De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
20-04-2014
Co-Ouderschap
Flipke van het lyceum woonde in twee verschillende huizen, want zijn ouders waren gescheiden, en de rechter besliste dat beide ouders de jongen mochten delen.
Maar wanneer Flipke thuiskwam van school, was hij altijd alleen. De ene week was zijn moeder op haar werk, en de andere week was de vader op zijn werk. Toch treurde Flipke niet. Thuis had hij het rijk voor zich alleen. Zijn huiswerk kon wel wachten en zijn lessen ook. Hij amuseerde zich met spannende tv-films, tekenfilmpjes, computerspelletjes, of hij speelde met zijn vriendjes. Niemand was er om hem te helpen met zijn huiswerk, maar dat vond ie niet erg. Niemand was er om zijn agenda te controleren, en dat vond Flipke ook niet erg. Want hij had heel wat zakgeld, en dat maakte veel goed. Zijn vriendjes waren niet zo rijk, want hun ouders waren nog niet gescheiden...
Wanneer Flipke in de klas vaststelde dat hij een boek vergeten was, zei ie toch gewoon dat het in zijn andere huis lag. Heel flexibel redde hij zich uit elke benarde situatie. Erg handig om in twee huizen te leven!... Flipke was geen schitterende leerling, maar wel een gelukkige vrolijke jongen, en zeker geen getraumatiseerd sukkeltje.
Kinderen van gescheiden ouders: getraumatiseerde sukkels? Bijlange niet! Ze leiden een avontuurlijk leventje en de slimmeriken weten heel goed uit te kienen hoe ze het meeste profijt halen uit hun dubbelleven. Ze krijgen alles dubbel: kleren, boekentas/rugzak, schrijfgerief, agenda, twee eigen kamertjes, twee pc's, twee tv's... Op materieel vlak komen ze zeker niets tekort.
Toch waren er kindjes die niet zo slim als Flipke konden profiteren van hun dubbele identiteit. Zij wisten niet om te gaan met de complexe toestanden van hun dubbelleven: twee huizen, één vader, één moeder, los van elkaar, hoe moet dat nu?... Die sukkeltjes waren er niet zoveel, want de meesten trokken zich uit de slag net zoals Flipke.
Er was eens zo'n sukkeltje dat niet meer goed wist naar welk huis het moest gaan, naar dat van pa, of naar dat van ma, welke van de twee huissleutels moest ie gebruiken, welke bus moest ie nemen, naar pa of naar ma?... Soms gebeurde het dat ie bij pa aankwam, terwijl ie bij ma moest zijn... Het co-ouderschap was voor dit jongetje een enorme belasting. Het arme sloebertje moest steeds denken, heb ik niets vergeten, boeken, kleren... en als de school uit is, naar welk huis moet ik dan gaan?... Dit jongetje had regelrecht naar het huis van de rechter moeten stappen, de rechter die het co-ouderschap regelde!
Benkheil Mohamed, Korkmazyigit Yavuz, Fadlaoui Khalid, Abazar Göhkan... Lezer, dit zijn geen vloeken, en ook geen kebab-afhaalrommel, en zeker geen exotische gerechten. Het zijn de namen van allochtone leerlingen van het atheneum van vroeger. Ik heb netjes opgepast om hun namen correct te schrijven, omdat het me enorm stoorde wanneer jonge collega's lettertjes oversloegen in de vreemde namen of simpelweg overgingen tot fonetische spelling. Er waren er die zelfs het alfabet niet kenden!
Toen ik opperde dat deze nonchalance het hele alfabetisch opzoeksysteem waardeloos maakte, lachten ze me uit, ze noemden me Pietje Precies, en ik mocht niet zo pietluttig doen. Directeur Blauwbaard van het atheneum vroeg me zelfs om geen racistische opmerkingen meer te maken... nadat ik wees op de moeizame schrijfwijze van allochtone namen. Boos en geërgerd broedde ik op wraakplannen, op zoete wraak die goed is voor het gemoed. Eigen gemoed eerst. Na een nachtje slapen wist ik het!
Op een vroege ochtend, toen de vogeltjes pas ontwaakten, begaf ik me naar de archiefkamer. Daar spoorde ik alle dossiers op van allochtone leerlingen. Dat was een heel pak, omdat er van één leerling soms drie, vier of zelfs vijf exemplaren bestonden. Gewoon omdat ze alfabetisch fout zaten, of omdat de vreemde namen telkens anders gespeld waren. Ik spreidde de dossiers allemaal rustig voor me uit, en selecteerde. Mijn plan moést lukken. Eén voor één kieperde ik alle overtollige dossiers door het open venster. De warme wind deed alle papieren vrolijk fladderen, en de vogeltjes wisten niet wat ze zagen. Het hele voortuintje lag bezaaid met papieren. Goed zo. Een geweldige genoegdoening!
De Nederlandse pedofielenvereniging Martijn wordt officieel verboden door de Hoge Raad die oordeelt dat de seksuele integriteit van het kind zwaarder weegt dan de vrijheid van meningsuiting en vrijheid van vereniging.
'Martijn' is een pedofielenvereniging, opgericht in 1982, die streeft naar maatschappelijke aanvaarding van seksuele relaties tussen volwassenen en kinderen. Seksuele contacten met kinderen worden zelfs opgehemeld door het pedoclubje.
Nu kan dat niet meer, de pedoclub moet ontbonden worden, de activiteiten van Martijn zijn in strijd met de openbare orde, en de club promoot seksueel contact tussen volwassenen en minderjarigen.
Even zag het ernaar uit dat Martijn toch gewoon kon doorgaan met zijn website waar foto's van naakte kinderen op staan en waar pedoseksuele verhalen op te lezen zijn. Zowat drie jaar geleden kon de pedoclub niet vervolgd worden omdat er onvoldoende aanknopingspunten waren voor gerechtelijke stappen, en zou er ook geen maatschappelijke ontwrichting dreigen. Martijn werd buiten vervolging gesteld.
Ouders van misbruikte kinderen protesteerden tegen de 'erkenning' van de club op basis van 'het uitlokken van en medeplichtigheid aan seksueel misbruik van het kind', waarbij de misbruikers advies krijgen vanuit Martijn(!).
Het openbaar ministerie ging in cassatie, en ja, nu verbiedt de Hoge Raad het voortbestaan van de pedovereniging.
Ik kom nog eens terug op het klassieke lijstje van seksuele perversies, waarin oorspronkelijk ook homoseksualiteit vermeld stond. Pedofilie mag er blijven staan, maar voor hoelang nog? Ondertussen is homoseksualiteit gelegaliseerd met alle erop en eraan. Ik heb er moeite mee. Homoseksualiteit als een normale seksuele omgangsvorm? Inherent aan de menselijke natuur?... Mij hebben ze heel andere dingen geleerd over homo's en hun perverse seksactiviteiten. De Leuvense professor Nuttin zou zich in zijn graf omdraaien, indien hij over deze normvervagingen zou horen, over de decadentie van het mooiste wat er bestaat tussen twee mensen van verschillend geslacht: de liefde bedrijven!
Héél, héél lang geleden, toen mijn poesje nog kon spreken (nu miauwt het alleen nog maar), toen werden onze Vlaamse scholen nog niet overstelpt door andersgekleurden, anderstaligen, of andersoortigen, toen vielen allochtoontjes nog niet met massa's uit de hemel, ze groeiden toen ook nog niet met trossen aan de bomen. Nu hoeven we niet te wachten tot ze rijp zijn, ze vallen er vanzelf uit, met hopen.
Wel, in die tijd was een negerkleutertje of een Marokkaans krullenbolletje op school een bezienswaardigheid, zeldzame exemplaren, de moeite waard om eens aandachtig van dichtbij te bekijken. En daarom zette ik me op een mooie zomerdag op een bankje op de speelplaats in het lommer, om rustig een lieflijk tafereeltje gade te slaan.
Een kleuterjuf trok zingend en dansend een rij kleutertjes vooruit, zigzaggend over de hele speelplaats. Zoals op de afbeelding, maar dan als eerste in de rij het negertje, en als tweede het Marokkaantje. De rest van de rij waren blanke kindjes, onze eigen kindjes. Ik merkte dat de kleuterjuf bijzondere belangstelling had voor haar twee exotische gevallen, en dat ze niet in de gaten had dat een aantal eigen kleutertjes niet kon volgen. Het laatste kindje verloor zelfs de greep op het voorgangertje, dat ook al begon te slingeren. De juf was bezig met het letterlijk voortrekken van allochtoontjes, terwijl haar eigen kindjes zichzelf moesten redden. Zij was bezig met het zaaien van de kiemen van een allochtone heerschappij in onze gewone samenleving. De 'weg-met-ons'-mentaliteit zat vroeger al verborgen in kleine voorvalletjes zoals dit tafereeltje dat zich afspeelde op een zonnige dag op de speelplaats...
Nog verwonderd over de zelfvoldane en arrogante zelfverzekerdheid waarmee allochtonen hier zitten rond te toeren met hun cultuur en religie?
Ik ga even terug naar het jaar 2011 toen minister Pascal Smet plannen maakte om met 1 miljoen euro in 9 concentratiescholen het onderwijs te stimuleren. Om de leerprestaties van allochtonen te maximaliseren, om hun welbevinden te versterken.
Einde 2012 maakte hij zijn project bekend: 4 miljoen euro wil hij investeren in 13 concentratiescholen. De kosten waren ondertussen gestegen en verspreid over meerdere scholen.
Concentratiescholen kregen dus 4 miljoen euro. Dat is Vlaams geld om allochtonen beter te doen presteren. Illusies! In het begin van mijn blogbestaan kon ik vrij en vrolijk de uitdrukking 'parels voor de zwijnen' gebruiken, en dat deed ik dan ook, maar dat durf ik nu niet meer. 'Parels voor de Zwijnen' is echt iets om over te struikelen door de blogbrigade... hoewel die fortuinen die in het migrantenonderwijs gepompt werden het best zo genoemd kunnen worden: 'parels voor de zwijnen'! Ik mag gerust over die verloren parels schrijven, ik heb ze zelf zien verdwijnen in het multiculturele moeras, niet één project heb ik vruchten zien afwerpen. Ik heb ze echt tot niéts zien leiden, dat is écht zo, ik kan er niets anders van maken, ik kan er echt niet omheen, het wás gewoon zo!
Ondertussen zijn we anderhalf jaar verder met die 4 miljoen euro. Wat is ermee gebeurd? Ik ben nieuwsgierig naar een evaluatie. Waarschijnlijk over enkele jaren komt er een vervolg. En dan heb ik zo'n vermoeden dat iedereen die 4 miljoen euro vergeten is, en dat er géén evaluatie komt. Toch blijf ik het in de gaten houden. De kans is groot dat er nog méér miljoenen nodig zijn om het project te voltooien, en dat zie ik eerder gebeuren dan een objectieve evaluatie over wat er met die 4 miljoen euro gebeurd is.
Terug naar de 4 miljoen euro om allochtonen beter te laten presteren op school, om hen beter in hun vel te laten voelen. De minister pleitte voor het belichten van de leefsituatie van allochtone kinderen in de lessen. Daardoor zullen ze beter presteren, volgens de minister. Vlaams geld om de eigen leefwereld van de allochtoon te ondersteunen, om hun eigen gebruiken, eigen taal en cultuur in stand te houden en op te hemelen. 4 miljoen euro in een modderpoel gooien... zonde! Het zou rendabeler zijn om dat fortuin te investeren in Vlaams onderwijs, en liefst nog in elitescholen voor onze Vlaamse leerlingen.
En dan vraag ik me af: hoeven allochtone leerlingen dan niet meer te integreren in ónze leefwereld? Het is alsof de minister met zijn nieuwe plannen de integratiegedachte in één klap van tafel veegt.
Oorspronkelijk heette het project van minister Smet: 'Basisschool op maat van migrant'. Het cliché 'kansarme kinderen' werd toen nog gebruikt, en 'de school moet een afspiegeling zijn van de buurt', enz. Van die diversiteitskreten is er nu geen sprake meer in het nieuwe project. Vier miljoen euro, uitsluitend en exclusief voor de op leerprestaties beluste allochtoontjes!
http://blog.seniorennet.be/polkun Gisterenmiddag wilde ik dit al op mijn blog zetten, maar toen riep de plicht mij. Het café! Kijk eens hoe goed Polkun gisteren zijn dag begon:
Vrijdag 13 december 2013, 10.30 uur, Meldpunt Discriminatie Groenplein Hasselt.
Uit het hele gesprek pik ik nu één item dat het meest indruk op me maakte, dat me het meest verwonderde, en me deed besluiten dat de twee CGKR-medewerkers mijn blog niet goed gelezen hadden ofwel niet goed begrepen hadden.
Ze stelden me namelijk voor om "een bezoek te brengen aan een school met een gemengd lerarenkorps en leerlingenpubliek", als een soort vorming... Ik kwam uit de lucht en van nog veel hoger gevallen, maar liet het niet merken.
De generatiekloof met de twee jonge afgezanten van het Centrum was voor mij al vlug duidelijk, nog voor we aan het gesprek begonnen. Ze moesten toch weten dat ik als geen ander op pad geweest ben van de ene multiculturele school naar de andere concentratieschool! Ik heb er leerkrachten gadegeslagen, ik heb naar hen geluisterd, ik heb leerlingen geobserveerd op de speelplaats, in de klassen, met hen gesproken, met hun ouders gesproken...
Later kom ik terug op verloop en inhoud van het gesprek van vrijdag de dertiende, in één van de volgende afleveringen..
Vanavond besluit ik met toe te geven dat ik niet beschik over de magische krachten van Carrie White, "wanneer wraak een uitweg vindt"... Toch ben ik op het spoor van de laffe melders die mijn blog in diskrediet brachten.
