Sven Pichal is een ex-radiopresentator die verzot is op kindjes.  Niet onschuldig, maar crimineel en pervers. En dan zocht hij ook nog bondgenoten om zijn ziekelijke verzuchtingen mee te delen. De rotzakken.

In de gevangenis heeft hij kunnen mediteren over zijn seksueel gestoorde leven. In afzondering en afgesloten van alle verleidingen van de buitenwereld kon het lukken om tot inkeer te komen. Of toch te doen alsof.

En daarom mocht hij met een enkelband de gevangenis verlaten om op consultatie te gaan bij de psychiater, een advies van zijn geslepen advocaat. In de wandelgangen wordt er gefluisterd dat de therapeut zelf tureluurs geworden is. Het geval Pichal bezorgde hem grijze haren, maagzweren en andere narigheden.      

Ziekelijke neigingen die verankerd zitten in het DNA van een hyperventilerende kindervriend zijn onbehandelbaar. Een patiënt met pathologische interesse voor kinderen is voorgoed verloren voor de maatschappij. Zijn perverse brein is klaar voor recidive. 

Toch is Pichal vrijgelaten, onder voorwaarden. Geen enkelband meer, geen tralies meer om tussendoor naar buiten te gluren. In afwachting van het onderzoek naar kinderporno mag hij nu thuis rustig fantaseren en dromen over kinderen waaraan hij niet meer mag raken, ook niet naar kijken, niet mee spreken, en zeker geen kiekjes  doorsturen naar andere kinderliefhebbers. Kortom, een wereld zonder kinderen is een opperste kwelling voor hem in zijn verdere leven. 

De voorwaarden die hij moet naleven zijn zo goed als onhaalbaar om er een nieuw leven mee op te bouwen.Niet meer mogen omgaan met minderjarigen, geen pintjes meer mogen drinken, van drugs afblijven, niet meer mogen internetten, en voor de rest van je leven in je ziel laten peuteren waar psychiaters met een vergrootglas zedendelicten opsporen. Om infantiel van te worden...