WAUW! Het was weer eens een behoorlijk plezante shift vandaag. Ik had twee lieve, leuke, lach-grage meisjes in de speelklas (4 en 6 jaar), die elkaar goed konden vinden en mij ook wel leuk vonden.

Met meisjes spelen, is natuurlijk iets anders dan met jongens; we hebben kokeneteke gedaan, muziek gespeeld en de poppen van propere pampers voorzien, want heeuu ... serieuse stinkie-winkies hoor ... en met het nodige overdrijven, hebben we zeker alweer veel te veel lawaai gemaakt met al dat lachen. Maar een beetje vrolijkheid, die door een ziekenhuisgang galmt, mag wel en zeker op een kinderafdeling.

En dan kregen we nog bezoek van Fraise; ons vast cliniclown vrouwtje ... Fraise betrok mij zo'n beetje spontaan bij haar act, wat de meisjes natuurlijk weer leuk vonden ... gek eigenlijk, dat geen van de twee het in haar broek heeft gedaan van 't lachen ... en zo kon ik ook eens proeven van wat het is om een cliniclown te zijn ... Soms vraag ik me trouwens af, of dat ook niets voor mij zou zijn ... maar ik zal het maar aan de echte clowns overlaten zeker?

De twee grotere kinderen (14 en 11 jaar) die ook mochten komen, maar naar huis mochten, zijn wel even komen kijken om goede dag te zeggen en dat apprecieer ik wel.

Bon! We zijn dus weer met een gelukzalig gevoel naar huis gegaan ... Blij om de kans die ik gekregen heb, om als vrijwilliger te mogen werken op pediatrie, maar vooral dankbaar voor het vertrouwen dat ik het mag doen.

En dat complimentje achteraf, van Hannelore, is met plezier aanvaard, maar doet vooral deugd.