Miertjes vertrappelen elkaar niet.

Hoe onbeduidend en kwetsbaar de mens is, werd gisteren dramatisch geïllustreerd in de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoul waar 153 mensen stierven in de immense massa tijdens een Halloweenfeest.

100.000 mensen wilden tegelijk door een smalle straat. Paniek en massahysterie sloegen toe. Mensen werden vertrappeld, verstikt, platgeperst... Hartstilstanden, ademhalingsproblemen werden velen fataal. Vooral tieners en twintigers bliezen hun laatste adem uit in de drummende massa.

Het grootschalige evenement aan het einde van de pandemie heeft het gezonde verstand van de Koreanen aangetast, de dwingende en zinloze covid-maatregelen maakten hen weerlozer en tastten hun logisch denken en handelen aan. Stel je voor, voor het eerst sinds lang zonder mondmasker, het maakte hen uitzinnig van vreugde. Feestvierders zochten elkaar op, iedereen wilde erbij horen, bij de massa, ze wilden er in opgaan als non-individu, liepen elkaar in de weg, botsten tegen elkaar, en  hadden zichzelf en de omgeving niet meer onder controle.

In deze context denk ik aan een citaat van de Franse filosoof Jean-Paul Sartre: "L'Enfer c'est les autres".

Kuddegeest en samenhorigheidsgevoel primeerden bij de Koreanen boven rede en boven de behoefte aan zelfbehoud. Dat krijg je dan als de mens als sociaal wezen, verhit raakt in een ophitsende strijd om erbij te willen horen, bij de groep, bij iedereen. Het leven als enkeling is een opgave, een karwei... de meesten verkozen om te versmelten met anderen.

Bij het observeren van een horde mieren (foto) zien we discipline en een doelmatige wanorde. Die beestjes wriemelen nonstop door elkaar, vinden hun eigen weg en niet 1 mier wordt er vertrappeld, niet 1 mier wordt kortademig, er heerst geen paniek, en zeker geen massahysterie. Miertjes doen ongestoord hun werk zonder verdrukt te worden en zonder hartstilstanden.