Weer niet veel kinderen op de afdeling, maar wel een stel deugnieten en een babbelkous (die spijtig genoeg niet uit z’n kamer mocht).
De deugnieten zaten al in het klasje, met 2 studentes, toen ik aankwam. Na de kamerbezoekjes en het rondelen van speelgoed, moest ik mij nog losrukken van die babbelkous, om me met die twee deugnieten bezig te gaan houden. De studentes en ik spraken af, om het jongentje dat alleen op z’n kamer op z’n mama zat te wachten, zo veel mogelijk gezelschap te houden tot de mama kwam of tot de studentes een andere (meer verpleegkundige opdracht) kregen. Tussen de plooien door zou ik ook kijken of alles OK was … wat de jongen duidelijk erg op prijs stelde, met een duidelijk: “dag meneer, dank u wel” toen de moeder er eindelijk was.
In de klas zelf was het van in ’t begin leute en jolijt tijdens het spelen van enkele gezelschapspelen. De oudste van de twee werd al snel omgedoopt tor Wout De Gelukzak en de jongste Tobin De pechvogel. Zij noemden mij dan weer Patrick De Looser en dat alleen maar omdat ik een paar spellen verloren had (allee allemaal eigenlijk).
Spijtig dat het autistisch meisje wel op bezoek kwam in de klas, maar niet wou blijven … te veel drukte in een, voor haar, vreemde omgeving.
Wout De Gelukzak wou absoluut in de gang gaan racen met zijn rolstoel tegen de mobiele kuismachine … en hij heeft nog gewonnen ook … alweer!
Tobin De Pechvogel, was ondertussen z’n pantoffels vergeten in de prikruimte en had dan maar de rode schoenen van z’n mama aangedaan, wat dan weer voor de nodige show en hilariteit zorgde.
Enfin, het was alweer een leuke dag geweest en op het einde van mijn shift, namen de studentes, met plezier, het van mij weer over.
|
