'k Had de slaap nog niet uit m'n ogen gewreven, de koffie was nog aan 't pruttelen en m'n haren zaten nog in de war, toen ik vanochtend iets  las dat direct mijn sympathie wegdroeg, ik voelde me op gelijke golflengte met de onderzoekster* die een flinke dreun verkocht aan ouders die 's ochtends hun kindje dumpen in een of ander asielcentrum voor jonge kinderen.

Het kleine wondertje waar ze negen maanden lang naar uitkeken en hevig verlangden, wordt na de geboorte een overlast waar ze vlug van verlost willen worden. Ze geven de opvoeding uit handen om overdag elk hun eigen gang te kunnen gaan, en bieden hun kindje ter adoptie aan aan wildvreemden.

Terwijl het hulpeloze wezentje nog aan de navelstreng hangt te bengelen, bellen ouders al naar een kinderasiel om een plekje te reserveren voor hun lastpostje.

In het vroege ochtendgloren worden kindjes brutaal uit hun slaap gewekt, worden baby's van de moederborst losgerukt, om allen tijdig aanwezig te zijn in in het asiel. En bij valavond worden ze weer opgehaald om thuis een hapje te eten uit de microgolf, want mama moest overwerken.

Een zuigeling aan de moederborst is zichzelf, voelt zich geborgen en veilig. Het tere dingetje droomt over de lustige tepel waaruit het lekkere vocht komt, en wordt dan pardoes weggerukt uit het walhalla. Zuigelingen die niet vertroeteld en gekoesterd worden, worden later traag, futloos, en lopen ontwikkelingsachterstanden op. Door urenlange scheiding van de moeder lopen kinderen fysieke en psychische schade op. Traumatiserend. Levenslang.

Kinderopvang, crèches, onthaalmoeders en andere opvangcentra voor verwaarloosde kinderen zijn moderne weeshuizen, waar weesjes verweesd achtergelaten worden, waar ze verschrompelenen en ineen zakken, om na een hele lange dag weer tevoorschijn gehaald te worden. De meest introverte baby's lopen de meeste schade op, zowel op persoonlijk, emotoneel als intellectueel vlak... En dat is allemaal de schuld van de ouders zelf!   

*Is uw dochter niet zindelijk? Zit uw zoon aan de antidepressiva? Dan is dat uw schuld! Volgens sociaal ­pedagoge Gitty ­Feddema is het ­allemaal de schuld van de ouders. Want: zij denken te veel aan zichzelf, hun carrière en hun dure spullen. De onderzoekster komt tot die ­conclusie na duizenden gesprekken met ­ouders. Zij vat haar conclusies samen in haar bestseller En als we nou weer eens gewoon gingen opvoeden.