Gisteren zag ik terloops op tv iets dat me deed terugdenken aan vroeger, aan de tijd dat ik in Leuven een centje wou bijverdienen.

Daarvoor moeten we teruggaan naar het jaar 1970 toen ik in de Zouloubar op de Vismarkt plaatjes mocht komen draaien tegen een kleine vergoeding.

Gisteren ging het op tv over vrouwelijke deejays, en inderdaad, het is niet vanzelfsprekend dat een vrouw achter de draaitafel staat. Ik kreeg dan ook de opdracht om het ene liedje aan het andere te rijgen - héérlijk zo'n mengtafel! - en verder moest ik m'n mond houden. Een vrouwelijke stem vond de baas ongepast. Oké, geen probleem, zwijgen en draaien.

Aanvankelijk liet ik me verleiden door zatlappen aan den toog die verzoekplaatjes aanvroegen, zoals nummers van het Woodstockfestival, Jefferson Airplane, Crosby, Stills, Nash & Young, en zo. Maar de dansvloer liep leeg, klanten vertrokken, en de baas tikte me op de vingers. Dat Woodstockgedoe was echt niet naar zijn zin en sindsdien draaide ik alleen maar plaatjes die verliefde koppeltjes graag hoorden. Luister maar naar de tegelplakker 'Du' van Peter Maffay. Heel wat harten heb ik sneller doen kloppen, doen smelten en gebroken harten gelijmd. En dat allemaal op 1 tegel. Wat er allemaal op die enen tegel bezegeld is, zal ik nooit te weten komen.

Na een tijdje nam ik afscheid van de Zouloubar om mij naar andere oorden te begeven. En tot mijn verrassing kreeg ik felicitaties van de baas en zijn vriend voor mijn werk achter de draaitafel. Ja, het was een homokoppel dat met succes de dancing runde. Ik weet helaas niet hoe de zaak verder evolueerde of hoe er een andere richting aan gegeven werd in de latere jaren.