Vroeger heb ik mijn tienerjaren verprutst en verklungeld in een nonnenschool waar de kapel en de meditatieruimte centraal stonden. Alle ouders van mijn klasgenoten zijn er straffeloos onderuit gekomen, zij die de opvoeding van hun kinderen in handen gaven van wereldvreemde geestelijken, nonnen en godsdienstleraars die geen flauw benul hadden van het wezen van pubermeisjes, hoe jonge meisjes het leven ervaren, hoe zij hun toekomstdromen beleven.

De nonnen organiseerden op geregelde tijdstippen ouderavonden. Stel u voor, nonnen die mensen van de wereld willen spreken! Ouderavonden zijn gelegenheden bij uitstek om ouders te helpen en te ondersteunen bij de opvoeding van hun schoolgaande kinderen. Zo zou het moeten zijn. Maar na zonsondergang, tijdens de nachtelijke onderonsjes, verliep het helemaal anders. Nonnen misbruikten de spreekuren om gebreken en tekortkomingen van hun leerlingen te bespreken met de ouders, dat was alles. Geen adviezen of hulpmiddeltjes om de schoolse kwaaltjes te verhelpen. Enkel kritische negatieve opmerkingen.

Zo kwam mijn vader op een avond laat terug van zijn onderhoud met de nonnen. Oei, oei! Zijn blik stond op onweer en andere onheilspellende dingen. Hij somde al mijn fouten en missers op zoals de nonnen hem die ingefluisterd hadden. Ik zou geen rekening houden met mijn klasgenoten, van groepsactiviteiten bracht ik niets terecht en in de klas zou ik de hele tijd zitten dagdromen. En voor 'opvoeding' was ik zelfs gebuisd. Doink!!!... Dat was de zwakke plek van mijn vader die ervan overtuigd was dat hij mij de beste opvoeding van de hele wereld gaf. Niettemin ging hij door met zagen over al mijn slechte kwaliteiten.

Met een enorm gevoel van zelfvoldoening ging ik die avond naar bed. De nonnen en mijn opvoeding stuurde ik den boom in.