|
Een mooie dag als vandaag doet me denken aan de onvergetelijke zomer van 1976, een legendarische zomer... Toen de alcohol in de pintjes verdampte terwijl we d'r bij zaten. Toen we een stuk jonger waren, met losgeslagen hormonen, jong en onbezonnen, een beetje blond mocht ook nog. Toen de gloeiend hete zon nooit wou ondergaan, toen de vogeltjes een middagdutje deden, en in de verte blafte er een hondje. De natuur lag stil, geen blaadje roerde zich, niets bewoog, alles lag in coma. Enkel de zon was aan het werk met haar scherpe stralen midden in een knalblauwe lucht. De bermen langs de autowegen zagen er toen een hele zomer lang verschroeid en verdord uit. De 'zon' is vrouwelijk, en alleen een vrouw kan zo schroeien en verzengen...
Vroeger, dat was toen het zand naast het water in onze huid brandde, en voor altijd een herinnering grifte in ons geheugen over onze eerste liefde, pril en kwetsbaar. Het brandende zand en de gloeiend hete zon maakten van 1976 een ouderwetse nostalgische zomer.
Vroeger, dat was 's ochtends wandelen langs een beekje dat verscholen lag achter volle struiken en wassende grasvelden, je kon er niet bij komen... Vroeger, dat was wandelen langs boerderijen, veldweggetjes, veldkapelletjes, weilanden en akkers, koeitjes en paardjes begroeten. De boeren molken hun koeien toen nog met de hand, en de volle emmers brachten ze dan naar hun boerderij.
Vroeger, dat was een zandberg om een hele lange warme zomer in te spelen. Alle kinderen waanden zich op het strand van Oostende. Nu staan er fabrieken op de plaats van van onze Zandberg. Weg met de Zandberg, jeugdnostalgie ons zomaar afgepakt.
Vroeger, dat was tegen een helling opklauteren om op de spoorrails te geraken, een avontuur dat de moeite waard was, want dan kon je de zon zien ondergaan in volle glorie. Een paar verloren gewaaide wolken maakten het schilderij van de ondergaande zon compleet. En nu beginnen glimwormpjes, elfjes en feeën zich op te maken voor hun nachtelijke uitstapjes...
|
