Vandaag de eerst keer op dinsdag i.p.v. donderdag … dus vanaf nu meestal de enige vrijwilliger aanwezig (behalve dan Bea af en toe). Hannelore had het zelf te druk, dus op haar kon ik vandaag niet echt rekenen; maar ik ben gelukkig nogal een plantrekker.
Normaal gingen de cliniclowns langs komen, maar die heb ik gemist. Waarschijnlijk kwamen die maar in de namiddag … spijtig  …
Uiteindelijk slechts één kindje in de klas (1jaar en10 maanden), samen met z’n mama. Tijdens het spelen met die jonge knaap, werd er behoorlijk wat gelachen en rommel gemaakt (of wat had je gedacht) en ook gebabbeld met de mama over een mogelijk goede school, over pampers ook, Marokko en kinderen in ’t algemeen.
De mama vond haar kind nogal druk, terwijl het – volgens mij - gewoon een enthousiast en experimenterend kind is, zoals er zoveel zijn… Het kwam er dus op neer dat het vooroordeel dat die Marokkanen veel kinderen moeten of willen kopen, meteen naar de prullenmand kan... want zij - en vele Marokkanse vrouwen - blijven voortaan bij één kind.
Enfin, ik heb me vandaag weer eens ‘vrijwillig’ volledig nuttig kunnen maken voor een moeder met haar kind. Als slot kreeg ik nog een dikke knuffel van die kleine, een brede glimlach en iets dat moet betekend hebben als ‘merci meneer, da-ag’ (of zoiets  )
Het blijft zalig om te doen en het is tegelijk een erg relativerende therapie voor mezelf … maar ik denk dat dat voor alle vrijwilligers zo i
|
