter, tot haar meter haar komt ophalen en 's avonds is het de wekelijkse familiebijeenkomst, waarvoor ik nog eten moest halen.
Van het regenweer, heb ik gebruik gemaakt om nog wat bloemetjes te zaaien voor op mijn terras ... en nu maar hopen dat de 'vergeet mij nietjes' snel uitkomen.
Bij zulk regenweer, een goed boek en een lekker bakje koffie, kan een mens ook genieten ... allee; ikke toch.
Voila, mijn vrijwilligers werk voor vandaag zit er weer op. Niet zoveel kandidaten voor het klasje want, of ze mochten naar huis, of hadden er gewoon geen zin in.
Eén jongen moest ik wat stimuleren, anders ligt die heel de dag zielig in zijn bed. Maar zijn vader zou langs komen, zei hij, en die ging zich dan met hem bezig houden. Ik heb hem toch maar een gezelschapsspel gegeven dat hij dan, samen met zijn vader kon spelen, wat de vader een geweldig idee vond.En blijkbaar heeft de truck gewerkt.
Er lagen ook nog twee vrolijke zusjes op de gang, ieder in haar eigen kamertje De oudste was al wakker, terwijl de jongste nog zwaar doorsliep, samen met haar mama, in het kamertje ernaast De oudste vroeg meteen naar iets met dieren om te spelen, dus heb ik haar een dierenboerderij gebracht
Veel speelgoed moest ik verder niet rondbrengen, want er lagen nogal wat baby's op de gang, en die slapen nog veel en een paar anderen hadden al zoveel speelgoed van thuis mee of pas gekregen van de familie, dat ze meer dan genoeg afwisseling hadden. Alhoewel een Marokkaans kindje, dat eigenlijk al tevreden was om naar TV te kijken, heb ik een rammelaar gebracht en een ander kindje, dat niets nodig had, heb ik een regenpijp gegeven (je kent dat wel, zo een doorschijnende buis met gekleurde parels in) en dat vond hij meteen leuk; waarvoor weeral een 'dank u wel' van beide gelukkige mama's
Last but not least, onze deugniet; een meisje van 3 jaar. Zij kwam maar al te graag meespelen en, zonder te overdrijven, wij hebben zowat alles uitgeprobeerd wat er maar voor kinderen aanwezig is. Ik moet dus niet vertellen wat een rommel dat wij gemaakt hebben en als de Cliniclown-madam dan nog op bezoek kwam, was het hek helemaal van de dam.
Alhoewel, toen het jongste zusje eindelijk wakker was, vroeg die ook meteen naar een dierenboerderij. Gelukkig hebben wij er twee in voorraad. De kleine meid mocht dan even mijn assistente zijn en dat mee naar de kamer brengen. En fier dat ze was dat ook haar handjes ontsmet werden, net zoals bij de echte verpleegsters en dokters, maar ze mocht uiteraard de kamer niet in.
Terug in de klas, was het meteen doktertje spelen. In de schuif, met al het doktersgerei, vond ze een echte doktersschort met een heus rood kruis op en een stethoscoop. Met die schort aan en die stethoscoop rond haar nek, zoals dat hoort, moest ze natuurlijk gaan paraderen in de gang, om te laten zien wie hier eigenlijk de echte dokter is.
En dan is het onherroepelijk tijd om te gaan eten en de klas te sluiten. Na nog een dikke knuffel hebben we, met spijt (in vooral haar hartje vrees ik) afscheid genomen.
En dan is het tijd voor de vrijwilliger om de klas weer netjes opgeruimd te krijgen. Gelukkig ging dat nog redelijk vlot. Zelfs het poppenhuis is weer bewoonbaar verklaard (zie foto).
En die vakantie blijft maar duren. Amper 10 kinderen op de gang, waarvan er dan nog drie naar huis mogen en 3 hele kleintjes.
Toch een meisje van 11 jaar in de klas gehad, om wat te knutselen en dan kwam er nog een Nederlands-Marokkaans meisje (van 12) ons vervoegen, omdat ze nog niet wist of ze nu naar huis mocht of niet. De twee meisjes konden het best met elkaar vinden en het werd al snel heel gezellig in de klas.
Het Nederlands-Marokkaans meisje bleek erg geïnteresseerd te zijn in de dagelijks actualiteit. Toen het ander meisje even moest gaan rusten, ontspon er al snel een zeer ernstig en openhartig gesprek en bleek dat het kind regelmatig met racisme te maken krijgt, maar het zichzelf niet al te hard aantrekt, want het zijn domme mensen die zulke dingen doen en zeggen. Trouwens moet zij ook altijd lachen met die joden met hun tressen en plastiek zak op hun hoed. Ze wou ook weten waar IS eigenlijk voor staat en hoe het allemaal begonnen was. Enfin we hadden samen een heel boeiend gesprek en zij leek mij een heel wijs en nieuwsgierig kind. Zelf heb ik een paar dingen bijgeleerd over de Islam en enkele Moslimgebruiken.
Het mag ook el eens ernstig zijn hé; alhoewel we tussendoor toch soms hartelijk gelachen hebben.
Nog steeds vakantietoestanden. Amper12 kinderen op de afdeling waarvan er zeker 3 naar huis mochten en ééntje maar naar de klas mocht als hij volledig koortsvrij was ... helaas, hebben we de schat niet mogen ontvangen.
Een (denk ik) Bulgaarse familie met een zwaar autistische zoon, verstond geen woord Nederlands, dus hebben ze maar iemand opgebeld, die zowel Bulgaars als Frans verstond. Aan de telefoon begreep ik dus dat de jongen ook naar huis mocht, maar dat hij nog even op de dokter moest wachten ... wonderbaarlijk uitvinding toch, die GSM, want deze keer kreeg ik het niet uitgelegd met mijn mimiek, handen en voeten ... Bulgaars is voor mij net zo goed latijns-chinees, als het Nederlands voor hen.
Een klein meisje van ongeveer 2 jaar zat - ocharme - helemaal alleen op haar kamertje. Echt zielig! De verpleegster vroeg of ik bereid was om haar bokes te smeren ... natuurlijk wou ik dat ... en het ijs was al snel gebroken, want ik en 'gewoon' bokes geven, gaat niet echt samen. Veel heeft het kind niet gegeten, maar de dag was al goed begonnen en 's morgens al eens duchtig kunnen lachen is ook gezond. De rest van mijn shift heb ik het kind (met de wonderlijke naam Dakota) onder mijn vleugels genomen en dat deed het meisje zichtbaar veel deugd ... Veel knuffels heb ik gekregen en we hebben uiteraard veel gelachen.
Later kregen we nog het gezelschap van een jongetje van 1 jaar. Daar hij een implantaat in het gehoor had gekregen, kon hij niet (veel) horen, maar kinderen beheersen enorm de taal van gebaren om zich duidelijk te maken. Het werd heel plezant zo onder ons drietjes en zeker toen de cliniclowns ook nog eens op bezoek kwamen.
Gelukkig heeft niemand gezien hoeveel rommel wij met zijn drieën gemaakt hadden.
Maar dan komt onherroepelijk het moment van afscheid nemen ... En om eerlijk te zijn, viel het me vandaag veel zwaarder dan anders ... ik moest de kleine meid opnieuw alleen achterlaten op haar kamertje ...de teleurstelling op haar gezichtje, om het einde van onze speeltijd, sprak boekdelen ... Dan ga je naar huis met een krop in de keel en wel een héél klein hartje.
Vakantie! ... dus nog vrij rustig, maar toch leuke gezelschapspelen gedaan met een meisje van 14 jaar.
Een jongen van 4, heb ik enorm blij kunnen maken met een doos wilde dieren.
Een andere jongen (9 jaar) gelukkig gemaakt met wat DVD's Hij mocht wel naar het klasje komen, maar bleef liever op z'n kamer bij zijn mama.
Een meisje van 9 jaar heeft op haar kamer een prachtig hart van Hama parels gemaakt, dat ze dan, samen met haar mama, is komen opstrijken in het klasje.
Om af te sluiten, nog langs de kinderen gegaan om te horen of alles OK was en om dag te zeggen, wat erg geapprecieerd werd door de kids en hun ouders.
Enfin, het was een rustige, maar weer fijne dag ... hopelijk volgende week weer gezond op post.
Bij aankomst had ik het meteen gezien, veel lege kamers. Blijkbaar moester er dan nog een paar kinderen naar O.K. of waren pas terug van een operatie en dus nog te zwak en suf. Eén van de grote jongens mocht al naar huis en kon niet snel genoeg ingepakt zijn.
Het enige kindje dat wat speelgoed op de kamer nodig had, had het al gekregen van één van de verpleegsters ... dus ik werd even gepakt op snelheid.
Dus er was maar één meisje een één jongetje in de klas. De jongen had genoeg aan een paar auto's om te spelen, maar genoot, tijdens zijn spel, zichtbaar van de plezierige sfeer aan tafel.
Wat ik nu kan begrijpen is, hoe meer ik vals speel, hoe meer ik verlies ... hoe dan ook, die kids winnen dus altijd.
Bij het afscheid nemen moest ik met het meisje mee naar haar kamer, om kennis te maken met haar Bobby; Bobby is dus een roze, pluchen smiley ter grote van een voetbal. Ze vertelde me daar ook nog dat ze haar opa mist; Die was naar Turkije voor de Ramadan: "mijn opa is heel lief en even grappig als gij" zei ze; waarop driedubbel high fives en vuistjes volgden. Ze ging nog met mee naar de uitgang. Onderweg kwam de jongen nog, met z'n papa en mama, breed lachend mij nog even uitzwaaien.
Aan de uitgang, bleef het meisje, door de kleine raampjes, mij maar toewuiven, zotte kuren doen, handkusjes gooien, tot ik uiteindelijk in lift verdween ...
Andermaal heeft die stomme artrose in de onderrug, plus hardnekkige zware hoofdpijn (door chronisch ontstoken sinussen?) en spierpijnen over het hele lichaam, mij vandaag belet om mijn werk als vrijwilliger op pediatrie op te nemen.
Allemaal het gevolg nog, vermoed ik, van de rommelmarkt in de Groenstraat. Drie dagen sleuren met soms zware dozen en netzakken, om alles uitgesorteerd te krijgen en beneden klaar te zetten. Altijd maar op en af de trap ... om dan zondag alles, wat niet verkocht werd, terug te zetten ... Maar ja, zolang een mens het nog kan, geeft hij niet op hé 😉.
Enfin toch maar de dienst gebeld om me te verontschuldigen; wetende dat de kinderen, hoe dan ook, door het personeel en de stagiaires in de watten zullen gelegd worden en dat ze dat klein surpluske van een simpele vrijwilliger niet echt zullen missen.
Pijnstiller genomen en terug bedje in en geslapen tot 11 uur ... 't zal dus wel nodig geweest zijn ... Nog een pijnstiller en hopelijk is de pijn dan straks helemaal weg. Ik zal het vandaag dus maar rustig aan doen. Maar 'k heb de prutskes toch gemist en voel me een beetje schuldig nu ... Zo zie je maar; oud worden is voor niets goed. Ook al ben je nog zo jong in het hoofd, je lichaam telt de jaren.
Nog steeds niet veel zieke kinderen, dus weer een rustige dag vandaag.
De allerkleinsten hadden reeds alles wat ze nodig hebben.
Ik kon het niet laten om onze oudste (13 jaar) eens goed te laten schrikken toen ik, nadat ik me had voorgesteld, botweg vroeg of hij seffens naar de klas komt ... Je had die jongen z'n gezicht moeten zien ... Hahaha ... Naar de kla-aas????? Maar toen ik hem lachende uitlegde wat wij met de klas bedoelen, klaarde zijn gezicht helemaal op en kon hij er toch ook om lachen, maar hij is toch maar niet komen opdagen.
Het jongetje van 8 maanden zou met de mama langskomen om eens te kijken en wat speelgoed uit te kiezen om op de kamer te spelen ... maar er moet wat tussen gekomen zijn, want niet meer gezien of gehoord.
Dus maar één dreumes (3 jaar) in 't klasje. Nadat we de volledige bak met auto's hadden uitgeladen en een lange file hadden gemaakt, hebben we wat gezelschapspellen gedaan, samen de papa, die de pechvogel van dienst was; tot groot jolijt van de kleine natuurlijk. Als het tijd was om te gaan eten, wou hij niet mee, maar toen papa zei dat hij na 't eten naar huis mocht, was hij rap ribbedebie ... al lopend door de gang, draaide hij zich nog eens om met een gulle lach en handen zwaaiend in mijn richting:"Dag Patrick en bedankt om te spelen hé .... daa-aag!"
Vandaag al meer kinderen op de afdeling én bezoek van de Clini Clowns. De meeste kinderen mocht wel hun kamer niet uit, maar dan kregen ze wel een speelgoed om zich wat af te leiden. We konden de kinderen niet altijd bezorgen wat ze vroegen, maar waren toch telkens weer blij met het alternatief dat we bijhadden voor hen … voila, zo simpel is dat … een kinderhand is gauw gevuld hé.
Onze oudste op de afdeling moest niets hebben; of was te verlegen om iets te vragen … Ik kon het niet over niet over mijn hart krijgen dat hij daar de hele dag, op z’n kamertje, in z’n bed zou blijven liggen niksen en ‘k heb hem dan toch maar iets gebracht … Time Shock … waar hij zichtbaar toch wel blij om was en zijn vader bedankte me hartelijk om de aandacht en gebrachte spel.
Een meisje was nog veel te ziek om naar het klasje te komen, en een jongetje mocht plots naar huis; dus weer geen volk in de klas; alleen de Clini Clowns zijn wel even goede dag komen zeggen … de gekkerds 😊.
Het klasje stond er netjes bij en er lag geen lijst van speelgoed dat gereinigd moest worden. Dan nog maar even hier en daar gaan kijken of alles OK was en m’n shift voor vandaag zat alweer op.
Weer niet veel kinderen op de afdeling, maar wel een stel deugnieten en een babbelkous (die spijtig genoeg niet uit z’n kamer mocht). De deugnieten zaten al in het klasje, met 2 studentes, toen ik aankwam. Na de kamerbezoekjes en het rondelen van speelgoed, moest ik mij nog losrukken van die babbelkous, om me met die twee deugnieten bezig te gaan houden. De studentes en ik spraken af, om het jongentje dat alleen op z’n kamer op z’n mama zat te wachten, zo veel mogelijk gezelschap te houden tot de mama kwam of tot de studentes een andere (meer verpleegkundige opdracht) kregen. Tussen de plooien door zou ik ook kijken of alles OK was … wat de jongen duidelijk erg op prijs stelde, met een duidelijk: “dag meneer, dank u wel” toen de moeder er eindelijk was. In de klas zelf was het van in ’t begin leute en jolijt tijdens het spelen van enkele gezelschapspelen. De oudste van de twee werd al snel omgedoopt tor Wout De Gelukzak en de jongste Tobin De pechvogel. Zij noemden mij dan weer Patrick De Looser en dat alleen maar omdat ik een paar spellen verloren had (allee allemaal eigenlijk). Spijtig dat het autistisch meisje wel op bezoek kwam in de klas, maar niet wou blijven … te veel drukte in een, voor haar, vreemde omgeving. Wout De Gelukzak wou absoluut in de gang gaan racen met zijn rolstoel tegen de mobiele kuismachine … en hij heeft nog gewonnen ook … alweer! Tobin De Pechvogel, was ondertussen z’n pantoffels vergeten in de prikruimte en had dan maar de rode schoenen van z’n mama aangedaan, wat dan weer voor de nodige show en hilariteit zorgde. Enfin, het was alweer een leuke dag geweest en op het einde van mijn shift, namen de studentes, met plezier, het van mij weer over.
Pediatrie thuis vandaag. Kleindochter ziek en geen andere opvang gevonden. Dus heeft vrijwilliger Pat. even gecheckt in ’t ziekenhuis hoe de situatie daar is, maar alles leek onder controle en ze konden het wel zonder vrijwilliger aan … Trouwens een ziek kleinkind is ook een ziek kind … alhoewel ik vermoed dat ze meer oververmoeid is van het vele vroeg opstaan dan echt ziek. Enfin, ze heeft geen koorts meer gehad en heeft eens goed kunnen uitslapen. De rest van de dag was ze weer haar vrolijke en energieke zelf. Toen ik haar zei dat ze morgen weer naar school kon, antwoorde ze verbaasd dat ze wel ziek was zene… maar toen ik duidelijk maakte dat ze genezen was en dus gerust naar school kon, kreeg ik volgende reactie: “Wel dan ga ik terug vallen!” (hervallen?)… Nee, op haar mondje is ze niet gevallen, maar ’t is zo’n schatje.
Niet veel te vertellen, zonder in herhaling te vallen. De Kinderen blijven lekker en gezond thuis … en gelijk hebben ze! Enkel een paar pechvogeltjes moeten dan toch in het ziekenhuis worden opgenomen. Dus mijn vrijwilligers ‘werk’ was eigenlijk weer snel afgelopen… maar toch weer een paar blije gezichtjes gezien, toen ik hen wat speelgoed bracht. Ziek of niet ziek; een kind blijft een kind en spelen blijft de beste afleiding. Het was dus vandaag alweer een leeg klasje.
Slechts vijf kinderen op de afdeling vandaag en allemaal bedlegerig … Na wat speelgoed te hebben uitgedeeld dan maar weer aan her reinigen gegaan van het speelgoed in de klas. Het werk van een vrijwilliger op een pediatrie hoeft niet altijd spelen en plezier maken te zijn … maar zo zijn het wel lange en lege uren natuurlijk. Voordeel is wel, dat er niet alleen geen stoute, maar ook weinig zieke kinderen zijn. Dan maar wat vroeger gaan eten, om nog wat extra boodschappen te doen.
Weer niet teveel kinderen . Dat is goed natuurlijk, want een ziek kind is nooit leuk. Van de 4 tieners, was er maar één die graag naar ‘t klasje wou komen, één ging nog voor school werken, een ander had nog teveel pijn en de laatste had er totaal geen zin in. Dus het beloofde een rustige dag te worden Trouwens, er moest bij die ene nog een vervelend verband weggenomen worden … dus wachten maar. 10.00 uur: nog steeds niemand … dan maar de uitleenlijst nakijken en corrigeren. 10.30 uur: het keukentje gereinigd en alle bijbehoren. 10.45 uur: eindelijk daar is de jongen, maar hij heeft z’n moeder meegenomen. Het was duidelijk dat ze beiden een heel goede band hebben en ze begonnen meteen een spelletje te spelen onder hun tweetjes. Daarna vroegen ze materiaal om een verrassing te maken voor oma, die jarig was vandaag. Ik zat er wat verweest bij, maar vond het fijn om moeder en zoon zo bezig te zien en te horen praten met elkaar. Ondanks ik zo goed als niets heb moeten doen, kreeg ik toch weer een “bedankt meneer!” … Voila, zo simpel kan het dus ook zijn.
Tijdens de schoolvakanties worden kinderen blijkbaar niet vlug ziek. Bijna uitsluitend kindjes van ongeveer 1 maand oud. De grotere kinderen moesten nog naar O.K. of waren te ziek om de kamer te kunnen/mogen verlaten … Dus dan maar wat opgeruimd in het klasje want er stond nog een berg speelgoed, dat terug in de kasten moest geplaatst worden .. Jaja, vrijwilligers nemen ook al eens vakantie en dan blijft dat allemaal staan hé. En om mijn tijd verder nuttig te vullen, heb ik het hele ziekenhuis eens grondig ontsmet … enfin, het Playmobile ziekenhuis wel te verstaan. Uiteindelijk dan toch nog met een 12 jarige dapper jongen galgje gespeeld. Dapper, omdat hij al bij al toch hevige hoofdpijn had. Na een stevige handdruk van de moeder en van de jongen zelf : “Dank u wel meneer!” met een glimlach van oor naar oor, namen we afscheid en zat mijn dienst erop.
P.S. Eigenlijk moet er niet veel gebeuren op z’n pediatrie om er een dagboek van bij te houden. Want, als je op weg naar de uitgang, toch nog even een kamer binnen stapt en merkt dat het zieke kindje, dat ’s morgens nog zo ziek was, dan toch uit bed is gekomen, vriendelijk naar je lacht en leuk aan ’t spelen is met de pop die je haar gebracht hebt … Wat een verschil met een paar uur eerder! … Dan S M E L T je toch gewoon weg.
De meest kindjes op de gang waren nog heel erg jong en moesten niet bepaalds iets hebben om zich bezig te houden en de enkelingen die ouder waren mochten naar huis. Toch nog twee lieve kleine dutsjes in het klasje gehad; 1 jongen van 2 jaar en 5 maanden en een meisje van 10 maanden.
Het rare was dat het jongetje, dat aan zijn gehoor geopereerd was en dus bijna zo goed als niets kon horen, erg aangetrokken was naar alles wat muziek maakte, totdat jij het doktersgerief had gevonden … hij heeft mij eens goed onderzocht; vooral mijn oren 😊.
Toen ze hem kwamen halen om foto’s te nemen, ben ik gaan kijken of de kleine meid reeds wakker was en ze mee naar het klasje genomen, waar we leuke liedjes gezongen hebben samen met haar oma, maar de kleine meid was vooral gefixeerd door de ballenbaan.
Een van de grote jongens, die naar huis mochten, wou absoluut nog een tekening maken voor het verplegend personeel, om hen te bedanken voor de goede zorgen. Ik had hem wat stiften bezorgd en alvorens hij de tekening ging afgeven, kwam hij ze toch eerst, zo fier als een gieter, aan mij tonen.
OK, we hebben niet zo veel kabaal gemaakt als anders, en wat minder hard gelachen, maar die dutsen waren zo lief en dat die jongen zijn tekening kwam tonen ... enfin, het gaf mij alweer een zeer warm gevoel.
Vanmorgen opgestaan in een hoek van 90° en veel pijn. Die stomme artrose in de rug belette mij om naar pediatrie te gaan. De dienst verwittigd , pilletje genomen en twee uur plat op mijn rug terug op bed gaan liggen. De pijn is over en ik kan m’n rug weer strekken, maar ik heb de dutskes gemist Dus geen verslag vanndaag.
De dag van vandaag kan in een paar trefwoorden en zinnen omschreven worden : - Decibels - Enthousiasme - De jongens met de jongens met de jongens en de meisjes met de meisjes ... Of soms toch even niet Enfin, ’t was weer leute en plezier in de klas … zelden zo’n enthousiast kind meegemaakt 😊
Daarboven op kregen we nog bezoek van Bizoe en omdat Freis nog niet genezen was, is Praline maar mee gekomen … en ze hadden me daar toch een probleem met namen die niet met een ‘P’ beginnen …. Man, man, man !!! En Praline maar vals spelen door iedereen een andere naam te geven, behalve Bizoe dan, die moest, och arme, op de gang blijven staan.
’t Was een klein probleempje, om de jongens te overtuigen dat ze moesten gaan eten. Onze lawaaimaker had vanmorgen al gegeten en moest dus nu niet zo nodig. Enfin, eindelijk opgeruimd geraakt en de kleine naar z’n kamer gebracht, waar ik nog een welgemeende high-5 kreeg.
