Een vrijwel normale dag. Veel kleine kindjes en enkelen die gelukkig (al) naar huis mochten. Slechts één meisje (9 jaar) in de klas aanwezig en die kreeg dan ook alle aandacht ... Gelukkig maar, want zo’n enthousiast kind, maak je zelden mee … die moest ik regelmatig echt in toom houden hoor!... maar we hebben samen veel en hartelijk gelachen en de mama kon dat wel erg appreciëren.
Eén probleem, waar wij als vrijwilligers toch beter zouden moeten over ingelicht worden, is dat een kind, dat voor een darmspoeling of iets dergelijks opgenomen is en toch naar de klas mag komen, niet mag vergeten om regelmatig te gaan drinken, zodat wij dat ook in ’t oog kunnen houden ... want als ze zich amuseren, vergeten ze vaak de tijd  .
Dan was er noch het 11 jarige jongetje dat morgen naar huis mag. Maar hij, nog zijn vader, spreken ook maar één woord Nederlands, Frans of Duits en hun Engels ging nier verder dan: "We fly tommorow" Met handen en voeten en wat gebrouwel, heb ik de jongen wat auto's en een speelmatje gebracht, waar jij zichtbaar toch blij mee was. Hopelijk hebben ze begrepen dat ze het niet mee naar huis mogen nemen  .
Voor juf Eva was de eerste werkdag, na haar moederschapsverlof, niet zo’n leuke ervaring. Bij het behalen van het JCI certificaat door het ziekenhuis, is er veel veranderd. Veel van de zaken die onze juf, jaren verzameld heeft, blijken plots niet meer hygiënisch verantwoord te zijn. Bijna alle boeken moeten weg, knuffels, poppenkleedjes, veel puzzels en gezelschapsspellen en zo meer. Nee, blij was ze er niet mee (en wij ook niet natuurlijk), want er is juist veel vraag bij de kinderen naar die dingen. Dat wordt dus brainstormen en zoeken naar nieuw, leuk en verantwoord speelgoed.
Hopelijk kunnen we via Moeders voor moeders of een andere organisatie, toch nog veel kindjes gelukkig maken met al het afgedankte, maar echt nog wel bruikbaar speelgoed.
Nu Juf Eva de fakkel terug overneemt, wil ik Hannelore, die in de tussentijd haar klasje heeft geleid, bedanken voor het enthousiasme dat ze toonde, haar inzet en begeleiding en vooral voor het vertrouwen dat ze al die tijd in ons had.
|
