Nog steeds vakantietoestanden. Amper12 kinderen op de afdeling waarvan er zeker 3 naar huis mochten en ééntje maar naar de klas mocht als hij volledig koortsvrij was ... helaas, hebben we de schat niet mogen ontvangen.

Een (denk ik) Bulgaarse familie met een zwaar autistische zoon, verstond geen woord Nederlands, dus hebben ze maar iemand opgebeld, die zowel Bulgaars als Frans verstond. Aan de telefoon begreep ik dus dat de jongen ook naar huis mocht, maar dat hij nog even op de dokter moest wachten ... wonderbaarlijk uitvinding toch, die GSM, want deze keer kreeg ik het niet uitgelegd met mijn mimiek, handen en voeten ... Bulgaars is voor mij net zo goed latijns-chinees, als het Nederlands voor hen.

Een klein meisje van ongeveer 2 jaar zat - ocharme - helemaal alleen op haar kamertje. Echt zielig! De verpleegster vroeg of ik bereid was om haar bokes te smeren ... natuurlijk wou ik dat ... en het ijs was al snel gebroken, want ik en 'gewoon' bokes geven, gaat niet echt samen. Veel heeft het kind niet gegeten, maar de dag was al goed begonnen en 's morgens al eens duchtig kunnen lachen is ook gezond. De rest van mijn shift heb ik het kind (met de wonderlijke naam Dakota) onder mijn vleugels genomen en dat deed het meisje zichtbaar veel deugd ... Veel knuffels heb ik gekregen en we hebben uiteraard veel gelachen.

Later kregen we nog het gezelschap van een jongetje van 1 jaar. Daar hij een implantaat in het gehoor had gekregen, kon hij niet (veel) horen, maar kinderen beheersen enorm de taal van gebaren om zich duidelijk te maken. Het werd heel plezant zo onder ons drietjes en zeker toen de cliniclowns ook nog eens op bezoek kwamen.

Gelukkig heeft niemand gezien hoeveel rommel wij met zijn drieën gemaakt hadden.

Maar dan komt onherroepelijk het moment van afscheid nemen ... En om eerlijk te zijn, viel het me vandaag veel zwaarder dan anders ... ik moest de kleine meid opnieuw alleen achterlaten op haar kamertje ...de teleurstelling op haar gezichtje, om het einde van onze speeltijd, sprak boekdelen ... Dan ga je naar huis met een krop in de keel en wel een héél klein hartje.