Bij aankomst had ik het meteen gezien, veel lege kamers. Blijkbaar moester er dan nog een paar kinderen naar O.K. of waren pas terug van een operatie en dus nog te zwak en suf. Eén van de grote jongens mocht al naar huis en kon niet snel genoeg ingepakt zijn.
Het enige kindje dat wat speelgoed op de kamer nodig had, had het al gekregen van één van de verpleegsters ... dus ik werd even gepakt op snelheid.
Dus er was maar één meisje een één jongetje in de klas. De jongen had genoeg aan een paar auto's om te spelen, maar genoot, tijdens zijn spel, zichtbaar van de plezierige sfeer aan tafel.
Wat ik nu kan begrijpen is, hoe meer ik vals speel, hoe meer ik verlies ... hoe dan ook, die kids winnen dus altijd.
Bij het afscheid nemen moest ik met het meisje mee naar haar kamer, om kennis te maken met haar Bobby; Bobby is dus een roze, pluchen smiley ter grote van een voetbal. Ze vertelde me daar ook nog dat ze haar opa mist; Die was naar Turkije voor de Ramadan: "mijn opa is heel lief en even grappig als gij" zei ze; waarop driedubbel high fives en vuistjes volgden. Ze ging nog met mee naar de uitgang. Onderweg kwam de jongen nog, met z'n papa en mama, breed lachend mij nog even uitzwaaien.
Aan de uitgang, bleef het meisje, door de kleine raampjes, mij maar toewuiven, zotte kuren doen, handkusjes gooien, tot ik uiteindelijk in lift verdween ...
Alweer een geslaagde dag!
|