De zomervakantie 2022 is in het onderwijs bijna afgelopen. Eindelijk. Veel te vroeg begonnen, zo ergens in juni, en nu de bomen hun blaadjes beginnen te verliezen denken scholen eraan om op kindvriendelijke wijze hun poorten weer wijd te openen voor alles wat minderjarig en leergierig is, voor blanke kindjes en heel veel gekleurde kindjes met een andere taal en andere cultuur.

Leerkrachten houden hun hart vast, alleen al bij de gedachte aan een klas vol uitheemselingen. Ze haken liever af. Hun lesprogramma's raken hopeloos achterop, de hiaten stapelen zich op, en dan zwijgen we nog over het behalen van de eindtermen met een bende ongedisciplineerde anderstaligen in de schoolbanken. Oekraïnertjes hebben hun naam al gemaakt als onopgevoede wildebrassen.

De veel te lange zomervakantie blijft nog nazinderen tot een eind in september want er moet afgekickt worden van de zomerroes. Een hele zomer lang zowat rondjengelen en zich suf fuiven laat sporen na. Euforische uitbundigheid en bandeloze tomeloosheid krijg je niet zomaar van je afgeschud. Het festivalvirus blijft nog lang nakriebelen in lijf en leden van onze schoolgangertjes... Tot de herfstvakantie er aankomt, dan komt de ontnuchtering.

Ondertussen hebben leerkrachten met de moed der wanhoop alle verloren en weggewaaide leerstof van de voorbije schooljaren doorworsteld, met hier en daar sprankjes nieuwe leerstof en extra aandacht voor nieuwkomers en andere hopeloze gevallen... parels voor de zwijnen... verspilling van tijd en leerstof.

Tegen kerstmis of zo kunnen leerachterstanden gedeeltelijk weggewerkt zijn. Maar na de feestdagen is het weer uitkijken naar de krokusvakantie, als voorsmaakje van een zorgeloze paasvakantie. En daarmee is het schooljaar al aan het uitbollen... op weg naar een nieuwe lange zomervakantie!