|
Jos, Walter, Jean en Johan, ik heb m'n schoenen wat strakker moeten aanbinden om er niet naast te lopen. Gedaan met zweven en naar de wolken turen, terug met m'n beide voeten op de nuchtere grond, en daarom nu een waargebeurd verhaaltje over Ali Y., een Marokkaanse leerling die met roze handschoendjes aangepakt werd op school.
Ali Y. was de oudste zoon uit een kroostrijk Marokkaans gezin. Kroostrijk en kleurrijk, zoals we allochtone gezinnen kennen. Ali had een heleboel jongere broertjes en zusjes. Als oudste broer van een lange sliert kleine Marokkaantjes, voelde Ali zich belangrijk en kreeg stilaan de kapsones van een bendeleider.
Mijn eerste kennismaking met het gezin gebeurde via een formulier, door het gezinshoofd in te vullen. Het was echter Ali die de vragenlijst invulde omdat zijn ouders geen Nederlands kenden. Tolken waren toen nog niet uitgevonden. De gezinssamenstelling telde zes lijntjes op het formulier, uiteraard niet genoeg om alle kinderen van de Ait-familie een plekje te geven, daarom kribbelde Ali onderaan in de rand nog een aantal namen van zijn broers en zusjes.
In de straat van Ali woonden nog andere Marokkaanse jongens die het spijbelen goed onder de knie hadden. Ali liet zich meeslepen. Zo nu en dan bleef hij ook al eens weg uit school, zomaar, 'onwettig afwezig'. Over de draagwijdte van zulke dingen werd bij hem thuis nooit gesproken.
Corrupte directeur Mosselmans toverde hocus pocus de onwettige afwezigheden om in legale afwezigheden met behulp van twijfelachtige doktersattesten. Ook riep hij de hulp in van een maatschappelijk werkster om het Marokkaanse gezin te begeleiden toen bleek dat Ali's ouders helemaal geen ambities koesterden voor hun kinderen. De jongens zouden later gaan doppen net zoals hun vader, en de meisjes werden voorbereid om te trouwen en om kindjes te krijgen. Zo eenvoudig stippelden ze de toekomst uit van hun kinderen.
De maatschappelijk werkster, een soort straathoekwerkster, en de plaatselijke migrantendienst sloegen de handen in elkaar en vanaf toen was er alleen maar veel blabla en eindeloos geklets en gezwets, gezeur en geleuter. Het spijbelprobleem raakte natuurlijk niet opgelost. Integendeel, álles deden de dames verkeerd. Ze maakten de ouders wegwijs naar allerlei instanties die hen hielpen profiteren, die hen hielpen met zich te nestelen in een nest dat niet van hen was. Ali's ouders werden met alles geholpen, behalve met integreren. Hen werd gesproken over hun rechten en over faciliteiten om hun leventje in dit paradijs te veraangenamen.
Migrantenwerk, maatschappelijk werk, onderwijs, allen hebben in het verleden veel verknoeid, onherstelbaar!
Op kousenvoeten afkomen bij allochtone ouders mag je nooit doen, je mag hen zeker nooit gelijk geven en je moet er altijd van uitgaan dat ze hier zijn voor zichzelf, om een stukje hemel op aarde te veroveren zonder zelf enige bijdrage te leveren aan die welstand. Geloof nooit in hun goede wil om onze taal te leren, om te gaan werken, om zich aan te passen. En blijf vooral koppig hameren op hun plichten en verantwoordelijkheden, en zwijg vooral over hun rechten, daar komen ze vanzelf wel achter.
|
