Griepgolven, epidemieën en allerlei rondwarende besmettelijke aandoeningen gingen elk jaar ongehinderd hun gang. Virussen, microben, bacteriën... alle ondeugd had vrij spel. Ze werden niet verstoord door maatregelen die onze vrijheid afpakten. 

Maar nu in deze Coroniaanse tijden is het pandemiebeleid gloednieuw. Mensen worden van hun vrijheid beroofd en regeltjes worden gedicteerd die afwisselend verstrengd of versoepeld worden. In dit dictatoriale coronatijdperk krijgen we de indruk dat ons leven voor ons uitgestippeld wordt, dat we geleefd wórden. Een leven in een dictatuur in gestapo-achtige stijl. Politie en politici ontpoppen zich als regelrechte nazi's die een beleid voeren dat ze het liefst willen blijven handhaven voor altijd, ook als de coronadreiging voorbij is. Daarom moeten prikken en golven elkaar blijven opvolgen.

Wat als er geen vrijheidsberovende maatregelen waren om het virus te onderdrukken? Als we virussen hun gang lieten gaan?... Laat het virus zich verspreiden, sluit het niet op! Alleen dan kan het stilaan uitdoven en blijven er mensen over met een stevige natuurlijke immuniteit, een sterke samenleving die uit haar voegen barst van krachtige vitale mensen die het virus overleefden. Om dat scenario - een uitdunning van de bevolking door natuurlijke selectie - te vermijden is er het coronabeleid dat iederéén wil beschermen, om te verhinderen dat de sterken gaan bovendrijven nadat zwakkeren gestorven zijn.

Na corona gaat er een nieuwe wereld voor ons open. Een pasjeswereld. We hebben het verleerd om mensen hartelijk te begroeten, vergeten hoe spontane smakzoenen gegeven moeten worden, het automatisme van 1,5 meter afstand van elkaar is er zo hard ingestampt dat we elkaars nabije lijfelijke aanwezigheid als in een reflex niet meer kunnen verdragen. Zo heeft de overheid ons getraind en geleerd hoe we samen niét sterk mogen zijn.